สุริยาเกี้ยวเดือน EP.4 : ฝากเจ้าด้วย

. . .

ต่อ

-Finnlay-

//นั่งเก็บสมุนไพรพร้อมกับบ่นพึมพำ

-Daniel-

//นั่งเฝ้าฟินน์เลย์

-Finnlay-

แดเนียลๆ...เจ้ามาดูนี้สิ

-Daniel-

จะแกล้งอะไรข้าอีกล่ะ

-Daniel-

//ลุกไปหา

-Finnlay-

ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว

-Daniel-

อะไรล่--

-Daniel-

เศษธนู..

-Daniel-

ทำไมถึงมาอยู่แล้วนี้

-Finnlay-

นั้นแหละข้าก็สงสัย

-Finnlay-

ก็เลยถามเจ้าว่ามันเป็นของเผ่าไหน

-Daniel-

//หยิบขึ้นมาดู

-Daniel-

//ผลักซ้ายขวา

-Finnlay-

คิดนานจัง..

-Daniel-

น่าจะเป็นของพวกมนุษย์ที่ผ่านไปมาล่ะมั้ง

-Daniel-

ไม่ต้องสนใจหรอก

-Finnlay-

อืม..งั้นก็ได้ข้าเชื่อเจ้า

-Finnlay-

ข้าว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า

-Finnlay-

พอเริ่มไม่มีแดดค่อยไปเดินเล่น

-Daniel-

ได้

-Daniel-

แต่ข้ารู้สึกว่าอยากกินผลไม้มากกว่าอาหาร

-Finnlay-

ได้สิ..เดียวข้าพาไป

-Finnlay-

//จูงมือแดเนียลไป

-Daniel-

//เดินตาม

. . .

-Finnlay-

แถวนี้มีเยอะ//ชี้

-Finnlay-

เจ้าอยากกินอะไรล่ะ?

-Daniel-

เจ้าอยากให้จ้าลองอะไรดีล่ะ

-Finnlay-

ข้าไม่รู้ว่าเจ้าชอบแนวไหน

-Finnlay-

แต่ช่วงลองชิมลูกพีชดูก็ได้นะ//เก็บลูกพีช

-Finnlay-

อันนี้ให้เจ้า//ยื่นให้

-Daniel-

//รับมาชิมดู

-Finnlay-

หวานมั้ย?

-Daniel-

หวาน..ชิมดู//ยื่นให้

-Finnlay-

//รับมากัดคำโต

-Finnlay-

เปรี้ยวจี๊ดเลย..

-Finnlay-

หวานตรงไหนเนี่ย

-Daniel-

ข้าว่ามันอร่อยแล้วนะ

-Daniel-

มันเป็นลูกเพิ่งสุกก็หวานไปเปรี้ยวๆนั้นแหละอร่อยล่ะ

-Finnlay-

ข้านึกว่ามันจะว่ามากๆซะอีก//กินต่อ

-Daniel-

ไม่หวานแต่เจ้ายังกินนี่

-Finnlay-

เพราะเจ้าให้ต่างหาก

-Daniel-

งั้นถ้าข้าให้พริกเจ้าจะกินมั้ย

-Finnlay-

ไม่กิน..ใครมันจะกินเผ็ดจะตาย

-Daniel-

ไหนบอกว่าถ้าข้าให้จะกินไง

-Finnlay-

ก็ต้องเป็นสิ่งที่กินได้สิ

-Finnlay-

ถ้ากินไม่ได้จะกินทำไม

-Daniel-

เถียงเก่งจริงๆเลย

-Finnlay-

...

-Finnlay-

//หันไปเก็บลูกพีชต่อ

-Daniel-

ข้าทำอะไรให้เขาโกรธรึเปล่านะ//คิด

-Finnlay-

ข้าว่าเรารีบกินแล้วไปเปลี่ยนชุดแล้วค่อยไปเดินเล่นกันดีกว่า

-Daniel-

ได้สิ

-Finnlay-

//ยื่นลูกพีชสีชมพูให้

-Daniel-

เจ้ากินเถอะข้าไม่หิวเท่าไหร่

-Finnlay-

แต่เมื่อกี้เจ้าบอกอยากกินไม่ใช่หรือ?

