May isang boyband na tinatawag na "Eclipses"—ang pinaka-sikat na grupo sa Cebu. Kilala sila sa kanilang hindi matatawarang talento, nakakahumaling na presensya, at mga kanta na sumasalamin sa puso ng kabataan. Binubuo sila ng walong miyembro: Aiden, Levi, Zeke, Ryo, Cairo, Damon, Eli, at Knox—lahat ay parang pinaghalo ng talento at kagwapuhan. Sa kanilang lahat, si Ryo ang pinakanahulog ang loob ko.

Isang araw, tumawag ang matalik kong kaibigan na si Mira, halos sumisigaw siya sa telepono. "Althea! May extra ticket ako para sa concert ng Eclipses sa Davao! Sumama ka na, promise, once-in-a-lifetime ‘to!" Sa sobrang excitement, hindi na ako nagdalawang-isip at agad na pumayag.

Dumating ang araw ng concert. Ang oras ng simula? Alas-siete ng gabi. Pero alas-sais na, nasa bahay pa rin ako dahil sa tagal ng taxi! Tumawag na ako ng Grab, pero walang available. Para akong nasusunog sa kaba at inis. Sa wakas, may dumating na Grab car, pero sa malas, biglang na-flat ang gulong nito sa gitna ng kalsada!

“Seriously?! Ngayon pa talaga?!” Napakapit ako sa ulo ko habang pinapanood ang driver na sinisilip ang gulong. Sa wala nang oras para maghintay, naghanap ako ng tricycle at dali-daling sumakay. Para akong hinahabol ng panahon habang nakasakay, pero at least, gumagalaw na ako papunta sa venue.

Pagkababa ko sa harap ng concert hall, akala ko tapos na ang malas. Pero hindi—pag-apak ko sa lupa, sumadsad ang sapatos ko sa putik! "Oh my goodness!" Napatingin ako sa puting sapatos ko na ngayon ay parang tsinelas na gawa sa putik. Sinubukan kong punasan gamit ang panyo, pero lalong dumami ang dumi.

Pagpasok ko sa venue, nagsimula na ang concert! Pinagpawisan ako sa kakahanap ng upuan, at sa malas pa, nadulas ako sa basa sa sahig. Ang ingay ng pagkakadulas ko ay napansin ng mga tao sa paligid. Halos gusto kong matunaw sa hiya.

Pero nang marinig ko ang boses ni Ryo, parang nawala ang lahat ng malas at hiya ko. Nakatingin ako sa stage, nakatayo sa likod ng crowd. Wala na akong pakialam sa itsura ko—lahat ng pinaghirapan at malas ay biglang naging worth it dahil naririnig ko na siya nang live.

Habang hinahanap ko ang upuan namin, hindi ko namalayan na may tao palang nakaharang sa harap ko. Bigla na lang akong nabangga, at sa mabilis na pangyayari, parang ang buong mundo ay tumigil ng sandali. Naramdaman ko ang malalakas na hakbang ng lalaki at ang bigat ng katawan niya na tumama sa aking braso.

"Ah, pasensya na!" mabilis kong sabi, ang mukha ko ay unti-unting nagpapakita ng hiya, nanginginig pa ang mga kamay ko. Ngunit bago ko pa magawang umalis, narinig ko ang isang malalim na boses na nagsabi, "It's okay... are you alright?"

Lumingon ako, at doon ko lang napansin ang matangkad at gwapong lalaki na nakatingin sa akin. Ang mga mata niyang kulay brown na parang kay tagal nang naghihintay ng pagkakataon na magtagpo sa mga mata ko. Nakatitig siya, at hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaibang kilig na dumaloy mula ulo hanggang paa.

Nag-abot kami ng tingin, at parang may hindi maipaliwanag na koneksyon na agad na nabuo sa pagitan namin. Habang pareho kaming napatigil, nakita ko siyang ngumiti nang magaan, isang ngiti na parang may halong ligaya at kaunting kilig.

"Okay lang ako," sagot ko, medyo nahihiya pa rin. "Hindi ko lang kasi nakita..." Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil ang mga mata niya ay nagpatuloy sa pagtutok sa akin. Isang sandali ng katahimikan na tila isang daang taon, bago siya magsalita ulit.

Habang nakahawak pa siya sa braso ko, parang hindi ako makagalaw. Hindi ko alam kung dahil sa sobrang kilig o dahil sa biglaang pangyayari. Pero bago pa ako makapag-isip ng maayos, narinig ko si Rhea na tinatawag ako mula sa likod.

“Althea! Ano ba 'yan, parang may nangyari!” tawag ni Rhea, ang boses niya may halong pag-aalala at pagkabigla.

Lumingon ako kay Rhea, at bago ko pa matanaw ang buong mukha niya, nahulog na ang tingin ko sa kamay ng lalaking to na hawak-hawak pa rin ako. Naramdaman ko na parang mas lalo akong nahihirapan sa moment na ‘to—parang ang puso ko ay mabilis na tumitibok, at parang ayokong alisin ang kanyang kamay sa braso ko.

Biglang lumapit si Rhea at binigyan ako ng mapanuksong ngiti. "Althea, seryoso ba ‘to? Hindi ko pa natapos maghanap ng upuan, tapos ikaw, nakahanap na ng bagong ‘friend’," asar na sabi ni Rhea, ang mga mata niya na puno ng pagtataka at kilig.

“Nako, Rhea, wala ‘yan,” sagot ko, ang mga pisngi ko ay nag-iinit sa hiya. Hindi ko rin alam kung bakit biglang naging ganun ang pakiramdam ko, para bang ang bawat salita ko ay bumangon mula sa puso ko.

Natawa si Rhea at nagkunwaring naghintay ng sagot, parang masaya sa paghihirap ko. "Okay, okay, wala na akong sasabihin... Pero kung ako sa’yo, Althea, magmadali ka na—baka ‘yan na ang simula ng ‘love story’ mo!" asar niyang sambit, sabay kindat.

Hindi ko alam kung paano sasagutin si Rhea, kaya’t nagsimula na lang akong maglakad mabilis patungo sa aming upuan. Hindi ko na kayang magtago ng ngiti ko sa tuwa at kabang nararamdaman ko. I couldn’t believe it. "ano ka ba self loyal ka kay Ryo kaya tumigil ka!" sambit ko sa sarili ko.

Habang nagsimula na ang concert at nag-aalab na ang enerhiya sa paligid, nag-umpisa nang mag-perform ang Eclipses. Ang mga ilaw ay kumikislap at ang tunog ng bawat nota ng kanilang kanta ay parang sumasalamin sa puso ko. Ang lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang sumabay sa beat, pero hindi ko maiwasang mag-focus sa isang tao—si Ryo.

Habang ang buong venue ay tila puno ng saya, nakatago ang puso ko sa loob. Lahat ng mata ay nasa stage, ngunit hindi ko maiwasang maramdaman na may mga mata ring nakatingin sa akin mula sa madilim na bahagi ng audience. Paglingon ko, nakita ko siyang nakatayo sa gilid ng stage, ang mga mata niya ay nakakapit sa aking mga mata.

Hindi ko alam kung paano ko siya nahanap sa dami ng tao, pero parang ang bawat galaw ni Ryo ay diretso sa akin. Habang tumutugtog ang Eclipses, naramdaman ko ang presensya niya—hindi na ako makatingin nang matagal dahil ang puso ko ay mabilis na tumitibok. His gaze was intense, as if no one else existed but us in that moment.

Habang ang kanta ay patuloy, ramdam ko ang init ng katawan ko, at hindi ko maipaliwanag kung bakit tila may magnetismo sa pagitan namin. Hindi ko na kayang iwasan pa, kaya tumingin ako sa gilid, at nakita ko si Rhea na nakatingin din sa akin, may malalim na ngiti sa labi.

“Grabe ka, Althea! Siya na nga, hindi na kayang itago ang kilig mo!” bulong ni Rhea, at hindi ko na kayang itago pa ang biglaang pagpula ng mukha ko.

"Shhh!" mahinang sagot ko, sabay takip ng kamay sa mukha ko, hindi malaman kung paano sasabihin sa kanya na hindi ko talaga kayang tanggalin ang tingin ko kay Ryo.

Habang patuloy ang concert, naramdaman ko na parang ang buong mundo ay nawawala, at si Ryo na lang ang naroon, nakatingin din sa akin—ang lalaking bumangga sa akin at nagbigay ng isang ngiti na hindi ko malilimutan.

Pagkatapos ng concert, habang ang mga tao ay nagsisimulang magtulakan palabas ng venue, hindi pa kami agad lumabas ni Rhea. Nakatagilid kami sa gilid ng pintuan, hindi makapaniwala sa lahat ng nangyari. Habang abala ang iba sa pagmamadaling umalis, kami naman ay nanatili at naghintay sa isang maliit na sulok ng venue.

“Ano ba ‘yan, Althea, hindi ka pa ba satisfied?” tanong ni Rhea habang hinihintay namin ang pagkakataon na makita sila Eclipses nang personal. “Kailangan mo pa ba silang makita para lang magka-autograph? Hindi ba okay na ang mga naranasan mo kanina?”

