การกลับมาของอันดา

...สนามบินสุวรรณภูมิ...

“ทางนี้ครับ คุณหนู” ลุงบุญยืนลูกน้องของพ่อพยายามโบกมือให้กับหญิงสาว ในขณะที่เธอกำลังเดินลากกระเป๋าออกมาจากเก็ทพร้อมกับผู้โดยสารท่านอื่นๆ

ดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองหาคนที่มารอรับเธอพออันดาเห็นลุงบุญยืนที่กำลังโบกมือส่งสัญญาณเรียกเธออยู่นั้นก็รีบเข็นกระเป๋าเดินตรงเข้าไปหาทันที

“ปะป๊าล่ะคะ?” อันดาเอ่ยถามทันที ที่เดินเข้ามาถึง

“คุณท่านติดประชุมด่วนครับ เลยสั่งให้ผมมารับคุณหนูก่อน” ลุงบุญยืนรีบรายงานเจ้านายตัวน้อยทันที จากนั้นก็รีบยื่นมือไปรับเอาสัมภาระมาถือไว้

เพราะนั่งเครื่องเป็นเวลานาน หญิงสาวเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อเช็คความเรียบร้อยซะหน่อย

“ลุงรออันดาแปปนึงนะคะ อันดาขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”

“ได้ครับคุณหนู”

จากนั้นเธอก็เดินตรงไปทางห้องน้ำหลังจากทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จหญิงสาวเดินออกมายืนมองตัวเองอยู่ในกระจกบานใหญ่เช็คดูเสื้อผ้าหน้าผมเติมแป้งทาปากจนมั่นใจ

สวยแล้ว

พึมพำชมตัวเองเบาๆก่อนจะรีบเก็บแป้ง ลิปสติกแบรนด์diorใส่ลงไปในกระเป๋า จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องน้ำรีบสืบเท้าตรงไปหาลุงบุญยืนที่รอเธออยู่ในศูนย์อาหารFood court ชั้น1ของสนามบิน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” เธอว่าออกมา เมื่อเดินเข้าไปถึง

“โอเคครับ งั้นเรารีบกลับกันเถอะ”

อันดาพยักหน้าเบาๆจากนั้นก็เดินตามหลังลุงบุญยืนไปยังลาดจอดรถ

สองปีที่อันดาไปเรียนอยู่อเมริกา เธอได้ตัดขาดจากโลกโซเชียล ทั้งไลน์ เฟสบุ๊ค ไอจี หรือแม้กระทั่งทวิตเตอร์ ยูทูปและกูเกิ้ลเธอก็ไม่ค่อยสนใจ นอกซะจากหาข้อมูลในการเรียนเธอถึงยอมใช้มัน อันดาพยายามทำใจเรื่องชาวี จนตอนนี้เธอโอเคขึ้นจึงขอพ่อกลับมาเรียนต่อที่เมืองไทย

สายตาทอดมองดูบรรยากาศภายนอกบนท้องถนน พรางในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนรถได้มาจอดติดไฟแดง ดวงตากลมโตทอดมองผ่านกระจกใสเห็นป้ายโฆษณาที่มีหน้าของใครบางคนเป็นพรีเซนเตอร์อยู่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงรีบถ่ายรูปเก็บไว้ แต่ตอนนี้อันดากลับไม่รู้สึกอะไรเลย นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอมูฟออนเรื่องของชาวีได้แล้วจริงๆ

“อีกนานไหมคะกว่าจะถึงบ้าน” หญิงสาวเอ่ยถามคุณลุงไป เพราะตอนนี้เธอเริ่มหิวแล้ว

“ใกล้จะถึงแล้วครับ”

ไปอยู่เมืองนอกตั้งสองปี คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่นมจะแย่แล้วป่านนี้คงเตรียมกับข้าวไว้รอเธอชุดใหญ่อยู่แน่เลย พอคิดแบบนั้นอันดาก็ตื่นเต้นพรางชะเง้อคอมองอย่างใจจดใจจ่อ

ไม่นานรถตู้คันหรูก็ได้ขับเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ทุกคนต่างพากันออกมายืนรอต้อนรับกันอย่างตื่นเต้น อันดาตอนนี้เธออยู่ในชุดเดรสสีขาวกับรองเท้าบูทแบรนด์ดังเธอรีบก้าวขาลงจากรถทันทีที่มันถูกเปิดออก

