Chapter 2

Pagpasok namin sa classroom, ang usual na ingay at tawanan ng mga kaklase ay nawala nang makita nila ang bagong professor na pumasok sa pintuan. Agad kaming napatingin ni Rhea sa isa’t isa, at sabay kaming nagtakang nag-angat ng kilay. Nakita namin ang lalaking pumasok na may hawak na ilang papel at ang titulong "Professor" na nakasabit sa kanyang damit. Hindi pa kami nakapagsalita nang magtama ang aming mga mata.

Althea: *Mahinang bulong* "Hindi… hindi ito pwede. Siya… siya ang naka-bangga ko sa concert!"

Rhea: *Sumulyap kay Althea, naguguluhan* "Ano? Siya ba talaga? Yung lalaking nakasalubong mo?"

Habang nakatayo ang lalaki sa harap ng klase, parang hindi siya nagmamadali at mahinahon siyang nagsimula magpakilala. "Magandang umaga. Ako si Professor Daniel Cruz but you can call me Elias, ang magiging guro ninyo sa susunod na semestre. Maraming salamat sa pagtanggap sa akin bilang inyong bagong guro. Sana ay magtulungan tayo sa mga susunod na linggo."

Babaeng Studyante: Ang Weird naman niya, ang layo sa Daniel ang Elias.

Althea: *Nag-angat ng kilay, hindi makapaniwala* "Hindi… hindi siya pwedeng maging professor namin! Siya yung… siya yung nakita ko sa concert!"

Rhea: *Bumulong* "Puwede bang… puwede bang magkapareho sila ng pangalan lang? Parang hindi pwede."

Althea: *Seryoso na* "Hindi… hindi ko na yata kayang itago pa. Siya nga yun, ‘yung naka-bangga ko at bigla akong sinusuong sa sarili ko. Ang init ng mukha ko ngayon."

Habang nagpatuloy si Professor Elias sa kanyang pagpapakilala, naramdaman ko ang bigat ng mga tingin ng mga kaklase ko. Tinutukso-tukso nila kami ni Rhea dahil sa hindi maipaliwanag na reaksyon ko. Halos hindi ko na matanggap na siya ang magiging guro namin.

Professor Elias: *Nagpatuloy* "Bilang isang guro, hangad ko na matulungan kayo sa inyong mga subject at magbigay ng tamang gabay sa mga susunod na hakbang sa buhay." *Tumigil siya sandali at humarap sa klase* "Magtulungan tayo para magtagumpay."

Althea: *Tinutok ang mata kay Rhea, mukhang gustong magtago* "Bakit siya pa, Rhea? Siya pa talaga, sa lahat ng tao! Nakakahiya!"

Rhea: *Tinitigan si Althea, tumango at ngumiti ng pilit* "Naku, Althea. Hindi mo ba naiisip, baka may dahilan kung bakit siya ang naging guro natin? Siguro may mga pagkakataon na magka-krus ang mga landas natin. Pero, hindi ba, siguro ngayon lang natin siya nakikita sa ganitong sitwasyon. Dapat ayusin mo na ang sarili mo, kasi magpapa-tutor tayo sa kanya!"

Habang si Professor Elias ay patuloy sa kanyang pagpapaliwanag sa mga susunod na asignatura, hindi ko na alam kung saan ako tutok. Hindi ko kayang itago ang kaba ko. Sa lahat ng nangyari sa concert, hindi ko inaasahan na siya ang magiging professor ko. Parang ang tadhana ay naglalaro sa akin.

Pagkatapos ng klase, hindi kami agad nakapagsalita ni Rhea, Pareho kaming naguguluhan at parang gusto pa naming magtago sa likod ng mga libro. "Rhea, anong gagawin ko? Hindi ko yata kayang magtulungan sa kanya, baka magka-awkwardness lang tayo," sabi ko habang naglalakad kami palabas.

