อดีตที่ผ่านมา

...ย้อนไปเมื่อ2ปีก่อน...

...ปึก!!...

...“โอ๊ะ!” หญิงสาวอายุสิบแปดปีร้องอุทานออกมาเมื่อเธอเดินชนกับอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง สมุดโน๊ตและสิ่งของอื่นที่หอบมาพะรุงพะรังหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น หญิงสาวรีบก้มลงไปเก็บโดยที่ไม่ได้สนใจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอเลย...

“มาครับ พี่ช่วยเก็บ” เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะนั่งย่อลงพื้นพร้อมกับยื่นสมุดโน๊ตมาให้เธอ

หญิงสาวมองตามมือก่อนจะเลื่อนขึ้นมองใบหน้า “พ..พี่วี?” เอ่ยชื่ออีกคนออกมา

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น เมื่อเธอสบตากับชายหนุ่มที่เธอแอบปลื้ม ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกโด่งเป็นสัน แววตาคมกริบนัยน์ตาสีน้ำตาลกำลังจ้องมองก่อนจะส่งยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้า  เพราะความตกใจกับใบหน้าอันหล่อเหลา  ของคนที่แอบชอบมานานแสนนานจนทำให้เธอเผลอลืมยื่นมือไปรับสมุดโน๊ตจากมือของพี่เขา

“ใช่สมุดโน๊ตของน้องไหมครับ?” คนตรงหน้าเลิ่กคิ้วถาม

“ช...ใช่ค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงติดขัด พอได้สติอันดาก็รีบรับมันมาถือไว้ทันที ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณออกไป

“ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่เดินไม่ระวัง” เธอกล่าวคำขอบคุณและขอโทษออกมา เมื่อรู้ว่าคนที่เธอเดินชนคือชาวีนักร้องนักแสดงหนุ่มชื่อดังที่เธอแอบปลื้ม

ชายหนุ่มยิ้มออกมา พรางยกมือปัดส่งๆ “ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่น้องเป็นเด็กฝึกเหรอครับ” ชาวีเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ” อันดาตอบ ก่อนจะยิ้มเขินเมื่อโดนใครบางคนจ้องมองอย่างเอ็นดู

“ถึงว่า พี่ไม่เคยเห็นหน้าน้องมาก่อนเลย”

“ตายจริง ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะค่ะ” อันดาทำหน้าตาตื่นมื่อเธอก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือสวย เพราะมัวแต่เขินทำให้เธอลืมเวลานัดมาเกือบสิบห้านาทีกว่าได้

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ให้กับความไร้เดียงสาของเธอ ก่อนจะบอกหญิงสาวให้รีบไป “งั้นน้องรีบไปเถอะครับ ขืนไปช้าโดนครูฝึกดุพอดี”

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” อันดาก้มโค้งให้เพื่อเป็นการบอกลา ก่อนจะวิ่งเข้าไปในลิฟท์

ประตูลิฟท์ค่อยๆ ปิดลง อันดาเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของชายหนุ่มอย่างประทับใจ ส่วนเขาในตอนนี้ก็มองเธออยู่ไม่ต่างกัน......

เมื่อเดินเข้ามาในห้องซ้อม หญิงสาวรีบเอ่ยปากขออนุญาตครูฝึกทันที

“หนูขออนุญาตเข้าไปนะคะ” เธอว่าออกมา พร้อมกับยืนนิ่งรอครูฝึกอนุญาตให้เธอเข้าไปข้างในห้อง

เพื่อนสิบกว่าคนที่อยู่ในห้องนั้นต่างพากันหันมองเธออย่างพร้อมเพียงกัน พากันส่งเสียงซุบซิบนินทาเบาๆ อันดาที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้แต่เงียบนิ่ง

“ใครอ่ะน่ารักจัง”

“เธอชื่ออันดามั้งถ้าฉันจำไม่ผิด”

“ทำไมดูหยิ่งจัง”

“จริง”