“Wala akong pakialam, Rhea! Isa itong once-in-a-lifetime opportunity!” sagot ko, medyo naiirita na sa pag-papakita ni Rhea ng sobrang excitement ko. "Kailangan ko talagang makuha ang autograph nila, lalo na si Ryo!"

Si Rhea ay nag-rolling eyes lang at naglakad papunta sa section kung saan maghihintay ang mga fans na gustong makipag-picture at magpa-autograph sa band. Bawat sandali ay parang mabigat sa dibdib ko, pero hindi ko kayang iwanan ang pagkakataon na magkausap pa kami ng mas matagal.

Nang dumaan ang ilang minuto, may nakita na kaming ilang staff ng Eclipses na nagsisimulang mag-set up para sa meet and greet. Ang puso ko ay mabilis na tumibok. Akala ko hindi ko kayang maghintay, pero hindi ko rin kayang iwanan ang pagkakataon.

Nasa harap na kami ni Rhea, nagmamadali na kami para sa mga autograph ng Eclipses. Naramdaman ko ang kaba sa loob ko—isang maliit na bahagi ng aking utak ang nagsasabing hindi pa sapat ang nangyari sa concert. Kailangan ko pa silang makilala nang personal.

Maya-maya, dumaan na sila Aiden, Lev, Zeke, at ang iba pang miyembro ng Eclipses, ngunit ako ay halos hindi makapagsalita nang dumating si Ryo. Nakangiti siya, at ang tingin niya ay parang walang sawa sa pagmamasid sa amin ng matagal. Gulong-gulo ang utak ko, hindi ko alam kung paano ko siya haharapin.

Habang inabot ko ang album ko para ipasign, naramdaman ko na parang nanginginig ang mga kamay ko. “Hi, Ryo,” mahinang sabi ko, hindi malaman kung ano ang sasabihin. “I… I’m your biggest fan.”

Si Ryo ay ngumiti at nagsimula siyang magsulat sa album ko, pero bago siya tumalikod, tiningnan niya ulit ako at nagsabi ng, "Salamat, Althea. I’m glad you enjoyed the concert."

Pagkatapos nun, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa sarili ko. Lumingon si Rhea, at hindi niya na napigilan ang pag-ngisi. “Ano’ng nangyari? Baka magka-kiss pa kayo diyan!”

“Wala, Rhea!” sabi ko, ang mga pisngi ko ay nag-apoy sa sobrang hiya. “Tama na!”

Habang kilig na kilig ako napansin ko ang lalaking Naka bunggo ko kanina na para bang May hinihintay hindi ko na siya pinansin at umalis na Kami ni Rhea.

Ng palabas na Kami sa mismong exit ng venue nakita ko nanaman ang lalaking nakabunggo ko kanina "bakit siya nanaman ang nasulyapan ko?" sabi ko sa sarili ko ng nasa utak lang. Tiningnan ako ni Rhea at nag tatanong "okay ka lang?"

Ang mga alingawngaw ng musika mula sa concert ay naririnig pa rin sa aking utak. Tuwang-tuwa ako sa lahat ng nangyari, pero may halong kaba at excitement pa rin sa dibdib ko. Hindi ko pa rin matanggal ang saya na nararamdaman ko mula sa mga sandaling iyon. Isang bahagi ng utak ko ay iniisip pa rin si Ryo at ang ngiti niya. Ang saya ko!

Bigla, habang naglalakad kami ni Rhea, bumuzz ang cellphone ko. Ini-check ko agad ito, at nakita ko na isang text mula kay Ma'am Portia, ang aming professor.

_"Everyone, nais ko lang kayong ipaalam na magkakaroon kayo ng bagong professor sa susunod na semester. Ipinagpaalam ko na sa inyo na ako ay aalis para magturo sa ibang unibersidad. Maraming salamat sa mga taon ng pagtutulungan natin. Sana ay magpatuloy ang inyong tagumpay."_

Bigla akong napatigil sa pagtanggap ng text. "Rhea, sabi ni Ma'am Portia aalis siya."

Nagulat si Rhea at agad na nagtanong, "Ano? Bakit? Akala ko ba magiging permanente na siya sa atin?"

Sumagot ako, "Oo nga, ganun din ang iniisip ko. Pero ayon sa text, magtuturo siya sa ibang unibersidad. Siguro may bagong opportunity siya na hindi na niya kayang palampasin."

Habang binabasa ko pa ulit ang mensahe, napansin ko na may halong lungkot ang bawat salita ni Ma'am Portia. Hindi ko inaasahan na aalis siya. Napamahal na siya sa amin, lalo na sa mga naging gabay niya sa amin sa mga klase. Tinutulungan niya kami hindi lang sa academics kundi pati na rin sa personal na buhay. Marami kaming natutunan mula sa kanya.

"Naku, sayang," sabi ni Rhea, "siya pa naman yung professor na palaging nagbibigay ng tamang advice, tapos ngayon aalis na siya."

Sumang-ayon ako. "Oo nga eh. Hindi ko alam kung paano kami magsisimula nang walang gabay ni Ma'am Portia. Pero siguro, kailangan din niyang magpatuloy sa kanyang career."

Nagpatuloy kami sa paglalakad, ngunit hindi ko maiwasang mag-isip kung anong mangyayari sa amin. Ang amoy ng concert at ang saya ng karanasan ay parang biglang nauurong. Na-realize ko na ang mga bagay sa buhay, gaya ng pagtuturo at ang mga tao sa paligid namin, ay nagbabago rin.

"Siguro kailangan na lang natin mag-adjust," sabi ni Rhea na para bang binabasa ang iniisip ko. "Saka, baka may mas magaling pang professor na darating."

Pilit kong ngumiti, ngunit alam ko na may malaking puwang na iiwan si Ma'am Portia sa aming mga puso. Isang malaking tanong sa isip ko: Ano kaya ang mangyayari sa klase namin sa susunod na semester?

Pero habang nagpapatuloy kami sa paglalakad, naisip ko na siguro, sa kabila ng mga pagbabago, ang mahalaga ay kung paano kami magpapatuloy—mga bagong professor, bagong karanasan, at siguro, bagong buhay.

Pagpasok namin sa classroom, ang usual na ingay at tawanan ng mga kaklase ay nawala nang makita nila ang bagong professor na pumasok sa pintuan. Agad kaming napatingin ni Rhea sa isa’t isa, at sabay kaming nagtakang nag-angat ng kilay. Nakita namin ang lalaking pumasok na may hawak na ilang papel at ang titulong "Professor" na nakasabit sa kanyang damit. Hindi pa kami nakapagsalita nang magtama ang aming mga mata.

Althea: *Mahinang bulong* "Hindi… hindi ito pwede. Siya… siya ang naka-bangga ko sa concert!"

Rhea: *Sumulyap kay Althea, naguguluhan* "Ano? Siya ba talaga? Yung lalaking nakasalubong mo?"

Habang nakatayo ang lalaki sa harap ng klase, parang hindi siya nagmamadali at mahinahon siyang nagsimula magpakilala. "Magandang umaga. Ako si Professor Daniel Cruz but you can call me Elias, ang magiging guro ninyo sa susunod na semestre. Maraming salamat sa pagtanggap sa akin bilang inyong bagong guro. Sana ay magtulungan tayo sa mga susunod na linggo."

Babaeng Studyante: Ang Weird naman niya, ang layo sa Daniel ang Elias.

Althea: *Nag-angat ng kilay, hindi makapaniwala* "Hindi… hindi siya pwedeng maging professor namin! Siya yung… siya yung nakita ko sa concert!"

Rhea: *Bumulong* "Puwede bang… puwede bang magkapareho sila ng pangalan lang? Parang hindi pwede."

Althea: *Seryoso na* "Hindi… hindi ko na yata kayang itago pa. Siya nga yun, ‘yung naka-bangga ko at bigla akong sinusuong sa sarili ko. Ang init ng mukha ko ngayon."

Habang nagpatuloy si Professor Elias sa kanyang pagpapakilala, naramdaman ko ang bigat ng mga tingin ng mga kaklase ko. Tinutukso-tukso nila kami ni Rhea dahil sa hindi maipaliwanag na reaksyon ko. Halos hindi ko na matanggap na siya ang magiging guro namin.

Professor Elias: *Nagpatuloy* "Bilang isang guro, hangad ko na matulungan kayo sa inyong mga subject at magbigay ng tamang gabay sa mga susunod na hakbang sa buhay." *Tumigil siya sandali at humarap sa klase* "Magtulungan tayo para magtagumpay."

Althea: *Tinutok ang mata kay Rhea, mukhang gustong magtago* "Bakit siya pa, Rhea? Siya pa talaga, sa lahat ng tao! Nakakahiya!"

Rhea: *Tinitigan si Althea, tumango at ngumiti ng pilit* "Naku, Althea. Hindi mo ba naiisip, baka may dahilan kung bakit siya ang naging guro natin? Siguro may mga pagkakataon na magka-krus ang mga landas natin. Pero, hindi ba, siguro ngayon lang natin siya nakikita sa ganitong sitwasyon. Dapat ayusin mo na ang sarili mo, kasi magpapa-tutor tayo sa kanya!"