Pagkatapos ng lecture ni Professor Elias, nagtakda siya ng isang output na kailangan naming isumite sa susunod na linggo. Habang binabasa niya ang mga pangalan ng mga estudyante, nakatanggap ako ng hindi inaasahang tingin mula sa kanya. Kakaiba—parang may kuling-kuling na ngiti sa mga mata niya.

Professor Elias: "Althea, ikaw ang una sa listahan. Can you explain the concept we discussed? If you have any questions, don’t hesitate to ask."

Nagulat ako sa biglaang tawag. Para bang ang mundo ko ay napagod mag-ikot at nag-focus na lang sa kanya. Hindi ko alam kung paano magsisimula, pero ang mga mata niya, masyadong intense at parang may hinahanap.

Althea: *Tumingin sa kanya, medyo kinakabahan* "Ah, sir, I—uh, I think I got it. Pero, I mean, I still have a few things to clear up pa po."

Saka ko lang napansin, habang nagsasalita siya, mas lalapit siya sa akin. Hindi ko alam kung sa takot ba o sa excitement, pero bigla akong nagkaron ng awkwardness na parang may kakaibang chemistry sa pagitan namin. Bawat salitang lumalabas sa bibig ko, ramdam kong may pressure, and it wasn’t just about the subject anymore—it was about him, watching me.

Professor Elias: "Okay lang 'yan. You’re doing well. Just make sure to get the main points down, and you'll be fine." *Tumitig siya sa mga mata ko* "Just let me know if you need help. I’m here to guide you."

Kahit anong gawin ko, hindi ko matanggal ang init sa mukha ko. Ang tuwa at kaba ay nagsalubong sa puso ko. Alam ko, ang mga mata ko ay malamang medyo namumula na sa hiya, pero hindi ko na kayang kontrolin pa ang mga nervous laughs ko.

Althea: *Tumingin kay Rhea at binanggit ng malakas* "Rhea, pwedeng ba akong magtago dito?"

Tinutok ko ang mata kay Rhea, na parang hindi makapaniwala sa nangyayari. Pero sa mga sandaling iyon, parang hindi ko kayang makalapit pa kay Professor Elias. Ang mga tingin niya, kahit subtle, parang ang bigat sa akin. Parang may hindi ko maintindihang pakiramdam na nagsisiksik sa dibdib ko.

Rhea: *Binanggit na parang hindi alam kung magbibiro o seryoso* "Althea, I swear, hindi mo na kayang itago pa yan. Mukhang iniiwasan mo siya na, ha?"

Nagpatuloy si Professor Elias sa pagtuturo, at habang nagsasalita siya, ramdam ko pa rin ang kanyang presensya. Ang bawat salita, ang bawat direksyon ng kanyang mga mata, parang nagpapabilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung ito ba ay dahil sa pagiging professor niya o dahil sa hindi ko na kayang itago na ang puso ko, hindi lang sa klase, kundi sa kanya na rin.

Habang naglalakad ako palabas ng classroom, hindi ko pa rin maalis sa isip ko ang nangyari kanina. Hindi ko alam kung dapat ba akong magtago o magtapat kay **Professor Elias**. Ang mga tingin niya, ang mga salita, parang ang bigat ng epekto sa puso ko. Hindi ko inaasahan na ganito magiging complicated.

Habang lumalakad ako, nakarinig ako ng tinig na nagmula sa likod ko.

Professor Elias: "Althea, sandali lang."

Napatigil ako. Lumingon ako at nakita ko si **Professor Elias** na lumalapit. Ang puso ko, parang maghuhulog sa dibdib ko, at kahit medyo kinakabahan, hindi ko matanggal ang ngiti ko.

Althea: *Nahulog ang mga mata sa sahig* "Uh, yes, sir?"

Professor Elias: "I just wanted to remind you about the output deadline. Make sure you understand the concepts well, okay? I know you’ll do great."