“เข้ามาสิอันดา” ครูฝึกมองหน้าเด็กสาวพร้อมกับบอกให้เธอรีบเดินเข้ามานั่งในกลุ่มเพราะถึงเวลาสอนแล้ว

ทันทีที่ได้รับคำอนุญาตอันดารีบเดินเข้าไปนั่งรวมในกลุ่มเพื่อนทันที เธอวางกระเป๋าและสมุดโน๊ตไว้ข้างตัว

หญิงสาวในตอนนี้เธอต่างเป็นที่จับจ้องของใครหลายๆ คน บางคนจ้องมองเธอเพราะอยากจะเป็นมิตรด้วยแต่กับบางคนก็มองเหมือนไม่พอใจ แต่อันดาก็เลือกที่จะไม่สนใจคนพวกนั้น เพราะจุดประสงค์ของเธอไม่ได้มาเพราะอยากเป็นไอดอลแต่เธอมาเพราะชาวีต่างหากล่ะ เพราะแบบนี้เธอเลยไม่สนใจสายตาที่คนอื่นมองมา กับกันเธอกับตั้งใจฟังในสิ่งที่ครูฝึกกำลังสอน

ปาไปเกือบห้าชั่วโมงได้ที่อันดาอยู่ในคลาสเรียนจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงหกโมงเย็น และแล้วก็หมดเวลาเลิกเรียนสักที

“เอาล่ะทุกคนวันนี้พอแค่นี้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เจอกันใหม่”

ทันทีที่ครูฝึกพูดจบ เด็กฝึกทุกคนก็ต่างพากันขอบคุณ จากนั้นก็เริ่มทยอยพากันเดินออกจากคลาสเรียนไป อันดาที่มัวแต่เก็บของยัดใส่กระเป๋าใบใหญ่อยู่นั้น พอเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นแล้ว

“อ้าว ไปไหนกันหมด?” เธอพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

มือบางกำลังผลักประตูออกแต่ทว่าก็เหมือนมีใครบางคนเดินสวนเข้ามาชนกับเธอที่กำลังจะเดินออกไปพอดี

...ปึก!!...

“โอ๊ะ! ชนอีกแล้วววว” อันดาบ่นออกมา ก่อนจะก้มลงไปเก็บมือถือที่หล่นพื้นอย่างหงุดหงิด

“พี่ขอโทษนะ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น อันดาที่ก้มเก็บของอยู่นั้นรีบเงยหน้าขึ้นไปมองทันที

“พี่วี?”

“แย่จัง เดินชนกันอีกแล้ว” ชายหนุ่มว่าออกมาพรางเกาหัวแก้เขินเบาๆ

บริษัทก็ดูจะใหญ่โตไม่น่าจะมีโอกาสเดินชนกันได้นะ หรือว่าจะเป็นพรมลิขิตที่ทำให้เราได้เจอกับพี่เขา เธอได้แต่เพ้อเข้าข้างตัวเองอยู่ในใจ

“น้องเป็นอะไรไหมครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ” เพราะเห็นเธอเงียบไป ชาวีเลยถามด้วยความเป็นห่วง

คนตัวเล็กที่กำลังมโนอยู่ถึงกับสดุ้งตื่นจากห้วงจิตนาการทันที เมื่อโดนใครบางคนตีแขนของเธอเบาๆ

“อ่อ...ฉันไม่เป็นไรค่ะ” อันดาตอบ ก่อนจะเอ่ยถามพี่เขาต่อ “ว่าแต่พี่เถอะเข้ามาทำไมเหรอคะ?” ถามออกไปด้วยความสงสัย

คนถูกถามรีบตอบกลับทันควัน “อ่อ..พี่จะเข้ามาซ้อมเต้นครับ”

“เหรอคะ” อันดาที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็อยากอยู่ดูพี่เขาซ้อมเต้น แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นขอยังไงดีได้แต่ยืนเก้ออยู่อย่างนั้น จนท้ายที่สุดก็ยอมเอ่ยปากขอคนพี่ออกไปตรงๆ

