รุ่นพี่เย็นชาคนนั้นเป็นรูมเมทของผม
บ้านพักที่ต้องการ
" เจเนวีฟ "
แหล่งศึกษาของเหล่าเด็กนักเรียนที่ได้รับเลือกให้มีสิทธิ์ได้รับการสอนสั่ง และเป็นสถานที่แลกเปลี่ยนความรู้มากมายนับไม่ถ้วน
สถานศึกษาแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางของหมู่เกาะโอลิเวอร์ ด้านหน้ามองเห็นวิวทิวทัศน์และคลื่นของมหาสมุทรได้อย่างชัดเจน ด้านหลังคือภูเขาสูงที่ถูกปกคลุมไปด้วยผืนป่าสีเขียวชอุ่ม
สภาพแวดล้อมที่มีแต่ความอุดมสมบูรณ์เช่นนี้ แต่กลับเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมได้เพียงปีละ1ครั้งเท่านั้น และในแต่ละปีจะเปิดให้คนเข้าชมได้แค่500คนจากทั่วโลก แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายย่อมสูงเกินกว่าที่คนธรรมดาไร้เงินทองจะสามารถเอื้อมถึงได้
ทั้งนี้ก็เพื่อรักษาความสมดุลของธรรมชาติ และสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนเกาะ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ หรือประชาชนที่ปักหลักและอยู่กินบนเกาะนี้จริงๆ
ในส่วนของบ้านพักสำหรับเด็กนักเรียนที่เข้ามาศึกษาภายในเจเนวีฟนั้น มีการแบ่งสัดส่วนของจำนวนนักเรียนเอาไว้แบบเท่าๆกัน
กว่า500หลังคาเรือนที่มีไว้เพื่อต้อนรับเด็กนักเรียนโดยตรง สิ่งก่อสร้างเหล่านั้นกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ มีปะปนอยู่กับประชาชนบ้าง หรือจะอยู่ไกลออกไปซึ่งเป็นบริเวณตีนเขาบ้าง
นอกจากนี้ ถ้าเพื่อความสะดวกสะบายแล้ว เจเนวีฟมีนโยบายให้แก่ผู้พักอาศัยทุกคน เพียงแค่ส่งคำร้องและรีเควสความต้องการที่อยากได้ ทางผู้จัดหาจะช่วยจัดการเสาะหาที่พักที่เหมาะสมให้อย่างดี
* จำนวนนักเรียนที่มีทั้งหมด1,000คน จะแบ่งออกเป็น2คนต่อ1บ้านพัก
{ เข้าสู่เนื้อเรื่องอย่างเป็นทางการ }
ณ ท่าเรือซึ่งเป็นสถานที่จอดของพาหนะนำทางทางทะเล
บนทางเดินลาดยาวนั้นถูกปูด้วยอิฐสีน้ำตาลอ่อนและเข้มปะปนกันไป พอมองดูมันด้วยสายตาแล้วให้ความรู้สึกถึงความเป็นระเบียบเรียบร้อยจนอยากจะล้มตัวลงนอนให้รู้แล้วรู้รอดไป
เสียงเรียกนั้นช่วยดึงสติของ ' บลู ' ให้หันไปสนใจเพื่อนที่ร่วมเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วยกัน
บลู
โทรศัพท์ของบลูยังไม่มีแจ้งเตือนอะไรส่งมาเลยนะ
เรน
คนอื่นๆเขาเริ่มทยอยไปหาที่พักกันแล้วนะ
เด็กหนุ่มทำหน้าครุ่นคิด เขากวาดสายตามองไปรอบๆอย่างพิจารณา เห็นเด็กนักเรียนคนอื่นๆกำลังทยอยกันแบกสัมภาระที่เตรียมมาอย่างหนักอึ้งนั้นไปที่บ้านพักของตนเอง
สีหน้าแห่งความไม่ชอบใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยของบลูทันควัน เมื่อความวุ่นวายและชุลมุนที่เกิดขึ้นในขณะนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มตัดสินใจได้ในที่สุด
