น้องหัวหอมโดนหอมหัว ตอนที่ 5 หอพัก

ตอนที่ 5

หอพัก

. .

เสียงนิ้วมือกระทบกับแป้นพิมพ์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องมาหลายต่อหลายชั่วโมง

เป็นชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งทำงานบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ด้วยสายตาที่อ่อนล้าแต่ถึงจะล้าเพียงใดเขาก็ต้องแก้โปรเจคนี้ให้เสร็จภายในคืนนี้ให้ได้

เพราะเดดไลน์สุดท้ายของงานชิ้นนี้คือวันพรุ่งที่จะถึง

สิงค์ นั่งปวดหัวกับงานซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยากจะโทรไปด่าไอ้ค่ายเพื่อนชั่วก็กลัวจะเสียเวลาเปล่า ทุ่มทำงานให้เสร็จแล้วไปด่ามันทีหลังเสียจะดีกว่า

ร่างสูงเอนหลังลงเก้าอี้พลางหลับตาลงเพื่อพักผ่อนสายตาที่เหนื่อยล้าจากการจ้องจอภาพที่มีความสว่างมากเกินไป พร้อมใช้นิ้วมือเรียวยาวนวดบริเวณขมับตัวเองเพื่อเป็นการผ่อนคลาย

ค่าย

จ๊อก~~~

เสียงท้องร้องโครกครากเรียกหาสารอาหารดังขึ้น

ค่าย

หิวไรตอนนี้ว่ะ

ชายหนุ่มอารมณ์เสียให้กับกระเพาะตัวเอง ก่อนวางมือยอมลุกไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เพราะเริ่มทนหิวไม่ไหว

ณ ร้านสะดวกซื้อขาประจำซอย4 ที่ส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาหรืออาจารย์ที่พักหอเข้าใช้บริการอย่างพลุกพล่านในตอนกลางวัน

แต่ตอนกลางคืนก็พอมีคนอยู่บ้าง อย่างเช่นคนที่นั่งปั่นงานแล้วเกิดหิวขึ้นมาอย่างสิงค์

ชายหนุ่มที่ใส่ชุดแสนธรรมดาแต่ยังคงมีออร่าของคนหน้าตาดีเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้ออย่างใจเย็นตามสไตล์คนชิคๆ อย่างเขา

พนักงาน1

หล่ออ่ะแก มาใหม่หรอว่ะ

พนักงาน2

ฉันว่าเพิ่งย้ายมาใหม่แน่ๆ

พนักงาน2

คนหล่อๆแบบนี้ไม่ค่อยมีในซอย4 หรอก นอกจากจะมาใหม่

พนักงาน1

ฉันก็ว่า แต่แกโคตรหล่อเลยอ่ะ

พนักงาน1

อย่าพูดดังสิเดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก

พนักงานหญิงกะกลางคืนมองตามหลังชายหนุ่มตาเป็นมันเพราะสิงค์นั้นยังถือเป็นหนุ่มหน้าใหม่แถมยังหล่อเหลาในซอยแห่งนี้ด้วยความที่เจ้าตัวเพิ่งย้ายเข้าเมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว

เหล่าพนักงานจึงยังไม่เป็นที่คุ้นชินกับหน้าตาเขาเท่าไหร่ จึงเอาแต่ซุบซิบยิ้มเล็กยิ้มน้อยไปตามๆ กัน

สิงค์ชินกับสายตาพวกนี้ไปเสียแล้ว ไม่ว่าจะไปมาไหนก็เอาแต่โดนจ้องมองตลอด ซ้ำยังออกไปทางรำคาญหู รำคาญลูกตามากกว่า

เขาเดินเลือกซื้ออาหารและของกินเล่นอยู่ไม่นานพลางสะดุดตากับคนตัวเล็กในชุดลูกพีชสีชมพูยืนเลือกของอยู่ในโซนตู้แช่ของหวานอย่างใจจดใจจ่อ

ด้วยความคุ้นชินเขาจึงเดินเข้าไปทำท่าทีเหมือนเดินเข้าไปเลือกดูขนมหวานทั้ง ๆ ที่เขานั้นแสนจะเกลียดของเลี่ยนพวกนี้

สิงค์

‘อ่า…ใช่ เด็กคนนี้จริงด้วย’

สิงค์

‘มาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ’

เขาเหล่มองคนข้างๆ เล็กน้อย

เขายืนอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่

ทำท่าจะซื้อแต่ก็ไม่หยิบไปสักชิ้น มัวแต่ยืนเป็นเพื่อนคนตัวเล็กอยู่ข้างๆ

หัวหอม

สตรอว์เบอร์รีหรือวนิลลาดี อืม...

แม้เจ้าตัวจะยังยุ่งอยู่กับการเลือกระหว่างเค้กสตรอว์เบอร์รีและเค้กวานิลลาโดยไม่สังเกตเห็นเขาก็เถอะ

หัวหอม

พี่สิงค์

ขณะที่ร่างเล็กหันหลังหวังจะไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ปรากฏเห็นพี่สิงค์ที่จึงร้องทักขึ้นมา

ชายหนุ่มใช้สายตาปรายมองหอมทำท่าทีเย็นชาใส่เช่นเดิม

หัวหอม

พี่สิงค์ก็ชอบเหมือนกันเหรอครับ

ร่างบางยืนคุยกับคนตัวสูงตาแป๋ว

สิงค์

เปล่า

หัวหอม

อ๋อ…ครับ

หัวหอม

งั้นผมไปจ่ายตังค์นะครับ

สิงค์

...

