คุณผู้ดูแลผู้เฝ้ามองโลกอนิเมะ
คุณผู้ดูแลกับความเป็นมา
ณ.ดาวเคราะห์แห่งนึงที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต หญิงสาวคนนึงได้เดินเตร็ดเตร่ผ่านซากปรักหักพังของตึก ท่ามกลางทะเลทรายอันแห้งแล้ง
มอเรน
ช่างเป็นดาวที่โชคร้ายอะไรเช่นนี้น่ะ
มอเรนได้เดินสำรวจซากดาวเคราะห์ที่พังพินาศ ในชุดคลุมและร่มกันแดดพร้อมด้วยแววตาที่เศร้าหมอง จนกระทั่ง
มอเรนอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อได้เห็นชายคนนึงกำลังนอนจมทรายอยู่ โดยที่ชายคนนั้นได้มองขึ้นไปบนดวงอาทิตย์ตรงๆ โดยไม่กระพริบตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
มอเรน
นี่ๆเจ้าน่ะ! ทำไมถึงยังรอดอยู่ล่ะ?
หญิงสาวยื่นหน้าไปมองชายหนุ่มด้วยความสงสัย ตาของทั้งสองจ้องมองกันแบบตาไม่กระพริบกว่าหลายนาที
ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ทำเอามอเรนถึงกับสดุ้งจนเผลอล้มไปด้านหลัง ก่อนที่ไม่นานชายคนนั้นจะลุกขึ้นยืนและเดินหนีไป โดยไม่พูดอะไรซักคำ
มอเรน
นี่ นายจะไปไหนน่ะ เห้! ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย
ชายหนุ่มเดินต่อไปโดยไม่สนใจ มอเรนรีบวิ่งตามชายคนนั้น แต่ในตอนนั้นเอง
ฟึบ!
ปรากฏหลุมลึกขึ้นที่ใต้เท้าของมอเรน ทำให้เธอร่วงลงไปในหลุม พร้อมกับร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ โดยที่ชายคนนั้นก็เดินต่อไปโดยไม่สนใจ
มอเรนนอนหอบอย่างหมดอะไรตายอยากในทุ่งดอกไม้ของเธอ เมื่อกี้เธอเกือบจะวาปตัวเองหนีกลับมาที่บ้านไม่ทันซะแล้ว
มอเรน
นั่นมันอะไร! อยู่ๆที่พื้นก็มีหลุมแล้วเราก็ตกลงไป เป็นฝีมือเขางั้นหรอ?
หญิงสาวนอนคิดอยู่ในสวนดอกไม้ได้ไม่นาน เธอก็ตัดสินใจว่าจะวาปกลับไปที่ดาวดวงนั้นอีกครั้ง เพราะเธอรู้สึกสนใจในตัวชายคนนั้นไม่น้อย
ร่างของหญิงสาวได้มาถึงยังดาวเคราะห์ที่ล่มสลายอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอได้มาอยู่ในเวลากลางคืน ทั้งๆที่เวลาพึ่งจะผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ
มอเรน
เอ๋! มืดแล้วงั้นหรอ ดาวดวงนี้มันยังไงกันเนี่ย?
ความรู้สึกของมอเรนเมื่อมาอยู่ยังดาวดวงนี้อีกครั้ง มันแตกต่างจากครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง กลางคืนของดาวดวงนี้มันน่ากลัวแบบแปลกๆ ราวกับว่ามีคนกำลังจ้องมองเธออยู่
มอเรน
นั่นใครน่ะ! ออกมาเลยน่ะ ฉันรู้ว่านายอยู่ที่นี่!?
