พลัดพราก

.

.

- เช้าวันรุ่งขึ้น -

ลลินลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับชายหนุ่มที่นอนเคียงข้างกายโดยที่ร่างกายกำยำนั้นเปลือยเปล่า แต่ลินกลับไม่ได้สนใจเจ้าของร่างอันน่าหลงใหลที่หลับอยู่บนเตียงเลย เธอลุกขึ้นนำร่างอรชรของตนเองลุกจากเตียงแล้วตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ชายหนุ่มเจ้าของร่างกำยำเซ็กซี่ที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงนุ่มได้ลืมตาตื่น เมื่อได้ยินเสียงเปิดฝักบัวดังขึ้นมาจากในห้องน้ำ เขาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นพร้อมกับแต่งตัวจัดแจงตัวเองเพื่อกลับห้อง ไคโตะรู้ดีว่าถ้านายหญิงของเขาตื่นแล้ว ถ้าเขายังนอนอยู่ที่เดิมคงจะถูกลงโทษเป็นแน่ เพราะนายหญิงของเขาไม่ชอบ หลังจากที่จัดแจงใส่เสื้อผ้าตัวเองเสร็จไม่นานนักเสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออกมาพร้อมร่างบางที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบตัวไว้ ไคโตะเห็นภาพตรงหน้าก็ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ลลินปรายตามองไคโตะครู่หนึ่งก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปโดยไม่สนใจไยดี เหมือนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นเรื่องปกติและไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะพิเศษสำหรับใครอีกคนก็ตาม

"ทำไมยังไม่กลับห้อง?"

"ครับนายหญิง"

"และลงไปหาฉันที่ร้านด้วย"

"ครับนาย"

บทสนทนาจบลงโดยที่ไคโตะโค้งรับคำสั่งของลลินแล้วเดินออกไป ไคโตะเดินออกมาก่อนจะยืนนิ่งงันอยู่หน้าห้อง ในใจแอบเจ็บแปลบขึ้นมาทุกครั้งที่ลลินทำเหมือนเขาไม่มีค่าสำหรับเธอ หรือความรู้สึกพิเศษให้สักนิดก็ไม่มีให้เขา เธอยังคงเห็นเขาเป็นแค่ลูกน้อง เอาไว้ระบายอารมณ์ชั่วคราวเพียงเท่านั้น แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่เคยรักเธอน้อยลงเลย แม้จะเจ็บในใจก็ตาม ไคโตะยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจมอยู่ในภวังค์โดยไม่ทันสังเกตผู้ที่มาเยือน

ชิ้ง !

สิ้นเสียงคมดาบที่โดนชักออกมาจากฝัก คมดาบซามูไรก็ได้จ่อที่คอของไคโตะโดยไม่รู้ตัว ไคโตะปรายตามองคนที่กล้าหันคมดาบเข้าหาเขาก่อนจะทำหน้าเรียบเฉย

"ไม่รู้ตัวแบบนี้..รู้เลยว่าคิดถึงเรื่องนายหญิง"

"มีอะไร...เรียว"

"ไม่สมเป็นนายเลยนะไคโตะ มือขวาของแก๊งจิ้งจอก"

"นายก็มือซ้ายนี่ มีสิทธิ์บ่นด้วยหรือไง?"

"ก็จริงนะ ว่าแต่...เมื่อคืนนายค้างห้องนี้งั้นหรือ?"

"......."

"ไม่ต้องตอบฉันก็รู้^^"

"......."

ไคโตะไม่สนใจเรียวก่อนจะผลักคมดาบออกจากคอของตนแล้วเดินกลับห้อง โดยมีเรียวยืนมองคู่หูพลางยิ้มบางๆ ออกมา เพราะเขาดูออกว่าไคโตะคิดกับนายหญิงยังไง

"ไคโตะผู้ไร้ความปรานี เก่งแค่ไหนก็พ่ายแพ้ความรักอยู่ดี"

เรียวส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินลงไปยังร้านอาหารเพื่อเตรียมการรอหัวหน้าแก๊งของเขา...