Althea: "Thank you po, sir." *Slightly blushing* "I won’t disappoint you."

Pagkatapos ng ilang segundo ng katahimikan, nakita ko ang matamis na ngiti niya. May kulo sa tiyan ko, hindi ko na alam kung anong klaseng emotions ang nararamdaman ko. Parang may gustong lumabas, pero hindi ko alam kung paano ipahayag.

Professor Elias: *Nakangiti* "I’ll be expecting good work from you. Take care, Althea."

Althea: *Nagkatinginan* "You too, sir."

Habang binabaybay ko ang hallway, hindi ko maiiwasang mag-isip tungkol sa kanya. Ang mga maliliit na gestures na yun—yung mga tingin, yung ngiti—parang may ibang ibig sabihin. Nagpatuloy ako sa paglalakad, at kahit na wala na siya sa harapan ko, ang mga salita niya, ang mga mata niya, patuloy na nag-echo sa isip ko.

Pag-uwi ko sa bahay, parang hindi ko pa rin matanggal sa isip ko yung nangyari kanina. Dire-diretso akong pumasok sa kwarto at humiga sa kama. Ang utak ko, sobrang gulo. Hindi ko maipaliwanag kung anong nangyari—parang isang saglit lang, tapos biglang ang dami ko nang iniisip. I can’t stop thinking about it. Na para bang may na-push na button sa loob ko, at hindi ko kayang kontrolin.

Dapat, hindi ako magpapa-apekto. Ryo—siya yung unang naging inspiration ko, siya ang modelo ko. Siya yung naging dahilan kung bakit ako nandito, kung bakit ako nagsusumikap. Pero now? *Why do I feel like this?* Si Professor Elias? I don’t even know why he’s in my thoughts. Hindi ko kayang aminin, pero nararamdaman ko na parang iba ‘yung tingin niya sa ‘kin kanina. Hindi lang siya basta professor. There’s something more, and it’s making me confused.

Kinuha ko ang phone ko at binuksan ulit si Ryo’s social media. I couldn’t take my eyes off his posts. Seeing his face, reading his words, it reminded me why I admired him so much. He’s been my inspiration for years. He motivates me to keep pushing forward, to stay focused on my goals. But now, with all that happened today, I couldn’t help but feel… guilty. *I’ve always told myself that Ryo is my one and only source of motivation. But why does it feel so different now?*

I scrolled through his feed, looking at his pictures, his posts, his messages of encouragement. Parang ang sakit sa dibdib ko, kasi while I look at his photos, I realize how much I’ve relied on him to be my guide. But… now there’s Professor Elias. *Why am I even thinking about him?*

Althea: *Tinutok ang mata sa screen* “I shouldn’t be thinking about him like this. I should be focused. Ryo is my idol. He’s the one who made me believe that I can achieve everything I want. Bakit ganito?”

I closed my eyes, trying to calm myself down. The thoughts wouldn’t stop swirling in my mind. I felt like I was betraying something precious—the admiration, the respect, the connection I had with Ryo. But the memory of Professor Elias’s eyes on me earlier was too vivid. His gaze was intense, his smile was different. *Shit, this is not right.* I tried to push it away, but it just kept coming back.

Ryo, my idol, my inspiration, my safe place. I promised myself that I would never let anything distract me from my path. And now, I’m here, lying in my bed, feeling all these emotions I didn’t expect. *Why did he have to look at me like that?* It was just a small moment, but it meant everything in my head. I didn’t know how to handle it.

Althea: *Sighs deeply* “Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ryo… You’ve always been there for me. Pero bakit biglang may… may ganito? Hindi ko pa kaya. I can’t afford to get distracted.”

I tossed the phone on the bed, sitting up and hugging my knees. Hindi ko alam kung ang pag-aalala ko ay para kay Professor Elias o kay Ryo. Minsan, parang gusto kong kalimutan na lang lahat ng nangyari kanina, pero hindi ko kayang gawin ‘yun. Hindi ko kayang gawing biro lang ‘yung nararamdaman ko, lalo na’t alam ko na mahalaga pa rin si Ryo sa buhay ko.

