รักแรกพบ

.

-2-

.

.

“สวัสดีครับ^^”

มิวสิคทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเจอสิ่งที่สนใจ ภายในอกของเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนและไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหน หญิงสาวมองหน้าเขาก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้เป็นการตอบรับ แล้วเดินไปนั่งที่เบาะตรงข้ามตามด้วยไคที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ มิวสิคและไม้เอกมองพวกเขาราวกับหลุดออกมาจากการ์ตูนญี่ปุ่นที่ลูกพี่หญิงยากูซ่าเคียงข้างกับลูกน้องหนุ่มคนสนิท ทั้งคู่มองไคและหญิงสาวค้างโดยไม่มีคำพูดอะไร จนหญิงสาวเริ่มพูดก่อน

“คงได้บรีฟแบบโฆษณาไปแล้วใช่ไหม?”

“ผมไม่ค่อยเข้าใจน่ะครับ อยากให้พี่บรีฟให้เป็นการส่วนตัวอย่างละเอียด^^”

มิวสิคเริ่มหยอดเธอเหมือนเด็กน้อยหลอกเอาของเล่น ไม้เอกใช้แขนสะกิดเด็กหนุ่มเล็กน้อยภายใต้สายตาของไคที่มองพวกเขา ไคมองแววตาของเด็กหนุ่มออกว่าเขาหมายถึงอะไร

“เดี๋ยวผมบรีฟให้ก็ได้นะครับ เพราะต้นแบบคือผมเอง^^”

ไคพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่แอบน่ากลัว ไม้เอกมองเห็นถึงความหวงของไคที่แสดงออกชัดเจนจนคิดว่าเขาอาจจะเป็นคู่รักของหญิงสาวตรงหน้าก็เป็นได้

“เอาล่ะ ฉันเตรียมคนของฉันเรียบร้อยแล้ว กล้องด้านนอกก็พร้อมแล้ว”

“แล้วเธอจะอยู่ดูผมใช่ไหมครับ^^”

“..........”

หญิงสาวไม่ตอบอะไรพร้อมกับลุกเดินออกไปนอกห้องตามด้วยมิวสิค ไค และไม้เอก เมื่อออกมาก็เห็นว่ามีกองถ่ายเข้ามาเซตฉากและมุมพร้อมเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่ตอนพวกเขาเข้ามาก็ยังไม่เห็นมีใครเลยสักคน ไม้เอกบอกให้มิวสิคไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้า ก่อนจะเริ่มถ่ายทำกัน หญิงสาวก็ยังคงนั่งดูพวกเขาถ่ายงานแบบเงียบๆ แต่ที่น่าแปลกคือชายหนุ่มหน้าตาดีและรายล้อมเธอที่นั่งอยู่ตรงโซฟา

ใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควรตั้งแต่เย็นจนตอนนี้เวลาปาไป4ทุ่มแล้ว เพราะอาจจะมีหลายฉาก หลายมุมที่ต้องตัดต่อให้ออกมาสมชื่อร้านอะนิคิ ที่แปลว่าลูกพี่ งานโฆษณาชิ้นนี้เลยออกแนวยากูซ่าหนุ่มที่ดื่มด่ำกับร้านบรรยากาศเงียบสงบและอาหารต้องพรีเมี่ยมถูกใจนั่นเอง ไม่ต่างจากการแสดงละครสั้นเลยสักนิด ไม่นานก็ถ่ายทำเสร็จ มิวสิคเดินแจ้นมาหาหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงโซฟาด้วยรอยยิ้ม

“เป็นไงบ้างครับ? ถูกใจเธอไหม? ^^”

“อืม...ใช้ได้”

“ว่าแต่...พี่ชื่ออะไรครับ^^”

“ไม่มีใครบอกหรือว่าจะถามชื่อคนอื่นให้ขานชื่อตัวเองก่อน”

“ผม มิวสิค อายุ18 พี่ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ครับ?”

“ฉัน ลลิน หรือ ลิน”

“อายุละครับ? คงห่างจากผมไม่กี่ปีใช่ไหม? เธอเรียนที่ไหน?”

“ไม่มีใครบอกหรือว่าอย่าถามอายุผู้หญิง”

“ผมจะได้เรียกถูกไงครับ แต่ที่จริงอยากเรียกที่รักมากกว่า^^”

“เหอะ!.... 29 นายคงต้องเรียกว่าคุณน้ามากกว่ามั้ง”

ลินพูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกไปสูดอากาศด้านนอกร้านพร้อมด้วยลูกสมุนที่ยืนเฝ้าอยู่ก่อนหน้านี้ เพื่อรอส่งแขก ไคมองมิวสิคที่ทำหน้าอึ้งและนิ่งค้างอยู่ก่อนจะยิ้มอย่างสะใจแล้วเดินตามลินออกไป ท่าทีเกี้ยวสาวเมื่อกี้ของเขาหายไปในพริบตาเมื่อรู้อายุของลิน ไม้เอกแอบกลั้นขำทั้งๆ ที่เขาเป็นคนเงียบขรึม แต่ครั้งนี้คงอดไม่ได้จริงๆ กับเด็กในความดูแลของเขาที่ริอ่านไปจีบรุ่นใหญ่ขนาดนั้น

“เวลาคุณยิ้มดูดีกว่าตอนทำหน้านิ่งนะคะ^^”

หญิงสาวคนที่เสิร์ฟน้ำชาต้อนรับพวกเขาเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารพร้อมกับหันไปพูดกับไม้เอกที่หันหน้าไปแอบขำ ทางเธอที่กำลังเสิร์ฟอาหารพอดี ไม้เอกหยุดขำทันทีพร้อมกับกระแอมเบาๆ แก้เขิน

“เอ่อ..ขอบคุณครับ คุณ....”

