สุริยาเกี้ยวเดือน EP.3 : เพื่อนกัน

. . .

ต่อ

-Finnlay-

เกี่ยวยังไงก็บอกมาสิ

-Daniel-

ไม่

-Finnlay-

ก็ได้..ขี้เกียจเถียงเจ้าแล้ว

-Finnlay-

ข้าจะไปอาบน้ำสักนอนแล้ว

-Daniel-

ตามสะบายเลย

-Finnlay-

เจ้าก็อย่าฝืนตัวเองนักเดียวเจ็บตัวอีกนะ

-Daniel-

ข้ารู้

-Finnlay-

//เดินหนีไป

. . . . . . . .

เช้าวันต่อมา

-Daniel-

//เดินดูทั่วๆปราสาท

-Finnlay-

//ตามดูแดเนียล

-Daniel-

//จับสังเกตได้แต่แกล้งไม่รู้

-Daniel-

//เดินไปต่อ

-Finnlay-

//ตาม

. . .

หลังจากนั้นแดเนียลก็มาหยุดที่ห้องห้องหนึ่งที่มีประตูสีเขียว

-Finnlay-

เขามาทำอะไรที่ห้องจ้ากัน//คิด

-Daniel-

//เปิดประตูเข้าไป

ในห้องของฟินน์เลย์

-Daniel-

//ได้กลิ่นอะไรบ้างอย่าง

-Daniel-

//เปิดขวดเครื่องหอมมาดมดู

-Finnlay-

//เปิดประตูเข้ามา

-Finnlay-

ทำอะไรน่ะ!

-Daniel-

เปล่า..ข้าแค่ได้กลิ่นหอมๆเลยเข้ามาดู

-Finnlay-

เครื่องของข้าได้กลิ่นแรงขนาดนั้นสักหน่อย

-Daniel-

ไม่ใช่ข้าหมายถึงกลิ่นมันแปลกใหม่ดีข้าเลยสนใจ

-Finnlay-

ก็เลยเข้ามาดู?

-Daniel-

อืม

-Finnlay-

น่าจะเป็นเครื่องหอมอันใหม่ที่ท่านพ่อให้มาน่ะ//ยื่นแขนให้ดม

-Daniel-

//เข้ามาดมใกล้ๆ

-Daniel-

//จับแขนฟินน์เลย์ไว้

-Finnlay-

อ่ะ!

-Daniel-

หอมมากเลย...หอมกว่าพวกผู้หญิงในวังที่บ้านข้าอีก

-Finnlay-

แน่นอน..ท่านพ่อน่ะทำเครื่องหอมเก่งมาก

-Daniel-

ข้าว่ากลิ่นมันเข้ากับเจ้า

-Finnlay-

จริงหรือ..//เอามาดม

-Daniel-

จริงสิ..ข้า"ชอบ"กลิ่นนี้นะ

-Finnlay-

ข้าก็ชอบเหมือนกันๆ

-Finnlay-

เจ้าดูหายดีล่ะนะ

-Finnlay-

ทำไมถึงฟื้นตัวเร็วจังล่ะ

-Daniel-

เพราะ...ข้าเป็นปีศาจ

-Finnlay-

ข้าล่ะอยากเห็นจริงๆว่าที่บ้านเจ้าสอนเจ้ายังไง

-Finnlay-

เจ้าถึงอวยตัวเองเก่งเหลือเกิน

-Daniel-

หรือ

-Daniel-

งั้นถ้าข้าหายดีเจ้าออกไปด้านนอกกันข้ามั้ยล่ะ

-Finnlay-

ไม่รู้สิ..ท่านพ่อชอบเล่าให้ฟังว่ามีคนจับเอลฟ์ไปขายมันน่ากลัวมาก

-Finnlay-

ข้าไม่อยากโดนเอาไปขาย

-Daniel-

ข้าไม่เอาเจ้าไปขายหรอกน่า

-Finnlay-

งั้นข้าจะลองขอท่านพ่อดูนะ

-Daniel-

อืม

-Finnlay-

//เดินไปหยิบสมุดเล่มหนึ่งให้แดเนียล

-Finnlay-

อ่ะ..นี้คือสมุดที่จะบรรทุกสมุนไพรและยาต่างๆเอาไว้

-Finnlay-

เผื่อเจ้าบาดเจ็บอีก

-Daniel-

//รับมาเปิดดู

-Daniel-

สวยดีนะ

-Finnlay-

ของข้าเองแหละ..ข้าทำไว้ตอนเด็กๆ

-Finnlay-

ข้าให้เจ้า

-Daniel-

แล้วถ้าเจ้าไม่สะบายล่ะ

-Finnlay-

แค่เจ้าของพวกนี้น่ะไม่ทำให้ลำบากหรอกน่า

-Finnlay-

ข้าจะทำใหม่สักพันเล่มก็ได้

-Finnlay-

แต่เล่มนี้เป็นเล่มแรก...ข้าก็เลยอยากให้เจ้า

-Daniel-

เพราะอะไรล่ะ

-Finnlay-

เพราะเราเป็นเพื่อนกันยังไงล่ะ

-Daniel-

นั้นสินะ

-Daniel-

บ้างทีเจ้าอาจจะเป็นเพื่อนคนแรกของข้าที่เข้าใจข้าจริงไปก็ได้

-Finnlay-

ทำไมหรือ?