ร่างบางตัดสินใจหยิบเค้กสตรอเบอร์รี่ขึ้นมา ต้องจำใจปล่อยเค้กอีกชิ้นไว้

ถึงจะเสียดายมากเพียงใดแต่เขาต้องอดทนเพื่อการอยู่รอดในสองอาทิตย์นี้กับเงินที่เหลือไม่ถึงพันให้ได้

...

สิงค์ก้าวขาออกจากประตูอัตโนมัติทันทีเมื่อจัดการจ่ายค่าอาหารทั้งหมด

สายตาของชายหนุ่มพลางเห็นร่างบางนั่งอยู่บนม้านั่ง

เมื่อคนตัวเล็กเห็นตนจึงวิ่งดุกดิกเขามาหาราวกับสุนัขที่รอคอยเจ้าของอยู่ด้านนอก

หัวหอม

รอด้วยครับ!

ชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างบางทั้งตะโกนทั้งวิ่งมาหาตน

หัวหอม

พี่สิงค์พักอยู่แถวๆ นี้เหมือนกันเหรอครับ

สิงค์

อืม

หัวหอม

เหมือนผมเลย

หัวหอม

งั้นผมขอเดินกลับด้วยคนนะครับ

ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ไม่สนใจคนตัวเล็กที่ยืนอยู่แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ หอมเห็นดังนั้นจึงเดินตามพี่สิงค์ไปอย่างเงียบๆ

สิงค์

‘นึกว่าจะขี้อายกว่านี้ซะอีก’

นั่นคือความคิดของชายหนุ่ม

วันแรกที่เห็นเขาดูเป็นเด็กขี้อาย ยามเขามองไปที่หอมเมื่อใดก็ทำท่ากลัวแทบใจจะขาดช่างแตกต่างกันกับวันนี้อย่างลิบลับ

...

ณ ซอยทางเดินที่มีไฟสว่างเป็นช่วงๆ หอมเดินตามหลังชายหนุ่มร่างสูงไปเรื่อย ๆ อย่างเงียบๆ ในใจคิดพะวงเรื่องพี่สิงค์อยู่ไม่วาย

ร่างบางต้องทำตัวตีสนิทชายผู้น่ากลัวนี้ไว้ทั้งที่กลัวจนแทบฉี่จะราดแต่เพราะนี้มันทำให้พี่สิงค์ไม่เกลียด เขาจึงต้องยอมจำใจทำ...

หัวหอม

'ยังไม่ถึงหอพักพี่สิงค์อีกหรอ?'

เดินผ่านมาหลายต่อหลายหอพักชายผู้นำทางไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเดินเลี้ยวเข้าหอไปสักที่

ไปนานนักชายหนุ่มจึงเดินเลี้ยวเข้าไปยังหอพักนักศึกษาแห่งหนึ่ง

กดลิฟต์ขึ้นไปชั้น4 ร่างบางยังคงตามติดหลังชายหนุ่มไม่ห่าง

สิงค์

นี่มึงจะตามกูเข้าไปถึงห้องเลยรึไง

ก่อนเปิดประตูห้องสิงค์หันหลังเอ่ยกับคนที่อยู่ตรงหน้าพลางเผลอทำตาขวางใส่

หัวหอม

ป เปล่าครับ

หัวหอม

ห้องผมอยู่นี่ครับ

หอมเอ่ยเสียงตะกักตะกุกก้มหน้าด้วยความกลัว พลางที่มือชี้ไปยังห้อง406 ซึ่งมันอยู่ตรงข้ามห้องสิงค์อย่างเป๊ะๆ

ชายหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนผ่าวดันไปทำหน้าตาน่ากลัวใส่น้อง

นึกว่ามันจะตามมายันที่พักด้วยความซื่อ แต่ดันโดนคนซื่อทำหน้าแตกเบาๆ สิงค์จึงทำตาขวางใส่แก้อาการเขินไป

สิงค์

เหรอ...

ชายหนุ่มหันหลังกำลังเปิดประตูเข้าไปนั่งอายในห้อง

หัวหอม

เดี๋ยวครับ!!

หัวหอม

ยังไงก็ ฝ ฝันดีนะครับ!

หอมกล่าวตะโกนเสียงพลางรีบวิ่งเข้าห้องไปด้วยความรวดเร็วในทันที

สิงค์

นี่ กูยิ้มเหรอเนี่ย

สิงค์ยืนยิ้มอยู่คนเดียวอย่างกับคนบ้า พลางเดินเข้าห้องพยายามฝืนหุบยิ้มแต่ก็ทำไม่ได้

สิงค์

บ้า กูยิ้มจริงๆ เหรอเนี่ย!!

----------------------------------------------------------------------------------------------------

นักเขียนเองจ้า

ได้กลิ่นฟามร๊ากกกกกก!!!

นักเขียนเองจ้า

อย่าลืมตำตอนต่อไปน้าา~~~~

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