Althea: *To herself* “Bakit ko na-feel ‘yun? I should be loyal. Ryo is my idol. He’s been there for me when no one else was. Bakit ngayon, parang may ibang nararamdaman na akong hindi ko kayang kontrolin?”

I stood up from the bed and walked to the mirror. My reflection stared back at me, and I saw the confusion in my eyes. *What’s happening to me?* It wasn’t like me to second guess my feelings. I’ve always known my place in life. I knew what mattered, and I knew what I wanted. But today, it felt like everything was getting out of hand. I wanted to stay true to my goals, to be the person I’ve always aspired to be—focused, motivated, loyal. Pero sa likod ng lahat ng yun, si Professor Elias and his presence kept pulling at my mind.

Althea: *Whispers to herself* “I need to think this through. I can’t let this affect my path. Hindi ko pwedeng pabayaan na ang mga feelings ko ay magtakda ng landas ko. I’m not ready for distractions.”

But deep inside, I knew it wasn’t just a passing moment. Ang nararamdaman ko kay Professor Elias wasn’t something I could easily ignore. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin nun, but I had to figure it out soon. Para sa ngayon, I needed to focus on Ryo, on the reasons I started this journey in the first place.

Althea: *Closing her eyes* “I need to stay true to myself… to Ryo. I can’t let this… whatever this is, mess everything up.”

The day ended with more questions than answers, and the thoughts still lingered. *But one thing’s for sure: I can’t let this confuse me anymore. I need to clear my head.*

Biglang lumabas si Rhea sa Closet ko

"anak ng tipaklong!", sabi ko dahil gulat na gulat ako.

Rhea: Grabi teh kung maka pag emote ka Jan feeling mo jowa ka, from now on i need to fucos on Ryo, nyenye feeling.

Binato ko siya ng unan at naging pillow fight na.

Kinabukasan, halos hindi ako makapag-concentrate sa klase. Nang mag-umpisa ang araw, ramdam ko na agad na hindi ko pa rin matanggal sa isip ko si Professor Elias. Gabi pa lang, nakaratay ako sa kama ko, paulit-ulit na iniiwasan ang mga pag-iisip ko, pero ngayon, parang may humihila sa utak ko patungo sa mga alaala ng tingin niya, ng mga salitang sinabi niya. Ang dami ko pang hindi maintindihan. Para bang may kaguluhan sa loob ko na hindi ko kayang ipaliwanag.

Habang nakaupo ako sa desk, ang tingin ko ay nakatutok sa mga lecture notes ko, pero wala akong nakikita. Ang utak ko, nagbabalik sa sinabi ni Professor Elias na “I’m always here for you.” Bakit ganun? Bakit ang mga salitang yun ang nagsisilbing echo sa loob ko? Hindi ko rin maintindihan, pero every time I hear those words in my head, parang may ibang nararamdaman akong hindi ko kayang kontrolin.

Nagpupumilit akong mag-focus, kaya tinanong ko si Rhea tungkol sa isang topic, hoping na kahit papaano, matulungan ako para hindi na mag-isip ng kung anu-ano.

Rhea: “Althea, okay ka lang ba? Parang ang layo ng tingin mo. Kung may problema, sabihin mo lang, ha?”

Althea: Tumingin kay Rhea, hindi ko kayang itago “Parang may nagbago sa utak ko, Rhea. Hindi ko talaga maintindihan kung anong nangyari sa ‘kin kahapon. Bakit ko ba nararamdaman ‘to? Hindi ko kaya ‘to.”

Rhea raised an eyebrow, at mukhang nag-aalala siya. Siguro nakikita niya yung confusion sa mata ko. Minsan kasi, kahit gaano ko pa pilit na itago, hindi ko kayang itago yung mga nararamdaman ko, lalo na kung ito ay nakakaapekto sa akin.

