คุณผู้ดูแลผู้เฝ้ามองโลกอนิเมะ คุณผู้ดูแลกับมหาศึกคนชนเทพ

คุณผู้ดูแล

แกนี่มัน! ทำตัวน่ารำคาญชะมัด! ฉันชักจะอารมณ์เสียแล้วน่ะ

ผู้ดูแลค่อยๆเอี้ยวตัวลงมาจ้องตาชายบนเก้าอี้ ด้วยสีหน้าจริงจัง

คุณผู้ดูแล

ฉันรู้ว่าแกดูฉันอยู่ แกคิดว่าอยู่ที่นั่นแล้วจะรอดงั้นหรอหะ!

ท่าทางของผู้ดูแลดูเหมือนจะพูดกับชายตรงหน้า แต่ความจริงนั้นไม่ใช่เลย เขาไม่ได้พูดกับชายตรงหน้าเลย แต่เขากับมองไปยังอีกฝั่งนึง มองไปยังสิ่งมีชีวิตอีกตน ที่อยู่ในสถานที่อันมืดมิดที่ไร้ซึ่งแสงใดๆ และสิ่งมีชีวิตตัวนั้นเอง ก็กำลังมองผ่านดวงตาของผู้เฝ้ามองยามรัตติกาล มาสบตากับผู้ดูแลเช่นกัน

คุณผู้ดูแล

ฉันละเบื่อไอ้การก่อกวนโง่ๆของแกเต็มที เร็วๆนี้เป็นไง! อยากซัดกับฉันไม่ใช่หรอ! ฉันนะพร้อมเสมอ ถ้าแกกล้าล่ะนะ!

ผู้ดูแลกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยที่ร่างของผู้เฝ้ามองยามรัตติกาลก็ยังคงอยู่ลักษณะเดิมเหมือนตอนที่เข้ามา และไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย

คุณผู้ดูแล

แล้วจะรอน่ะ

ผู้ดูแลกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องขังไปด้วยท่าทางสบายๆ

ณ.สถานที่อันลึกลับที่มีเพียงความมืด จนมองไม่เห็นสิ่งใด เป็นที่อยู่ของสิ่งมีชีวิตที่มองผ่านดวงตาของผู้เฝ้ามองยามรัตติกาล เมื่อครู่นี้!

ฮ่าๆๆ

เสียงหัวเราะของบางสิ่งค่อยๆดังขึ้น หลังจากได้ฟังคำท้าของผู้ดูแล

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงหัวเราะของสิ่งมีชีวิตจำนวนมากได้ดังขึ้น ที่บอกว่าจำนวนมาก เพราะเสียงเหล่านั้นดังแทรกกันไปหมดจนฟังไม่รู้เรื่อง ราวกับว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น มันกำลังนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ เพียงแต่เพราะความมืดสนิด ทำให้มองไม่เห็นสิ่งใดก็เท่านั้น แต่นั่นก็ถือเป็นสิ่งดี เพราะถ้ามองเห็นละก็ นั่นจะเป็นภาพที่น่าสยดสยองที่สุด เกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้

พึบ! ร่างของผู้ดูแลได้มาปรากฎที่สวนดอกไม้ พร้อมกับยูที่เดินออกมาต้อนรับ

ยู

ลูกพี่ตรวจสอบเป็นไงบ้างครับ

คุณผู้ดูแล

พอดีมีแมลงสาบนิดหน่อย ก็เลยไล่มันไปน่ะ

ยู

ทำไมไม่จัดการมันเลยละครับ

คุณผู้ดูแล

มันเป็นแมลงสาปที่ขี้ขลาดน่ะ

ไม่นานมอเรนก็เดินเข้ามา พร้อมกับดอกไม้ดอกนึงที่มีรอยไหม้ ผู้ดูแลเห็นแบบนั้นก็รู้ได้ในทันทีว่าต้องไปทำงานอีกแล้ว

คุณผู้ดูแล

ให้พักบ้างเหอะน่า..