-Finnlay-

ที่บ้านเจ้ามีแต่คนใจร้ายหรอ?

-Daniel-

ไม่ซะทีเดียว

-Daniel-

แค่พวกเจาคิดว่าข้าน่ากลัวเลยไม่กล้าเข้าใกล้น่ะ

-Finnlay-

เจ้าน่ากลัวตรงไหน

-Daniel-

ทุกตรง

-Daniel-

ช่างเรื่องโหดร้ายนั้นเถอะ

-Daniel-

ข้าอยากพาเจ้าไปเที่ยวบ้านข้าบ้างซะแล้วสิ

-Finnlay-

รักษาตัวให้หายก่อนเถอะ//ดึงแก้ม

-Daniel-

รู้น่าๆ

-Finnlay-

งั้นเรามาผลัดกันเล่าเรื่องตอนเด็กๆกันดีกว่า//นั่งบนเตียงพร้อมตบเตียงเบาๆ

-Daniel-

//นั่ง

-Daniel-

ได้

-Daniel-

งั้นเจ้าเริ่มก่อน

-Finnlay-

ได้สิ

-Finnlay-

//เริ่มเล่า

-Daniel-

//ตั้งใจฟัง

. . . . . . . . . . . . . . . .

3 ชั่วโมงต่อมา

-Finnlay-

เจ้าเริ่มฝึกดาบตั้งแต่เดินได้เลยหรอ

-Finnlay-

โคตรเท่เลย

-Finnlay-

ข้าอยากลองบ้าง

-Daniel-

มันไม่สนุกหรอก

-Daniel-

ตอนนั้นข้าได้แผลเยอะมาก

-Finnlay-

ข้าคิดว่าการมีแผลเป็นมันเท่นะ

-Finnlay-

ข้าอยากได้มากๆเลย

-Finnlay-

แต่ท่านพ่อบอกว่าถ้ามีแผลเป็นเยอะจะดูน่ากลัว

-Daniel-

มันก็จริงอย่างที่พ่อเจ้าว่า

-Finnlay-

ข้าอยากเห็นแผลเป็นเจ้าขอดูได้มั้ย

-Daniel-

//ดึงแขนเสื้อให้ดู

-Finnlay-

ตรงกลางแขนเลยอ่ะนะ

-Finnlay-

ข้าอยากได้บ้างอ่ะ

-Finnlay-

ทำยังไงถึงได้แบบนั้นอ่ะ

-Daniel-

อย่าดีกว่า..แผลที่ดาบฟันมันเจ็บ

-Daniel-

ถ้าเจ้าโดนคงจะร้องไห้เป็นแน่

-Finnlay-

ไม่มีทาง

-Finnlay-

ข้าไม่ร้องไห้หรอก

-Daniel-

หวังว่าเจ้าจะเก่งให้ได้ตลอดก็แล้วกัน//ลูบหัว

-Finnlay-

//ร่าเริง

-Daniel-

แล้วเจ้าได้แผลครั้งล่าสุดเมื่อตอนไหน

-Finnlay-

เมื่อ....

-Finnlay-

...

-Finnlay-

น่าจะตอนสองขวบ

-Finnlay-

ตอนหกล้ม

-Daniel-

นอกจากนั้นล่ะ

-Finnlay-

//ส่ายหน้า

-Finnlay-

ขนาดขี่ม้าข้ายังขี่ไม่เป็นเลย

-Daniel-

จริงจังหรอ

-Daniel-

เจ้าเป็นองค์ชายจริงหรอ?

-Finnlay-

จริงสิ

-Finnlay-

แต่ข้าเป็นลูกคนเดียวท่านพ่อเลยห่วงมาก

-Daniel-

นั้นสินะ

-Daniel-

มีลูก..(สวย)..ขนาดนี้ใครจะไม่ห่วง

-Finnlay-

ลูกอะไรนะ

-Daniel-

ดื้อ

-Finnlay-

แค่นิดๆหน่อยๆเอง

-Daniel-

ข้าว่าไม่นิดนะ

-Daniel-

ข้าสงสัยอยู่อย่างนึง

-Finnlay-

อะไรล่ะ?

-Daniel-

เอลฟ์ผู้ชายเนี่ยท้องได้รึเปล่า..