“เอ่อ.... จะเป็นไรไหมคะถ้าหนูจะขอดูพี่ซ้อมเต้นด้วย” เธอเอ่ยปากขอ

แต่พอเห็นอีกคนเงียบไปอันดาหน้าจ๋อยทันที พอรู้ตัวว่าคำขอของเธอเป็นไปไม่ได้เธอจึงรีบเดินไปที่ประตูเพราะไม่อยากให้ใครบางคนรู้สึกอึดอัด แต่ทว่าอีกคนกลับตะโกนตามหลังเธออย่างไว

“จะอยู่ดูพี่ซ้อมก็ได้ครับ พี่ไม่ได้ว่าอะไร” ชาวีบอกน้อง

ได้ยินแบบนั้นอันดารีบหันหน้ากลับมา ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเลยเธอเลยทวนคำตอบของเขาอีกครั้ง

“พี่พูดจริงเหรอคะ”

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาให้กับท่าทางของเธอ ที่ดูจะดีใจมาก

“จริงครับ” ชาวีว่า

ทันทีที่ได้ยินคำตอบของชายหนุ่มอย่างชัดเจนอันดารีบวางกระเป๋าไว้ข้างๆ ประตู และรีบเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ หน้ากระจกบานใหญ่ มองดูชาวีซ้อมเต้นอย่างไม่ละสายตา

ไม่รู้กี่โมงกี่ยามแล้วตอนนี้ชาวีที่ซ้อมเต้นเสร็จ เขารีบเดินปรี่ตรงเข้าไปปิดเพลงพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา

“เชี่ย! จะห้าทุ่มแล้วเหรอวะ” ชายหนุ่มสบถคำหยาบคายออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองอันดาที่นั่งพิงกระจกหลับอย่างน่าสงสาร

ชาวีรีบเก็บข้าวของลงในกระเป๋า พอเก็บเสร็จเขาเดินย่องเข้าไปหาอันดาที่นอนหลับอยู่ มือหนาสะกิดไปที่แขนของเธอเบาๆ

“น้องครับ! ตื่นได้แล้ว พี่จะกลับคอนโดแล้วครับ”

“อือออ” หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียพร้อมกับส่งเสียงอื้ออึงผ่านลำคอเบาๆ ไม่พอเธอยังกางแขนบิดขี้เกียจจนคนที่ยืนมองอยู่ตรงหน้าถึงกับกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่

“ทำไรอ่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม พรางหัวเราะไปด้วย

อันดาปลายตามองดูคนพี่ที่ยืนขำอยู่ “บิดขี้เกียจไงคะ ว่าแต่พี่เถอะหัวเราะหนูทำไมอ่ะ หรือว่ามีอะไรติดอยู่ที่หน้าหนู” เธอรีบเช็ดปากตัวเองทันที เพราะไม่รู้ว่ามีคาบน้ำลายเลอะติดแก้มของเธออยู่หรือเปล่า

“ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่จะกลับยัง” ชาวีเอ่ยปากถามน้องไป อันดาพยักหน้าหงึกๆ

“จะกลับแล้วเหมือนกันค่ะ” พอพูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินตรงไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย

“ไปค่ะ”

“น้องเดินออกไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวพี่เดินตามไปทีหลัง”

อันดารู้ดีว่าการเป็นคนดังจะต้องระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะอยู่นอกบริษัทหรืออยู่บริษัทเองก็ตาม ก็ต้องระวังตัวเอาไว้เพราะขืนมีคนมาเห็นเข้า ไม่ใช่ชาวีที่ต้องลำบาก เธอเองก็จะลำบากไปด้วยเช่นกันเพราะฉะนั้นเธอจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ชาวีเดือดร้อน

“งั้นหนูกลับก่อนนะคะ” เธอหันไปบอก ชาวีที่ยืนมองอยู่นั้นได้แต่พยักหน้าเบาๆ เชิงเป็นคำตอบ