ทุกคนที่มารอรับต่างพากันส่งยิ้มมาให้ ดวงตาลุกวาวเมื่อเห็นสาวน้อยเมื่อสองปีก่อนตอนนี้ได้กลายเป็นสาวอย่างเต็มตัวแล้ว

“หู้ววว ไม่เจอกันนานคุณหนูโตเป็นสาวแล้ว” พี่แววเอ่ยปากชมทันที

“จริงพี่แวว คุณหนูดูสวยขึ้นมากๆ เลยค่ะ” ตามด้วยพี่ส้มที่ชมคุณหนูของบ้าน

อันดาที่ถูกชมถึงกับยิ้มกว้างออกมาทันที ก่อนจะโผเข้ากอดแม่นมที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าของเธอ

“มาให้อันดากอดที อันดาคิดถึงแม่นมที่สุดในโลกเลยค่ะ” หญิงสาววาดแขนโอบกอดแม่นม ผู้ที่เสมือนเป็นแม่คนที่สองของเธออย่างคิดถึง

“แม่นมก็คิดถึงคุณหนูค่ะ”

ตั้งแต่คุณแม่เสียไปอันดาก็มีแม่นม และก็พี่เลี้ยงอีกสองนี่แหละที่คอยดูแล ส่วนคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อก็เอาแต่ทำงานหนักไม่ค่อยมีเวลามาสนใจเรื่องของอันดาหรอก นี่ขนาดเธอกลับมาแล้วแท้ๆ แทนที่จะรีบมาหาลูกแต่พ่อของเธอก็ยังคงห่วงงานมากกว่าเธอเหมือนเดิม

“คุณหนูหิวไหมคะ”

คนถูกถามรีบตอบกลับไปอย่างอ้อนๆ “หิวค่ะ หิวมากๆ เลย

“งั้นเรารีบเข้าไปข้างในดีกว่านะคะ”

แม่นมจูงมืออันดาเดินเข้าไปในบ้านทันที หญิงสาวไม่รอช้าเธอรีบวิ่งเข้าไปนั่งในห้องอาหารรอกับข้าวมาเสิร์ฟด้วยความหิว ไม่นานกับข้าวที่ได้ทำเตรียมเอาไว้รอเธอก็ถูกยกออกมาเสิร์ฟ อันดายิ้มกว้างออกมาอย่างชอบใจเมื่อเห็นกับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะเต็มไปด้วยของโปรดของเธอทั้งนั้น

“งั้นอันดากินเลยนะ” เธอว่าออกมา จากนั้นก็รีบตักอาหารเข้าปาก

“ตามสบายเลยค่ะ” แม่นมว่า

หลังจากทานอาหารเสร็จ อันดาก็ขึ้นมาพักที่ห้องนอนของเธอ ชุดสวยถูกขนออกมาจากกระเป๋าเดินทางจัดใส่ไม้แขวนยัดมันเข้าไปในตู้เสื้อผ้า พรางในหัวก็คิดไปถึงเรื่องของที่แม่นมเล่าให้เธอฟังในวันนี้

ตอนแรกเธอคิดว่าที่พ่อยอมให้เธอไปเรียนต่อเมืองนอกเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่คนเป็นลูกควรได้รับ แต่ที่ไหนได้ ที่พ่อส่งเธอไปเพราะจะได้จัดงานแต่งขึ้นมาได้อย่างง่ายดายต่างหากล่ะ

พ่อแต่งงานใหม่ทั้งๆ ที่ไม่บอกเธอให้รู้สักคำ หนำซ้ำยังให้เมียใหม่ถือหุ้นบริษัทอีกด้วย

ป๊าทำแบบนี้กับหนูได้ยังไง ได้แต่บ่นออกมาอย่างโมโห

...ก๊อกๆ ก๊อกๆ...

เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น “ขอป๊าเข้าไปหน่อย” อันดารู้ว่าเป็นเสียงของใคร เธอรีบเดินไปเปิดประตูให้พ่อของเธอทันที

หญิงสาวเปิดประตูออกไปด้วยสีหน้าดีใจ แต่ทว่าจู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม เมื่อพ่อของเธอไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว แต่พ่อมากับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียใหม่ของเขา

“ขอป๊าคุยด้วยได้ไหมอันดา”

“ถ้าจะคุยเรื่องที่ป๊าแต่งงานใหม่ อันดายังไม่พร้อมที่จะฟังค่ะ”

“แต่ว่า....”

