น้องหัวหอมโดนหอมหัว ตอนที่ 3 กลุ้มใจ

ตอนที่ 3

กลุ้มใจ

. .

หัวหอม

เฮือก!!

ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เหงื่อไหลตามตัวออกตามร่างกายอย่างกับเพิ่งไปออกกำลังกายมาร่างเล็กนั่งหอบบนเตียงด้วยความเหนื่อยเหตุจากเจ้าตัวนั้นฝันอะไรแปลก ๆ

ฝันว่าโดนสิงโตตัวใหญ่วิ่งไล่อย่างเอาเป็นเอาตายซึ่งน่ากลัวมาก ๆ หรือนี่จะเป็นลางบอกเหตุอะไรสักอย่างนะมันช่างบังเอิญกับสถานการณ์ของหอมในตอนนี้เสียจริง

หอมพยายามกำหนดลมหายใจ หายใจเข้าออกช้า ๆ เริ่มมีสมาธิมากขึ้นหลังจากที่นั่งตั้งสติได้ร่างบางจึงลุกขึ้นเริ่มทำกิจวัตรประจำวันของการไปเรียน

...

ร่างบางเดินเข้ามาหาเพื่อนที่นั่งรออยู่ในโรงอาหารด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก นั่งลงอย่างเก้ๆ กังๆ พลางเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด ทั้งสถานการณ์จริงและความฝันที่เกิดกับตนเอง

พิณ

555555555

หัวหอม

ไหนว่าจะไม่หัวเราะไง

พิณ

โทษทีๆ ก็มันตลกนี่ ใครที่ไหนกล้าทำแบบนั้นกับพี่สิงค์กันเล่า

พิณ

ทั้งยังความฝันอะไรนั่นอีก ถ้าพวกพี่ค่ายมาได้ยินคงขำตายห่าแน่ๆ

หัวหอม

พิณอ่า!

หอมทำหน้ามุ่ยให้เพื่อนที่เอาแต่หัวเราะเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ได้

พิณ

โอเคๆ ไม่หัวเราะแล้ว

หัวหอม

หอมจะทำไงดีพิณ ถ้าพี่สิงค์โกรธหอมขึ้นมาจะทำยังไง

พิณ

พี่สิงค์เขาเป็นผู้ใหญ่จะตาย เรื่องแค่นี้เขาไม่เก็บมาคิดหรอกน่าเชื่อพิณสิ

หัวหอม

จริงหรอ แต่สายตาพี่เขาตอนนั้นเหมือนโกรธหอมเลยอ่ะพิณ

พิณ

พี่แกทำหน้าตาน่ากลัวตลอดเวลานั่นแหละ หอมยังไม่ชินอีกหรอ

ร่างเล็กที่นั่งกอดแขนเพื่อนพลางส่ายหน้าเบาๆ

หัวหอม

พี่สิงค์น่ากลัวที่สุด หอมไม่มีทางชินหรอก

ในระหว่างที่เพื่อนสนิททั้งสองกำลังนั่งเสวนากันอยู่ก็มีชายหนุ่มตัวสูงเดินเข้ามามุ่งมายังโต๊ะที่นั่งของหอมและพิณ

ค่าย

อะแฮ่ม! โหลๆ

ร่างบางหันซ้ายหันขวาไม่เห็นพี่สิงค์เดินตามมาความโล่งใจแทรกเข้าหัวใจดวงน้อยๆ ของหอมทันที ตอนนี้ขอเขาไปตั้งหลักหาทางรับมือกับความโกรธเกรี้ยวของพี่สิงห์ก่อน

และทุกคนก็รู้ว่าไอ้พี่ค่ายและพี่หว่านมาเมื่อไรความเงียบสงบก็จะหายลับไปกับตาทันทีเพราะปากไอ้พวกรุ่นพี่ทั้งสองมันโหวกเหวกโวยวายกันไม่หยุด

ค่าย

ป้าครับข้าวผัดหมูสองจานครับ มาเสิร์ฟด้วยนะครับขี้เกียจเดิน!

