[Fanfic One Piece]ฉันก็แค่"ศพ" ตอนที่2:ผล"ศพ"

มิวะปิดห้องลงกลอนให้สนิทแล้วกับไม่ต้องการให้ใครรับรู้ว่าเกิดอะไรในห้อง

ทากาซึ มิวะ

เกือบไปแล้วสิ

มิวะมองไปยังกระจกด้วยความเศร้าใจ

ความจริงแล้วมิวะหาใช่คนของโลกใบนี้

มิสะได้ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต เมื่อมันตื่นขึ้นมาก็พบว่ามันได้มาเกิดใหม่ในร่างของเด็กคนหนึ่งในหมู่บ้านธรรมดาแห่งหนึ่ง

ชื่อของเด็กคนนี้เหมือนกับชื่อของตนในชาติก่อนไม่มีผิด เมื่อมันเติบโตขึ้นก็ได้คิดจะออกทะเลขึ้นมา มันได้สร้างเรือไม่สมประกอบขึ้ามาลำหนึ่ง

แต่ทว่าหมู่บ้านของมันก็ได้ถูกปล้น เพื่อเอาชีวิตรอดมันได้ใช้เรือไม่สมประกอบของแล่นเข้าสู่ท้องทะเล แต่ผ่านไปนานถึงสองวัน เรือของมันก็แตกออกจากคลื่นทะเลที่ซัดเข้ามา เมื่อมันตื่นขึ้นก็พบว่าตนติดเกาะร้างเสียแล้ว

ด้วยคงามที่มันหิวมาจึงได้หยิบผลไม้มั่วๆขึ้นมากิน รสชาติของมันห่วยมากแต่มันก็ทนฝืนกระเดือกลงคอไปจนหมด ซึ่งผลที่มันกินเข้าไปคือผลศพ มันคือผลไม้ปีศาจสายพารามิเซีย มันไม่เปลี่ยนผู้ใช้ให้กลายเป็นมนุษย์ศพ แต่เปลี่ยนให้ผู้ที่กินกลายเป็นศพแทน ใช่แล้วศพ

ตอนนี้มิวะยังคงเป็นศพที่หัวใจยังเต้นอยู่ ยังคงหายใจได้อยู่ เลือดยังคงไหลเวียนอยู่ เพียงแต่ไม่รู้สึกเจ็บหรือเหนื่อยทางกายภาพเลย ยกเว้นตอนที่มันโดนแสดงแดดร่างกายของมันจะกลับมาเป็นปกติ น้ำและหินไคโรสามารถทำให้มันอ่อนแอและถูกฆ่าได้อยู่ดี นอกจากความสามารถในการฟื้นฟูด้วยความไวเหนือมนุษย์ ผิวหนังที่แข็งพอจะกันกระสุนได้ และความสามารถที่กล่าวมาในตอนแรกมันก็ไม่มีอะไรพิเศษอีกแล้ว

เมื่อมิวะกำลังทอดใจแล้วใช้ชีวิตบนเกาะเพียงลำพัง มันก็ได้พบกับความหวังครั้งใหญ่เมื่อมันถูกช่วยเหลือโดยเรือของทหารเรือกลุ่มหนึ่ง มันได้สมัครเป็นทหารเรือประจำการและเข้ารับการฝึกที่Marine Ford

มันได้พบกับไทกะที่เป็นทหารเรือที่มีพรสวรรค์ผู้หนึ่งและคบกันเป็นสหาย ทั้งสองสนิทกันได้อย่างรวดเร็วและอยู่ฝึกกันมาถึงสามปีแล้ว มันไม่อยากให้เพื่อนที่มันสนิทรังเกลียดตนเลยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่บอกใคร

ทากาซึ มิวะ

หวังว่าไทกะจะไม่รู้ความลับเรื่องนี้หรอกนะ

ทากาซึ มิวะ

เอาล่ะถึงเวลาฝึกแล้ว

มิวะมองไปนอกหน้าต่างที่มีเต็มไปด้วยหมู่ดาวดาราดาดไปทั่วท้องฟ้า

มิวะออกจากห้องพักแล้วเริ่มการฝึกสุดโหดนรกที่เกินกว่าจะมีมนุษย์คนไหนทำได้

พลเรือโทการ์ป

เป็นเด็กที่น่าสนใจจริงๆ ร่างกายนั้นและความพยายามนั้นน่ากลัวจริงๆ มันช่างคล้ายกับ....

พลเรือโทการ์ป

เห้อ~ฉันควรลืมเจ้านั้นไปได้แล้ว น่าเศร้าจริงๆ

ทากาซึ มิวะ

ต้องมากกว่านี้ ถ้าแค่นี้มันคงไม่สามารถทำให้บรรลุฮาคิได้หรอกนะ!! ต้องมากกว่านี้

หินที่อาจมีน้ำหนักมากกว่าเจ็ดร้อยกิโลกรัมถูกยกขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดาบในมือของมิวะถูกกวัดแกว่งมากกว่า7ดาบในหนึ่งวินาที หินหลายก่อนถูกตัดจนไม่เหลือชิ้นดี หมัดของมิวะต่อยจนหินแกร่งแตกไปไม่รู้กี่ก้อน ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกเหนื่อย การ์ปนั้งมองทหารเรือตัวน้อยที่คล้ายสัตว์ประหลาดกระทำสิ่งเล่านั้นซ้ำไปซ้ำมาอยู่นาน เลือดของมิวะสาดกระเซ็นไปทุกๆที่ กระดูกมิวะหักไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง กล้ามเนื้อนั้นไม่รู้แล้วว่าฉีกขาดไปแล้วเท่าไร

แต่ในทึกๆครั้งมันจะกลับมาเหมือนใหม่ อาการบาดเจ็บเหล่านั้นถูกรักษาอย่างบ้าคลั่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด การ์ปเห็นความมุ่งมั่นและความไม่หวาดกลัวจากดวงตาของมิวะ ความแน่วแน่นั้นทำให้การ์ปตัดสิ้นใจได้ในที่สุด

พลเรือโทการ์ป

เจ้าหนู ถ้าอยากบรรลุฮาคิแค่นั้นมันไม่พอหรอกนะ

ร่างของมิวะหยุดชะงักทันที มันหันไปหาต้นเสียงด้วยดวงตาสีแดง

ทากาซึ มิวะ

แล้วผมต้องทำยังไง

พลเรือโทการ์ป

มาเป็นศิษของฉันสิ แล้วฉันจะสอนให้

มิวะมองยังคนตรงหน้าแล้วตัดสินจากในความทรงจำของมัน คนตรงหน้าของมันคือพลเรือโทการ์ป วีรบุรุษแห่งกองทัพเรือ มังกี้ ดี การ์ป

ทากาซึ มิวะ

ผมตกลง ผมต้องการจะเป็นศิษของคุณ

พลเรือโทการ์ป

ดีมาก!!! ฮ่าๆๆๆๆ