Habang si Professor Elias ay patuloy sa kanyang pagpapaliwanag sa mga susunod na asignatura, hindi ko na alam kung saan ako tutok. Hindi ko kayang itago ang kaba ko. Sa lahat ng nangyari sa concert, hindi ko inaasahan na siya ang magiging professor ko. Parang ang tadhana ay naglalaro sa akin.

Pagkatapos ng klase, hindi kami agad nakapagsalita ni Rhea, Pareho kaming naguguluhan at parang gusto pa naming magtago sa likod ng mga libro. "Rhea, anong gagawin ko? Hindi ko yata kayang magtulungan sa kanya, baka magka-awkwardness lang tayo," sabi ko habang naglalakad kami palabas.

Pagkatapos ng lecture ni Professor Elias, nagtakda siya ng isang output na kailangan naming isumite sa susunod na linggo. Habang binabasa niya ang mga pangalan ng mga estudyante, nakatanggap ako ng hindi inaasahang tingin mula sa kanya. Kakaiba—parang may kuling-kuling na ngiti sa mga mata niya.

Professor Elias: "Althea, ikaw ang una sa listahan. Can you explain the concept we discussed? If you have any questions, don’t hesitate to ask."

Nagulat ako sa biglaang tawag. Para bang ang mundo ko ay napagod mag-ikot at nag-focus na lang sa kanya. Hindi ko alam kung paano magsisimula, pero ang mga mata niya, masyadong intense at parang may hinahanap.

Althea: *Tumingin sa kanya, medyo kinakabahan* "Ah, sir, I—uh, I think I got it. Pero, I mean, I still have a few things to clear up pa po."

Saka ko lang napansin, habang nagsasalita siya, mas lalapit siya sa akin. Hindi ko alam kung sa takot ba o sa excitement, pero bigla akong nagkaron ng awkwardness na parang may kakaibang chemistry sa pagitan namin. Bawat salitang lumalabas sa bibig ko, ramdam kong may pressure, and it wasn’t just about the subject anymore—it was about him, watching me.

Professor Elias: "Okay lang 'yan. You’re doing well. Just make sure to get the main points down, and you'll be fine." *Tumitig siya sa mga mata ko* "Just let me know if you need help. I’m here to guide you."

Kahit anong gawin ko, hindi ko matanggal ang init sa mukha ko. Ang tuwa at kaba ay nagsalubong sa puso ko. Alam ko, ang mga mata ko ay malamang medyo namumula na sa hiya, pero hindi ko na kayang kontrolin pa ang mga nervous laughs ko.

Althea: *Tumingin kay Rhea at binanggit ng malakas* "Rhea, pwedeng ba akong magtago dito?"

Tinutok ko ang mata kay Rhea, na parang hindi makapaniwala sa nangyayari. Pero sa mga sandaling iyon, parang hindi ko kayang makalapit pa kay Professor Elias. Ang mga tingin niya, kahit subtle, parang ang bigat sa akin. Parang may hindi ko maintindihang pakiramdam na nagsisiksik sa dibdib ko.

Rhea: *Binanggit na parang hindi alam kung magbibiro o seryoso* "Althea, I swear, hindi mo na kayang itago pa yan. Mukhang iniiwasan mo siya na, ha?"

Nagpatuloy si Professor Elias sa pagtuturo, at habang nagsasalita siya, ramdam ko pa rin ang kanyang presensya. Ang bawat salita, ang bawat direksyon ng kanyang mga mata, parang nagpapabilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung ito ba ay dahil sa pagiging professor niya o dahil sa hindi ko na kayang itago na ang puso ko, hindi lang sa klase, kundi sa kanya na rin.

Habang naglalakad ako palabas ng classroom, hindi ko pa rin maalis sa isip ko ang nangyari kanina. Hindi ko alam kung dapat ba akong magtago o magtapat kay **Professor Elias**. Ang mga tingin niya, ang mga salita, parang ang bigat ng epekto sa puso ko. Hindi ko inaasahan na ganito magiging complicated.

Habang lumalakad ako, nakarinig ako ng tinig na nagmula sa likod ko.

Professor Elias: "Althea, sandali lang."

Napatigil ako. Lumingon ako at nakita ko si **Professor Elias** na lumalapit. Ang puso ko, parang maghuhulog sa dibdib ko, at kahit medyo kinakabahan, hindi ko matanggal ang ngiti ko.

Althea: *Nahulog ang mga mata sa sahig* "Uh, yes, sir?"

Professor Elias: "I just wanted to remind you about the output deadline. Make sure you understand the concepts well, okay? I know you’ll do great."

Althea: "Thank you po, sir." *Slightly blushing* "I won’t disappoint you."

Pagkatapos ng ilang segundo ng katahimikan, nakita ko ang matamis na ngiti niya. May kulo sa tiyan ko, hindi ko na alam kung anong klaseng emotions ang nararamdaman ko. Parang may gustong lumabas, pero hindi ko alam kung paano ipahayag.

Professor Elias: *Nakangiti* "I’ll be expecting good work from you. Take care, Althea."

Althea: *Nagkatinginan* "You too, sir."

Habang binabaybay ko ang hallway, hindi ko maiiwasang mag-isip tungkol sa kanya. Ang mga maliliit na gestures na yun—yung mga tingin, yung ngiti—parang may ibang ibig sabihin. Nagpatuloy ako sa paglalakad, at kahit na wala na siya sa harapan ko, ang mga salita niya, ang mga mata niya, patuloy na nag-echo sa isip ko.

Pag-uwi ko sa bahay, parang hindi ko pa rin matanggal sa isip ko yung nangyari kanina. Dire-diretso akong pumasok sa kwarto at humiga sa kama. Ang utak ko, sobrang gulo. Hindi ko maipaliwanag kung anong nangyari—parang isang saglit lang, tapos biglang ang dami ko nang iniisip. I can’t stop thinking about it. Na para bang may na-push na button sa loob ko, at hindi ko kayang kontrolin.

Dapat, hindi ako magpapa-apekto. Ryo—siya yung unang naging inspiration ko, siya ang modelo ko. Siya yung naging dahilan kung bakit ako nandito, kung bakit ako nagsusumikap. Pero now? *Why do I feel like this?* Si Professor Elias? I don’t even know why he’s in my thoughts. Hindi ko kayang aminin, pero nararamdaman ko na parang iba ‘yung tingin niya sa ‘kin kanina. Hindi lang siya basta professor. There’s something more, and it’s making me confused.

Kinuha ko ang phone ko at binuksan ulit si Ryo’s social media. I couldn’t take my eyes off his posts. Seeing his face, reading his words, it reminded me why I admired him so much. He’s been my inspiration for years. He motivates me to keep pushing forward, to stay focused on my goals. But now, with all that happened today, I couldn’t help but feel… guilty. *I’ve always told myself that Ryo is my one and only source of motivation. But why does it feel so different now?*

I scrolled through his feed, looking at his pictures, his posts, his messages of encouragement. Parang ang sakit sa dibdib ko, kasi while I look at his photos, I realize how much I’ve relied on him to be my guide. But… now there’s Professor Elias. *Why am I even thinking about him?*

Althea: *Tinutok ang mata sa screen* “I shouldn’t be thinking about him like this. I should be focused. Ryo is my idol. He’s the one who made me believe that I can achieve everything I want. Bakit ganito?”

I closed my eyes, trying to calm myself down. The thoughts wouldn’t stop swirling in my mind. I felt like I was betraying something precious—the admiration, the respect, the connection I had with Ryo. But the memory of Professor Elias’s eyes on me earlier was too vivid. His gaze was intense, his smile was different. *Shit, this is not right.* I tried to push it away, but it just kept coming back.

Ryo, my idol, my inspiration, my safe place. I promised myself that I would never let anything distract me from my path. And now, I’m here, lying in my bed, feeling all these emotions I didn’t expect. *Why did he have to look at me like that?* It was just a small moment, but it meant everything in my head. I didn’t know how to handle it.

Althea: *Sighs deeply* “Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ryo… You’ve always been there for me. Pero bakit biglang may… may ganito? Hindi ko pa kaya. I can’t afford to get distracted.”

I tossed the phone on the bed, sitting up and hugging my knees. Hindi ko alam kung ang pag-aalala ko ay para kay Professor Elias o kay Ryo. Minsan, parang gusto kong kalimutan na lang lahat ng nangyari kanina, pero hindi ko kayang gawin ‘yun. Hindi ko kayang gawing biro lang ‘yung nararamdaman ko, lalo na’t alam ko na mahalaga pa rin si Ryo sa buhay ko.

Althea: *To herself* “Bakit ko na-feel ‘yun? I should be loyal. Ryo is my idol. He’s been there for me when no one else was. Bakit ngayon, parang may ibang nararamdaman na akong hindi ko kayang kontrolin?”