หญิงสาวสัมผัสได้ถึงแววตาที่เย็นยะเยือกกำลังมองมาทางเธอ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆจนได้พบกับบางสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็กๆ
ชายรูปร่างสมส่วน ไม่ทราบว่าเขาแต่งตัวในชุดอะไร รู้เพียงแต่ว่าเขาสวมหมวก เพราะเห็นเพียงความมืดจากชายคนนั้น ดวงตาของเขามีสีแดงก่ำ พร้อมกับความรู้สึกชวนขนลุกจากชายคนนั้น
ทั้งที่เธอก็เป็นถึงตัวตนแห่งโชคชะตา แต่กลับรู้สึกขนลุกเป็นอย่างมากเมื่อได้พบกับชายคนนี้ แม้นั่นจะไม่ใช่ความรู้สึกกลัว แต่เธอก็รู้สึกไม่ไว้ใจชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก มอเรนรู้สึกว่าตัวเองต้องรีบหนีจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็อยากรู้ว่าชายคนนี้เป็นใคร
มอเรน
นายเป็นใคร! มีธุระอะไรกับฉัน!
ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ มาจากชายในเงามืด เขาเพียงแต่จ้องหญิงสาวด้วยตาสีแดงก่ำแบบไม่กระพริบ แต่ในชั่วพริบตานั้นเอง!
ตู้ม!
ตรอกแห่งนั้นเกิดระเบิดในทันที ทำเอาพื้นบริเวณนั้นถึงกับสะเทือน พร้อมกับร่างของชายคนนึงค่อยๆลอยตัวลงมาช้าๆ
มอเรน
อะ! นายคนที่เจอตอนกลางวันนิ!
คุณผู้ดูแล
หุบปากน่า! อย่ามายุ่ง นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ!!
ชายหนุ่มตอบกลับ พร้อมกับหันไปมองทางตรอกแห่งนั้น
คุณผู้ดูแล
เมื่อกี้ เธอเห็นเจ้านั่นแล้วใช่ไหม
มอเรน
เอ๋! ก็เห็นน่ะทำไมหรอ?
คุณผู้ดูแล
งั้นก็โทษทีนะ ฉันจำเป็นต้องฆ่าเธอ
มอเรน
ดะเดี๋ยว หมายว่ายังไ-
พูดยังไม่ทันจบ ชายคนนั้นก็ยื่นมือมาบีบคอมอเรน ด้วยแววตาที่เย็นชา หญิงสาวที่รู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าจากชายตรงหน้า จึงรีบวาปหนีในทันที
คุณผู้ดูแล
หนีงั้นหรอ อยากเล่นไล่จับสิน่ะ
ชายหนุ่มอุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะเกิดประกายสายฟ้าขึ้นรอบๆตัวชายหนุ่ม พร้อมกับมิติที่ค่อยๆบิดเบี้ยว และในวินาทีต่อมา ก็เกิดเสียงคล้ายฟ้าร้องดังสนั่น พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่วาปหายไป
มอเรน
นี่มันอะไรกัน อยู่ๆทำไมเขาถึงจะฆ่าฉันล่ะ!?
มอเรนสับสนเป็นอย่างมาก อยู่ๆท่าทางของชายที่เจอกันก็เปลี่ยนไป หลังจากที่เธอได้พบกับชายปริศนาที่อยู่ในเงามืด แม้จะยังสับสนแต่มอเรนก็วางใจได้แล้ว เพราะไม่มีใครรู้ที่อยู่ของเธอได้
คุณผู้ดูแล
ไง หนีมาไกลเหมือนกันนิ แล้วที่นี่คือ..
ชายหนุ่มไม่ทันได้พูดจบ หญิงสาวก็รีบวาปหนีต่อไปทันที โดยที่ชายหนุ่มที่เห็นดังนั้น ก็รีบวาปตามไปทันที!
มอเรน
ไหงเป็นงี้ไปได้ฟะ! ทำไมเขาถึงตามมาถึงบ้านของฉันได้ล่ะ แย่ล่ะๆๆๆ ดันไปยุ่งกับตัวอันตรายเข้าซะได้!
มอเรนคิดด้วยสีหน้าซีดเผือก พร้อมกับหนีชายหนุ่มอย่างสุดชีวิต แม้มอเรนจะแทบเป็นอมตะแต่สิ่งที่เธอกลัวไม่ใช่ความตาย แต่เป็นก่อนตายตั่งหาก หรือก็คือ เธอไม่อยากรู้สึกทุกขทรมานนั่นเอง
แต่ไม่ว่าจะหนีไปไหน ชายหนุ่มก็สามารถตามไปได้ทุกที่ จักรวาลแล้วจักรวาลเล่าที่มอเรนหนีไป ก็ไม่สามารถหลบชายคนนี้ได้ จนกระทั่ง การเล่นไล่จับของทั้งสอง ก็ผ่านมานานแสนนาน
หญิงสาวฟุบตัวลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า มอเรนหยิบนาฟึกาจักรวาลขึ้นมาดูก็พบว่า ทั้งสองไล่ล่ากันมานานกว่า 2,000 ปี
พึบ!