“โตเกียวค่ะ”

หญิงสาวพูดจบก็โค้งก่อนจะเดินไปเอาอาหารจากในครัวมาเสิร์ฟต่อ ไม้เอกมองตามโตเกียวที่เดินเข้าไปอย่างเผลอตัว และพบว่าบาริสต้า เชฟ สวยทุกคนเลย เขาหันกลับมาก่อนจะมองไปที่อาหารหรูหราที่ได้จัดเตรียมไว้ให้ บาริสต้าสาวเดินมาเสิร์ฟน้ำผลไม้ปั่นให้ พร้อมกับนมปั่น เธอยื่นให้มิวสิค ทำให้เด็กหนุ่มหน้านิ่วก่อนจะหันไปมองหน้าสวยๆ ของเธอ

“นมปั่น? ไม่มีสาเกหรอครับคนสวย? ^^”

“ที่นี่ไม่ขายสาเกให้เด็ก -.-”

“ผมไม่เด็กแล้วนะครับ^^”

“ไว้อายุ20เต็มก่อนค่อยมาดื่มนะหนุ่มน้อย”

บาริสต้าสาวพูดก่อนจะเดินออกไป มิวสิคมองป้ายชื่อที่ติดหน้าอกของบาริสต้าคนนั้นก่อนจะยกมือเรียกเธออีกครั้ง

“คุณนุ่นครับ ขอสาเกให้พี่ผู้จัดการผมด้วยนะครับ^^”

“หา? ฉันไปอยากกินตอนไหน?”

“เอาน่าพี่ช่วยๆ ผมหน่อย^^”

“อายุแค่นี้หัดดื่มนะครับคุณมิวสิค-__-”

“ดื่มกับผู้ปกครองครับ^^”

มิวสิคยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไม้เอกทำได้แค่ส่ายหัว ไม่นานนักนุ่นก็เสิร์ฟเหล้าบ๊วยเย็นให้ไม้เอกเพราะเธอรู้ว่ายังไงเด็กหนุ่มก็แอบดื่มอยู่ดี จึงเลือกเหล้าบ๊วยหวานที่ฤทธิ์อ่อนกว่าสาเกอยู่มากเสิร์ฟแทน แต่ด้วยความดื้อดึงของมิวสิค ไม้เอกทำได้แค่รินน้ำสีชาวางไว้แล้วมิวสิคเป็นคนยกขึ้นดื่มแทบจะทุกแก้ว พวกเขานั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเกือบชั่วโมงแต่ก็ทานจนหมดเกลี้ยง เพราะดื่มเหล้าบ๊วยไปจึงทำให้มิวสิคเริ่มมึนนิดๆ อาจจะเป็นเพราะอยู่กับเพื่อนๆ เขาก็มีแอบดื่มประจำเลยทำให้ไม่เมาถึงขนาดนั้น มิวสิคพอมีสติดีอยู่ ไม้เอกเห็นว่าถึงเวลาที่ต้องกลับได้แล้วจึงเดินไปที่แคชเชียร์ที่โตเกียวยืนอยู่ เพราะวันนี้ถ่ายทำโฆษณาร้านเลยปิด มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่นั่งทาน

“ไม่ต้องจ่ายค่าอาหารค่ะ เป็นคำสั่งของเจ้าของร้านค่ะ^^”

“เอ่อ...ครับ ขอบคุณมากๆ นะครับ”

“อะริงาโตะโกชัยมาชิตะค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ ไปดีมาดีนะคะ^^”

โตเกียวพูดพร้อมโค้งให้พวกเขาอย่างสุภาพ ไม้เอกคิดว่าเป็นร้านที่น่ามาใช้บริการจริงๆ ทั้งการบริการและอาหารตา อาหารปากก็ไม่ใช่เล่นๆ เลย เหมาะกับการมานั่งคุยงาน หรือนัดพบส่วนตัวมากๆ และเขาก็มีความคิดที่จะมาอีกแน่นอน ถึงบรรยากาศมันจะแปลกๆ ไปหน่อย แต่ก็ได้ฟีลลิ่งแบบยากูซ่าดีตั้งแต่ทางเข้าจนถึงในร้านเลยทีเดียว

ไม้เอกและมิวสิคเดินออกไปด้านนอกก็เห็นว่าชายหนุ่มสิบกว่าคนยืนเรียงรอส่งพวกเขากลับเช่นเดิม มิวสิคเห็นลินยืนหันหลังอยู่ตรงสุดทางที่ชายหนุ่มโค้งคำนับ เขาจึงเดินเข้าไปหาเธอทันที ไม่ว่ายังไงเขาก็ละความสนใจจากเธอไม่ได้เสียเลยจริงๆ ถึงจะรู้ว่าเธออายุอานามจะห่างจากเขาถึง 11 ปีก็ตาม

“จะสิงฉันรึไง?”

ลินพูดทั้งๆ ที่ตัวเองยังยืนหันหลังนิ่ง มิวสิคไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเดินเข้ามาใกล้เธอขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน แต่เขาก็ไม่ได้ถอยออกไปแต่อย่างใด ไคทำท่าจะเดินเข้ามาดึงมิวสิคออกจากลิน แต่ลินยกมือห้ามไว้ โดยไม่พูดอะไร

“พี่ลิน...เป็นใครกันแน่ครับ? ^^”

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***