คุณตื่นขึ้นในห้องของผู้พันเช็คหน้าเช็คตาออก ลุกขึ้นนั่งด้วยอาการเหนื่อยล้าจากการทำงานติดต่อกันหลายวัน คุณหันกลับไปมองที่ข้างหลังและไม่พบผู้พันที่เตียง คุณรู้สึกว่าช่วงนี้เขาทำงานหนักและไม่มีเวลาให้กับคุณ แต่เขาต้องทำหน้าทีที่สำคัญมากกว่าที่จะมาอยู่กับคุณ คุณรีบแต่งตัวไปทำงานทำหน้าที่ของตัวเอง

\(ห้องทำงาน\)

คุณเดินเข้าไปในห้อง คุณเห็นผู้พันที่ยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง คุณมองไปทั้งคู่ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทำงาน

มาร์ค:หน้าดูแย่ๆนะ(ชื่อคุณ)

มาร์คเดินเข้ามาทักทายคุณ

คุณ:ฉันคงนอนไม่พอนะ มาร์ค

คุณกำลังคุยกับมาร์คแต่หางตาก็เห็นว่าผู้พัน มองมาที่คุณ

มาร์ค:เอาเถอะไม่มีใครที่นี้ นอนอิ้มกันหรอกนะ ทำแต่งานกันทั้งนั้น

คุณ:จริง สักวันหนึ่งฉันอาจจะตายเพราะทำงานเกินหน้าที

หัวเราะและมองที่มาร์ค แต่คุณไม่รู้ว่ามีอีกคนกำลังมองมาที่คุณ มาร์คลากเกาอี้มานั่งข้างคุณ

มาร์ค:จริง ผมอาจจะเป็นหนึ่งในนั้น คืนนี้คุณว่างไหม??

คุณพยักหน้าเบาๆและมองกลับไปที่จอคอม

มาร์ค:ผมอยากชวนคุณมาที่ห้องผม คืนนี้ผมจะทำอาหารและมีไวน์

คุณมองกลับไปที่มาร์คและยิ้มเบาๆ จับมือของมาร์ค

คุณ:ดินเนอร์ คุณจะชวนฉันไปดินเนอร์ใช่ไหม

(เอียงหัว)

มาร์ค:ครับ😅😅😅

คุณที่กำลังจะตอบตกลง ผู้พันเดินเข้ามาหาคุณด้วยความโกรธ คุณมองไปที่ผู้พัน

ผู้พัน:(ชื่อคุณ) ขอคุยที่ห้องทำงาน เดียวนี้!!!

คุณและมาร์คมองหน้ากันก่อนที่ลุกขึ้นเดินตามหลังของผู้พันเข้าไปในห้องทำงาน ปล่อยให้มาร์คทำหน้างงๆ

ผู้พันดึงแขนคุณมานั่งลงที่เก้าอี้และปิดม่านลงจนในห้องมีแต่ความมืด ผู้พันเดินไปเปิดไฟในห้อง และเดินไปที่โต๊ะเขานั่งลงก่อนที่จะมองคุณด้วยความโกรธ

คุณ:มีอะไรจะคุยกับฉันค่ะผู้พัน!!!

(นั่งไขว่ห้างและกอดอก ผู้พันถอนหายใจเฮือกใหญ่)

ผู้พัน:ฉันบอกเธอไปแล้วนิ ว่าอย่าไปยุ่งกับผู้ชาย เธอก็รู้นิว่าฉันไปปลื้มกับสิ่งที่เธอทำ

(นั่งกอดอกมองมาที่คุณด้วยสายตาที่ไม่พอใจ)

คุณ:แต่หนูไม่เคยห้ามคุณเลยนะ ไม่ว่าจะคุยกับผู้หญิงกี่คน กอดเอวเธอ แทบจะจูบกันอยู่แล้ว หนูก็คิดอยู่ทำไมไม่เอากันตรงนั้นไปเลย ที่นี้มาบอกว่าไม่ให้เข้าใกล้ผู้ชาย ดูคุณทำสิคุณไม่ได้ต่างไปจากหนูเลย ไมลส์!!!

(คุณยืนขึ้นจากเก้าอี้และปีนขึ้นไปบนโต๊ะชี้หน้าผู้พัน คุณหน้าตาคลอและพยายามไม่ร้องไห้)

ผู้พัน:มันเป็นแค่งาน เธอต้องเข้าใจฉันสิ(ชื่อคุณ) เธอห้ามฉันไม่ได้หรอกนะเรื่องแบบนี้!!

