กรงเล็บของสมาพันวิลเลิน หรือเป็นหนึ่งในแผน

...

(สวัสดีครับ~)

(ใช่คุณไอซังหรือเปล่า)

(คือผมจะบอกว่า...ตอนนี้ลูกสาวคุณเสียชีวิตกระทันหันน่ะครับ)

รอยยิ้มน่าสะอิดเอียนระหว่างพูดคุยกับแม่ของผู้ตาย ใบหน้าชั่วร้ายที่เผยออกมาผิดกับวาจาที่อ่อนหวานและไพเราะ

มนุษย์เราซ่อนหลากหลายความคิดไว้ในหน้ากากยิ้มแย้ม ต้อนรับผู้คนอย่างเป็สมิตรแต่ในใจขับไสไล่ส่งอย่างหยาบคาย

โลกที่ไร้ความยุติธรรมมันจะมีสักคนไหมที่พร้อมออกมาป่าวประกาศและทวงคืนศักดิ์ศรีของผู้ถูกกระทำ

ให้รอยยิ้มน่าชิงชัง วาจาโสโครกมันหายไป

โลกในอุดมคติที่ไร้คนโกหก

โลกสงบสุขที่ไร้พวกทำตัวน่าขยะแขยง

อายะ

(น่าขยะแขยง)

อายะ

(น่าขยะแขยง)

อายะ

//เดินไปจุดนัดหมายพลางคิดไปตลอดทาง

กึก...!

อายะ

โอ๊ย...

？？？

ไม่มีตารึไงวะ!?

อายะ

(ทั้งๆที่แกเป็นคนเดินชนเอง)

？？？

ได้...อยากโดนใช่ไหม

อายะ

//หักแขนชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ชายโชคร้ายร้องลั่นพลางเบนสายตาคาดโทษไปที่อายะ

แต่เจ้าตัวก็เดินหายไปแบบไม่เห็นฝุ่น

ดาบิ

อายะ...

อายะ

//กำลังจะตะโกนต่อว่าดาบิ

ดาบิ

//กระชากตัวอายะมาหลบ

อายะ

อึก..!

ดาบิ

//ใช้มือปิดปากอายะไว้

กลุ่มคนนับสิบกำลังเดินไปมาเพื่อสำรวจ

？？？

เห้ย! กูว่ามีคนมาที่นี่ว่ะ

？？？

หา ?

？？？

กูว่าไม่ใช่พวกเราแน่เลย

？？？

องค์กรใหญ่ขนาดนั้นจะมาสนใจอะไรกับ กลุ่มคนเล็กๆที่อ้างตัวล่ะ

？？？

ก็จริงของแก

？？？

แต่ถ้าเรื่องที่เราไปก่อมาเราโยนให้เขาหมดเลยนะ

？？？

ก็แค่ปล้นธนาคารนิดหน่อยเอง

？？？

วิลเลินของแท้ไม่ทำอย่างนั้นหรอก จริงไหมล่ะ!

？？？

ก็คงงั้น

ว่าจบกลุ่มคนนับสิบก็เดินหายลับไปในอุโมงค์ร้าง ปล่อยให้สองคนที่กำลังหายใจถี่รัวด้วยความตื่นเต้นและหวาดระแวง

อายะผละตัวออกมาพลางฉายไฟฉายไปรอบๆเพื่อสังเกต

หยากไย่ที่เกาะตามผนังอุโมงค์ดูพิลึกชอบกล

เขาเดินจับมือกับดาบิไปด้วยเพื่อความสบายใจ

อายะ

ฉันไม่เห็นเบาะแสของออลฟอลวัน

ดาบิ

แต่ฉันได้รายงานมาว่าเขาอยู่นี่

อายะ

มีใครสีกคนกำลังปั่นหัวเรา

อายะ

มีหนอนบ่อนไส้

อายะสาดไฟฉายเข้ากระทบกับรถไฟขบวนหน้าทีถูกตัดขาดจากขบวนหลัง

ชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปราวกับถูกอะไรสักอย่างจู่โจม

อายะ

นี่มัน...?

อายะ

//หยิบป้ายชื่อของใครสักคนจากพื้น

เอริค ชาลส์

อายะ

คนขับรถไฟ

ดาบิ

เราอย่าไปยุ่งเลยจะดีกว่า

อายะ

//เดินต่อไปเรื่อย

อายะ

ฉันว่าเราติดกับดักเข้าแล้วล่ะ

อายะ

เขากำลังให้เราวิ่งวนในเขาวงกต

อายะเคยเจอออลฟอลวันมาแล้วครั้งนึง

และเคยหลบหนีมาแต่ไม่คิดว่า

สุดท้ายต้งกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง

อายะ

//ควักหลอดเลือดที่ติดกระเป๋ามา

อายะ

//กระดกหมดหลอด

ดาบิ

นายจะทำอะไร

อายะ

ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย

อายะ

//ขวางตัวดาบิไว้

อายะ

มันกำลังมาทางนี้

ไม่นาน กลุ่มคนที่มีม่กกว่าครั้งก่อนก็เดินออกมา

พร้อมอาวุธครบมือ บางคนเหมือนถูกควบคุม

ดาบิ

//ขึ้นมายืนข้างอายะ

อายะ

หึ...

