ฮองเฮาแค้นรัก Ep. 2

…

นางใช้ชีวิตไปกับการร่ำเรียน จนหลงลืมการใช้เวลาส่วนตัว

แม้ว่าในตอนเด็ก เผิงหรานจะมีโอกาสได้เรียนกับองค์รัชทายาทมาแล้วก็ตามที

การจะเป็นฮองเฮาสำหรับคนอื่นอาจมองดูว่าง่าย..แต่สำหรับนางมันคงไม่ใช่

ที่จวนท่านอ๋อง

ท่านอ๋องหวัง

ลูกสาวพ่อ

หวังเผิงหราน(อดีต)

ท่านพ่อ~

เผิงหรานวิ่งมากอดพ่อ

ท่านอ๋องหวัง

ช่วงนี้ชักจะไม่เห็นหน้าเจ้าบ่อยขึ้นทุกวัน

หวังเผิงหราน(อดีต)

ก็ช่วยไม่ได้นี่เพคะ

หวังเผิงหราน(อดีต)

ลูกต้องร่ำเรียนเพื่อที่ในอนาคตจะเป็นฮองเฮาที่ประชาชนรัก

พระชายาหวัง

อย่าหักโหมจนเกินไปเล่า ดูแลตัวเองเสียบ้าง

หวังเผิงหราน(อดีต)

ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงลูกนะเพคะ//ยิ้ม

พระชายาหวัง

คนตรงนั้นน่ะ..ยกผลไม้มาได้แล้ว

คนใช้จวนอ๋อง

เพคะพระชายา

ผลไม้มากมายมากองอยู่บนโต๊ะ

หวังเผิงหราน(อดีต)

//รีบกิน

แม้ในเวลากิน

นางก็ยังถือตำราอ่านไปด้วย

ท่านอ๋องหวัง

ดูท่า..ลูกสาวพ่อคนนี้จะตั้งใจจริงๆ เอาสิถ้าเจ้าตั้งใจเพียงนี้พ่อจะสนับสนุนให้เจ้าอย่างเต็มที่

หวังเผิงหราน(อดีต)

//ยิ้มแฉ่ง

หลังจากอ่านตำราจบ

เผิงหรานก็ออกไปที่หอน้ำชาสำหรับสตรีชั้นสูงในยุคนั้น

จื่อม่าน

เผิงหราน

หวังเผิงหราน(อดีต)

จื่อม่านอยู่นี่เอง//ยิ้ม

จื่อม่าน

เป็นเช่นไร..พึ่งอ่านตำราจบมาเสียสิท่า

หวังเผิงหราน(อดีต)

อืม..ข้ารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน

พอนั่งลง

เผิงหรานก็ฟุบหน้าลง

หวังเผิงหราน(อดีต)

ทำไม..ถึงได้ยากเข็ญเพียงนี้

หวังเผิงหราน(อดีต)

แค่จะเป็นฮองเฮาที่ดีมันยากมากถึงเพียงนี้ด้วยหรือ

จื่อม่าน

เจ้าน่ะ..เก่งที่สุดแล้ว นอกจากเจ้าใครจะคู่ควรอีกหรือ

จื่อม่าน

ดูสิประชาชนรักเจ้าเพียงไหน

หวังเผิงหราน(อดีต)

ขอบคุณนะ..ที่พูดปลอบใจข้าจื่อจือ

จื่อม่าน

ข้าไม่ได้พูดเล่นหรอกนะ

จื่อม่าน

แต่เจ้าน่ะเก่งจริงๆอีกทั้งฮ่องเต้ก็รักเจ้า เจ้าก็รักฮ่องเต้

จื่อม่าน

เป็นคู่ที่สมบูรณ์จริงๆ

หวังเผิงหราน(อดีต)

งั้นหรอ//ยิ้ม

ทั้งคู่นั่งดื่มชา

แต่สักพัก

จื่อม่าน

คุณชายท่านนั้น

จื่อม่าน

คุ้นๆนะ เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ

หวังเผิงหราน(อดีต)

ท่านไหน//หันไปมอง

เผิงหรานเห็นเพียงแผ่นหลัง

ก็รู้ทันทีว่าคือจิ่งถิง

หวังเผิงหราน(อดีต)

จิ่งถิง?

หวังเผิงหราน(อดีต)

มาทำอะไรที่นี่

เผิงหรานรีบลุกและเดินตามเขาไป

แม้แต่องค์รักษ์

เขาก็ไม่พามา

หลังโรงน้ำชาเป็นที่ทำงานของสาวใช้

เผิงหรานแอบหลบอยู่หลังกำแพง

ไป๋จิ่งถิง

อาฟู่..เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง

ไป๋จิ่งถิงจับมือนางด้วยความคุ้นเคย

อาฟู่

//ปล่อยออก

อาฟู่

ฝ่าบาท มือหม่อมฉันสกปรก

อาฟู่

ท่านไม่ควร..

ไป๋จิ่งถิง

เลิกเรียกข้าเช่นนั้น

ไป๋จิ่งถิง

เดิมทีที่เจ้าเป็นเช่นนี้ก็เพราะข้า

ไป๋จิ่งถิง

ข้าควรดูแลเจ้าให้ดีกว่านี้

อาฟู่

ข้าน้อยมิบังอาจได้รับการดูแลที่ดีได้จากฝ่าบาท

อาฟู่

ท่านหญิงผู้นั้น..พำนักอยู่ที่นี่นะเพคะ

อาฟู่

หากถูกผู้ใดเห็นเข้า จะไม่เป็นเรื่องดี

ไป๋จิ่งถิง

เผิงหรานไม่ได้สนใจข้าถึงเพียงนั้น..