(จับตัวคุณลงไปที่เก้าอี้ คุณมองเขาและน้ำตาไหลออกมา)

คุณ:หนูคิดมาซักพักแล้วล่ะ

(ปัดน้ำตาออกจากใบหน้ามองไปที่ผู้พัน)

คุณ:หนูอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว คุณไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา วันๆคุณทำแต่งานไม่มีเวลาให้หนูด้วยซ้ำ แถมยังมีผู้หญิงมาคลุกคลีกับคุณอีก ฉันไม่ไหวแล้ว คุณจะให้หนูอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่

ผู้พัน:จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ให้ฉันไม่ต้องทำงานอยู่กับเธอทั้งวันอย่างนั้นหรอ

คุณ:คุณไม่ต้องออกจากงานมาเพื่ออยู่กับหนู แต่คุณแค่อยู่กับหนูในวันที่หนูเหนื่อยหรือท้อ หนูไม่รู้ว่าจะไปปรึกษาใคร หันไปทางไหนก็มีแต่ความว่างเปล่า

ผู้พัน:ฉันต้องทำงาน ฉันต้องไปดูแลหน่วย ฉันมีหน้าที่หลายอย่างที่จะต้องทำ จะให้ฉันมีเวลาให้เธอได้ยังไง!!! ฉันเหนื่อยมากนะที่จะต้องอยู่กับอะไร แบบนี้ทุกวัน ทำไมต้องมาทนกับคนแบบเธอ

(ผู้พันยืนกุมหัวตัวเอง)

คุณ:งั้นคุณก็ไม่ต้องทน

ผู้พัน:อะไรอีกล่ะ รอบนี้ เธอเป็นอะไรของเธอ(ชื่อคุณ) เธอไม่พอใจอะไรอีกห่ะ

(ผู้พันตะคอกเสียงดังใส่คุณ แต่คุณกับเฉยๆกับเรื่องนี้)

(คุณมองไปที่เขาด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม)

คุณ:บางที่ฉันอาจจะไม่สำคัญสำหรับคุณอีกแล้ว

ผู้พัน:ว่าไงนะ เธอจะบอกเลิกฉันใช่ไหม

คุณ:เลิกกันเถอะ

ผู้พัน:ไม่นะ(ชื่อคุณ)

(เอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าเล็กๆของคุณ)

คุณพยักหน้าเบาๆ ตาของคุณมีน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวคุณเอามือผู้พันออกจากในหน้าและเดินออกจากห้องทำงานทุกคนมองมาที่คุณ และกลับไปทำงานกันต่อ คุณเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว)

(ผู้พันรีบวิ่งตามคุณ แต่ไม่ทัน เขาถอนหายใจเดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง ผู้พันเห็นคุณกำลังยืนเก็บข้างของออกจากตู้เสื้อผ้า เขาเห็นว่าคุณร้องไห้ ผู้พันรีบเดินเขเทไปกอดคุณจากข้างหลัง

แต่คุณไม่มีท่าที่จะดีใจเลยสักนิด

คุณเอาตัวเอาจากร่างกายของเขาและเก็บของต่อไป ผู้พันนั่งลงไปที่เตียง เขารู้สึกว่ากำลังสูญเสียอะไรบางอย่างไป เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ และบอกคุณ)

ผู้พัน:ฉันขอโทษ กับทุกอย่างๆที่ฉันทำฉันรู้ว่าตัวเองมันไม่เอาไหน อยู่กับฉันก่อนได้โปรด

(คุณหยุดชะงักกับคำพูดจากปากชายที่คุณเคยรู้สึกว่ารัก คุณหันกลับมามองที่นั่งเข่าทุดอยู่กับพื้น คุณกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และร้องไห้ออกมาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงล้มลงไปกับพื้นร้องไห้ออกมากขึ้น ตาของคุณเริ่มบวมจากการห้องไห้เป็นเวลานานๆ ผู้พันขยับร่างกายของตัวเอง เข้ามาใกล้คุณและเข้ามากอดตัวคุณเอาไว้ในแขน คุณร้องไห้ไม่หยุด และกระซิบข้างหูของผู้พัน ว่า )