-Daniel-

อยากกินไม่ได้แปลว่าหิวเข้าใจมั้ย

-Finnlay-

ก็ได้..//กิน

-Finnlay-

//นั่งใต้ต้นพีช

-Daniel-

//นั่งข้างๆ

-Finnlay-

เจ้าว่าเมื่อไหร่ข้าจะมีโอกาศได้ไปด้านนอกโดยไม่ต้องขอท่านพ่อ

-Daniel-

ข้าก็ไม่รู้

-Daniel-

แต่ถ้าเจ้าไปกับข้าพ่อเจ้าอาจจะไม่ว่าอะไรก็ได้นะ

-Finnlay-

นั้นสิเนอะ

แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกันยาวจนเริ่มเย็น

. . . . . . . .

-Finnlay-

ข้าลืมพาเจ้าไปเดินเล่นเลย

-Daniel-

ไม่เป็นไร

-Daniel-

ค่อยไปก็ได้

-Daniel-

ข้าว่าเรากลับไปที่ปราสาทกันเถอะ

-Daniel-

เดียวเจ้าโดนดุนะ

-Finnlay-

นั้นสิ//รีบลุกแล้วดึงแขนแดเนียลไป

-Daniel-

//ลุกแล้วเดินตาม

. . . . .

ในปราสาท(ห้องโถง)

-Finnlay-

ท่านพ่อหายไปไหนเนี่ย

-Daniel-

ข้าเองก็ไม่แน่ใจ

-Daniel-

อาจจะออกไปด้านนอกก็ได้

-Finnlay-

นั้นสิเนอะ

-Finnlay-

แดเนียลอีกเดียวเจ้ามาช่วยข้าจัดห้องยาหน่อยนะ

-Daniel-

ได้

-Finnlay-

เจ้าไปอาบน้ำก่อนเถอะอีกเดียวข้าไปหาที่ห้อง

-Daniel-

//พยักหน้า

-Daniel-

//เดินกลับห้องไหน

-Finnlay-

//เดินไปห้องยา

ห้องยา

-Finnlay-

//เอาสมุนไพรออกมาจากกระเป๋า

-Barnett-

องค์ชาย...วันนี้ท่านไปไหนมางั้นหรือขอรับ

-Finnlay-

//สะดุ้งโหยง

-Finnlay-

ก็ไปเก็บสมุนไพรไงบาร์เน็ตต์

-Finnlay-

มีอะไรรึเปล่า?

-Barnett-

ไปกับใครขอรับ//เสียงหลอน

-Finnlay-

ปะ..ไปกับแดเนียล

-Barnett-

แล้วอะไรอีกขอรับ

-Finnlay-

เปล่า...แค่ไปเก็บสมุนไพรด้วยกันเฉยๆ

-Barnett-

งั้นหรือขอรับ!

-Barnett-

แล้วที่ไปเก็บลูกพีชด้วยกันไอ่ที่กอดกันนั้นอีกล่ะขอรับ!

-Barnett-

องค์ชายคิดว่ากระหม่อมไม่เห็นหรือขอรับ

-Finnlay-

นั้นเพราะข้าไปแกล้งเขาต่างหาก

-Barnett-

กระหม่อมไม่เชื่อ!!

-Finnlay-

เจ้าอย่ามาขึ้นเสียงกับข้านะ

-Finnlay-

ข้ากับแดเนียลก็เป็นเพื่อนกันปกติเหมือนที่เจ้ากับข้าเป็นนั้นแหละ

-Barnett-

ไม่ใช่องค์ชาย...มันไม่ได้คิดอย่างกระหม่อม

-Barnett-

//จับไหล่ฟินน์เลย์

-Finnlay-

ปล่อยข้าบาร์เน็ตต์

-Finnlay-

อย่าให้ข้าลงไม้ลงมือกับเจ้า

-Barnett-

เอาสิองค์ชายกระหม่อมไม่กลัว//ดันฟินน์เลย์ไปชนโต๊ะ

ตึก!

-Finnlay-

//หาสมุดเวทย์

-Barnett-

หานี้อยู่หรือองค์ชาย//เอาสมุดมาให้ดู

-Finnlay-

นั้นของของข้าเอามานะ!

-Barnett-

ไม่//โยนไปทางอื่น

-Finnlay-

เจ้าเป็นอะไรของเจ้า

-Finnlay-

ใครสิงเจ้าเนี่ยห่ะ!

