Chapter 1

May isang boyband na tinatawag na "Eclipses"—ang pinaka-sikat na grupo sa Cebu. Kilala sila sa kanilang hindi matatawarang talento, nakakahumaling na presensya, at mga kanta na sumasalamin sa puso ng kabataan. Binubuo sila ng walong miyembro: Aiden, Levi, Zeke, Ryo, Cairo, Damon, Eli, at Knox—lahat ay parang pinaghalo ng talento at kagwapuhan. Sa kanilang lahat, si Ryo ang pinakanahulog ang loob ko.

Isang araw, tumawag ang matalik kong kaibigan na si Mira, halos sumisigaw siya sa telepono. "Althea! May extra ticket ako para sa concert ng Eclipses sa Davao! Sumama ka na, promise, once-in-a-lifetime ‘to!" Sa sobrang excitement, hindi na ako nagdalawang-isip at agad na pumayag.

Dumating ang araw ng concert. Ang oras ng simula? Alas-siete ng gabi. Pero alas-sais na, nasa bahay pa rin ako dahil sa tagal ng taxi! Tumawag na ako ng Grab, pero walang available. Para akong nasusunog sa kaba at inis. Sa wakas, may dumating na Grab car, pero sa malas, biglang na-flat ang gulong nito sa gitna ng kalsada!

“Seriously?! Ngayon pa talaga?!” Napakapit ako sa ulo ko habang pinapanood ang driver na sinisilip ang gulong. Sa wala nang oras para maghintay, naghanap ako ng tricycle at dali-daling sumakay. Para akong hinahabol ng panahon habang nakasakay, pero at least, gumagalaw na ako papunta sa venue.

Pagkababa ko sa harap ng concert hall, akala ko tapos na ang malas. Pero hindi—pag-apak ko sa lupa, sumadsad ang sapatos ko sa putik! "Oh my goodness!" Napatingin ako sa puting sapatos ko na ngayon ay parang tsinelas na gawa sa putik. Sinubukan kong punasan gamit ang panyo, pero lalong dumami ang dumi.

Pagpasok ko sa venue, nagsimula na ang concert! Pinagpawisan ako sa kakahanap ng upuan, at sa malas pa, nadulas ako sa basa sa sahig. Ang ingay ng pagkakadulas ko ay napansin ng mga tao sa paligid. Halos gusto kong matunaw sa hiya.

Pero nang marinig ko ang boses ni Ryo, parang nawala ang lahat ng malas at hiya ko. Nakatingin ako sa stage, nakatayo sa likod ng crowd. Wala na akong pakialam sa itsura ko—lahat ng pinaghirapan at malas ay biglang naging worth it dahil naririnig ko na siya nang live.

Habang hinahanap ko ang upuan namin, hindi ko namalayan na may tao palang nakaharang sa harap ko. Bigla na lang akong nabangga, at sa mabilis na pangyayari, parang ang buong mundo ay tumigil ng sandali. Naramdaman ko ang malalakas na hakbang ng lalaki at ang bigat ng katawan niya na tumama sa aking braso.

"Ah, pasensya na!" mabilis kong sabi, ang mukha ko ay unti-unting nagpapakita ng hiya, nanginginig pa ang mga kamay ko. Ngunit bago ko pa magawang umalis, narinig ko ang isang malalim na boses na nagsabi, "It's okay... are you alright?"

Lumingon ako, at doon ko lang napansin ang matangkad at gwapong lalaki na nakatingin sa akin. Ang mga mata niyang kulay brown na parang kay tagal nang naghihintay ng pagkakataon na magtagpo sa mga mata ko. Nakatitig siya, at hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaibang kilig na dumaloy mula ulo hanggang paa.

Nag-abot kami ng tingin, at parang may hindi maipaliwanag na koneksyon na agad na nabuo sa pagitan namin. Habang pareho kaming napatigil, nakita ko siyang ngumiti nang magaan, isang ngiti na parang may halong ligaya at kaunting kilig.