I stood up from the bed and walked to the mirror. My reflection stared back at me, and I saw the confusion in my eyes. *What’s happening to me?* It wasn’t like me to second guess my feelings. I’ve always known my place in life. I knew what mattered, and I knew what I wanted. But today, it felt like everything was getting out of hand. I wanted to stay true to my goals, to be the person I’ve always aspired to be—focused, motivated, loyal. Pero sa likod ng lahat ng yun, si Professor Elias and his presence kept pulling at my mind.

Althea: *Whispers to herself* “I need to think this through. I can’t let this affect my path. Hindi ko pwedeng pabayaan na ang mga feelings ko ay magtakda ng landas ko. I’m not ready for distractions.”

But deep inside, I knew it wasn’t just a passing moment. Ang nararamdaman ko kay Professor Elias wasn’t something I could easily ignore. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin nun, but I had to figure it out soon. Para sa ngayon, I needed to focus on Ryo, on the reasons I started this journey in the first place.

Althea: *Closing her eyes* “I need to stay true to myself… to Ryo. I can’t let this… whatever this is, mess everything up.”

The day ended with more questions than answers, and the thoughts still lingered. *But one thing’s for sure: I can’t let this confuse me anymore. I need to clear my head.*

Biglang lumabas si Rhea sa Closet ko

"anak ng tipaklong!", sabi ko dahil gulat na gulat ako.

Rhea: Grabi teh kung maka pag emote ka Jan feeling mo jowa ka, from now on i need to fucos on Ryo, nyenye feeling.

Binato ko siya ng unan at naging pillow fight na.

Kinabukasan, halos hindi ako makapag-concentrate sa klase. Nang mag-umpisa ang araw, ramdam ko na agad na hindi ko pa rin matanggal sa isip ko si Professor Elias. Gabi pa lang, nakaratay ako sa kama ko, paulit-ulit na iniiwasan ang mga pag-iisip ko, pero ngayon, parang may humihila sa utak ko patungo sa mga alaala ng tingin niya, ng mga salitang sinabi niya. Ang dami ko pang hindi maintindihan. Para bang may kaguluhan sa loob ko na hindi ko kayang ipaliwanag.

Habang nakaupo ako sa desk, ang tingin ko ay nakatutok sa mga lecture notes ko, pero wala akong nakikita. Ang utak ko, nagbabalik sa sinabi ni Professor Elias na “I’m always here for you.” Bakit ganun? Bakit ang mga salitang yun ang nagsisilbing echo sa loob ko? Hindi ko rin maintindihan, pero every time I hear those words in my head, parang may ibang nararamdaman akong hindi ko kayang kontrolin.

Nagpupumilit akong mag-focus, kaya tinanong ko si Rhea tungkol sa isang topic, hoping na kahit papaano, matulungan ako para hindi na mag-isip ng kung anu-ano.

Rhea: “Althea, okay ka lang ba? Parang ang layo ng tingin mo. Kung may problema, sabihin mo lang, ha?”

Althea: Tumingin kay Rhea, hindi ko kayang itago “Parang may nagbago sa utak ko, Rhea. Hindi ko talaga maintindihan kung anong nangyari sa ‘kin kahapon. Bakit ko ba nararamdaman ‘to? Hindi ko kaya ‘to.”

Rhea raised an eyebrow, at mukhang nag-aalala siya. Siguro nakikita niya yung confusion sa mata ko. Minsan kasi, kahit gaano ko pa pilit na itago, hindi ko kayang itago yung mga nararamdaman ko, lalo na kung ito ay nakakaapekto sa akin.

Rhea: “Oo nga, parang hindi ka na dati. Are you sure you’re okay? Is this about Professor Elias?”

Hindi ko na kayang itago pa. Nang binanggit ni Rhea ang pangalan ni Professor Elias, parang na-trigger na naman ang lahat ng pag-iisip ko. Hindi ko na kayang itago pa sa sarili ko na may nangyaring iba, may naramdaman akong hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi ko alam kung ano'ng tawag dito. Hindi ko din alam kung may mali sa nararamdaman ko. Pero yun na nga, si Professor Elias. I admit it.

Althea: Medyo tahimik “Yeah, he... he’s been on my mind. Hindi ko alam kung bakit, pero... parang may something sa tingin niya. Yung parang, kahit professional siya, may something na hindi ko kayang tanggapin na... na parang may malalim na meaning.”

I took a deep breath, unsure of what to say next. “I know, it sounds wrong. Hindi ko siya dapat pinapalakas ang feelings ko, especially with Ryo... I promised myself na siya lang yung magiging motivation ko. Pero... bakit ganito?”

Rhea: Tinutok ang mata sa ‘kin “Althea, if you need time to think, go ahead. But don’t let it overwhelm you, ha? Si Ryo pa rin ang inspiration mo, ‘di ba?”

Parang may bigat na bumagsak sa dibdib ko nang marinig ko yung pangalan ni Ryo. Oo, si Ryo pa rin ang dahilan kung bakit ako nagsusumikap, siya pa rin ang dahilan kung bakit nandito ako ngayon. Pero bakit nga ba hindi ko matanggal sa isip ko si Professor Elias? Is it wrong to feel this way? Si Professor Elias ay guro ko, at alam ko hindi ko pwedeng hayaang magulo ang focus ko.

Althea: Sa sarili “Ano ba ‘to? Ano bang nangyayari sa ‘kin?”

Nang tumunog ang bell, napansin ko na si Professor Elias ay naglalakad patungo sa aming direction. Parang may kakaibang presensya siya na nagbigay ng awkward tension sa buong paligid. Lahat ng mga estudyante, tahimik na naghintay sa susunod na instructions niya, pero sa mga sandaling iyon, para bang siya lang ang nararamdaman ko. Hindi ko kayang hindi makita siya, at bawat galaw niya ay parang sinusundan ko. At sa bawat pagtingin ko sa kanya, parang mas lalong tumitibok ang puso ko.

Hindi ko kayang magfocus, and I had to look away. But it was too late. Si Professor Elias ay tumigil sa harap ko.

Professor Elias: Habang nakatingin sa ‘kin “Althea, I noticed you’ve been a bit distracted today. I hope you’re okay. If you need to talk, I’m here.”

Althea: Tinitigan siya, medyo kinakabahan “Ah, sir, I’m fine. It’s just... a lot on my mind.”

Nagpumilit akong ngumiti, pero alam ko na hindi ko kayang itago yung totoo kong nararamdaman. “I’m just... thinking a lot, sir. About my goals, and... a lot of things.”

I don’t know what came over me, pero naramdaman ko na parang hindi ko na kayang magsinungaling. Ang sakit, kasi alam ko na kailangan ko magfocus kay Ryo, pero si Professor Elias parang may hinahanap na parte sa puso ko na hindi ko kayang tanggihan. And this moment with him? It was something I never expected.

Professor Elias: Nakangiti ng bahagya “I understand. Just know, if you need help, don’t hesitate to ask.”

His smile... it was enough to make my heart skip a beat. Damn, what is happening to me?

After he left, hindi ko na kayang magconcentrate pa. Parang may halo-halong emotions na sumabog sa dibdib ko. I feel guilty, I feel confused, I feel so... so lost.

After Class

Pagkatapos ng klase, habang inaayos ni Althea ang mga gamit niya, napansin ni Professor Elias na siya lang ang naiwan sa loob ng room. Hindi niya maipaliwanag, pero may kakaibang energy na nakikita niya kay Althea—parang laging may extra effort sa lahat ng ginagawa niya.

Professor Elias: *Nakatingin habang tahimik na nag-aayos si Althea* "You’re staying late again, Althea. Is everything okay?"

Althea: *Nagulat nang kaunti, pero ngumiti* "Ah, sir, yes po. I just wanted to fix my notes properly para maayos ko rin ang output na hinihingi niyo. Ayoko po kasi ng half-baked na trabaho."

Nagulat si Elias sa sagot ni Althea. Para bang hindi lang ito tungkol sa academics. Kitang-kita niya ang passion sa ginagawa ng dalaga, at iyon ang nagpaalala sa kanya ng kung paano siya noon bilang estudyante.

Habang inaayos ni Althea ang mga papel, kinuha niya ang isang malinis na folder na personal niyang ginawa para sa output. also... I guess I just want to challenge myself."

Hindi maiwasan ni Elias na humanga sa sagot ni Althea. There was something about her honesty and determination na bihira niyang makita sa mga estudyante. Kahit sobrang simpleng gesture ang maayos na pagkakagawa ng folder, para bang ipinapakita nito ang respeto ni Althea sa kanya bilang professor, at higit sa lahat, sa sarili niyang trabaho.

Professor Elias: *Tumango, seryoso ang tono pero may halong ngiti sa mukha* "You’re doing great, Althea. Keep that up, and you’ll go far."

Habang naglalakad siya pabalik sa desk niya, hindi maiwasan ni Elias na mapaisip. Si Althea—hindi lang siya basta estudyante. May something unique sa kanya na hindi niya maipaliwanag.

Later That Day

Habang nasa faculty room si Elias, hindi niya maiwasang maalala ang ginawa ni Althea. It wasn’t just about the neatly done folder; it was the way she talked, the way she carried herself.