ค่ายตะโกนสั่งข้าวกับป้าแม่ครัวดังลั่น

พิณ

โอ๊ย! พี่ค่ายเดินไปสั่งก็ได้ป่ะ ไม่อายคนอื่นหรือไง!

ค่าย

มึงจะอายทำไมพวกกูไม่เห็นอายเลย

หว่าน

เมนส์มึงมารึไง โมโหแต่เช้าเชียวน้อง

พิณ

ไร้สาระว่ะพี่!

หว่าน

แล้วคุยไรกันอยู่ว่ะ เล่าให้ฟังหน่อยดิ

หว่าน

แล้วเนี่ย! ทำหน้าอย่างคนร้องไห้มา

หว่าน

ขี้ไม่ออกรึไง

เมื่อหว่านเห็นหอมหน้าตาเหมือนที่คนที่ผ่านการร้องไห้มาจึงทักขึ้น

หัวหอม

เปล่าครับ ผมแค่เป็นภูมิแพ้น่ะครับ

ร่างบางเลือกที่จะยังไม่บอกรุ่นพี่เพราะหากเพื่อนพี่สิงค์รู้พี่สิงค์ก็ย่อมรู้ อีกอย่างหากพี่ค่าย พี่หว่านรู้ว่าหอมขี้ขลาดไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายขนาดนี้หอมจะเอาหน้าไปไว้ไหนกัน

พิณ

แล้วนี่ พี่คิณกับพี่สิงค์ไปไหนอ่ะ ไม่เห็นมาด้วยกัน

ค่าย

ขึ้นเรียน

ค่าย

จารย์ยังขึ้นคลาสเลยไม่รู้วันนี้แม่งดีดอะไรแต่เช้า

ค่ายตอบกลับทั้ง ๆ ที่ข้าวยังเต็มปาก

พิณ

ผมว่าพี่กลืนก่อนเถอะค่อยพูด

พิณ

สงสารว่ะ...เดี๋ยวข้าวติดคอตาย

ค่าย

แทงคิ้ว น้องชาย

ชายหนุ่มหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อทำให้อาหารเข้าสู่หลอดอาหารและลงกระเพาะได้คล่องมากขึ้น

หัวหอม

พี่ครับ คือ...

หว่าน

คือไร พูดมาสิกูไม่หอมแก้มมึงหรอกน่า

หัวหอม

เอ่อ...คือว่า...พี่สิงค์ชอบอะไรเป็นพิเศษไหมครับ

หว่าน

มีมั้ง

หว่าน

ถามทำไมอ่ะ จะซื้อไปจีบมันหรอ

หว่าน

กูบอกไว้เลยอย่างมึงไม่ใช่สเปกมันหรอก

หว่าน

ต้องขาว สวย อึ๋มๆ เด้งๆ เอวบาง หน้าตาหมวยๆ น่ารักๆ

ค่าย

เดี๋ยวๆ กูว่าไม่ใช่ไอ้สิงค์ล่ะ

ค่าย

นี่มันมึงครับ!

หว่าน

กูหรอ?

ค่าย

เออ!

ค่าย

ไอ้สิงค์มันชอบของน่ารักๆ ซะที่ไหน

สรุปไม่ได้อะไรจากพวกพี่เขาเลย หอมจึงทำได้แค่นั่งน่าเศร้าไปทั้งวันคิดแล้วคิดอีกว่าจะยังไงดีแต่เหมือนวันนี้สมองหอมไม่แล่นเอาซะเลยเหมือนกำแพงอะไรสักอย่างกั้นไว้ วันนี้ดีที่ทั้งวันไม่ได้เจอพี่สิงค์ไม่งั้นหอมคงตายไปแล้ว แต่ก็จะตายอยู่ดีเพราะถ้าวันพรุ่งนี้หรือวันมะรืนนี้ หอมยังไม่กล้าไปขอโทษแล้วหากมีความกล้าไปขอโทษแล้วพี่สิงค์ไม่ให้อภัยล่ะ

----------------------------------------------------------------------------------------------------

นักเขียนเองจ้า

ตกลงได้อะไรจากพี่ค่ายกับพี่หว่าน5555

นักเขียนเองจ้า

อย่าลืมมาต่อตอนที่ 3 นะงับ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