รุ่นพี่เย็นชาคนนั้นเป็นรูมเมทของผม
ชื่อของคุณรูมเมท
เพย์ตัน
ถอดเสื้อผ้าออกก่อนแล้วค่อยเข้ามาในบ้าน
ผมควรทำยังไงกับสถานการณ์ในตอนนี้ดีครับ
คือมันใช่เรื่องมั้ยที่จู่ๆจะมาให้ผมแก้ผ้าเดินเข้าบ้าน
เพย์ตัน
ถ้าไม่ทำก็ยืนอยู่อย่างนั้นแล้วกัน
พูดหน้าตาเฉยเลยนะ คงมีแต่ผมที่ทำตัวไม่ถูก ในใจคิดอยากจะวิ่งเข้าบ้านแล้วติดสปีดขึ้นห้องไปเลยด้วยซ้ำ
แต่ดูจากความเป็นไปได้แล้ว...
เขาก้าวขาแค่สามก้าวก็มาถึงตัวผมแล้วมั้งนั่น
นี่ว่าเรนตัวสูงแล้วนะ แต่พอมาเจอเขาคนนี้คือผมขอยอมแพ้เลย
ถ้าบอกว่าสูงถึง190ผมก็เชื่อ
บลู
รบกวนช่วยไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ
บลู
มันแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าบนห้องผม
แล้วคุณชื่ออะไรทำไมไม่บอกผมล่ะครับ!
ใกล้แล้วนะ อีกนิดความอดทนของผมกำลังจะหมดไป
เป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบความวุ่นวายก็จริง แต่อย่าคิดว่าผมโวยวายใส่ใครไม่เป็น
ถ้าใครคนนั้นมันกวนประสาทผมมากๆ ผมก็ไม่จำเป็นต้องอดทนเหมือนกัน
แล้วผมจะพูดจาน้อบน้อมเพื่อ?
ในใจนี่กำลังลุกเป็นไฟเลย แต่เสียงที่พูดออกไปกลับอ่อนเชียว
แต่จะรู้สึกแบบนั้นก็ไม่น่าแปลก เพราะเขาดูน่ากลัวจริงๆนี่นา
ยิ่งในจังหวะที่ส่งสายตามองมานี่ทำเอาผมสะดุ้งจนแทบหงายหลังหลายรอบละ
เพย์ตัน
นายควรจะรู้จักชื่อฉันก่อนมาเข้าพักที่บ้านนี้นะ
เพย์ตัน
เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้
เพย์ตัน
ถ้าไม่บอกแล้วฉันจะรู้ชื่อนายได้ยังไง
เพย์ตัน
ก่อนถามนี่คิดบ้างมั้ย
เพย์ตัน
หรือมีสมองไว้กั้นหูอย่างเดียว
เจ็บกว่าโดนด่าว่าโง่อีกครับ
เพย์ตัน
เสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ในห้องใช่มั้ย
เพย์ตัน
อยากได้ก็ไปหยิบเอง
ปากบอกไม่ให้ผมเข้าบ้าน แต่จะให้ไปหยิบผ้าคลุมอาบน้ำในห้องเอง
เพย์ตัน
ฉันไม่ได้รั้งขานายไว้นี่
เพย์ตัน
ต้องคิดให้ตลอดเลยหรอ
บลู
ก็ถ้าผมเดินเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าเดี๋ยวคุณก็ด่าอีก
เพย์ตัน
ประโยคไหนที่ว่าด่า?
เขายังไม่ได้ด่าผมเลยนี่ เรียกว่าบ่นอย่างเดียว ตั้งแต่ประโยคแรกที่คุยกันเลย
ผมพูดเสียงค่อย ทำตัวแบบมีมารยาทขั้นสุด ก่อนจะถอดรองเท้าผ้าใบออก แล้ววางมันไว้หน้าบ้านทั้งอย่างนั้น ก่อนจะเดินตัวลีบเข้าบ้านไปด้วยความเร็วแสง
ไม่รอช้าเลยที่จะวิ่งขึ้นชั้นสอง รีบเปิดประตูเข้าห้องแล้วลงกลอนอย่างไว
ใจเต้นแบบโคตรระทึก ตอนที่เดินผ่านห้องนั่งเล่น ผมล่ะกลัวเหลือเกินว่าเขาจะพุ่งเข้ามาประทุจร้ายผม
ก็ดูสายตาที่จ้องมาสิ อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
เรน
ถึงห้องปลอดภัยดีใช่มั้ย
เรน
ถ้าพรุ่งนี้ไม่สบายขึ้นมาทำไง
บลู
บลูเก็บของเสร็จแล้วก็อยากพักต่อ
เรน
ไว้คราวหลังเราไปด้วยกันนะ
เรน
ไม่มีแจ้งเตือนไปบอกอะไรเลยหรอ
เรน
อารมณ์แบบเขาพาเราทัวร์อะไรแบบนี้
เรน
แล้วก็เห็นว่าจะพูดแนะนำเกี่ยวกับเจเนวีฟด้วย
บลู
เหมือนไปทัศนศึกษาจริงๆ
เรน
อยากให้ถึงวันมะรืนเร็วๆแล้วเนี่ย
เรน
ที่เราไปเดินตลาดกลางคืนมา
เรน
แล้วคิดภาพถ้าไปเจเนวีฟ
เรน
ถ้ารู้สึกเหมือนจะไม่สบายก็กินยาดักไว้เลย
บลู
เจอกันมะรืนนี้เลยแล้วกัน
✉️ กล่องข้อความจากผู้จัดหาที่พัก
ผู้จัดหา