คุณ:ตอนมีทำไมคุณไม่รักษาฉันไว้ดีๆ

คุณถอยออกจากอ้อมกอดของผู้พัน คุณยืนขึ้นและเก็บของออกจากห้องไป ปล่อยผู้พันไว้ในห้องนั้นคนเดียวผู้พันร้องตะโกนออกมาจากห้อง คุณได้ยินเสียงที่เจ็บปวดนั้น คุณร้องไห้อีกครั้งและอีกครั้ง

จบแล้วน้าาาา ใครอยากให้ต่อมาเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะ

หลังจากคุณกับผู้พันเลิกกันไปสามเดือน ผู้พันหักโหมเรื่องการทำงานหนักขึ้น บางวันก็เห็นผู้พันนอนที่โรงเก็บเครื่องบินพร้อมกับเหล้าที่อยู่ในมือ คุณไม่สามารถเข้าไปดูแลเหมือนแต่ก่อนได้ คุณได้แต่ยืนมองเขาและเดินจากไป

วันนี้ก็เหมือนวันปกติทั่วไปที่จะต้องทำหน้าทีของนักวิทยาศาสตร์ คุณกับมาร์คคุยกันทุกวันและเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น มาร์คเป็นคนเอาใจใส่ทุกอย่าง เหมือนวันนี้เขาก็ได้ทุกอาหารกับกาแฟมาให้คุณ มาร์คเป็นคนดีจริงๆแต่ในใจคุณมีแต่หน้าของผู้พันยังไม่ลืมตอนที่นั่งกินข้าวด้วยกันหัวเราะไปด้วยกัน ภาพเหลานั้นยังวนเวียนไม่รู้จบสิ้น

คุณกำลังเดินไปที่ลิฟต์และเห็นผู้พันกำลังเดินมาที่คุณ คุณรีบกดลิฟต์

ผู้พัน:ไง

ผู้พันทักทายคุณ คุณพยักหน้าตอบกลับเขายื่นตัวเองเขามาใกล้คุณและกดปุ่มลิฟต์ ร่างกายของเขามีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์ คุณมองหน้าผู้พันและเอียงหัวใส่เขาด้วยความสงสัย

ปิ้ง(เสียงลิฟต์เปิดออก)

คุณและเขาเดินเข้าไปในลิฟต์ ด้วยขนาดลิฟต์ที่เล็กผู้พันต้องนั่งลงกับพื้น คุณปิดลิฟต์

คุณ:คุณอาบน้ำครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ตัวเหม็นเชียว

คุณถามผู้พันทที่กำลังยกเหล้าดื่มอย่างกระหายมัน

เขามองมาที่คุณไม่ได้ตอบอะไรคุณ คุณยื่นอยู่ในความอึดอัดในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก มีแต่เสียงลมหายใจของทั้งคู่ ผู้พันมองคุณไม่ละสายตา คุณจองไปที่เขาเพื่อจะให้เขาหยุดมองคุณ แต่เปล่าเลยผู้พันยิ่งมองคุณมากขึ้น หัวใจของคุณเต้นเร็วขึ้นคุณจับไปที่หน้าอกตัวเองและหายใจเร็วขึ้น

………………..ปิ้ง(เสียงประตูลิฟต์ดังขึ้น)…………..

ผู้พันออกจากลิฟต์ทิ้งแต่ความว่างเปล่าไว้ คุณรู้สึกว่ารักครั้งนี้มันอาจจะจบลงแล้วจริงๆ จะไม่มีการหวนคืนกับไปรักครั้งเก่า

…………………………………………………………………..

ผู้พันเห็น(ชื่อคุณ)เดินมาที่ลิฟต์เขากำขวดเหล้าแน่น

ตัวเกร็จไปหมดไม่รู้จะทักยังไง

ผู้พัน:ไง

(ชื่อคุณ)พยักหน้ากับด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนตอนที่เคยรักกัน ในใจของผู้พันรู้ว่าคุณไม่เคยจะกลับมานี้มันก็สามเดือนแล้ว ที่(ชื่อคุณ)เลิกกันไป

หลังจากที่ได้เจอกันในลิฟต์ครั้งนั้น(ชื่อคุณ)ก็ทำแต่งานออกสำรวจพื้นทีอยู่ตลอดเวลาบางวันก็เห็นนอนหลับคาโต๊ะ ผู้พันผ่านห้องทำงานของคุณทุกวัน เห็นคุณกับมาร์คคุยกันสนุกสนานในใจของเขาอย่างจะเข้าไปกระชากไอ้มาร์คออกจากตรงนั้น แต่ก็ทำไม่ได้นอกจากเดินออกมาจากจุดนั้น