Habang naglalakad ako pauwi, nakatitig lang ako sa phone ko, pinapanood ang vlog ni Ryo. Grabe talaga, nakakakilig siya kahit paulit-ulit ko nang napanood ang mga ganito niyang content. Napapangiti pa ako habang naglalakad nang biglang may bumusina sa tabi ko.

BEEP BEEP!

Nagulat ako at agad na tumingin sa gilid. Isang magarang sasakyan ang tumigil malapit sa akin. Agad bumaba ang bintana, at nakita ko si Professor Elias na nakatingin sa akin.

Professor Elias: *May bahagyang ngiti sa mukha* "Althea? Saan ka papunta?"

Nataranta ako at halos hindi makapagsalita sa gulat. “Ah, ano po... Pauwi na po ako, sir.”

Professor Elias: *Tumango at inalok ako* "Let me give you a ride. Hindi safe maglakad mag-isa."

Althea: *Nagtangka pang tumanggi habang bahagyang namumula ang pisngi* "Ah, sir, hindi na po. Malapit lang naman po ang bahay namin."

Professor Elias: *Mapilit pero mahinahon ang tono* "Althea, it’s fine. I insist. Consider it my way of ensuring my students’ safety."

Wala na akong nagawa. Ayoko rin naman siyang bastusin, kaya napilitan akong sumakay. Pagkapasok ko sa sasakyan niya, agad kong napansin ang bango at linis ng loob. Ang ganda talaga ng sasakyan niya—parang bagong labas sa showroom.

Althea: *Bahagyang ngumiti habang tahimik na naupo* "Ang ganda po ng kotse niyo, sir. Ang bango rin."

Professor Elias: *Ngumiti habang inaayos ang rearview mirror* "Thank you. I try to keep it clean. Comfortable ka naman ba diyan?"

Althea: *Nahihiya pero tumango* "Opo, sir. Okay naman po."

Habang nakaupo ako, napansin niya na hindi ko pa naayos ang seatbelt ko. Bigla siyang tumigil at tumingin sa akin.

Professor Elias: Althea, your seatbelt. Let me help you with that."

Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Ang awkward ng feeling pero bago pa ako makagalaw, siya na ang nag-abot sa seatbelt. Dahan-dahan niyang inaayos ito habang nakatingin sa akin. Napalunok ako nang mapansin kong sobrang lapit na ng mukha niya sa mukha ko.

Parang tumigil ang oras. Nakatingin siya sa akin, at ramdam ko ang init ng hininga niya. Napakaganda ng mga mata niya, at parang may sinasabi ang mga ito na hindi ko maintindihan.

Althea: *Sa isip niya* "Oh my God, ano ‘to? Parang pelikula? Bakit ganito kalapit? Maghahalik ba kami? Hindi pwede! Ano ba ‘tong naiisip ko?"

Biglang umatras si Professor Elias matapos maayos ang seatbelt ko.

Professor Elias: *Ngumiti ng bahagya* "There you go. Safe na. Ready?"

Althea: *Bahagyang namumula, hindi makatingin ng diretso* "Ah, opo, sir. Salamat po."

Habang umaandar ang kotse, sinubukan kong mag-relax, pero hindi ko maiwasan ang awkward na tension. Nagsimula siyang magtanong, at medyo nahiya pa akong sumagot.

Professor Elias: "So, next week, wala tayong pasok dahil sa break. Any plans?"

Althea: *Nakangiti ng bahagya pero halatang kabado* "Ah, wala naman po masyado, sir. Siguro po sa bahay lang, pahinga."

Professor Elias: *Bahagyang tumango habang nakatingin sa daan* "That’s good. You deserve to rest. You’ve been working hard lately. Nakikita ko naman yung effort mo sa klase."

Althea: *Namula nang konti at tumingin sa bintana* "Ah, thank you po, sir. Sige lang naman po, ginagawa ko lang po yung best ko."

Professor Elias: *Napangiti nang bahagya* "That’s a good mindset. But don’t forget to enjoy your break, okay? Pahinga rin minsan."

Althea: *Tumango, medyo nahihiya pa rin* "Opo, sir. Susubukan ko po."

Habang tumatakbo ang usapan, napansin ko na parang mas relaxed na ang atmosphere. Pero hindi pa rin nawawala sa isip ko ang nangyari kanina. Ang lapit ng mukha niya, ang tingin niya... Para akong nalilito.

Natapos na ang klase, at sa wakas, break na! Ang buong plano ko lang ay mag-relax sa apartment ko—manood ng vlogs ni Ryo, magpahinga, at magtulog nang mahimbing. Pagod na pagod ako buong linggo, kaya’t excited ako sa tahimik na gabi.

Biglang tumunog ang doorbell nang alas-siyete ng gabi.

DING-DONG!

Napakunot ang noo ko at naglakad papunta sa pinto. Hindi ko inaasahan ang kahit sinong bisita. Pagbukas ko, bumungad si **Ivy**, ang isa kong kaibigan na sobrang kulit. Nakangiti siya at may dalang maliit na bag na parang ready na siyang mag-party.

Ivy: *Excited na nagsalita* "Althea! Halika na, samahan mo ako. Break naman ngayon, no excuses!"

Althea: *Nagtaka habang tumitig sa kanya* "Hala, saan naman tayo pupunta? Parang pagod pa ako. Plano ko lang magpahinga."

Ivy: *Naka-pout at nag-cross arms* "Giiiirl, hindi tayo pwedeng puro pahinga lang. Pupunta tayo sa club! Nandun yung mga friends na nakilala ko sa workshop. Sobrang saya nila, at gusto kong ipakilala ka!"

Althea: *Medyo napaatras* "Sa club? Ivy, alam mo naman na hindi ako sanay sa ganyan. At saka hindi ko kilala yung mga friends mo. Baka awkward lang."

Ivy: *Tumingin nang seryoso pero may kasamang lambing* "Althea, trust me, okay? Break na natin, so this is your chance to unwind. Hindi mo kailangang maging awkward kasi ang cool nila. Promise, hindi tayo mawawala sa lugar."

Nag-alangan ako. Alam kong may point siya—puro ako bahay at aral lang. Pero hindi talaga ako sigurado kung kakayanin ko ang ganitong setting.

Althea: *Nagbuntong-hininga* "Okay, fine. Pero dapat safe, ha? Ayoko ng sobrang wild."

Ivy: *Napangiti nang malaki* "Yes, girl! Kaya magbihis ka na! Huwag kang mag-alala, ako bahala sa ‘yo."

Pagbalik ko sa loob ng apartment, tinignan ko ang closet ko at nataranta. *Anong isusuot ko?* Hindi naman ako sanay sa ganitong okasyon. Sa wakas, pumili ako ng simpleng black dress—hindi sobrang revealing pero sapat para magmukhang presentable. Naglagay ako ng light makeup at inayos ang buhok ko.

Tumingin ako sa salamin at tinignan ang sarili ko nang mabuti. *Okay, hindi naman masama. Kaya ko ‘to.*

Paglabas ko, napatingin si Ivy at parang natulala.

Ivy: *Tinitigan ako nang malaki ang ngiti* "Wow, girl! Ang ganda mo! Bagay na bagay."

Althea: *Namula nang bahagya* "Nako, tama na yan. Tara na bago pa ako magbago ng isip."

Pagdating namin sa club, ang lakas ng music at nakakasilaw ang mga ilaw. Ramdam ko agad ang kaba. Parang ibang mundo ito sa akin—masyadong maraming tao, at lahat mukhang sanay na sanay.

Ivy: *Sumigaw para marinig ako* "Relax ka lang! Dun tayo sa table nila."

Sinundan ko si Ivy hanggang sa isang table kung saan nakaupo ang mga kaibigan niya. Mukha silang masayahin, at agad akong binati ng isang lalaki.

Guy: *Ngumiti at naglahad ng kamay* "Hi, you must be Althea. Ivy’s told us about you."

Althea: *Bahagyang ngumiti habang kinakamayan siya* "Hi, nice to meet you."

Habang nag-uusap kami, may napansin akong isang pamilyar na mukha mula sa kabilang table. Nanlaki ang mata ko nang makita kung sino ito—si Professor Elias.

Nagulat ako, pero hindi ko alam kung bakit parang na-stuck ako sa kinauupuan ko.

Biglang tumayo si Professor Elias mula sa table niya at lumapit sa amin.

Professor Elias: *Ngumiti habang nakatingin sa akin* "Althea? I didn’t expect to see you here."

Althea: *Halos hindi makapagsalita sa gulat* "Ah, sir! Good evening po. Hindi ko rin po inaasahan na nandito kayo."

Ivy: *Nakangiti habang tumingin sa akin nang may pagtataka* "Althea, kilala mo siya?"

Althea: *Medyo nahihiya* "Ah, siya po yung professor ko."

Professor Elias: *Tumango kay Ivy at ngumiti ulit kay Althea* "Well, enjoy the evening. Nice to see you outside of school."

Pagkaalis niya, hindi ko maiwasang mapatingin sa direksyon niya. Sa dami ng tao sa club, bakit parang siya lang ang napapansin ko?