"Okay lang ako," sagot ko, medyo nahihiya pa rin. "Hindi ko lang kasi nakita..." Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil ang mga mata niya ay nagpatuloy sa pagtutok sa akin. Isang sandali ng katahimikan na tila isang daang taon, bago siya magsalita ulit.

Habang nakahawak pa siya sa braso ko, parang hindi ako makagalaw. Hindi ko alam kung dahil sa sobrang kilig o dahil sa biglaang pangyayari. Pero bago pa ako makapag-isip ng maayos, narinig ko si Rhea na tinatawag ako mula sa likod.

“Althea! Ano ba 'yan, parang may nangyari!” tawag ni Rhea, ang boses niya may halong pag-aalala at pagkabigla.

Lumingon ako kay Rhea, at bago ko pa matanaw ang buong mukha niya, nahulog na ang tingin ko sa kamay ng lalaking to na hawak-hawak pa rin ako. Naramdaman ko na parang mas lalo akong nahihirapan sa moment na ‘to—parang ang puso ko ay mabilis na tumitibok, at parang ayokong alisin ang kanyang kamay sa braso ko.

Biglang lumapit si Rhea at binigyan ako ng mapanuksong ngiti. "Althea, seryoso ba ‘to? Hindi ko pa natapos maghanap ng upuan, tapos ikaw, nakahanap na ng bagong ‘friend’," asar na sabi ni Rhea, ang mga mata niya na puno ng pagtataka at kilig.

“Nako, Rhea, wala ‘yan,” sagot ko, ang mga pisngi ko ay nag-iinit sa hiya. Hindi ko rin alam kung bakit biglang naging ganun ang pakiramdam ko, para bang ang bawat salita ko ay bumangon mula sa puso ko.

Natawa si Rhea at nagkunwaring naghintay ng sagot, parang masaya sa paghihirap ko. "Okay, okay, wala na akong sasabihin... Pero kung ako sa’yo, Althea, magmadali ka na—baka ‘yan na ang simula ng ‘love story’ mo!" asar niyang sambit, sabay kindat.

Hindi ko alam kung paano sasagutin si Rhea, kaya’t nagsimula na lang akong maglakad mabilis patungo sa aming upuan. Hindi ko na kayang magtago ng ngiti ko sa tuwa at kabang nararamdaman ko. I couldn’t believe it. "ano ka ba self loyal ka kay Ryo kaya tumigil ka!" sambit ko sa sarili ko.

Habang nagsimula na ang concert at nag-aalab na ang enerhiya sa paligid, nag-umpisa nang mag-perform ang Eclipses. Ang mga ilaw ay kumikislap at ang tunog ng bawat nota ng kanilang kanta ay parang sumasalamin sa puso ko. Ang lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang sumabay sa beat, pero hindi ko maiwasang mag-focus sa isang tao—si Ryo.

Habang ang buong venue ay tila puno ng saya, nakatago ang puso ko sa loob. Lahat ng mata ay nasa stage, ngunit hindi ko maiwasang maramdaman na may mga mata ring nakatingin sa akin mula sa madilim na bahagi ng audience. Paglingon ko, nakita ko siyang nakatayo sa gilid ng stage, ang mga mata niya ay nakakapit sa aking mga mata.

Hindi ko alam kung paano ko siya nahanap sa dami ng tao, pero parang ang bawat galaw ni Ryo ay diretso sa akin. Habang tumutugtog ang Eclipses, naramdaman ko ang presensya niya—hindi na ako makatingin nang matagal dahil ang puso ko ay mabilis na tumitibok. His gaze was intense, as if no one else existed but us in that moment.

Habang ang kanta ay patuloy, ramdam ko ang init ng katawan ko, at hindi ko maipaliwanag kung bakit tila may magnetismo sa pagitan namin. Hindi ko na kayang iwasan pa, kaya tumingin ako sa gilid, at nakita ko si Rhea na nakatingin din sa akin, may malalim na ngiti sa labi.