วันนี้เป็นอีกวันที่จะต้องพา(ชื่อคุณ)กับนักวิทยาศาสตร์ออกไปข้างนอก ผู้พันมองที่คุณกับมาร์คคุยกันดู(ชื่อคุณ)มีความสุขมากกว่าตอนที่อยู่กับเขา

ซีด็อก:ฉันได้ข่าวมา ว่ามาร์คกับ(ชื่อคุณ) เป็นแฟนกัน

(ซีด็อกคุยกับแมงส์และวอลเกอร์ ผู้พันได้ยินก็มองมาี่ทั้งสาม)

วอลเกอร์:ก็อาจจริง ทุกรอบฉันไปคุมกันให้สองคนนั้น

กระหนุงกระหนิงกันตลอดเลย ฉันล่ะอิจฉา

(ชื่อคุณ)จริงๆได้ผู้ชายดีๆแบบมาร์คไป

(ผู้พันกำหมัดแน่นหลังจากได้ยินเรื่องนี้)

แมงส์:เหมาะกันมากเลยล่ะ ฉันว่าเราอาจจะได้เจอเด็กๆวิ่งไปมาเต็มค่ายแน่

(ผู้พันที่ได้ยินมันยิ่งทำให้เขาโกธรเขาไม่รู้จะทำยังไงนอกจากยื่นเฉยๆ)

ผู้พัน:วอลเกอร์ รอบนี้ไม่ต้องไปคุมกัน(ชื่อคุณ)กับมาร์ค ฉันจะไปเอง

วอลเกอร์:ค่ะท่าน แล้วด็อกเตอร์คาริน่าล่ะคะท่าน

ผู้พัน:เธอไปดูแลแทน

วอลเกอร์:ค่ะผู้พัน

ทุกคนขึ้นแฮลิคอปเตอร์ ยกเว้นมาร์คที่ไม่ได้มาด้วยเพราะมีอาการปวดหัว ทำให้คุณต้องขึ้นเครื่องมาคนเดียว คุณนั่งตรงข้ามกับวอลเกอร์และผู้พัน แต่ระหว่างนั้นฮอลสั่นจากค่าอากาศแปรปรวน คุณหลับตาปี๋ มือจิกเบาะ แล้วอุทานออกมา

คุณ:ชิบหาย…….พระเจ้าช่วยลูกด้วยยยยย

(วอลเกอร์ที่เห็นคุณกลัวก็หัวเราะออกมา)

วอลเกอร์:บินเป็นร้อยๆรอบแล้วนะ (ชื่อคุณ) ยังไม่ชินอีกหรือไง

(คุณลืมตาและมองไปที่เธอและส่ายหัวแรงๆ)

คุณ:เป็นพันรอบเป็นล้านรอบฉันก็ยังไม่ชินหรอกนะ วอลเกอร์

(คุณมองไปข้างล่างสลับกับหน้าวอลเกอร์ วอลเกอร์จับไปที่ขาของคุณ )

วอลเกอร์:ไม่ต้องห่วงเธอไม่ตายเพราะนั่งฮอลหรอกนะ

คุณ:เหรอ!!!

(จับมือวอลเกอร์เอาไว้และมองไปที่เธอ)

………………ผู้พันปิดช่องการสื่อสารในฮอล…………

ให้เหลือแค่ผู้พันกับคนในฮอล

ผู้พันหันไปถามวอลเกอร์ เพราะนี้คือครั้งแรกที่ผู้พันกับคุณนั่วรวมกัน เพราะปกติผู้พันจะไปกับด็อกเตอร์คารินา

ผู้พัน:เป็นแบบนี้ทุกรอบไหม วอลเกอร์

(หันมองคุณไม่ละสายตา)

วอลเกอร์:ทุกรอบเลยค่ะ ผู้พัน เธอกว่าความสูง

(ผู้พันทำหน้าสงสัยไม่รู้ว่าคุณนั้นไม่ชอบความสูง)