มอเรน

บ้ารึเปล่า นายไม่จำเป็นต้องพักซักหน่อย

คุณผู้ดูแล

ก็จริงน่ะ

ผู้ดูแลตอบด้วยรอยยิ้มกวนๆ ก่อนจะหยิบดอกไม้ในมือของมอเรนขึ้นมา ในพริบตาก็เกิดระอองแสงสีทองขึ้นที่ดอกไม้ ก่อนที่รูปร่างของมันจะกลายมาเป็นกระดาษแผ่นนึง

คุณผู้ดูแล

ฉันรู้สึกโชคดีน่ะ ที่มันเป็นโชคชะตาที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ไม่ใช่โชคชะตาที่เธอแต่งขึ้น

ยู

ทำไมหรอครับลูกพี่?

คุณผู้ดูแล

ก็ยัยนี่มันเมากาว

มอเรน

เสียมารยาท!

มอเรนตวาดกลับในทันที ส่วนผู้ดูแลนั้นรู้ดี เพราะเขาเคยผ่านบทสุดกาวนั่นมาแล้ว ส่วนยูก็คงต้องรอโอกาสหน้า

มอเรน

จะว่าไปแล้ว ช่วงนี้บทรองๆก็มักจะถูกแทรกแทรงบ่อยๆ นายช่วยตรวจสอบด้วยแล้วกันน่ะ

ยู

บทรอง?

มอเรน

บทรอง คือบทที่ไม่ค่อยสำคัญอย่างพวกคนธรรมดาที่มีชีวิตทั่วไป แม้จะถูกแทรกแทรง แต่ก็ไม่ค่อยสำคัญจึงพอจะปล่อยผ่านได้ เพราะส่งผลกระทบต่อตัวละครอื่นน้อย ส่วนบทหลัก คือ บทของคนที่ต้องแบกโชคชะตาของคนจำนวนมากเอาไว้ มีโอกาสถูกแทรงแทรกได้ยาก เพราะมีชะตากรรมของคนหลายๆคนรวมอยู่ แต่หากเกิดการแทรกแทรง จะต้องรีบแก้ไข เพราะมันจะส่งผมต่อตัวละครจำนวนมาก

คุณผู้ดูแล

แบบที่นายจัดการผู้กล้า แล้วทำลายดาวทิ้งไง ตายหมดเลยน่ะนั่น

มอเรน

เอาล่ะ.. งั้นโชคดีน่ะ

คุณผู้ดูแล

ไว้เจอกัน

ยู

แล้วจะรีบกลับครับ

แสงสีทองค่อยๆปรากฎขึ้นรอบๆตัวของผู้ดูแลและยู

ยู

จะว่าไป ทำไมลูกพี่ ถึงไม่วาปไปเองเลยล่ะครับ?

คุณผู้ดูแล

แบบนั้นฉันทำจนเบื่อแล้ว แถมอีกอย่างก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ใช่ของฟรีนิ จริงไหม..

ยู

นั่นสิน่ะครับ

พึบ-! ร่างของทั้งสองได้วาปหายไปโดยทิ้งไว้แค่ระอองแสงสีทองเหมือนทุกที

มอเรน

ตอนสุดท้ายเจ้าพวกนั้นคุยอะไรกันน่ะ ช่างเถอะ.. ไปเขียนบทต่อดีกว่า

มอเรนบ่นออกมาเบาๆ พร้อมกับหันหลังและเดินกลับไปเขียนเรื่องที่ค้างไว้ต่อ

คุณผู้ดูแล

ทุกๆ 1,000 ปี สภาของเทพเจ้าจะร่วมประชุมเพื่อตัดสินชะตากรรมของมนุษยชาติ หลังจาก 7,000 ปีของประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ เหล่าเทพตัดสินร่วมกันว่ามนุษย์นั้นเกินเยียวยาและจำต้องสูญพันธุ์

คุณผู้ดูแล

แต่เทพธิดาวัลคีรีนามว่า “บรุนฮิลด์” ได้เสนอให้มนุษยชาติมีโอกาสสุดท้ายในการพิสูจน์คุณค่า เหล่าเทพจึงมีมติเห็นชอบให้จัดศึกแร็กนาร็อก ซึ่งเป็นการประลองตัวต่อตัวระหว่างมนุษย์ที่มีชื่อเสียง 13 คนในประวัติศาสตร์กับเทพที่ทรงมหิทธานุภาพ 13 องค์

คุณผู้ดูแล

มนุษยชาติจะรอดพ้นจากการล่มสลายหรือไม่.. เตรียมพบกับเรื่องราว-