อาฟู่

แต่ท่านรักนาง..ด้วยมิใช่หรือ

อาฟู่ถ่อยห่าง

ทำให้เผิงหรานเห็นหน้านางชัดมากขึ้น

ไป๋จิ่งถิง

ข้ารักและเอ็นดูนางเสมือนน้องสาวเท่านั้น

ไป๋จิ่งถิง

ไม่หมือนกัน

อาฟู่

ฝ่าบาท

อาฟู่

ท่านต่างรู้สถานะของพวกเรา

อาฟู่

หม่อมฉันเป็นเพียง..บุตรสาวของกฎบ

อาฟู่

ชาติกำเนิดต่ำต้อยไม่คู่ควรกับท่าน

ไป๋จิ่งถิง

อาฟู่..พ่อเจ้าทำผิด

ไป๋จิ่งถิง

แต่เจ้าไม่ได้..

ไป๋จิ่งถิง

ชาติกำเนิดอะไรพวกนั้นข้าไม่สน

อาฟู่

แต่หม่อมฉันสนเพคะ

อาฟู่

ที่ตรงนั้นไม่ใช่ของหม่อมฉันตั้งแต่แรก

อาฟู่

ฝ่าบาท..ท่านหญิงผู้นั้นต่างหาก

อาฟู่

ที่อยู่ตรงนั้น ข้างกายท่านได้//ร้องไห้

ไป๋จิ่งถิง

อาฟู่..

ไป๋จิ่งถิง

แต่ตำแหน่งฮองเฮานอกจากเจ้า

ไป๋จิ่งถิง

ข้าไม่อยากให้ใครได้ไปทั้งนั้น

แค่คำๆนี้ก็พอที่จะสร้างบาดแผลให้เผิงหรานมากพอ

นางรีบวิ่งออกมาร้องไห้เงียบๆ ดวงใจเจ็บร้าว ราวกับโดนมีดกรีดเป็นพันๆครั้งด้วยคำพูดของเขา

…

จื่อม่าน

ฉู่อิน..ไปตามเผิงหรานได้แล้ว

จื่อม่าน

นางไปนานแล้วข้าชักจะกังวล

ฉู่อิน

เจ้าค่ะ

ฉู่อินเดินออกตามหา

ก็พบกับเผิงหรานที่ปิดปากร้องไห้

ฉู่อิน

ท่านหญิง..//เสียงแผ่ว

หวังเผิงหราน(อดีต)

ฮึก..ฮือ

เผิงหรานร้องไห้จนฉู่อินต้องกอดปลอบ

ฉู่อิน

ไม่เป็นไรเพคะท่านหญิง

ฉู่อิน

เกิดเรื่องอะไรขึ้นเพคะ

หวังเผิงหราน(อดีต)

กลับจวน..กันเถอะ

หวังเผิงหราน(อดีต)

บอกจื่อจือด้วย

หวังเผิงหราน(อดีต)

ว่าข้าไม่สบาย

ฉู่อิน

เพคะท่านหญิง..ท่านไปรอที่รถม้าก่อนนะเพคะ

หวังเผิงหราน(อดีต)

//พยักหน้า

เผิงหรานเดินไปที่รถม้า

แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญเจอจิ่งถิง

หวังเผิงหราน(อดีต)

//รีบเช็ดน้ำตา

ไป๋จิ่งถิง

เผิงหราน..เจ้าร้องไห้มาหรือ//เป็นห่วง

หวังเผิงหราน(อดีต)

//หันหน้าหนี

หวังเผิงหราน(อดีต)

//คำนับ

ไป๋จิ่งถิง

เหตุใด..เจ้าถึงทำตัวแปลกไป เกิดเรื่องอันใด บอกข้าได้หรือไม่

หวังเผิงหราน(อดีต)

ข้าแค่ไม่ค่อยสบาย อย่าใส่ใจนักเลย

หวังเผิงหราน(อดีต)

ขอตัวลา

เผิงหรานขึ้นรถม้าไป

ไป๋จิ่งถิง

(..เกิดอะไรขึ้น)

เผิงหรานขึ้นรถม้าไปก็ร้องไห้จนหมดแรง

นางกลับมาวางตัวนอนอยู่บนเตียง ไม่กินไม่ทำอะไร

แถมยังขาดเรียนมาหลายวันแล้ว

พระชายาหวัง

เกิดอะไรขึ้นกันเผิงหรานที่ไม่สายแม้แต่วันเดียว ทำไมหมู่นี้ถึงได้ไม่ยอมไปร่ำเรียน

พระชายาหวัง

ตั้งแต่วันนั้นกลับมาก็เป็นเช่นนี้ ข้าหนักใจจริงๆเพคะ

ท่านอ๋องหวัง

ใครกัน..กล้าทำลูกสาวข้า ใครกล้าทำนางเสียใจ

ท่านอ๋องหวัง

ฉู่อินเจ้าบอกมา..

ฉู่อิน

มะ..หม่อมฉัน

พระชายาหวัง

พูดมาเร็วเข้า

ฉู่อินเล่าให้ฟัง

พระชายาหวัง

ฮ่องเต้นี่หรือจะเสด็จไปโรงน้ำชา

พระชายาหวัง

อีกทั้งยังไปที่หลังโรงเช่นนั้นอีก

ฉู่อิน

เกรงว่าท่านหญิงคงไปเห็นอะไรเข้า..จึงเสียพระทัยหนักขนาดนี้เพคะ

ท่านอ๋องหวัง

เรื่องงานสมรส..คงต้องรีบเร่งแล้ว

ท่านอ๋องหวัง

ข้าจะปล่อยให้บุตรสาวของข้า

ท่านอ๋องหวัง

ต้องมา..เสียใจเรื่องเช่นนี้ต่อไปอีกไม่ได้

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