คุณหันไปมองทั้งคู่ด้วยสายตามึนงงว่าพูดอะไรกันทำไมคุณไม่ได้ยิน

คุณกลับมาจากการสำรวจพื้นที่ ด้วยอาการที่เหนื่อยและหิวเอามากๆ ผู้พันมองคุณจากไกลๆในมือของเขาถือแซนวิซซีสอยู่ในมือและน้ำผลไม้ที่คุณชอบ เขามองของที่ในมือและเดินเข้าไปหาคุณ คุณกำลังยืนถอนหายใจเพราะไม่เป็นไปตามที่คาด คุณรู้สึกมีบางคนกำลังเดินมาจากข้างหลัง เขาทำให้คุณตกใจ คุณรีบหันไป

มาร์ค:ผมทำให้คุณตกใจหรือเปล่า

(มาร์คยิ้มให้คุณคุณเลยตบไปที่แขนของเขาเบาๆ)

คุณ:ถ้าฉันหัวใจวายตายจะทำยังไง

มาร์ค:ไม่รู้สิคงต้องเรียกหมอแล้วล่ะ

คุณ:(ยิ้มและพูดคุยกันเถอะสนุกสนาม)

ผู้พันมองคุณทั้งคู่ด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า ผู้พันเดินจากตรงนั้นเดินเข้าไปที่ห้องบัญชาการ

มาร์ค:ไปกันเถอะ(ชื่อคุณ)

คุณ:เดียวๆให้ฉันเอากระเป๋าก่อน รอแป๊บ

(คุณรีบวิ่งไปเอากระเป๋าที่อยู่โต๊ะวางของ แต่สิ่งที่อยู่ข้างกระเป๋าก็คือ แซนด์วิชซีสกับน้ำผลไม้ คุณรู้ว่าใครมาว่างไว้ให้ คุณหยิบแซนด์วิชขึ้นมากัดไปหนึ่งคำ และหยิบน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่ม )

แมงส์:อร่อยไหม ยัยหนู!!ผู้พันเขาเอามาให้เธอ แต่พอดีเขาเห็นว่ามาร์คเดินเข้าไปก่อนเขาเลยมาไม่อย่าไปขัดเธอ

(แมงส์อธิบายได้เห็นภาพ นี่เขาทำเพื่อคุณขนาดนี้เลยหรอ คุณยิ้มออกและหันกลับไปถามแมงส์)

คุณ:เขาไปไหนคะ

(แมงส์ชี้ไปที่ห้องทำของผู้พันคุณพยักหน้าเบาๆเเละรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของผู้พัน จนลืมว่าตัวเองนั้นลืมมาร์คไว้ที่นั้น แต่ใครจะสนมาร์คกันละ )

คุณ:…….เหนื่อยจัง………

(คุณหยุดวิ่งและยืนหายใจด้วยความเหนื่อย)

คุณเดินไปที่ห้องทำงานของผู้พันก็มีคนเดินมาจับแขนของคุณ นั้นคือ เดียร์น่า คุณหยุดชะงัก

คุณ:มีอะไรหรอ เดียร์น่า

เดียร์น่า:ผู้พันเขาติดธุระอยู่ เธอเข้าไปไม่ได้นะ

………………..เสียงเปิดประตู……………………….

คนที่เปิดประตูออกมาจากห้องผู้พันคือด็อกเตอร์ คารินา หัวของเธอยุ่งและเสื้อผ้าบางชิ้นขาด คุณยืนอึ่งและมองผ่านด็อกเตอร์ไป เห็นผู้พันกำลังใส่เสื้อผู้พันมองคุณ คุณหลบหน้าเขาด็อกเตอร์คารินามองคุณ

คารินา:มีอะไรหรอจ๊ะ (ชื่อคุณ)

คุณส่ายหัวเบาๆก่อนจะมองไปที่ผู้พัน เขายิ้มมุมปากและมองมาที่คุณ

คุณ:ขอตัวนะคะด็อกเตอร์ ฉันคงมาผิดห้อง

(รีบเดินออกมาจากจุดนั้น คุณรู้สึกเสียใจมากกับสิ่งที่เขาทำ นัยตาลืมมีน้ำตาไหลออกมา คุณเช็คมันออกจากหน้า พยายามทำตัวปกติมากที่สุด ทั้งทีในใจแทบจะขาด คุณพูดกับตัวเอง ว่าตัวมันโง่เป็นคนบอกเลิกเองแท้ๆจะกลับหาเขาทำไม เขามีคนใหม่แล้ว ต้องตัดใจให้ได้สิ อย่าอ่อนแอ อย่าอ่อนไหว มันก็แค่แซนด์วิชชิ้นเดียวเอง เขาหมดรักแกแล้วจำไว้ยัยโง่