-Finnlay-

ไม่น่าจะนะ

-Finnlay-

ถึงเผ่ามีผู้ชายเยอะแต่ถ้าไม่ใช้เผ่าที่สูงส่งกว่าก็คงไม่มีทางทำเราท้องได้หรอกมั้ง?

-Daniel-

เช่นนั้นนี้เอง

-Finnlay-

แล้วพวกปีศาจอย่างเจ้าท้องได้รึ?

-Daniel-

ไม่มีทาง

-Finnlay-

อืม//ครุ่นคิด

-Daniel-

ข้าสงสัยว่าเจ้าใช้เวทย์ของเงือกได้ยังไง?

-Finnlay-

ก็~

-Finnlay-

ขอให้พวกนางสอนให้ไง

-Finnlay-

พวกนางนะจะกินข้าวไม่ได้ด้วยเพราะข้าก็ถือเป็นเงือกด้วยตัวหนึ่ง

-Daniel-

😲

-Finnlay-

ทำไมหรือ

-Daniel-

ไม่มีอะไรแค่แปลกใครที่เจ้าชอบเรียนเวทย์ไปเรื่อยน่ะ

-Finnlay-

ก็นะ

-Finnlay-

มันมีประโยชน์เยอะนิ

-Finnlay-

มีแค่เผ่าปีศาจกับเทพแล้วที่ข้ายังไม่เคยเรียน

-Daniel-

นั้นสินะ

-Finnlay-

แดเนียลเย็นนี้ข้าอยากพาเจ้าไปเที่ยวที่ในป่าน่ะ

-Finnlay-

ตอนเย็นๆมันสวยมากๆ

-Daniel-

ได้สิ..เจ้าอยากพาข้าไปไหนก็ได้

-Finnlay-

//ยิ้ม,ตื่นเต้น

-Finnlay-

นี่เพิ่งเที่ยงเองเราจะทำอะไรกันดี

-Daniel-

เจ้าชอบทำอะไรล่ะ

-Daniel-

ข้าจะไปเป็นเพื่อน

-Finnlay-

ไปเก็บสมุนไพรกันมั้ย

-Finnlay-

จะได้แนะนำให้เจ้าด้วย

-Daniel-

//พยักหน้ารับ

-Finnlay-

//ลุกออกไปเอากระเป๋าสะพาย

-Daniel-

//เดินตามไป

ในห้องโถงของปราสาท

-Fergus-

//กำลังปรึกษาเรื่องต่างๆกับขุนนาง

-Finnlay-

//เดินผ่านมาพอดี

-Fergus-

ฟินน์เลย์ลูกจะไปไหน?

-Finnlay-

ลูกจะออกไปเก็บสมุนไพรกับแดเนียลขอรับ

-Fergus-

อย่ากลับดึกนักล่ะ

-Finnlay-

ขอรับ

-Daniel-

//ถือสมุดสมุนไพรไว้

-Barnett-

ของขององค์ชายนี่..ทำไมถึงอยู่ที่เจ้า//คิด

-Finnlay-

ไปกันเถอะแดเนียล//จูงมือแดเนียลไป

-Daniel-

อืม

. . . .

. . . . .

ที่ทุ่งสมุนไพร(กลางป่า)

-Finnlay-

//เก็บสมุนไพรบ้างอย่าง

-Daniel-

นั้นคืออ่ะไรงั้นรึ//นั่งยองๆ

-Finnlay-

เจ้านี้นะน่ะ...เรียกว่า golden tree นะ

-Finnlay-

ถึงตอนนี้มันยังเป็นสีเขียว

-Finnlay-

พอเราเด็ดไปสักพักก็จะเปลี่ยนเป็นสีทอง

-Finnlay-

สามารถรักษาพิษได้เกือบทุกชนิดเลยนะ

-Finnlay-

ยกเว้นพิษผสมนะ

-Daniel-

อ๋อ..เช่นนี้นี่เอง

-Daniel-

//นั่งดูคนเก็บ

-Finnlay-

//เก็บ

. . .

-Finnlay-

//ย้ายาที่เก็บ

-Daniel-

//เดินตาม

-Daniel-

ฮึก!//กุมแผลที่หน้าท้อง

-Finnlay-

แดเนียลเจ้าเป็นอะไร...เจ้าเจ็บรึ?

-Daniel-

ใช่..ทำไมยังเจ็บแผลก็หายไปแล้วแท้ๆ

-Finnlay-

สงสัยคงจะเป็นเพราะเจ้าต้นนั้นนะ//ชี้

-Finnlay-

มันมีผลกับปีศาจ

-Finnlay-

ข้าแค่อยากแกล้ง...ไม่คิดว่าจะทำให้เจ้าบาดเจ็บอีก

-Finnlay-

ขอโทษนะ

-Daniel-

//เดินไปนั่งที่ต้นไม้ไกลจากสมุนไพรต้นนั้น

-Finnlay-

//รีบวิ่งตามมาดู

-Finnlay-

แดเนียลข้าขอโทษ...ข้าแค่อยากให้เจ้าเหม็นมันเล่นๆ

-Finnlay-

ไม่ใช่ให้มันทำร้ายเจ้า

-Finnlay-

ข้าขอโทษ

-Daniel-

...

