ผู้พัน X คุณ

คุณตื่นขึ้นในห้องของผู้พันเช็คหน้าเช็คตาออก ลุกขึ้นนั่งด้วยอาการเหนื่อยล้าจากการทำงานติดต่อกันหลายวัน คุณหันกลับไปมองที่ข้างหลังและไม่พบผู้พันที่เตียง คุณรู้สึกว่าช่วงนี้เขาทำงานหนักและไม่มีเวลาให้กับคุณ แต่เขาต้องทำหน้าทีที่สำคัญมากกว่าที่จะมาอยู่กับคุณ คุณรีบแต่งตัวไปทำงานทำหน้าที่ของตัวเอง

\(ห้องทำงาน\)

คุณเดินเข้าไปในห้อง คุณเห็นผู้พันที่ยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง คุณมองไปทั้งคู่ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทำงาน

มาร์ค:หน้าดูแย่ๆนะ(ชื่อคุณ)

มาร์คเดินเข้ามาทักทายคุณ

คุณ:ฉันคงนอนไม่พอนะ มาร์ค

คุณกำลังคุยกับมาร์คแต่หางตาก็เห็นว่าผู้พัน มองมาที่คุณ

มาร์ค:เอาเถอะไม่มีใครที่นี้ นอนอิ้มกันหรอกนะ ทำแต่งานกันทั้งนั้น

คุณ:จริง สักวันหนึ่งฉันอาจจะตายเพราะทำงานเกินหน้าที

หัวเราะและมองที่มาร์ค แต่คุณไม่รู้ว่ามีอีกคนกำลังมองมาที่คุณ มาร์คลากเกาอี้มานั่งข้างคุณ

มาร์ค:จริง ผมอาจจะเป็นหนึ่งในนั้น คืนนี้คุณว่างไหม??

คุณพยักหน้าเบาๆและมองกลับไปที่จอคอม

มาร์ค:ผมอยากชวนคุณมาที่ห้องผม คืนนี้ผมจะทำอาหารและมีไวน์

คุณมองกลับไปที่มาร์คและยิ้มเบาๆ จับมือของมาร์ค

คุณ:ดินเนอร์ คุณจะชวนฉันไปดินเนอร์ใช่ไหม

(เอียงหัว)

มาร์ค:ครับ😅😅😅

คุณที่กำลังจะตอบตกลง ผู้พันเดินเข้ามาหาคุณด้วยความโกรธ คุณมองไปที่ผู้พัน

ผู้พัน:(ชื่อคุณ) ขอคุยที่ห้องทำงาน เดียวนี้!!!

คุณและมาร์คมองหน้ากันก่อนที่ลุกขึ้นเดินตามหลังของผู้พันเข้าไปในห้องทำงาน ปล่อยให้มาร์คทำหน้างงๆ

ผู้พันดึงแขนคุณมานั่งลงที่เก้าอี้และปิดม่านลงจนในห้องมีแต่ความมืด ผู้พันเดินไปเปิดไฟในห้อง และเดินไปที่โต๊ะเขานั่งลงก่อนที่จะมองคุณด้วยความโกรธ

คุณ:มีอะไรจะคุยกับฉันค่ะผู้พัน!!!

(นั่งไขว่ห้างและกอดอก ผู้พันถอนหายใจเฮือกใหญ่)

ผู้พัน:ฉันบอกเธอไปแล้วนิ ว่าอย่าไปยุ่งกับผู้ชาย เธอก็รู้นิว่าฉันไปปลื้มกับสิ่งที่เธอทำ

(นั่งกอดอกมองมาที่คุณด้วยสายตาที่ไม่พอใจ)

คุณ:แต่หนูไม่เคยห้ามคุณเลยนะ ไม่ว่าจะคุยกับผู้หญิงกี่คน กอดเอวเธอ แทบจะจูบกันอยู่แล้ว หนูก็คิดอยู่ทำไมไม่เอากันตรงนั้นไปเลย ที่นี้มาบอกว่าไม่ให้เข้าใกล้ผู้ชาย ดูคุณทำสิคุณไม่ได้ต่างไปจากหนูเลย ไมลส์!!!

(คุณยืนขึ้นจากเก้าอี้และปีนขึ้นไปบนโต๊ะชี้หน้าผู้พัน คุณหน้าตาคลอและพยายามไม่ร้องไห้)

ผู้พัน:มันเป็นแค่งาน เธอต้องเข้าใจฉันสิ(ชื่อคุณ) เธอห้ามฉันไม่ได้หรอกนะเรื่องแบบนี้!!