Ivy: *Nakangiti nang may panunukso* "Althea, may something ba sa professor mo? Parang iba ang vibe mo kanina!"

Hindi ko alam kung paano sasagutin si Ivy. Ang sigurado lang ako, hindi ko malilimutan ang gabing ito.

Ang dance floor ay puno ng tao, at ang musika ay sumisigaw sa paligid. Ang mga ilaw ay naglalaro sa bawat sulok ng club, at kahit pa hindi ko trip ang lugar, sinubukan kong maging masaya dahil na rin sa pag-anyaya ni Ivy.

Habang sumasayaw, biglang may lalaking lumapit sa akin. Medyo lasing na siya, halata sa paggalaw niya.

Lalaking Lasing: *Ngumisi habang sumasayaw sa harapan ko* "Hi, miss. Ganda mo naman. Pwede ba kitang maka-partner sa sayaw?"

Hindi ako agad nakasagot. Hindi ko naman siya kilala, pero parang hindi rin siya aalis kahit hindi ako kumibo. Sinubukan kong umiwas nang maayos, pero hindi siya nagpaawat.

Bigla niyang hinawakan ang baywang ko, at ramdam ko ang kaba sa dibdib ko. Habang gumagalaw kami, napansin kong ang mga mata niya ay hindi nakatingin sa akin—nakatitig siya sa neckline ng suot ko. Medyo revealing kasi ang damit ko sa bandang dibdib, at sobrang uncomfortable na ako sa mga tingin niya.

Althea: *Medyo nanginginig ang boses* "Ah, excuse me... I think I need to go."

Habang sinasabi ko iyon, naramdaman ko ang kamay niya na dumadampi sa hita ko. Dahan-dahan, pero malinaw ang intensyon.

Lalaking Lasing: *Nakangisi pa rin* "Relax ka lang, miss. Let’s just enjoy, okay?"

Hindi ko na alam ang gagawin. Napako ako sa kinatatayuan ko, nanginginig at hindi makagalaw. Gusto kong sumigaw, pero parang hindi lumalabas ang boses ko.

Sa gitna ng kaguluhan, biglang lumapit si Professor Elias. Kitang-kita ko kung paano nagdilim ang mukha niya nang makita ang eksena.

Professor Elias: *Malalim ang boses, puno ng galit* "Get your hands off her."

Hindi tumigil ang lalaki, kaya’t walang alinlangan na sinuntok siya ni Elias. Bumagsak ang lalaki sa sahig, at biglang naging sentro ng atensyon ang nangyayari.

Elias: *Huminga nang malalim, tumingin sa akin* "Althea, are you okay?"

Napatango lang ako, pero hindi ko maiwasang mapaiyak.

Elias: *Hinawakan ang kamay ko nang mahigpit pero maingat* "Let’s get out of here. You’re not staying in this place."

Paglabas namin, malamig ang hangin sa labas, pero ramdam ko ang init ng tension sa pagitan namin ni Elias. Hinarap niya ako, at ang mga mata niya ay puno ng pag-aalala at galit.

Elias: *Matigas ang tono, pero halata ang concern* "What were you thinking, Althea? Bakit ka nagpunta sa ganitong lugar, lalo na nang mag-isa?"

Althea: *Namumula ang mukha habang nagsasalita nang mahina* "I... I didn’t think it would be this bad. Ivy invited me, and I thought it was safe..."

Lumapit siya nang bahagya, at naramdaman ko ang init ng katawan niya kahit malamig ang paligid. Nakatitig siya nang diretso sa mga mata ko, pero parang hinahanap niya kung okay ba talaga ako.

Elias: *Mas naging banayad ang boses* "You don’t know what kind of people hang out in places like that, Althea. You’re too trusting. Someone could have seriously hurt you."

Nagulat ako nang bigla siyang lumapit pa. Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko, at sobrang lapit ng mukha niya sa akin. Ramdam ko ang bigat ng bawat salita niya.

Elias: *Mahina ang tono, pero puno ng intensity* "Do you have any idea how worried I was when I saw you like that? Kung hindi ako dumating..." (sa utak ko, at para akong baliw na nakapikit habang nag shashake ang ulo nag insist na hindi mali yun)

Natigil siya, at ang init ng hininga niya ay naramdaman ko sa mukha ko. Hindi ko alam kung bakit parang huminto ang oras. Ang mga mata niya ay nakatutok sa akin, at ang distansya namin ay sobrang lapit na halos magdikit ang ilong namin.

Akala ko, hahalikan niya ako. Napapikit ako nang bahagya, nanginginig at hindi alam ang gagawin. Pero bigla siyang tumigil at huminga nang malalim, parang pilit na pinipigilan ang sarili.

Elias: *Pabulong* "You need to be more careful, Althea.

Lumayo siya nang kaunti, pero hinawakan pa rin niya ang kamay ko. Ang lakas ng kabog ng puso ko, pero hindi ko alam kung dahil sa kaba o... iba pa.

Althea: *Mahinang sumagot* "I’m sorry, sir. I didn’t mean to cause trouble."

Ngumiti siya nang bahagya, pero halata pa rin ang pag-aalala.

Elias: *Puno ng lambing ang tono* "Just... don’t ever put yourself in that kind of situation again. Naiintindihan mo ba?"

Tumango ako, hindi makapagsalita. Ramdam ko ang bigat ng moment na iyon, at kahit malamig ang hangin, parang nag-aapoy ang paligid dahil sa intensity ng nararamdaman ko.

Nakatitig ako kay Elias habang inaabot niya ang coat ko na iniwan ko sa sofa. Sobrang awkward ng atmosphere, lalo na’t pakiramdam ko’y para bang may gusto siyang ipahiwatig na hindi niya masabi. Tumikhim siya, at saka nagsalita.

Elias: *Diretsong nakatingin sa akin* "I think it’s better if you stay here for the night."

Althea: the*Nagulat, halos bumaliktad ang tiyan sa kaba* "Huh? Ah, hindi, uuwi na lang ako."

Agad kong kinuha ang coat ko mula sa kanya, pero bago pa ako makagalaw, hinawakan niya ang kamay ko. Mainit ang kamay niya, malambot pero may bigat na para bang pinipigilan niya akong umalis.

Elias: *Mahinahon, pero seryoso* "Wag na, Althea. Gabi na. Delikado na sa labas."

Napatingin ako sa kanya, naguguluhan sa biglaang desisyon niyang pigilan ako. Kita sa mga mata niya ang pag-aalala, pero sa ilalim ng seryosong mukha na iyon, parang may ibang dahilan. Hindi ko alam kung ano, pero ramdam kong gusto niya akong manatili.

Althea: *Bumulong, nahihiyang ngumiti* "Pero sir, nakakahiya naman po sa inyo. Hindi ko po kayang istorbohin kayo nang ganito."

Elias: *Tumingin nang diretso sa mga mata ko, puno ng determinasyon* "You’re not a bother, Althea. I have an extra room. Doon ka na matulog."

Hindi ko alam kung anong isasagot. Naramdaman kong bigla akong natameme. May bahagi sa akin na gustong tanggihan ang alok niya, pero may mas malakas na bahagi na nagsasabing gusto ko ring mag-stay—kahit konti pa.

Althea: *Tumikhim, pilit na tinatakpan ang kaba* "Sir, sigurado po kayo? Baka nakakahiya naman talaga. Baka may iba kayong... kailangan gawin."

Elias: *Bahagyang ngumiti, na para bang sinasabing huwag na akong mag-alala* "I wouldn’t offer if I didn’t mean it, Althea. You’re staying here tonight, and that’s final."

Napatitig ako sa kanya, hindi alam kung paano tumanggi. Ang bigat ng mga salitang sinabi niya—para bang may kakaibang kalmadong lumukob sa akin. Sa huli, napayuko ako, tanggap ang sitwasyon.

Althea: *Mahinang boses, tumango* "O-okay po... Thank you, sir."

Dinala niya ako sa extra room. Simple pero napakalinis, at halatang hindi madalas gamitin. May maliit na kama, isang wooden desk, at bintanang tanaw ang kalangitan.

Elias: *Habang inaayos ang bed sheets* "This should be comfortable enough for tonight. If you need anything, my room’s just across the hall."

Althea: *Nakangiti, kahit nahihiya* "Thank you, sir. Sobrang salamat po talaga. Pasensya na rin po sa abala."

Elias: *Tumingin nang diretso sa akin, bahagyang ngumiti* "It’s not a bother, Althea. I’d rather have you safe than out there."

Ramdam ko ang sincerity sa boses niya, kaya napabuntong-hininga na lang ako. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gumaan ang pakiramdam ko na nasa paligid siya.

Althea: *Mahinang boses, halos pabulong* "Thank you po talaga, sir. Sobra."

Nagkatinginan kami saglit. Para bang may gustong sabihin si Elias, pero pinili niyang manahimik. Tumikhim siya, bago bumaling pabalik sa pintuan.

Elias: *Habang papalabas ng kwarto* "Goodnight, Althea. Rest well."