-Daniel-

//แกล้งไม่สนใจฟินน์เลย์

-Finnlay-

อย่าเมินข้าสิ..ข้าขอโทษ..แดเนียลอย่าเมินข้าเลยนะ

-Finnlay-

แดเนียลๆ//เขย่าแขน

-Daniel-

อย่ามาทำตัวเป็นเด็กได้มั้ย..เล่นก็ไม่รู้เรื่องครานึงแล้ว//แกล้งโมโห

-Finnlay-

...

-Finnlay-

ข้าขอโทษจริงๆ

-Daniel-

ที่ขอโทษน่ะอยากได้โทษจริงๆรึเปล่า

-Finnlay-

เจ้าทำอะไรกับข้าก็ได้

-Finnlay-

ได้ทุกอย่างเลย

-Finnlay-

เจ้าอย่าเมินข้าก็พอ..

-Daniel-

งั้นปิดตาสิ

-Finnlay-

//ปิดตา

ป๊อก!

-Finnlay-

โอ๊ย..เจ้าดีดหน้าผากข้าทำไหมเนี่ย//จับหน้าผาก

-Daniel-

โทษของเจ้าไง

-Finnlay-

แสดงว่าเจ้าหายโมโหแล้วใช่มั้ย

-Daniel-

ข้าโมโหเจ้าไม่ลงหรอก//ลูบหัวแล้วยิ้มให้

-Daniel-

เจ็บมากรึเปล่า..

-Finnlay-

นิดหน่อย...ไม่เป็นไรข้าทนได้

-Finnlay-

แผลเจ้าล่ะ

-Daniel-

เจ็บจริงแต่หายแล้ว

-Finnlay-

ข้าเป็นห่วงมากเลยนะรู้มั้ย

-Daniel-

รู้สิรู้..ดูจากสีหน้าก็รู้

-Finnlay-

แสดงว่าเมื่อกี้เจ้าแกล้งโมโหข้าใช่มั้ย

-Daniel-

//ขำแล้วหันไปทางอื่น

-Finnlay-

แดเนียล..เจ้าหลอกข้าตั้งแต่เมื่อวานล่ะนะ//เขย่าไหล่

-Daniel-

แล้วเจ้าเชื่อทำไมล่ะ

-Finnlay-

เพราะ...

-Finnlay-

เพราะมันเหมือนจริงไง

-Daniel-

ข้าว่าเพราะเจ้าน่ะเชื่อคนง่ายต่างหาก

-Finnlay-

ยังไงหรือ

-Daniel-

ก็..ไม่รู้สิ

-Finnlay-

เอ้า!

-Finnlay-

บอกมานะแดเนียล

-Finnlay-

ไม่งั้นข้าฟ้องท่านพ่อแน่

-Daniel-

ข้าไม่กลัวหรอก

-Finnlay-

บอกมาๆ

-Daniel-

//จับให้ฟินน์เลย์อยู่นิ่งๆ

-Finnlay-

-Daniel-

เอลฟ์มี"หัวใจ"รึเปล่า

-Finnlay-

แล้วปีศาจล่ะมีรึเปล่า

-Daniel-

มาฟังเองสิ

-Finnlay-

//เอาหูไปแนบกับอกแดเนียล,ตั้งใจฟัง

-Daniel-

//ยิ้มมุมปาก

-Finnlay-

ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย

-Daniel-

ลองฟังดีๆสิ

. .

-Finnlay-

ได้ยินแล้ว//พุ่งพรวดขึ้นมา

-Daniel-

//เผลอจับเอวฟินน์เลย์เพราะตกใจ

ในตอนนี้หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงครึ่งฝ่ามือด้วยซ้ำ

-Finnlay-

เฮ้ย..นี่ปล่อยเลยนะ

-Daniel-

ไม่ปล่อย

-Finnlay-

...

-Finnlay-

เจ้าบ้ารึไงเนี่ย//หันหน้าหนี

-Daniel-

แล้วเจ้าพุ่งพรวดขึ้นมาทำไหมล่ะข้าตกใจหมด

-Finnlay-

ก็จะได้บอกเจ้าไงว่าเจ้าเองก็มี

-Daniel-

//ปล่อย

-Daniel-

ช่างเถอะๆ

-Daniel-

เจ้าไปเก็บสมุนไพรต่อเถอะ

-Daniel-

เดียวข้านั้นรอตรงนี้

-Finnlay-

อะไรของเจ้าบ้านั้นกัน//คิด

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