-Finnlay-

เลิกแกล้งข้าได้แล้ว

-Barnett-

เพราะนิสัยแบบนี้ขององค์ชายกระหม่อมถึงปล่อยท่านไปไม่ได้จริงๆ

-Barnett-

นิสัยที่คิดว่าคนเขาทำเล่นๆทั้งที่มันอาจจะเป็นความจริง

-Barnett-

นิสัยเด็กๆของท่านน่ะ//ล็อกข้อมือฟินน์เลย์

-Daniel-

ปล่อยเขา!//เอาดาบระนาบคอของบาร์เน็ตต์

-Daniel-

คนอย่างเจ้าไม่ควรแตะต้องเขา

-Barnett-

ไอ่ปีศาจไม่มีหัวนอนปลายเท้า

-Daniel-

ข้าปล่อยให้ปล่อยฟินน์เลย์

-Barnett-

เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกชื่อองค์ชายตรงๆกัน

-Daniel-

มีมากกว่าเจ้าก็แล้วกัน//ยกบาร์เน็ตต์ให้ลอยขึ้น

-Daniel-

ไซหัวไปได้แล้ว..ถ้าเจ้าทำแบบนี้กับเขาอีกข้าจะฆ่าเจ้า

-Daniel-

//เหวี่ยงบาร์เน็ตต์ออกไปนอกห้อง

-Daniel-

//เดินตามออกไป

-Finnlay-

//รีบตามไปดู

โครม!

-Fergus-

แดเนียลเจ้าจะทำอะไรน่ะ!!

-Daniel-

ฝ่าบาท

-Daniel-

ท่านลองถามฟินน์เลย์ดูสิว่าเขาทำอะไร

-Finnlay-

ท่านพ่อเขาจะทำร้ายลูก

-Finnlay-

แต่ท่านพ่อเขายังไงได้ทำอะไรท่านพ่ออย่าฆ่าเขาเลยนะขอรับ

-Fergus-

บาร์เน็ตต์...เจ้ากล้ามากนะที่กล้าแตะต้องลูกของข้า

-Fergus-

ข้าให้เจ้าเป็นเพื่อนของฟินน์เลย์ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ

-Fergus-

แดเนียลเจ้าปล่อยเถอะ

-Fergus-

เดียวข้าจะจัดการเอง

-Daniel-

//ปล่อยบาร์เน็ตต์ไป

-Daniel-

//เข้ามาหาฟินน์เลย์

-Daniel-

เป็นยังไงบ้างเขาทำอะไรเจ้าอีก?

-Finnlay-

ไม่..ไม่เขาไม่ได้ทำอะไรเจ้ามาทันพอดี

-Daniel-

//ลูบหัวฟินน์เลย์

-Fergus-

คำทำนายไม่ใช่ข้าจริงๆด้วยแต่เป็นฟินน์เลย์//คิด

-Finnlay-

เจ้าล่ะเจ็บตรงไหนบ้างมั้ย?

-Fergus-

//พาบาร์เน็ตต์ออกมา

-Daniel-

ไม่เป็นไร..เจ้านั้นสู้ข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ

-Finnlay-

เจ้าเก่งขนาดนี้ต้องสอนข้าบ้างแล้วนะ

-Daniel-

ได้ถ้าเจ้าไหวอ่ะนะ

-Finnlay-

อยู่แล้ว~

-Daniel-

//ลูบใบหูของฟินน์เลย์มายั่งกรอบหน้า

-Finnlay-

ทำไมหรือ?

-Daniel-

เปล่า

-Daniel-

ข้าว่าเราเข้าไปดูด้านในกันเถอะ

-Finnlay-

อืม

แล้วทั้งสองก็ได้ช่วยกันจัดห้องยา

. . .

-Daniel-

ฟินน์เลย์ข้าเจอจี้ด้วยของเจ้าหรอ

-Finnlay-

หืม?