แต่พอจะเปิดประตูออกไป อันดาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้แนะนำตัวกับชายหนุ่มเลย เพราะแบบนี้เธอเลยหันกลับไปมองใครบางคน พร้อมกับแนะนำตัว

“หนูชื่ออันดานะ”

“ส่วนพี่ชาวีครับ น้องน่าจะรู้จักแล้ว” เขาตอบ

“จะเป็นไรไหม ถ้าพรุ่งนี้หนูจะขอมาดูพี่ซ้อมเต้นอีก” อันดาเอ่ยถามพรางทำหน้าลุ้นในคำตอบของอีกคน

“ได้สิ ถ้าน้องอยากเต้นเก่งก็มาเรียนกับพี่ได้พี่พร้อมสอนครับ”

อันดาฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ “รับปากแล้วนะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันค่ะ” ว่าจบ ก็โบกมือลา

หลังจากวันนั้นที่เธอกับชาวีได้คุยกัน เวลาที่อันดาซ้อมร้องซ้อมเต้นกับครูฝึกเสร็จ เธอก็มักมารอชาวีในห้องซ้อมทุกวัน จากที่เต้นไม่ค่อยเก่งชายหนุ่มก็พยายามบอกเทคนิคตั่งต่างให้กับเธอ จนความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ กลายมาเป็นสนิทกัน

ในสายตาของชาวีอาจจะมองอันดาเหมือนน้องสาวคนนึง แต่กับอันดานั้น ....มันเกินกว่าคำว่าพี่น้องไปแล้ว

5เดือนที่เป็นเด็กฝึกอยู่ในค่ายเดียวกับชาวี เธอมีความสุข มากๆ มากจนเธอก็คิดว่าชายหนุ่มก็อาจจะความสุขเหมือนกันกับเธอ...

“นี่พวกเธอ ได้ยินข่าวหรือยัง?”

“ข่าวอะไรอ่ะแก้ว”

“ข่าวพี่ชาวีไง”

อันดาหันไปมองหน้าเพื่อนทันทีที่เธอได้ยินเด็กฝึกพวกนั้นต่างพากันซุบซิบในระหว่างรอครูฝึกเข้ามาในคลาสเรียน

“ข่าวอะไรเหรอแก้ว?” อันดาหันหน้าไปถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลัง

“ก็ข่าวเดทของพี่ชาวีกับพี่แอนนาไง” แก้วหันมาตอบ จากนั้นก็หันไปพูดคุยกับเพื่อนในกลุ่มต่อ

เมื่ออันดาได้ยินถึงกับนิ่งไปพักใหญ่ 5เดือนที่อยู่กับชาวี เธอแทบจะไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำว่าชาวีแอบเดทกับแอนนา ไม่มีแม้แต่จะคุยโทรศัพท์หรือนัดเจอกัน ส่วนชาวีเองก็ทำเหมือนเธอเป็นคนพิเศษ ไม่ว่าเธออยากไปเที่ยวที่ไหนเขาก็ไม่เคยขัดใจ ทั้งคู่แอบไปกินข้าว ดูหนังด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง

จนอันดามั่นใจว่าชาวีก็แอบชอบเธอเหมือนกัน

แต่พอมีข่าวเดทกับคนที่ชื่อแอนนาออกมา มันทำให้เธอช็อกจนพูดอะไรไม่ออก ที่ผ่านมาเท่ากับเธอมโนขึ้นมาเองว่าเขาแอบชอบเธอเหมือนกัน

“เป็นอะไรหรือปล่าอันดา” มินนี่เอ่ยถามทันทีที่เห็นอันดาเงียบไป

“ห...ห๊ะ?” อันดาไม่สามารถอยู่เรียนต่อได้ เพราะตอนนี้ในหัวมันเอาแต่คิดถึงเรื่องของชาวีอยู่ตลอดเวลา ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