ร่างของชายหนุ่มวาปมาอยู่ด้านหลังของมอเรน ด้วยท่าทางนิ่งๆ ราวกับการตามล่ามอเรนเป็นเรื่องสบายๆ
คุณผู้ดูแล
ยอมแพ้แล้วหรอ.. น่าเสียดายจังกำลังสนุกเลย
มอเรน
สนุกบ้านนายสิ! ทำไมนายต้องฆ่าฉันด้วยล่ะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย?
คำกล่าวนั่นทำให้ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่นึง ก่อนจะหันไปตอบหญิงสาว เนื่องจากเขาเห็นแก่หญิงสาวที่อุส่าหนีเขาสุดชีวิต จึงจะยอมบอกให้เธอรู้เอาไว้
คุณผู้ดูแล
ก็เพราะว่าเธอเห็นเจ้านั่นยังไงล่ะ
มอเรน
ก็แล้วมันยังไง แค่เห็นคงไม่เป็นอะไรไม่ใช่หรอ?
คุณผู้ดูแล
ใครก็ตามที่เคยเห็นเจ้านั่น จะเป็นการดึงดูดจุดจบเข้ามาหาตัว คนรอบข้าง หรือแม้แต่ดาวที่อาศัยอยู่ เพราะงั้นฉันถึงต้องฆ่าเธอ อย่างน้อยก็เพื่อช่วยคนรอบตัว ดาวเคราะห์ และระบบสุริยะของเธอ
มอเรน
แต่นายก็เห็นเหมือนกันนิ งั้นนายก็ต้องตายด้วยไม่ใช่รึไง!?
คุณผู้ดูแล
ฉันน่ะไม่เป็นอะไรหรอก เพราะฉันน่ะ! เป็นตัวตนพิเศษ เพราะงั้นเจ้านั้นก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก
หญิงสาวที่ได้ยินคำนั้นก็ถึงกับหัวเสีย ไม่ใช่ว่าเพราะชายตรงหน้าอ้างว่าเป็นตัวตนพิเศษ ก็เล่นวาปตามมาแบบนั้นไม่เชื่อสิแปลก แต่ที่ทำให้เธอโมโหก็คือ ตัวเธอเองก็เป็นตัวตนพิเศษเหมือนกันตั่งหาก
มอเรน
ฉันก็เป็นตัวตนพิเศษเหมือนกันน่ะยะ!
หญิงสาวกล่าว แต่ชายหนุ่มก็ยังคงนิ่งเงียบ โดยมีสีหน้าไม่ค่อยเชื่อหญิงสาวซักเท่าไหร่ ในเสี่ยววินาทีนั้นเอง ชายหนุ่มก็วาปไปที่ด้านหลังของหญิงสาว ก่อนที่จะ-
หัวของมอเรนได้หลุดออกจากบ่าในชั่วพริบตา ซึ่งชายหนุ่มที่เห็นดังนั้นก็ค่อยๆเดินจากออกมา แต่เมื่อชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาก็หันกลับไปมองอีกครั้ง จึงพบว่าหัวของมอเรนกลับมาอยู่ในสภาพเดิม โดยหัวที่ถูกชายหนุ่มตัดไปนั้นก็หายไปด้วยเช่นกัน
คุณผู้ดูแล
นี่เธอเป็นตัวตนพิเศษจริงๆงั้นหรอ?