บลู
ระหว่างรอแจ้งเตืองเรื่องที่พัก
บลู
บลูขอไปเดินเล่นฆ่าเวลาแถวนี้ก่อนดีกว่า
บลู
ของเรนรู้แล้วใช่มั้ยว่าที่พักอยู่ตรงไหน
เรน
ก็อยู่ใกล้ๆกับท่าเรือนี่แหละ
บลู
ไม่อยู่ไกลจากเจเนวีฟไปหน่อยหรอ
เรน
เขียนคำร้องเรื่องที่พักไปว่ายังไงหรอ
เรน
จากที่คุยกันตอนอยู่บนเรือ
เรน
เรนว่าบลูเป็นคนที่รักความสงบมากแน่ๆเลย
เรน
คงไม่ได้ขอไปว่าอยากได้บ้านพักที่ไกลผู้ไกลคนหรอกนะ
บลู
ในชนบทที่มีบ้านเรือนเรียงติดกันแบบนี้ก็ดีอยู่หรอก
บลู
แถมคนยังอาศัยอยู่กันเยอะด้วย
บลู
มันไม่ค่อยเป็นส่วนตัวเท่าไหร่
บลู
บลูขอออกไปอยู่ที่อื่นที่มันสงบกว่านี้ดีกว่า
เรน
แต่จะส่วนตัวได้แค่ไหนกันเชียว
เรน
อย่าลืมนะว่าบ้านหนึ่งหลังเราไม่ได้พักแค่คนเดียว
บลู
นี่คิดว่าไม่เป็นไรหรอก
บลู
มีเพื่อนอยู่ด้วยสักคนก็ดี
บลู
รู้สึกปลอดภัยที่ไม่ได้อยู่คนเดียวด้วย
บลู
ถ้าเขาไปอยู่ในที่แบบนั้นเหมือนบลู
บลู
แสดงว่าจะต้องเป็นคนที่รักความสงบเหมือนกัน
เรน
ถึงจะพึ่งเคยเจอกันครั้งแรกตอนอยู่บนเรือก็เถอะ
เรน
แต่เรนขอเสียมารยาทเตือนบลูหน่อยได้มั้ย
เรน
รู้มั้ยว่าตัวเองหน้าสวยเหมือนผู้หญิงเลย
เรน
ก่อนหน้านี้มีพวกผู้ชายหลายคนเลยที่ส่งสายตาแปลกๆมาให้บลู
เรน
พวกมันแสดงออกกันโจ่งแจ้งตั้งขนาดนั้น
บลู
บลูว่าพวกนั้นก็คิดไม่ซื่อกับเรนเหมือนกัน
เรน
ทำไมเราไม่รู้จักกันให้เร็วกว่านี้
เรน
จะได้เขียนคำร้องไปว่าอยากพักกับบลู
บลู
จะขอเปลี่ยนกะทันหันก็ไม่ได้ด้วย
เรนสีหน้าสลดลงทันทีที่คิดว่าจะไม่ได้พักที่เดียวกันกับเพื่อนใหม่ที่ดูท่าแล้วจะสนิทกันกว่าที่คิด
บลู
เดี๋ยวไปเจอกันที่เจเนวีฟนะ
ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่สักพัก ก่อนที่จะต่างคนต่างแยกย้ายไปยังจุดหมายปลายทางของตนเอง
ผิดก็แต่บลู ที่ยังคงยืนเหม่อลอยมองไปยังมหาสมุทรกว้างเบื้องหน้า
ข้างตัวมีกระเป๋าเดินทาง2-3ใบวางทับกันอยู่อย่างเรียบร้อย
บนแผ่นหลังบางเองก็สะพายกระเป๋าเป้ใบโปรดอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน
เสียงข้อความและแรงสั่นเพียงไม่กี่วินาที เรียกให้บลูต้องละจากความสวยงามเบื้องหน้า แล้วหันมาให้ความสนใจกับข้อความที่ถูกส่งมาแทน
✉️ กล่องข้อความจากผู้จัดหาที่พัก
ผู้จัดหา
สวัสดีคุณบลู มิลเลอร์
ผู้จัดหา
ทางเราได้ทำการจัดหาที่พักที่เหมาะสมและตรงตามความต้องการของคุณเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
ผู้จัดหา
โปรดไปตามที่เราปักหมุดนี้
ผู้จัดหา
| 📌Send location |
ผู้จัดหา
ทั้งนี้ ทางเราขออภัยในความล่าช้า
ผู้จัดหา