Althea: *Nakangiti nang bahagya, kahit kinakabahan* "Goodnight po, sir."

Pagkatapos niyang isara ang pinto, napahiga ako sa kama, pinapakalma ang sariling puso. Parang ang bilis ng mga pangyayari, pero sa gabing ito....

Nakahiga si Althea sa kama, ngunit hindi siya makatulog. Bawat pag-ikot ng orasan sa dingding ay nagpapalala ng kanyang kaba. Pakiramdam niya, ang silid ay sobrang tahimik at malamig—hindi siya sanay. Bawat tunog ng hangin sa labas, bawat yabag ng kanyang sariling puso ay parang sumasabog sa katahimikan ng gabi.

Walang kalaban-laban, kinailangan niyang bumangon. Marahang naglakad si Althea patungo sa pinto ng kwarto. Hindi niya maipaliwanag, pero may isang bagay na nag-uudyok sa kanya upang sumilip sa labas. Tumigil siya saglit, ang kamay ay nakahawak sa doorknob, nag-aalangan kung bubuksan o hindi. Ang pinto’y bahagyang nakabukas, at sa dilim ng kabuuan ng bahay, may isang liwanag mula sa hallway na sumisilip, nagbibigay gabay sa kanyang mata.

Dahan-dahan siyang sumilip.

Pero hindi niya napansin si Elias na nagmamasid mula sa kabilang dako ng hallway. Agad siyang nilapitan.

Elias: *Mahinang boses, nag-aalala* “May problema?”

Nagulat si Althea at napatingin agad kay Elias, na biglang nagpakita sa harap ng pinto, tila nagmamadali. Ramdam ni Althea ang init ng katawan niya, hindi alam kung anong sasabihin. Napaka-taas ng tensyon sa pagitan nila—parang may ilang hindi nasabi, at ngayon ay nag-uumapaw na.

Althea: *Nahihiya, nagsimulang magsalita* "Wala naman po, sir..."

Dahil hindi niya makontrol ang init ng pakiramdam, agad niyang ibinaba ang ulo at iniiwas ang mata. Napansin niyang medyo mabigat ang hangin, at ang presensya ni Elias ay tila nagpapalakas ng kanyang kaba. Ngunit bago pa siya magpatuloy, hindi na siya nakapagpigil at nag-angat ng mata upang makita si Elias.

Elias: *Bahagyang tumawa, tapos tumingin kay Althea na may konting ngiti* "Stop calling me sir. It’s so awkward. Wala tayo sa school."

Ang mga salitang iyon ay parang tinik na tumusok kay Althea. Ang kahulugan ng kanyang sinabi ay nagpalakas ng kaba sa dibdib ni Althea. "Wala tayo sa school." Parang may ibang tono, may ibang ibig sabihin na hindi niya kayang ilarawan.

Althea: *Nag-aalangan at medyo napapaamo* “Ah, s-sorry... Elias.”

Pagkasabi ng pangalan ni Elias, nag-iba ang expression ni Althea. Tumama ang kanyang tingin sa mga mata ni Elias, at sa mga mata nitong puno ng hindi matukoy na emosyon. Napansin niya na bahagyang malapit na ang distansya nila, at ang amoy ng kanyang pabango ay mas lalapit pa sa kanya. Para bang bawat kilig na nararamdaman ni Althea ay nadarama niya rin sa mga maliliit na galaw ni Elias.

Elias: *Hindi umiwas ng tingin, ngumingiti* "It’s alright. You’re just nervous, I guess."

Humikab siya ng bahagya, sinadyang papalapit kay Althea. Ang init ng katawan niya ay parang nagsasalita—parang may ibang sinasabi ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa. Si Elias, na karaniwang kalmado, ngayon ay parang may lihim na nag-aalab. Si Althea naman, hindi makatingin, nakakaramdam ng labis na kaba at kalituhan.

Elias: *Tinutok ang mata kay Althea, bahagyang seryoso, ngunit may lambing sa kanyang mga mata* "Are you sure everything’s okay, Althea? Because I don’t like seeing you like this. You can always tell me if something’s bothering you."

Dahil dito, parang ang buong mundo ni Althea ay huminto. Naipit siya sa mga mata ni Elias—ang mga mata na may hawak na hindi matukoy na warmth at pagpapahalaga. Tila ba may mga unspoken words na tumutukso sa kanila, ngunit walang isa sa kanila ang naglakas-loob na magsalita.

Althea: *Medyo namumula ang mukha, hindi alam kung anong sasabihin* "I... I’m fine, Elias. Promise."

Napansin ni Elias ang pamamula ng mukha ni Althea. Ang mga mata ni Elias ay parang hindi makatingin ng diretso sa kanya—pero sa kanyang ngiti, parang ipinapakita niya na may alam siya.

Elias: *Malumanay ang tinig* "Alright, but if you need anything, I’m here. No need to be shy."

Nagbigay siya ng isang ngiti bago muling humakbang paatras, dahan-dahan. Si Althea, nang makita ang ugali ni Elias, nagsimulang mag-isip ng mas malalim. Kung bakit ang mga sandaling ito ay nagiging kasing init ng bawat pulso ng kanyang katawan.

Isang hapon, habang nagsisimula nang magbago ang kulay ng langit, si Elias ay may dalang proposal na hindi inaasahan ni Althea. Habang papalabas sila ng isang cafe, binanggit niya ang isang ideya na nagbigay ng kakaibang kuryusidad kay Althea.

Elias: *Habang tinatanggal ang kanyang shades* “Althea, you know... I’m planning to go to Palawan for the weekend. Para magpahinga at mag-relax. Kung gusto mo, sumama ka. I think it’ll be a good change of pace for you. Alam ko na medyo puno ang schedule mo, pero baka magustuhan mo ring mag-unwind.”

Althea: *Nagulat at tila nag-isip* “Palawan? Eh... hindi ko naman po alam kung okay lang po sa’kin. Alam mo na, parang... hindi naman tayo ganoon ka-close, tapos... Palawan? Parang... hindi ko alam.”

Elias, na nakita ang hesitation sa mata ni Althea, nagpatuloy.

Elias: *Tumingin ng seryoso* “Althea, you deserve a break. Huwag mong gawing dahilan ang mga bagay na hindi mo pa alam. Wala namang pressure. It’s just a suggestion. You can come, or you can decide not to. Pero kung magpapasya ka, I promise you, it’ll be a good time. No obligations.”

Althea: *Medyo nahihiya at nag-aalangan* “Pero, Elias, hindi ba’t... hindi ko naman kayo kilala nang husto. Ano po bang... bakit po ako?"

Elias ngumiti, na parang may alam siyang hindi pa ipinapakita kay Althea.

Elias: “Kasi... wala namang masama, ‘di ba? At saka, parang may connection tayo na hindi ko na kayang i-ignore. Just think about it.”

Pag-uwi ni Althea, ang kanyang utak ay puno ng mga katanungan at pagdududa. Habang tinatanglawan siya ng dim na ilaw sa kanyang kwarto, patuloy niyang iniiwasan ang tawag ni Elias. *Palawan?* Ito ang inisip niyang paulit-ulit sa kanyang isipan. Hindi niya alam kung anong pumipigil sa kanya. Parang may hinahanap siyang sagot na hindi pa niya kayang tanggapin.

Althea: *Sa sarili* “Bakit ako magsasama sa isang lalaking hindi ko pa gaanong kilala? Wala akong tiwala sa sarili ko. Hindi ko rin alam kung ano ang ibig niyang sabihin. Wala naman tayong ganoong klaseng koneksyon, ‘di ba?”

Habang nakaupo sa kanyang kama, si Althea ay nag-isip ng mga posibleng dahilan kung bakit tinanong siya ni Elias. *Is this some sort of test? Or is it just an innocent invitation?* Nagsimula siyang magduda sa kanyang nararamdaman, at ang pangarap na magpahinga sa isang lugar tulad ng Palawan ay unti-unting naging malabo sa kanyang isip.

Althea: *Habang nakatingin sa bintana* “Kung pupunta ako... ano ang mangyayari? Anong sasabihin ng mga tao? Kailangan ko ba talagang sundin ang alok ni Elias?”

Hindi na kayang patagilid na magsalita si Althea nang tinitingnan ang cellphone niya. Habang siya ay nagiisip, may umaalulong na mga tanong na sumasakit sa kanyang isipan. Ang pagsama sa isang lalaking hindi pa kilala nang husto ay isang malaking hakbang—at baka ito pa ang magbago sa takbo ng kanilang ugnayan. Hindi na siya makapagdesisyon, kaya ipinagpaliban niya ito.

Dahil hindi makatulog sa patuloy na mga pag-iisip, nagpasya si Althea na maglakad-lakad sa park na malapit sa kanyang apartment. Dumaan siya sa ilalim ng puno ng mga malalaking dahon, ang hangin ay dumadampi sa kanyang mukha, at ang liwanag mula sa buwan ay nagbibigay liwanag sa madilim na gabi.