Rhea: “Oo nga, parang hindi ka na dati. Are you sure you’re okay? Is this about Professor Elias?”

Hindi ko na kayang itago pa. Nang binanggit ni Rhea ang pangalan ni Professor Elias, parang na-trigger na naman ang lahat ng pag-iisip ko. Hindi ko na kayang itago pa sa sarili ko na may nangyaring iba, may naramdaman akong hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi ko alam kung ano'ng tawag dito. Hindi ko din alam kung may mali sa nararamdaman ko. Pero yun na nga, si Professor Elias. I admit it.

Althea: Medyo tahimik “Yeah, he... he’s been on my mind. Hindi ko alam kung bakit, pero... parang may something sa tingin niya. Yung parang, kahit professional siya, may something na hindi ko kayang tanggapin na... na parang may malalim na meaning.”

I took a deep breath, unsure of what to say next. “I know, it sounds wrong. Hindi ko siya dapat pinapalakas ang feelings ko, especially with Ryo... I promised myself na siya lang yung magiging motivation ko. Pero... bakit ganito?”

Rhea: Tinutok ang mata sa ‘kin “Althea, if you need time to think, go ahead. But don’t let it overwhelm you, ha? Si Ryo pa rin ang inspiration mo, ‘di ba?”

Parang may bigat na bumagsak sa dibdib ko nang marinig ko yung pangalan ni Ryo. Oo, si Ryo pa rin ang dahilan kung bakit ako nagsusumikap, siya pa rin ang dahilan kung bakit nandito ako ngayon. Pero bakit nga ba hindi ko matanggal sa isip ko si Professor Elias? Is it wrong to feel this way? Si Professor Elias ay guro ko, at alam ko hindi ko pwedeng hayaang magulo ang focus ko.

Althea: Sa sarili “Ano ba ‘to? Ano bang nangyayari sa ‘kin?”

Nang tumunog ang bell, napansin ko na si Professor Elias ay naglalakad patungo sa aming direction. Parang may kakaibang presensya siya na nagbigay ng awkward tension sa buong paligid. Lahat ng mga estudyante, tahimik na naghintay sa susunod na instructions niya, pero sa mga sandaling iyon, para bang siya lang ang nararamdaman ko. Hindi ko kayang hindi makita siya, at bawat galaw niya ay parang sinusundan ko. At sa bawat pagtingin ko sa kanya, parang mas lalong tumitibok ang puso ko.

Hindi ko kayang magfocus, and I had to look away. But it was too late. Si Professor Elias ay tumigil sa harap ko.

Professor Elias: Habang nakatingin sa ‘kin “Althea, I noticed you’ve been a bit distracted today. I hope you’re okay. If you need to talk, I’m here.”

Althea: Tinitigan siya, medyo kinakabahan “Ah, sir, I’m fine. It’s just... a lot on my mind.”

Nagpumilit akong ngumiti, pero alam ko na hindi ko kayang itago yung totoo kong nararamdaman. “I’m just... thinking a lot, sir. About my goals, and... a lot of things.”

I don’t know what came over me, pero naramdaman ko na parang hindi ko na kayang magsinungaling. Ang sakit, kasi alam ko na kailangan ko magfocus kay Ryo, pero si Professor Elias parang may hinahanap na parte sa puso ko na hindi ko kayang tanggihan. And this moment with him? It was something I never expected.

Professor Elias: Nakangiti ng bahagya “I understand. Just know, if you need help, don’t hesitate to ask.”

His smile... it was enough to make my heart skip a beat. Damn, what is happening to me?

After he left, hindi ko na kayang magconcentrate pa. Parang may halo-halong emotions na sumabog sa dibdib ko. I feel guilty, I feel confused, I feel so... so lost.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***