.

.

- ร้าน Aniki -

"อิระชัยมาเสะ...เอ้ะ คุณมิวสิค?"

"สวัสดีครับ^^"

โตเกียวหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่คอยต้อนรับลูกค้าชะงักคำทักทายเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้มาเยือน เขาคือคนที่เพิ่งถ่ายโฆษณาให้ทางร้านไปนี้เอง มิวสิคทักทายโตเกียวพร้อมกับชะเง้อคอมอง สายตาที่สอดส่องเข้าไปในร้านทั่วร้านเหมือนหาอะไรสักอย่าง

"มองหาคุณลลินหรือคะ?"

"ครับ? อ้อ ใช่ครับ คุณเจ้าของร้านเขา....^^"

"มีธุระอะไรกับฉัน?"

มิวสิคพูดไม่ทันจบประโยคก็ได้ยินเสียงพูดแทรกขึ้นมา ร่างเล็กที่เขาเห็นเมื่อวานเดินลงบันไดมาจากชั้นสองพร้อมกับลูกน้องตามหลังมา มิวสิคยิ้มแปร้นโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

"นี่มันกี่โมงแล้ว ไม่มีเรียนรึ ไอ้หนู?"

"โธ่ พี่ลินครับ ผมไม่ได้เด็กถึงขนาดที่จะเรียกไอ้หนูนะครับ"

"หึ....แล้วไม่ไปเรียน?"

"โดดครับ^^"

"เพื่อ?"

"มาหาพี่ไง"

"มาทำไม?"

"คิดถึงพี่ลินครับ^^"

ลลินทำหน้าเรียบเฉยกับคำพูดหยอดของมิวสิค ก่อนจะเดินไปตรวจร้านต่อโดยไม่สนใจมิวสิคที่เอาแต่เดินตามเธอไม่หยุด ไคโตะมองเด็กหนุ่มที่กำลังพยายามพูดคุยกับลลินอย่างหงุดหงิด คิ้วเข้มของเขาขมวดชนกันจนเรียวที่ยืนอยู่ข้างๆ สังเกตเห็น

"เก็บอาการหน่อยเพื่อน^^"

"ยุ่ง"

ไคโตะและเรียวยังคงเดินตามมิวสิคและลลินอยู่แบบนั้นเพราะไม่มีสิทธิ์ขัดหรือกีดกันตัวเด็กหนุ่มให้ออกห่างจากลลินได้ถ้าเธอไม่ได้สั่ง ถึงแม้ว่าลลินจะทำตัวนิ่งเฉยแต่ก็ไม่เคยผลักไสเด็กหนุ่มคนนี้เลยสักครั้งตั้งแต่เจอกัน

"จ้องหน้าฉันมีอะไรคาใจรึ? ไคโตะ?"

ลลินหันไปเพราะรู้สึกถึงสายตาที่กำลังมองมายังเธอ ก็เห็นว่าลูกน้องของตนจ้องหน้าเธอค้างอยู่นานแต่ไม่มีคำพูดใดๆ ไคโตะตื่นจากภวังค์ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย

"เตรียมการเดินทางเรียบร้อยดีรึยัง?"

"เดินทาง? พี่ลินจะไปไหนหรือครับ?"

ลลินหันไปพูดกับเรียว มิวสิคได้ยินอย่างนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะแทรกถามขึ้นมาทันที

"ฉันต้องกลับไปเคลียร์งานที่ญี่ปุ่น"

"ฮะ??  ไปกี่วันครับ? จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ?"

"ไม่ใช่เรื่องที่คุณมิวสิคจะมาซักไซ้นะครับ"

"ไคโตะ"

"...ครับ...นายหญิง"

ลลินเอ่ยปรามไคโตะที่พยายามห้ามมิวสิคที่ถามเจ้านายของตัวเองมากเกินไป และอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้มิวสิค รับรู้เรื่องของนายหญิงมากขึ้นกว่านี้อีกด้วย

"ไม่มีกำหนด"

".........."

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***