03

ในที่สุดก็ถึงเวลาพักเบรค
ครีม
ครีม
เพรช..ทำไมไม่รอเลย
เพรชใส
เพรชใส
ลืมน่ะ..เห็นเธอยุ่งอยู่ด้วย
ครีม
ครีม
ทำตัวแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว
ครีม
ครีม
น่าน้อยใจชะมัด
เพรชใส
เพรชใส
ไปกันเถอะ
ยู
ยู
เพรช
ครีม
ครีม
เจ้าชายของเธอมาแล้ว
ครีม
ครีม
ฉันขอตัวก่อนนะจ้ะ
ครีมรีบเผ่น
เพรชใส
เพรชใส
(เจอจนได้)
ยู
ยู
นี่..ทำไมหลบหน้าหลบตากัน
ยู
ยู
ไม่เจอเธอตอนเช้าเลย
เพรชใสมองยูตั้งแต่หัวจรดเท้า
เพรชใส
เพรชใส
(ตอนนี้ก็ไม่ได้หล่อมากนี่น่า..ทำไมฉันหลงจนหัวไม่ขึ้นกันนะ?)
เพรชใส
เพรชใส
อ่า..
เพรชใส
เพรชใส
ไม่ได้หลบนี่
ยู
ยู
ฉันซื้อเค้กที่เธอชอบมาด้วยนะ
ยู
ยู
แค่เห็นเธอก็ดีใจมากแล้ว
ยู
ยู
วันนี้..รุ่นน้องเอาแต่พูดถึงเธอ
ยู
ยู
ฉันหวงแทบจะบ้าอยู่แล้ว
เพรชใส
เพรชใส
….
ยู
ยู
อ่ะนี่
เพรชใส
เพรชใส
ฉัน..ไดเอตน่ะ
ยู
ยู
รับไว้เถอะ
ยู
ยู
เอาไปแบ่งม๊าก็ได้
ยูจับมือเพรช
เพรชใส
เพรชใส
ปล่อย!
เธอสะบัดมืดเขาแรงอย่างไม่ตั้งใจ
ทำให้เค้กตก
ยู
ยู
เพรช…
ทุกคนมองทั้งคู่
ยู
ยู
ทำอะไรน่ะ
เพรชใส
เพรชใส
ก็บอกว่าไม่อยากได้ไง
เพรชใส
เพรชใส
ฉันมีเรื่องอยากบอกนายอีกอย่าง
เพรชใส
เพรชใส
เราเลิกกันเถอะ
พูดจบเพรชใสก็เดินออกมา
เธอจนหน้าเขาอีกครั้ง
เธอโกรธจนแทบกลั้นไว้ไม่ไหว
เพรชใส
เพรชใส
(ฉันทำแบบนี้..ก็ให้เกียรตินายมากพอแล้ว)
เพรชใส
เพรชใส
(คนเลว…)
ไม่รู้ทำไมเธอถึงเจ็บใจมาก
ตอน18เป็นตอนที่ทั้งคู่รักกันมากด้วยซ้ำ
ยู
ยู
เพรช!
ยู
ยู
เพรช..เดี๋ยวสิ
เธอเดินออกมา
พร้อมกับปาดน้ำตา
ตุ้บ
หน้าผากของเธอชนกับหน้าอกของเธียรเข้า
เพรชใส
เพรชใส
ขอโทษที..
เธียร
เธียร
มาทางนี้สิ
เขาพาเธอมาที่ห้องศิลปะ
ที่นี่ไม่ค่อยมีคนเข้ามา
เธียร
เธียร
เพรชใสปาดน้ำตา
เพรชใส
เพรชใส
ขอบคุณที่ช่วย
ยูตามหาเพรชใสอยู่ด้านนอกจนแทบวุ่น
เธียร
เธียร
รักอยู่..ทำไมถึงบอกเลิกล่ะ
เพรชใส
เพรชใส
ใครว่ายังรักอยู่
เพรชใส
เพรชใส
ฉันเสียใจ..ที่เคยรักต่างหาก
เธียร
เธียร
แบบนี้ก็มีด้วย
เธียร
เธียร
เขาน่าจะไปทางอื่นแล้ว
เธียร
เธียร
ออกไปกันเถอะ
เพรชใส
เพรชใส
อืม..
ทั้งคู่เดินกลับห้อง
ตลอดทั้งวัน
เพรชใสเอาแต่ฟุบโต๊ะ
เธียร
เธียร
(ดูท่าไม่ดีเลย..)
ครูหวาน
ครูหวาน
เพรชใส
ครูหวาน
ครูหวาน
ช่วยตอบคำถามข้อนี้ที
เพรชใสยืนขึ้น