(จับตัวคุณลงไปที่เก้าอี้ คุณมองเขาและน้ำตาไหลออกมา)

คุณ:หนูคิดมาซักพักแล้วล่ะ

(ปัดน้ำตาออกจากใบหน้ามองไปที่ผู้พัน)

คุณ:หนูอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว คุณไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา วันๆคุณทำแต่งานไม่มีเวลาให้หนูด้วยซ้ำ แถมยังมีผู้หญิงมาคลุกคลีกับคุณอีก ฉันไม่ไหวแล้ว คุณจะให้หนูอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่

ผู้พัน:จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ให้ฉันไม่ต้องทำงานอยู่กับเธอทั้งวันอย่างนั้นหรอ

คุณ:คุณไม่ต้องออกจากงานมาเพื่ออยู่กับหนู แต่คุณแค่อยู่กับหนูในวันที่หนูเหนื่อยหรือท้อ หนูไม่รู้ว่าจะไปปรึกษาใคร หันไปทางไหนก็มีแต่ความว่างเปล่า

ผู้พัน:ฉันต้องทำงาน ฉันต้องไปดูแลหน่วย ฉันมีหน้าที่หลายอย่างที่จะต้องทำ จะให้ฉันมีเวลาให้เธอได้ยังไง!!! ฉันเหนื่อยมากนะที่จะต้องอยู่กับอะไร แบบนี้ทุกวัน ทำไมต้องมาทนกับคนแบบเธอ

(ผู้พันยืนกุมหัวตัวเอง)

คุณ:งั้นคุณก็ไม่ต้องทน

ผู้พัน:อะไรอีกล่ะ รอบนี้ เธอเป็นอะไรของเธอ(ชื่อคุณ) เธอไม่พอใจอะไรอีกห่ะ

(ผู้พันตะคอกเสียงดังใส่คุณ แต่คุณกับเฉยๆกับเรื่องนี้)

(คุณมองไปที่เขาด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม)

คุณ:บางที่ฉันอาจจะไม่สำคัญสำหรับคุณอีกแล้ว

ผู้พัน:ว่าไงนะ เธอจะบอกเลิกฉันใช่ไหม

คุณ:เลิกกันเถอะ

ผู้พัน:ไม่นะ(ชื่อคุณ)

(เอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าเล็กๆของคุณ)

คุณพยักหน้าเบาๆ ตาของคุณมีน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวคุณเอามือผู้พันออกจากในหน้าและเดินออกจากห้องทำงานทุกคนมองมาที่คุณ และกลับไปทำงานกันต่อ คุณเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว)

(ผู้พันรีบวิ่งตามคุณ แต่ไม่ทัน เขาถอนหายใจเดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง ผู้พันเห็นคุณกำลังยืนเก็บข้างของออกจากตู้เสื้อผ้า เขาเห็นว่าคุณร้องไห้ ผู้พันรีบเดินเขเทไปกอดคุณจากข้างหลัง

แต่คุณไม่มีท่าที่จะดีใจเลยสักนิด

คุณเอาตัวเอาจากร่างกายของเขาและเก็บของต่อไป ผู้พันนั่งลงไปที่เตียง เขารู้สึกว่ากำลังสูญเสียอะไรบางอย่างไป เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ และบอกคุณ)

ผู้พัน:ฉันขอโทษ กับทุกอย่างๆที่ฉันทำฉันรู้ว่าตัวเองมันไม่เอาไหน อยู่กับฉันก่อนได้โปรด

(คุณหยุดชะงักกับคำพูดจากปากชายที่คุณเคยรู้สึกว่ารัก คุณหันกลับมามองที่นั่งเข่าทุดอยู่กับพื้น คุณกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และร้องไห้ออกมาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงล้มลงไปกับพื้นร้องไห้ออกมากขึ้น ตาของคุณเริ่มบวมจากการห้องไห้เป็นเวลานานๆ ผู้พันขยับร่างกายของตัวเอง เข้ามาใกล้คุณและเข้ามากอดตัวคุณเอาไว้ในแขน คุณร้องไห้ไม่หยุด และกระซิบข้างหูของผู้พัน ว่า )

คุณ:ตอนมีทำไมคุณไม่รักษาฉันไว้ดีๆ

คุณถอยออกจากอ้อมกอดของผู้พัน คุณยืนขึ้นและเก็บของออกจากห้องไป ปล่อยผู้พันไว้ในห้องนั้นคนเดียวผู้พันร้องตะโกนออกมาจากห้อง คุณได้ยินเสียงที่เจ็บปวดนั้น คุณร้องไห้อีกครั้งและอีกครั้ง

จบแล้วน้าาาา ใครอยากให้ต่อมาเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***