“คุณคะ รอให้ลูกใจเย็นกว่านี้เราค่อยมาคุยก็ได้ค่ะ”

พออันดาได้ยินผู้หญิงคนนั้นเรียกเธอว่าลูก เธอก็รีบสวนออกไปทันที

“ใครลูกเธอ ไม่ทราบ!”

“อันดา!!!” คนเป็นพ่อรีบห้ามปรามลูกสาวอย่างไว น้ำเสียงตะคอกใส่ยิ่งทำให้อันดาไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

“ก็มันจริงนี่คะ อันดามีแม่แค่คนเดียวส่วนผู้หญิงคนนี้เขาไม่ใช่แม่ของอันดา แต่เขาเป็นเมียน้อ..”

...เพียะ!!...

ไม่ทันได้พูดจบ ฝามือหนาก็ตบไปที่หน้าของอันดาอย่างแรง

“ป๊า!??” หญิงสาวมองผู้เป็นพ่อด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

...ปัง!!!!!...

อันดาปิดประตูใส่ทันที จากนั้นก็รีบเดินไปที่เตียงล้มตัวลงนอนราบ ก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“ฮื่อๆๆๆ ป๊าไม่รักหนูแล้ว”

...*...

“พวกมึง! เสร็จจากอัดรายการเราไปกินชาบูกันต่อไหม” เควินเพื่อนร่วมค่ายที่เป็นนักแสดงชื่อดังเอ่ยปากชวนเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่

“เอาดิ” เพทายรีบตอบทันที

“ส่วนกูขอบายครับ ง่วงจะกลับบ้าน” ตามด้วยมาร์คที่ปฏิเสธเควินไปพรางทำหน้าเหนื่อยๆ

เหลือคนสุดท้ายที่นั่งเงียบจนเควินต้องเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วมึงล่ะ ไอ้วี?”

ชายหนุ่มที่นั่งเล่นมือถืออยู่นั้นหันมามองหน้านิ่ง และตอบออกมาเพียงคำสั้นๆ “ไม่ไป!” จากนั้นก็หันกลับไปสนใจคนที่อยู่ในแชทต่อ

“มึงอย่าไปคาดหวังอะไรจากมันเลยไอ้วิน ช่วงนี้มันติดแฟน” มาร์คว่าแซวๆ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

ชาวีรีบหันไปมองค้อนมาร์ค “แฟนพ่อง!” ด่าด้วยคำหยาบคาย จนมาร์คหยุดแซว

“ค้าบๆ ไม่แซวแล้วค้าบ”

หลังจากถ่ายรายการร่วมกันเสร็จ เพื่อนคนอื่นๆ ก็ต่างพากันแยกย้ายกันกลับบ้าน กลับคอนโด ส่วนชาวีเองมีงานเข้ามาด่วนก็เลยออกมากับผู้จัดการ ในระหว่างที่นั่งอยู่บนรถเพื่อไปถ่ายงานอีกที่ จู่ๆ เรื่องราวเมื่อสองปีก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง  เมื่อเขามองไปยังห้างสรรพสินค้าที่เขาเคยมากับใครคนหนึ่ง

“พี่ปลอมตัวแบบนี้ไม่มีใครจำพี่ได้แน่นอน เชื่อหนู"

เมื่อสองปีก่อนเขาจำได้ว่าเคยพาผู้หญิงคนหนึ่งมาเที่ยว ด้วยความที่เขาเป็นคนมีชื่อเสียงเด็กคนนั้นเลยให้เขาปลอมตัวเพื่อไม่ให้นักข่าวและแฟนคลับจำได้

ดวงตาทอดมองออกไปทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาให้กับช่วงเวลานั้น และมันทำให้เขาในตอนนี้คิดถึงน้องสาวที่จากไป

นับตั้งแต่วันที่มีข่าวการออกเดทจากต้นสังกัด ชาวีก็ไม่เจอสาวน้อยคนนั้นอีกเลย ถามเพื่อนๆ ในคลาสเรียน ก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอออกจากบริษัทไปแล้ว จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเธอออกจากค่านเพราะอะไร หรือย้ายไปเป็นเด็กฝึกในสังกัดค่ายใหม่?