โปรดเดินทางไปยังที่พักของคุณอย่างปลอดภัย
หลังจากที่อ่านข้อความนั้นเสร็จ มือบางก็จัดการกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ พร้อมกับเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงไว้ดังเดิม
บลู
เราจะเดินทางไปยังไงล่ะทีนี้
เด็กหนุ่มเอ่ยบอกกับตัวเองเสียงเบา ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับร้านเช่ารถที่เปิดให้บริการอยู่ในขณะนี้
บลู
ไปเช่ารถสักคันก็แล้วกัน
ทันทีที่ตัดสินใจได้ สองมือก็รีบคว้าเอากระเป๋าสัมภาระขึ้นมาถือไว้อย่างทุลักทุเล ก่อนจะมุ่งตรงไปที่ร้านเช่าพาหนะที่อยู่ไม่ไกลทันที
พลันความคิดหนึ่งก็ผุดเข้ามาในหัว ความรู้ที่ได้จากคลิปวิดีโอการแนะนำเกาะนั้นเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้เข้าใจถึงชีวิตความเป็นอยู่ภายในเกาะได้เป็นอย่างดี
ประชาชนที่นี่จะเดินทางโดยใช้รถจักรยาน สกู๊ตเตอร์หรือไม่ก็รถไฟฟ้าแบบ3ล้อและแบบ4ล้อ
โดยส่วนใหญ่แล้ว รถยนต์และรถกระบะจะใช้ในการขนส่งสินค้าเป็นหลัก
" สเตลล่า "
เป็นหนึ่งในชื่อของบ้านพักทางแถบตีนเขากลางหมู่เกาะโอลิเวอร์
บลู
บ้านที่เราจะต้องเข้ามาอยู่ใน1ปีต่อจากนี้
นัยน์ตาสีม่วงอ่อน ที่ติดจะไปทางสีเทานั้นเปล่งประกายยามเมื่อจ้องมองไปยังบ้านพักที่ถูกปลูกสร้างและออกแบบมาอย่างสวยงาม
ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ตลอดทางที่มายังบ้านพักนั้นเป็นอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจจนบลูนึกอยากจะย้ายมาอยู่ที่นี่โดยถาวร
สองข้างทางถูกรายล้อมไปด้วยป่าไม้และแม่น้ำสะอาดที่ไหลมาจากภูเขาด้านใน ไหนจะธรรมชาติและทุ่งกว้างที่ทำให้รู้สึกสบายใจทุกครั้งยามเมื่อสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด
และที่น่าประทับใจยิ่งไปกว่านั้นคือบ้านพักหลังนี้
ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวและเป็นส่วนตัว ให้ความรู้สึกเงียบสงบ มีเนินดินที่ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าสีเขียว ราวกับเชิญชวนให้อยากลองไปนอนเกลือกกลิ้งดูสักครั้ง
บลู
เอารถไปจอดไว้ข้างบ้านก่อนดีกว่า
เด็กหนุ่มขับรถไฟฟ้าแบบ4ล้อเข้าไปใกล้ตัวบ้านโดยไม่คิดอะไร
แต่ก่อนที่จะทำการจอดรถนั้นเอง เขาก็ต้องชะงักไปเมื่อสังเกตุเห็นรถจักรยานคันหนึ่งจอดทิ้งไว้อยู่ที่ข้างบ้านพัก
บลู
รูมเมทเรามาถึงก่อนแล้วหรอ
เสียงเปิดประตูนั้นเรียกให้บลูต้องหันไปมองด้วยความสนใจ
ประจวบเหมาะกับที่มีใครบางคนกำลังเดินออกมาพอดิบพอดี
และในจังหวะที่เขาคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา บลูก็เผลอไปสบเข้ากับนัยน์ตาดุดันคู่นั้นเข้าอย่างไม่ตั้งใจ
Comments