“Grabe ka, Althea! Siya na nga, hindi na kayang itago ang kilig mo!” bulong ni Rhea, at hindi ko na kayang itago pa ang biglaang pagpula ng mukha ko.

"Shhh!" mahinang sagot ko, sabay takip ng kamay sa mukha ko, hindi malaman kung paano sasabihin sa kanya na hindi ko talaga kayang tanggalin ang tingin ko kay Ryo.

Habang patuloy ang concert, naramdaman ko na parang ang buong mundo ay nawawala, at si Ryo na lang ang naroon, nakatingin din sa akin—ang lalaking bumangga sa akin at nagbigay ng isang ngiti na hindi ko malilimutan.

Pagkatapos ng concert, habang ang mga tao ay nagsisimulang magtulakan palabas ng venue, hindi pa kami agad lumabas ni Rhea. Nakatagilid kami sa gilid ng pintuan, hindi makapaniwala sa lahat ng nangyari. Habang abala ang iba sa pagmamadaling umalis, kami naman ay nanatili at naghintay sa isang maliit na sulok ng venue.

“Ano ba ‘yan, Althea, hindi ka pa ba satisfied?” tanong ni Rhea habang hinihintay namin ang pagkakataon na makita sila Eclipses nang personal. “Kailangan mo pa ba silang makita para lang magka-autograph? Hindi ba okay na ang mga naranasan mo kanina?”

“Wala akong pakialam, Rhea! Isa itong once-in-a-lifetime opportunity!” sagot ko, medyo naiirita na sa pag-papakita ni Rhea ng sobrang excitement ko. "Kailangan ko talagang makuha ang autograph nila, lalo na si Ryo!"

Si Rhea ay nag-rolling eyes lang at naglakad papunta sa section kung saan maghihintay ang mga fans na gustong makipag-picture at magpa-autograph sa band. Bawat sandali ay parang mabigat sa dibdib ko, pero hindi ko kayang iwanan ang pagkakataon na magkausap pa kami ng mas matagal.

Nang dumaan ang ilang minuto, may nakita na kaming ilang staff ng Eclipses na nagsisimulang mag-set up para sa meet and greet. Ang puso ko ay mabilis na tumibok. Akala ko hindi ko kayang maghintay, pero hindi ko rin kayang iwanan ang pagkakataon.

Nasa harap na kami ni Rhea, nagmamadali na kami para sa mga autograph ng Eclipses. Naramdaman ko ang kaba sa loob ko—isang maliit na bahagi ng aking utak ang nagsasabing hindi pa sapat ang nangyari sa concert. Kailangan ko pa silang makilala nang personal.

Maya-maya, dumaan na sila Aiden, Lev, Zeke, at ang iba pang miyembro ng Eclipses, ngunit ako ay halos hindi makapagsalita nang dumating si Ryo. Nakangiti siya, at ang tingin niya ay parang walang sawa sa pagmamasid sa amin ng matagal. Gulong-gulo ang utak ko, hindi ko alam kung paano ko siya haharapin.

Habang inabot ko ang album ko para ipasign, naramdaman ko na parang nanginginig ang mga kamay ko. “Hi, Ryo,” mahinang sabi ko, hindi malaman kung ano ang sasabihin. “I… I’m your biggest fan.”

Si Ryo ay ngumiti at nagsimula siyang magsulat sa album ko, pero bago siya tumalikod, tiningnan niya ulit ako at nagsabi ng, "Salamat, Althea. I’m glad you enjoyed the concert."

Pagkatapos nun, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa sarili ko. Lumingon si Rhea, at hindi niya na napigilan ang pag-ngisi. “Ano’ng nangyari? Baka magka-kiss pa kayo diyan!”