สวัสดีคุณบลู มิลเลอร์
ผู้จัดหา
ทางเราได้มีนโยบายพิเศษ เป็นการจัดการทัวร์สถานศึกษาขึ้นในวันมะรืนที่จะถึงนี้ ให้ไปพบกัน ณ ใจกลางของเกาะโอลิเวอร์ หรือตามที่ปักหมุดนี้
ผู้จัดหา
| 📌Send location |
ผู้จัดหา
และในวันเดียวกัน คุณจะได้รับเครื่องแบบที่ถูกต้องและเหมาะสมตามประเพณีการสวมใส่สำหรับผู้ที่ได้เข้ารับการศึกษาอย่างเต็มตัว
ผู้จัดหา
ทางเราต้องขออภัยในความล่าช้า🙏
ผู้จัดหา
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ตามความต้องการ
ผู้จัดหา
เชิญถามมาได้เลยค่ะ
บลู
คือว่าผมอยากรู้เรื่องคุณรูมเมท
ผู้จัดหา
เพย์ตัน แอนเดอร์สัน
ผู้จัดหา
อยากรู้ข้อมูลเพิ่มเติมมั้ยคะ
บลู
กลัวจะไปละลาบละล้วงชีวิตส่วนตัวของเขา
ผู้จัดหา
ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่ดี
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกกระหายน้ำจนแทบทนไม่ไหว
จะรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าก็ยังไงอยู่ เลยตัดสินใจออกจากห้องมาอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะกลัวว่าการกระทำของผมมันจะไปรบกวนผู้อยู่อาศัยอีกคนเข้าน่ะสิ
เมื่อมาถึงห้องครัว ผมก็รีบตรงดิ่งไปที่ตู้เย็นโดยเร็ว มือคว้าเอาขวดน้ำในนั้นมาเปิดดื่มอย่างถือวิสาสะ ไม่สนสี่สนแปดอะไรทั้งนั้นด้วย
ดื่มมันจนพอใจ ผมก็จัดการกอดมันไว้กับตัวแน่น กะจะเอาไปไว้บนห้องซะเลย ผมจะได้ไม่ต้องลงมาอีกรอบให้เสียเวลา
แต่ในจังหวะที่หันหลังกำลังจะกลับขึ้นห้องนั่นเอง
ร่างสูงที่คุ้นหน้าคุ้นตาก็มาปรากฏให้เห็นแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อลองสังเกตุดูดีๆและพบว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อ!!
บลู
ลงมาหาน้ำดื่มเหมือนกันหรอครับ
แล้วผมต้องทำยังไง ในเมื่อเขาไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรกับผมสักคำ
ผมไม่ได้ตรัสรู้เองนะครับ แล้วไอ้ที่จ้องตากันไปมานี่ก็ใช่ว่าผมจะรู้นะว่าเขาคิดอะไรอยู่
พี่แกพูดพลางเดินผ่านตัวผมไปยังตู้เย็นด้านหลัง
เสียงเปิดมันออกเพื่อค้นหาอะไรในนั้นไม่ได้ทำให้ผมสนใจเท่าไหร่นัก
ใจผมก็คือขึ้นไปรออยู่บนห้องเรียบร้อยแล้ว
เหลือก็แต่ร่างกายนี้ ทำไมมันไม่ขยับล่ะครับ
หรือว่าผมกำลังตกใจกับเรือนร่างกำยำของเขาอยู่?
ก็ไม่ได้เห็นชัดอะไรนะ เพราะยังไม่ได้เปิดไฟ
โชคดีที่มันมืด มองไม่ค่อยเห็น มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาพอให้รับรู้ได้แค่ว่าอะไรเป็นอะไร
ดีแล้วล่ะที่ไม่เห็นอะไรมาก เพราะผมก็ไม่อยากให้เขาเห็นเหมือนกันว่าตอนนี้ผมกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่
เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับไฟในห้องครัวที่สว่างขึ้นมาฉับพลัน
ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่พึ่งกดเปิดสวิตช์ไฟเมื่อสักครู่
ผมนิ่งค้างอยู่กับที่ ส่วนสายตาก็เอาแต่โฟกัสไปที่คนตรงหน้าอย่างเปิดเผย
ต้องออกกำลังแล้วก็ดูแลตัวเองดีขนาดไหนถึงจะได้หุ่นแบบนี้
เขาว่าพลางกระดกขวดน้ำในมือขึ้นดื่ม ราวกับว่าคำถามเมื่อกี้แค่พูดออกมาลอยๆเท่านั้น และไม่ได้ต้องการคำตอบแต่อย่างใด
บลู
พี่เพย์ตันหุ่นดีจังครับ
ผมดันทะลึ่งไปตอบเขานี่สิ!
Comments