ชายหนุ่มกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เนื่องจากตอนแรกเขานึกว่าหญิงสาวเป็นนักข้ามเวลา หญิงสาวผยักหน้าตอบกลับนิ่งๆ เนื่องจากเธอกำลังช็อคที่ตัวเองโดนตัดหัว
ชายหนุ่มรีบก้มหน้าขอโทษ พร้อมกับวาปหายไปทันที ทิ้งให้มอเรนนั่งช็อคอยู่เหมือนเดิม ทั้งเรื่องที่โดนฆ่าเมื่อกี้ และเรื่องที่อุส่าหนีมาตั้งสองพันปี แต่สุดท้ายก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด
มอเรน
นั่นแหละคือครั้งแรก ที่ฉันได้เจอกับเขาล่ะ
ยู
ฮ่าๆๆๆๆ ลูกพี่กับพี่สาว นี่ซื่อบื้อจริงๆน่ะครับ ฮ่าๆๆ
มอเรนเล่าอดีตด้วยสีหน้าที่อยากจะลืมมันให้ได้ แต่เมื่อเรื่องจบแล้วได้เห็นยูหัวเราะชอบใจขนาดนี้ ก็อดรู้สึกขำตัวเองไม่ได้เช่นกัน
ยู
แล้วๆ ทำไมลูกพี่ถึงมาทำงานให้พี่สาวได้ล่ะ?
มอเรน
ก็หลังจากนั้น ฉันก็ตามหาหมอนั่นทั่วมิติ จนหาเจอ และขอความรับผิดชอบที่เจ้านั่นมาทำให้ฉันต้องเสียเวลา และความรู้สึก และเรื่องก็จบลงด้วยที่เจ้าบ้านั่นต้องมาทำงานให้ฉัน แม้ตอนแรกดูจะไม่เต็มใจซักเท่าไหร่ แต่พอนานเข้า เขาก็เริ่มจะสนุกกับงานมากขึ้น เพราะดูเหมือนเจ้านั่นก็จะกำลังเบื่อ อยู่แล้วด้วย
ยู
หรือก็คือ เพราะอยู่กับพี่สาว เลยทำให้ลูกพี่เปลี่ยนจากคนเย็นชา มาเป็นคนร่าเริงแบบทุกวันนี้ได้สิน่ะครับ! นี่มันยั่งกะพล็อตหนังรัก เลยน่ะครับ
คำพูดนั้นทำเอามอเรนถึงกับหน้าแดง หญิงสาวที่เห็นท่าไม่ดีจึงพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที
มอเรน
นี่! นายจำเจ้าผู้ชายตาสีแดงนั่นได้ไหม
ยู
นี่เธอคิดว่าฉันเป็นเด็กรึไงกัน แม้จะอยู่ในรูปร่างเด็กก็เถอะ แต่ฉันก็มีอายุมากพอจะรู้ว่าเธอพยายามเบี่ยงเบนประเด็นน่ะ ให้ตายสิ ช่างเป็นสาวน้อยจริงๆเลยแฮะ
ยูคิดในใจ แต่แม้จะเป็นแบบนั้น เขาก็เลือกจะตามน้ำไปแต่โดยดี
ยู
เอ๋! คนที่มีความสามารถที่ทำให้คนที่เห็นตัวต้องพบกับจุดจบนะหรอครับ
มอเรน
ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้เจ้านั่นถูกจับได้แล้วน่ะ
ยู
ลูกพี่เป็นคนจับได้หรอครับ!?
มอเรน
ใช่แล้ว! เห็นว่าเจ้านั่นเป็นตัวอันตรายระดับต้นๆของคุกเลยน่ะ!
เบื้องหลังประตู ห้อง2/13 เป็นห้องสีขาวทรงสี่เหลี่ยม โดยมีเก้าอี้ไม้เก่าๆวางอยู่และสิ่งที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้น คือชายที่ทั้งตัวมีแต่สีดำ มีเพียงแววตาเท่านั้นที่เป็นสีแดง
คุณผู้ดูแล
อย่าปล่อยพลังงานแปลกๆออกไปนอกคุกสิ ช่วยอยู่เงียบๆบ้างได้ไหม คุณผู้เฝ้ามองยามวิกาล
ผู้ดูแลกล่าวกับสิ่งมีชีวิตตรงหน้า ขณะที่เขากำลังยืนเผชิญหน้ากับสิ่งนั้นด้วยสีหน้าที่เย็นชา
Comments