“Wala, Rhea!” sabi ko, ang mga pisngi ko ay nag-apoy sa sobrang hiya. “Tama na!”

Habang kilig na kilig ako napansin ko ang lalaking Naka bunggo ko kanina na para bang May hinihintay hindi ko na siya pinansin at umalis na Kami ni Rhea.

Ng palabas na Kami sa mismong exit ng venue nakita ko nanaman ang lalaking nakabunggo ko kanina "bakit siya nanaman ang nasulyapan ko?" sabi ko sa sarili ko ng nasa utak lang. Tiningnan ako ni Rhea at nag tatanong "okay ka lang?"

Ang mga alingawngaw ng musika mula sa concert ay naririnig pa rin sa aking utak. Tuwang-tuwa ako sa lahat ng nangyari, pero may halong kaba at excitement pa rin sa dibdib ko. Hindi ko pa rin matanggal ang saya na nararamdaman ko mula sa mga sandaling iyon. Isang bahagi ng utak ko ay iniisip pa rin si Ryo at ang ngiti niya. Ang saya ko!

Bigla, habang naglalakad kami ni Rhea, bumuzz ang cellphone ko. Ini-check ko agad ito, at nakita ko na isang text mula kay Ma'am Portia, ang aming professor.

_"Everyone, nais ko lang kayong ipaalam na magkakaroon kayo ng bagong professor sa susunod na semester. Ipinagpaalam ko na sa inyo na ako ay aalis para magturo sa ibang unibersidad. Maraming salamat sa mga taon ng pagtutulungan natin. Sana ay magpatuloy ang inyong tagumpay."_

Bigla akong napatigil sa pagtanggap ng text. "Rhea, sabi ni Ma'am Portia aalis siya."

Nagulat si Rhea at agad na nagtanong, "Ano? Bakit? Akala ko ba magiging permanente na siya sa atin?"

Sumagot ako, "Oo nga, ganun din ang iniisip ko. Pero ayon sa text, magtuturo siya sa ibang unibersidad. Siguro may bagong opportunity siya na hindi na niya kayang palampasin."

Habang binabasa ko pa ulit ang mensahe, napansin ko na may halong lungkot ang bawat salita ni Ma'am Portia. Hindi ko inaasahan na aalis siya. Napamahal na siya sa amin, lalo na sa mga naging gabay niya sa amin sa mga klase. Tinutulungan niya kami hindi lang sa academics kundi pati na rin sa personal na buhay. Marami kaming natutunan mula sa kanya.

"Naku, sayang," sabi ni Rhea, "siya pa naman yung professor na palaging nagbibigay ng tamang advice, tapos ngayon aalis na siya."

Sumang-ayon ako. "Oo nga eh. Hindi ko alam kung paano kami magsisimula nang walang gabay ni Ma'am Portia. Pero siguro, kailangan din niyang magpatuloy sa kanyang career."

Nagpatuloy kami sa paglalakad, ngunit hindi ko maiwasang mag-isip kung anong mangyayari sa amin. Ang amoy ng concert at ang saya ng karanasan ay parang biglang nauurong. Na-realize ko na ang mga bagay sa buhay, gaya ng pagtuturo at ang mga tao sa paligid namin, ay nagbabago rin.

"Siguro kailangan na lang natin mag-adjust," sabi ni Rhea na para bang binabasa ang iniisip ko. "Saka, baka may mas magaling pang professor na darating."

Pilit kong ngumiti, ngunit alam ko na may malaking puwang na iiwan si Ma'am Portia sa aming mga puso. Isang malaking tanong sa isip ko: Ano kaya ang mangyayari sa klase namin sa susunod na semester?

Pero habang nagpapatuloy kami sa paglalakad, naisip ko na siguro, sa kabila ng mga pagbabago, ang mahalaga ay kung paano kami magpapatuloy—mga bagong professor, bagong karanasan, at siguro, bagong buhay.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***