...ครืน\~\~ครืน\~\~...

เสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้น จากที่ชายหนุ่มกำลังเหม่อลอยอยู่นั้นต้องสะดุ้งตื่นทันที เขารีบหยิบมือถือขึ้นเพื่อเปิดดูว่าใครส่งมา

...LINEแอนนา...

พอรู้ว่าเป็นแฟนสาว เขาก็รีบเปิดอ่านทันที

[คืนนี้เราไปทานข้าวกันนะ แอนจ้องโต๊ะไว้แล้ว] >แอนนา

[โอเคครับ] >ชาวี

[แอนลืมบอกไป ตรีมสีขาวนะคะเผื่อได้ถ่ายรูปลงไอจีให้แฟนคลับดู] > แอนนา

[ครับ] >ชาวี

[แล้วเจอกันนะคะ] >แอนนา

ทันทีที่คุยเสร็จชาวีก็รีบยัดมือถือกลับลงในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม พร้อมกับพ่นลมหายใจออกเฮือกใหญ่ “เฮ้ออออ”

...*...

เพราะถูกคนที่เป็นพ่อตบต่อหน้าเมียใหม่ ทำให้หญิงสาวตัดสินใจหนีออกจากบ้านมาหาเพื่อนสาวที่คอนโดแห่งหนึ่ง

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว” มินนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ พยายามปลอบเพื่อนอย่างอ่อนโยน

“แกจะไม่ให้ฉันร้องได้ยังไง ก็ดูป๊าทำกับฉันสิ” อันดาโวยวายออกมา

“เอาจริงนะถึงแม่ใหม่แกจะมีหุ้นในบริษัทแต่มันก็ไม่ได้หมายถึงเขาจะขึ้นมาเป็นประธานได้ป่ะวะ เพราะหุ้นที่แกมีอยู่เยอะกว่าเขาด้วยซ้ำ”

“เออก็จริง” อันดาฉุกคิดขึ้นมาได้จึงหยุดร้องโวยวายทันที เพราะตอนนั้นมัวแต่โกรธก็เลยไม่ทันคิด

“ทางที่ดีนะอันดา ฉันว่าแกต้องรีบเข้าไปมีส่วนร่วมในบริษัทเลย อย่างน้อยๆ แม่ใหม่แกก็ยังอยู่ในสายตา”

“ตกลง ฉันจะทำตามที่แกบอก” อันดายอมทำตามที่เพื่อนแนะนำ

หลังจากไปปรับทุกข์กับเพื่อนเสร็จหญิงสาวก็รีบกลับมาที่บ้านอีกครั้ง สองเท้าเล็กรีบสืบเท้าเดินเข้ามาในบ้าน

“ลูกไปไหนมา” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้อันดาที่ก้มหน้าอยู่ถึงกับสะดุ้งตกใจ

“ป๊า”

“หนูไปไหนมา” คนเป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวอีกครั้ง

“หนูไปหาเพื่อนมา ป๊ามีอะไรจะคุยกับหนูอีกไหมคะ ถ้าไม่มีหนูขอตัวก่อน” อันดาตอบกลับพ่อของเธอไป ทั้งๆ สีหน้าโกรธอยู่

“เดี๋ยวสิอันดา!”

“.......? .”

หญิงสาวหันกลับมามอง อย่างไม่สบอารมณ์

“ป๊าขอโทษ ป๊าไม่ได้ตั้งใจ”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ แต่หนูมีอีกเรื่องที่จะบอกป๊า”

“อะไร?” คนเป็นพ่อทำหน้าสงสัย

“พรุ่งนี้หนูจะเข้าบริษัท ป๊าสั่งลูกน้องให้เตรียมห้องทำงานให้หนูด้วยนะคะ” ไม่รอให้คนเป็นพ่อได้พูดอะไร อันดาก็เดินขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ว่าการเข้าบริษัทในครั้งนี้เธออาจจะต้องเจอกับใครบางคนก็ตาม แต่ถ้ามันแลกกับการที่รู้ว่าแม่เลี้ยงของเธอทำงานในตำแหน่งอะไร   เธอยอม...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***