อายะ

//ค่อยๆกลายร่างเป็นเสือดาว

อายะ

(อัตลักษณ์ของชิบิมะนี่ สมกับที่เสียแรงไปต่อสู้ด้วยจริงๆ!)

？？？

เห้ย!!

กรรรร!!!

เสียงคำรามจากเสือดาวหิมะดังกึกก้อง

เสื้อผ้าของอายะที่ฉีกขาดกองอยู่บนพื้น

(อายะ)

//คำราม

(อายะ)

กรร!!!!!!

(อายะ)

//วิ่งเข้าจู่โจมทันที

ดาบิ

//ใช้เปลวเพลิงสีฟ้าแผดเผา

เพลิงสีฟ้าแผดเผาศัตรูจนมอดไหม้ เสียงร้องระงมของผู้บาดเจ็บยังคงไว้

เมื่อเสือดาวขนาดใหญ่ย่างกายเข้ามาฉีกกระชาก กัดหินเลือดเนื้ออย่างหิวกระหาย

กรงเบ็บที่ตวัดศัตตรูจนเสื้ออาภรขาดไม่เหลือชิ้นดี

？？？

//ใช้ปืนยิงใส่อายะ

(อายะ)

//กระโจนใส่

(อายะ)

//กัดกระชากหัวจนหลุด

ดาบิ

//จัดการเผาศพจนไหม้

(อายะ)

ครืด...

เสียงครางเครือเบาหวิวจากเสือที่ดูพึงพอใจ

ถ้าเลือดยังไม่หมดฤทธิ์เขาจะเป็นเสืออยู่

ดาบิ

//เดินไปหาอายะ

(อายะ)

//งับขาดาบิเบาๆ

(อายะ)

//พยักเพยิดให้ดาบิขึ้นหลังตัวเอง

การสื่อสารเป็นไปอย่างยากลำบาก

ใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจ

ถ้าเห็นเขาเดินจูงเสือโท่งๆไปในเมืองไม่ดีแน่

ดาบิ

//ก้าวขาไปนั่งบนหลัง

ดาบิ

(นุ่มมาก)

(อายะ)

//นำดาบิออกไปทางอีกฝั่งของอุโมงค์

ดาบิ

นายคิดว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนออลฟอลวันหรือเปล่า ?

(อายะ)

ครืด...

ดาบิ

ฉันว่าเขาล่อเรามาที่นี่

(อายะ)

กรร

ดาบิ

เราควรระวังมากกว่านี้รึเปล่า

(อายะ)

//ครางรับ

ดาบิ

งั้นสินะ

ดาบิ

งั้นเราหาที่พักนอกเมืองก่อนไหมวันนี้... นายคงไม่อยากไปยูเอในสภาพนี้หรอกนะ

(อายะ)

ครืด...

ดาบิ

แต่ชุดปฏิบัติงานนายมันขาดไปแล้วนะ

(อายะ)

//คอตก

ดาบิ

เดี๋ยวสั่งตัดให้ใหม่ก็ได้

(อายะ)

//เดินต่อไปเรื่อยๆ

สุดปลายอุโมงค์เป็นเขตนอกเมือง

ที่หากเดินไปตามรางรถไฟต่อไป

จะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ

(อายะ)

//วิ่งไปตามรางรถไฟ

...

ที่พักนอกเมืองอย่างนี้...

...

ไม่แพงหรอกจ่ะ

...

แต่ถ้าอยากให้สัตว์เลี้ยงอยู่ด้วย

...

ต้องให้ไปนอนคอกม้านะคะ

...

หรือจะยอมจ่ายสองเท่าดีล่ะ

(อายะ)

กรร!!

(อายะ)

//ขู่ใส่

(อายะ)

(ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะเว้ย!)

ดาบิ

//ดึงตัวอายะออกมา

ดาบิ

ครับ

(อายะ)

//หันไปมองด้วยสายตาสิ้นหวัง

(อายะ)

ครืด...?

ดาบิ

ผมจะจ่ายสองเท่า

(อายะ)

//คลอเคลียดาบิ

ดาบิยื่นเงินให้เจ้าของห้องพักอย่างจำใจ

ในขณะที่เสือขาวก็คลอเคลียเขาด้วยความสุข

แถมท้ายเรื่อง

(อายะ)

แง่ม แง่ม

ดาบิ

ทำไมนายชอบกัดหางตัวเองนักนะ

(อายะ)

//งับหางคาปากไว้

(อายะ)

//ส่งเสียงขู่ดาบิอีกครั้ง

ดาบิ

ก็ได้ๆ

ดาบิ

ไม่เซ้าซี้แล้ว

(อายะ)

//สะบัดหางไปโดนดาบิ

ดาบิ

ทำไมหางนายยาวจริง ?

(อายะ)

//จ้องดาบิตาแป๋ว

ดาบิ

อา...!

ดาบิ

นายทำฉันไม่ไหวแล้วนะอายะ!

ดาบิ

หยุดทำตาแบบนั้นสักที

(อายะ)

ครืดด...

ดาบิ

ฉันไม่ไหวแล้วนะ!!

ดาบิ

//ลงจากเตียงไปกอดรักตัวอายะไว้แน่น

ดาบิ

//ฝังหน้าลงบนขนนุ่ม

(อายะ)

ครืดด...

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