เธอแทบไม่รู้เรื่อง
เพรชใส
เพรชใส
..(ทำไงดีล่ะเนี่ย)
เธียรเปิดหนังสือให้ดูอย่างเนียนๆ
จนเธอตอบได้
ครูหวาน
ครูหวาน
นั่งลงได้
เพรชใส
เพรชใส
ขอบคุณนะ
เธอกระซิบ
เพรชใส
เพรชใส
นายช่วยชีวิตฉันไว้แท้ๆ
เธียร
เธียร
ขนาดนั้นเลย..
เพรชใส
เพรชใส
อือ
เธอยิ้ม
แสงแดงที่แยงเข้ามาส่องดวงตาของเธอให้เป็นประกาย
เธียรตกอยู่ในภวังค์อยู่ครู่นึง
เขายิ้มออกมา
เพรชใส
เพรชใส
(ยิ้มเป็นด้วยแฮะ)
พักเที่ยง
เพรชใสเกลี่ยข้าวไปมา
ครีม
ครีม
เธอบอกเลิกยูจริงหรอ
ครีม
ครีม
ทำไมล่ะ?
ครีม
ครีม
เธอทั้งคู่ออกจะเหมาะสมกัน
ครีม
ครีม
กลับไปคืนดีกันเถอะ
เพรชใส
เพรชใส
ฉันอิ่มแล้ว
ครีม
ครีม
เพรช..เธอเป็นอะไรของเธอ
เพรชใส
เพรชใส
ฉันไม่สบายนิดหน่อย
เพรชใส
เพรชใส
ครีม
ครีม
เพราะไม่สบายงั้นหรอ
ครีม
ครีม
ถ้าหายดีแล้ว..แสดงว่าเธอจะกลับไปคบกับยูใช่มั้ย
เพรชใส
เพรชใส
ทำไมเธอ..
เพรชใส
เพรชใส
ไม่เป็นห่วงฉันบ้าง
เพรชใสลุกออกไป
ครีม
ครีม
เพรช…
ที่ห้องพยาบาล
เพรชใสนอนพัก
เธอมีเรื่องให้คิดมากมาย
เพรชใส
เพรชใส
(ก่อนอื่น…ต้องคัดเพื่อนซะก่อน)
เพรชใส
เพรชใส
(เห้อ…ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือร้ายล่ะนะที่ให้ฉันกลับมามีชีวิต)
เพรชใส
เพรชใส
(เหนื่อยชะมัด..)
สักพักก็มีคนเปิดม่านเธอออก
เธียร
เธียร
คือ..คือว่า
เธียร
เธียร
ครูให้มาถามว่าเธออยากกลับบ้านมั้ย
เพรชใส
เพรชใส
ไม่ล่ะเดี๋ยวฉันก็หาย
เธียร
เธียร
เธอโอเคใช่มั้ย..
เพรชใส
เพรชใส
นี่ครูก็ให้ถามหรอ?
เธอลุกขึ้นนั่ง
ส่ายเท้าไปมา
เธียร
เธียร
เปล่า..นั่นคำถามของฉัน
เขาดูเคอะเขิน
เพรชใส
เพรชใส
ฉันโอเค
เธอยิ้มกว้าง
เธียร
เธียร
งั้น..ก็ดีแล้ว
เธียร
เธียร
งั้นฉันจะไปบอกครูให้ว่าเธอ-
เพรชใส
เพรชใส
ฉัน..ชื่อเพรชใส
เพรชใส
เพรชใส
หรือจะเรียกเพชรก็ได้นะ
เพรชใส
เพรชใส
เธียร…
เธียร
เธียร
อ่า..อืม
เธียร
เธียร
เพรช
เธียร
เธียร
นอนพักเถอะ
เธียร
เธียร
ฉันไม่รบกวนแล้ว
เขาเดินออกไป
เพรชใส
เพรชใส
อะไรกัน..
เขาดูเย็นชา
แต่ก็ดูอบอุ่นและอ่อนไหว
เพรชใส
เพรชใส
ผู้ชายคนนึ้..มันอะไรกัน
เลือกตอน
เลือกตอน

อัพเดทถึงตอนที่ 8

กกาวน์โหลดทันที

ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
กกาวน์โหลดทันที

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!