-Finnlay-

ไหน...ของท่านพ่อรึเปล่า

-Finnlay-

เพราะห้องนี้เคยเป็นของท่านพ่อมาก่อน

-Daniel-

งั้นเจ้าเก็บไว้ให้ท่านพ่อของเจ้าด้วย//ยัดใส่มือฟินน์เลย์

-Finnlay-

อ่า..ได้

แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาถึงช่วงเวลาอาหารเย็น

-Fergus-

ฟินน์เลย์

-Finnlay-

ขอรับท่านพ่อ

-Fergus-

พ่อว่าพ่อคงต้องให้ลูกไปเจอโลกด้านนอกบ้าง

-Finnlay-

//ตื่นเต้น

-Fergus-

พ่อว่าหลังจากแดเนียลหายป่วยพ่อจะให้ลูกออกไปด้านนอกกันแดนเนียลหน่อย

-Finnlay-

ขอรับ...ลูกก็เห็นด้วย

-Fergus-

เจ้าว่าอย่างไรแดเนียล

-Daniel-

กระหม่อมก็เห็นด้วยพะย่ะค่ะ//อมยิ้ม

-Finnlay-

ท่านพ่อๆสิ่งนี้ใช่ของของท่านหรือไม่//เอาจี้ให้ดู

-Fergus-

ไม่ใช่หรอก

-Fergus-

น่าจะเป็นของอาจารย์เจ้า

-Fergus-

พ่อเคยเห็นเขาสวมอยู่ช่วงนึง

-Fergus-

พอหลังๆก็หายไปเลย

-Elmer-

ใครกล่าวนินทาข้ากัน//วาร์ปเข้ามา

-Finnlay-

อาจารย์

-Finnlay-

สิ่งนี้เป็นขอของท่านรึเปล่าขอรับ//ยื่นให้ดู

-Elmer-

อืมใช่..แต่มันเก่ามากแล้ว

-Elmer-

เจ้าทิ้งมันไปเถอะ

-Elmer-

มันไม่ได้สำคัญอะไร

-Elmer-

แต่ของเก่าๆ

-Finnlay-

งั้นข้าขอเก็บไว้มั้ยขอรับ

-Finnlay-

ศิษย์ว่ามันสวยดี

-Elmer-

ค่อยให้แดเนียลทำอันใหม่ให้ก็ได้นี่

-Elmer-

ปีศาจทำเครื่องประดับเก่งไม่ใช่หรอ

-Daniel-

ก็จริงอย่างที่ท่านว่า

-Finnlay-

แต่มันสวยน่า

-Daniel-

เดียวข้าค่อยทำใหม่ให้นะ

-Finnlay-

เอางั้นก็ได้

-Finnlay-

สัญญาล่ะนะ

-Daniel-

สัญญา

-Elmer-

คำสัญญาของปีศาจน่าเชื่อถือตรงไหนกัน//คิด

-Elmer-

แล้วฟินน์เลย์จะไปนอกป่าเมื่อไหร่ล่ะ

-Daniel-

พรุ่งนี้ขอรับ

-Fergus-

-Elmer-

-Fergus-

เจ้าหายเร็วขนาดนั้นเลยหรอ..

-Elmer-

...

-Finnlay-

นั้นสิ

-Daniel-

จริงๆแค่นอนพักสักคืนก็หายแล้ว

-Daniel-

แต่ข้าอยากพักผ่อนจิตใจบ้างข้าก็เลยอยู่นานหน่อย

-Finnlay-

งั้นพรุ่งนี้เราจะออกจากป่ากันใช่มั้ย

-Daniel-

ใช่

-Fergus-

รู้สึก..ใจหายจัง

-Elmer-

//มาลูบหลังเฟอร์กัส

-Elmer-

ลูกชายคนเดียวอยู่ดีๆจะออกไปเล่นนอกบ้านแล้วนานๆกลับมาแบบนี้พ่อเจ้าคงใจหายแน่เลย

-Elmer-

แถมเผ่าเอลฟ์คงจะห่อเหี่ยวแน่ๆ

-Elmer-

ไม่มีตัวป่วน

-Finnlay-

ไม่ใช่ว่าพวกท่านชอบรึ?

-Elmer-

เรื่องชอบน่ะชอบอยู่แล้ว

-Elmer-

แต่นานๆคงไม่ไหวหรอก

-Elmer-

เต้าต้องกลับมาบ่อยๆนะเข้าใจมั้ยฟินน์เลย์

-Finnlay-

ขอรับ

-Fergus-

ข้าคงต้องฝากเอลฟ์ให้เจ้าช่วยดูแล้วล่ะแดเนียล

-Daniel-

ได้พะย่ะค่ะ

-Finnlay-

ท่านพ่อทำไมต้องให้เขาดูแลข้าด้วยข้าดูแล้วตัวเองได้ข้าโตขนาดนี้

-Finnlay-

แถมข้าก็เก่งด้วย

-Daniel-

เพราะเจ้าเก่งไงเลยต้องดูแล

-Daniel-

เดียวเจ้าทำตัวไร้สาระ

-Finnlay-

คนที่ไร้สาระน่ะคือเจ้าต่างหาก..

-Fergus-

เห้อ..อย่าทะเลาะกันสิ

-Fergus-

พรุ่งต้องเดินทางเจ้าไปพักเถอะฟินน์เลย์

-Finnlay-

ขอรับ//รีบเดินไปที่ห้องนอน

-Fergus-

เจ้าเองก็ไปพักเถอะ

-Daniel-

พะย่ะค่ะ//เดินกลับห้องไป

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