“โอเคไหม?” มินนี่ถามย้ำอีกครั้ง

คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้า ก่อนจะหาข้ออ้างขึ้นมาเพื่อโดดเรียน

“พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ฉันขอตัวก่อนนะ” ไม่รอให้เพื่อนได้พูดอะไร อันดาก็รีบลุกพรวดพลาดเดินไปเก็บข้าวเก็บของยัดใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ แล้วเดินออกจากคลาสเรียนไปทันที

“เดี๋ยวสิอันดา! เธอจะไปไหน” มินนี่ได้แต่ตะโกนตามหลัง

มือบางกดลิฟท์ย้ำๆ เพื่อให้มันประตูเปิดออก พอลิฟท์เปิดเธอรีบเดินเข้าไปค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้น

“ฮึก\~\~” พยายามฮึบมันเอาไว้แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อยู่ เพราะสิ่งที่รับรู้มามันเจ็บเกินกว่าจะทนได้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็ว เร็วจนอันดาไม่ทันได้ตั้งตัว

สองเท้าเดินมาถึงลาดจอดรถอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรออกไปหาคนเป็นพ่อ

[ว่าไงลูกรัก] ทันทีที่ปลายสายกดรับก็รีบเอ่ยถามทันที

[ปะป๊า อันดาอยากย้ายไปเรียนต่อที่อเมริกา

[เดี๋ยวนะลูก ที่พูดออกมาลูกคิดดีแล้วหรอ] ปะป๊ารีบถามย้ำทันที

เพราะที่ผ่านมาพ่อของเธอพยายามโน้มน้าวให้อันดาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอยู่ตลอดเวลาแต่ทว่าคนที่ยืนยันหัวเด็ดตีนขาดว่ายังไงก็จะไม่ไป มาวันนี้กลับบอกว่าอยากไปเรียนเอาซะดื้อๆ มันเลยทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขาอดสงสัยในตัวลูกสาวไม่ได้

[หนูคิดมาดีแล้วค่ะ ปะป๊าให้หนูไปเรียนนะ] อันดาตอบปะป๊าไปอย่างหนักแน่น

[แล้วหนูจะไปเมื่อไหร่] ปะป๊าถาม

อันดาเงียบไปครู่นึง จนสุดท้ายก็ตอบออกมา

[หนูต้องการบินไปคืนนี้เลยค่ะ]

[ตอนนี้ป๊าติดประชุมอยู่เอาไว้กลับไปถึงบ้านแล้ว เราค่อยคุยกันอีกทีนะลูก]

[ค่ะ] อันดากดตัดสายก่อนจะยัดมือถือลงในกระเป๋า ไม่นานรถก็ขับมาจอดอยู่ตรงหน้าของเธอ อันดารีบขึ้นไปนั่งในรถทันที พร้อมกับออกคำสั่งให้คนขับรีบออกรถ

“ออกรถได้เลยค่ะ”

“ครับคุณหนู”

รถได้ขับเคลื่อนออกไปจากตึกอย่างช้าๆ อันดาที่นั่งอยู่ข้างในทอดมองออกไปผ่านกระจกใสด้วยสายตาที่ว่างเปล่าในใจก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

การตัดสินใจในครั้งนี้ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอะไรที่ยากลำบากมากก็ตาม ถ้าแลกกับการที่เธอไม่ต้องมารับรู้ไม่ต้องมาได้ยินอะไรเกี่ยวกับความรักของชาวีกับผู้หญิงคนนั้น อันดาก็พร้อมไปจากที่นี่ทันที

และเธอเองก็ไม่ต้องการโทรไปถามอีกคนด้วย เพราะในเมื่อค่ายออกมายืนยันแล้ว นั่นก็แสดงให้เห็นว่าการเปิดเผยในครั้งนี้ชาวียินยอม...เพราะฉะนั้นเธอไม่มีอะไรจะคุยกับเขาอีกต่อไปแล้ว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***