*Paano kung ang trip na ‘to ay hindi lang basta trip?* Si Elias ay hindi naman basta-basta tao. At kung susundin ko ang gusto ko—na magpahinga at mag-unwind—baka ito na ang tamang pagkakataon para makita ang ibang bahagi ng buhay ko. Baka nga, ito ang isang hakbang para mas makilala ko siya nang mas mabuti, at para sa akin, mas maging makulay ang mga susunod na araw.

Kinabukasan, hindi pa rin matanggal-tanggal sa isipan ni Althea ang alok ni Elias. Habang nagkaklase (sa ibang section), nagkakaroon siya ng mga sandali ng pagka-distracted, na parang ang puso at isip niya ay nahahati sa kung ano ang dapat niyang gawin. Kahit anong gawin niyang pagpapaliwanag sa sarili, ang tanong ay nananatili: Pupunta ba ako?

Althea: *Habang nakamasid sa bintana* “Bakit ba ako ganito? Wala naman akong masyadong alam tungkol kay Elias. Bakit ako pupunta?”

At habang binabaybay niya ang araw, may isang parte ng kanyang utak na nagsasabi na wala namang masama, at ang isa naman ay patuloy na kumukwestyon. Hindi niya na kayang patagilid na magsalita ng wala sa lugar, kaya nagdesisyon siyang tumawag kay Elias.

Althea: “Hello, Elias… about Palawan... I’ve been thinking...”

Elias: *Nagising sa tawag* “So, you’re considering it?”

Althea took a deep breath, parang sinusubukan niyang mangyaring magkapasya sa huling pagkakataon.

Althea: “I... I don’t know. Parang, hindi ko kayang sumama sa isang lalaking hindi ko pa gaanong kilala. Baka mali lang ang ginagawa ko. Parang... ang weird. Hindi ko pa talaga alam kung bakit gusto ko ring pumunta.”

Elias’ voice, though calm, carried a hint of understanding.

Elias: “Althea, I understand your hesitation. I respect that. Hindi ko naman pinipilit. I just thought it could be a good opportunity for you to take a break. But if you don’t feel comfortable, I get it. Pero kung magbago ang isip mo, I’ll be here. Wala namang pressure.”

Sa huling pahayag ni Elias, naramdaman ni Althea ang bigat sa kanyang dibdib. He wasn’t trying to force anything, and the sincerity in his voice made her realize that maybe it wasn’t just a casual invitation. It was more than that—he was giving her space to decide.

Althea: *Nahulog ang cellphone sa kama at nag-isip ng saglit* “Maybe... maybe I just need to take a leap of faith.”

Sumunod na araw, habang nag-aayos siya ng gamit para sa biyahe, damang-dama ni Althea ang kaba at excitement sa kanyang dibdib. Tinitignan ang kanyang mga damit, mga pasaporte, at mga gamit na kakailanganin niya, pero hindi pa rin siya makapaniwala na magbabago ang lahat. Hindi siya sigurado sa kung anong aasahan, ngunit may isang bagay sa puso niya na nagsasabing ito ang tamang desisyon.

Pagdating nila sa Palawan, naging magaan ang lahat para kay Althea. Ang malasakit ni Elias sa kanya ay kitang-kita. Ang masayang mga tanawin ng Palawan ay nagbigay ng kapayapaan sa isip ni Althea, at sa kabila ng lahat ng kabang nararamdaman, nagsimula niyang maramdaman ang mga positibong vibes.

Habang ang araw ay nagbababad sa mga beach at ang hangin ay humahaplos sa kanilang mga balat, nagsimula si Althea na magbukas ng mga bagay na hindi niya akalaing mararamdaman. Ang mga simpleng usapan nila ni Elias tungkol sa buhay, trabaho, at mga pangarap ay nagbigay daan sa isang mas malalim na koneksyon.

Elias: “Althea, I’m glad you came with me. I can tell that you needed this... A little break, right?”

Althea: *Tumawa ng kaunti* “Yeah, I think I did. It’s just... I didn’t know if I should’ve come. Pero ngayon, parang okay lang. Wala akong regrets.”

Elias: *Tumingin kay Althea na may malalim na tingin* “Good. I’m glad you trusted me enough.”

Habang sila ay naglalakad sa dalampasigan, ang mga paboritong sandali ng tahimik na pag-uusap at mga sulyap sa mata ng bawat isa ay nagsimulang magbigay ng mga alingawngaw na hindi nila maipaliwanag. Sa bawat hakbang na ginawa nila, naramdaman ni Althea na hindi lang siya basta turista sa Palawan—naramdaman niyang may nakatagong koneksyon na nagsisimulang magbukas.

Althea: *Nag-aalangan* “Elias... baka... baka mali lang ang ginagawa ko. Hindi ko alam kung saan ito patungo, pero... gusto ko lang siguro maranasan ito... ang makita ang bagong perspektibo sa buhay.”

Elias: *Lumapit ng konti kay Althea at ngumiti* “Sometimes, the best things in life are the ones you don’t plan for.”

Isang sikat na araw sa Pilipinas, ang paligid ay puno ng buhay. Ang mga huni ng ibon at ang mahihinang alon mula sa dagat ay umaabot hanggang sa hangganan ng pook na napili para sa photoshoot ng Eclipse, ang sikat na P-pop group. Sa tabi ng isang buo’t tahimik na beach sa Palawan, nakatambay ang mga malalaking ilaw at camera, habang ang mga crew ay abala sa paghahanda. Ang sikat ng araw ay tumama sa kanilang mga balat, ngunit ang kanilang mga kasuotan ay nagbigay ng matinding contrast sa natural na tanawin—ang Eclipse ay sumasalamin sa lakas at enerhiya ng bawat galaw ng kanilang katawan.

Habang ang mga miyembro ng Eclipse ay abala sa kanilang poses at pagpapakita ng iba’t ibang mukha ng kanilang grupo, si Althea, na kasalukuyang naglalakad sa gilid ng beach, ay hindi makapaniwala sa mga nangyayari. Hindi niya inaasahan na makikita niya ang isang P-pop group, lalo na’t isa na sa mga paborito niyang grupo ang Eclipse. Sa kabila ng mga abala, napansin ni Althea ang kanilang hindi matitinag na presensya—ang mga miyembro ng Eclipse, na parang mga bituin na nagliliwanag sa ilalim ng araw.

Isang bagay ang hindi inaasahan ni Althea—na sa kanyang mga hakbang patungo sa isang lugar na malapit sa photoshoot area ay nakasalubong niya si Elias, na may kasamang mga kaibigan. Tumigil siya at nagtakda ng isang sandali ng katahimikan. Ang lahat ng nangyayari sa paligid niya ay tila naging blur, dahil isang makulay na grupo ng mga tao ang kanyang nakita—ang Eclipse mismo.

Althea: *Tinitigan si Elias* "E-Elias? Ang bilis ng mga pangyayari... Anong nangyari?"

Elias: *Tumingin kay Althea, tila abala ngunit tumawa* "Tara, maglakad tayo sa lugar na ‘to. Perfect na for taking a break."

Habang tumatawa si Elias, napansin niya ang mga tao sa paligid. Kasunod ng kanilang lakad, sabay silang nakarinig ng mga hiyaw mula sa isang camera team na abala sa paghahanda. Lumingon sila at doon, nagsimulang mag-studio shoot ang Eclipse.

Dahil sa kanilang malapit na lokasyon, nakaramdam ng isang instant na koneksyon si Althea at agad na inisip kung may chance bang makita nang personal ang mga miyembro ng Eclipse. Tila ang mga puso nila ay sabay-sabay na dumadagos sa mga sandaling iyon.

Habang papalapit sila sa lugar kung saan ang Eclipse ay nagsimula ng photoshoot, isang miyembro ng Eclipse, si Kai, ay nakatingin at agad na napansin ang kagandahan ni Althea. Nakita siya ni Elias na nakatingin din kay Althea, ngunit hindi siya nagkomento.

Kai (Eclipse): *Nakangiti at naglalakad patungo kay Althea* "Hey! I didn’t expect to see a fan here. Are you from around here?"

Napakunot ang noo ni Althea. Tinitigan ni Kai siya na parang may kilig, at sabay ng mga matamis na ngiti na kay Althea ay nagbigay ng kagalakan at pagkabigla. Hindi niya inaasahan na makakasalubong siya ng mga miyembro ng Eclipse, lalo na sa isang hindi inaasahang lugar.

Althea: *Nahihiya at medyo hindi makapaniwala* “W-What? You know me?"

Kai (Eclipse): "Not exactly, but I’ve seen your posts online. We have fans here, huh? It’s a nice surprise. And you look like you’re enjoying the place too."

Hindi alam ni Althea kung anong nararamdaman, pero ang puso niya ay mabilis na tumibok. Si Kai, ang miyembro ng Eclipse na madalas niyang pinapanood sa kanilang vlogs at performances, ay nakatayo sa harap niya. Si Elias, na sa pagkakataong ito ay nagmasid lamang sa kanilang pag-uusap, ay biglang napansin ang kaswal na paglapit ni Kai kay Althea.

Elias: *Tahimik na nakatingin kay Althea at Kai* "It’s a small world, isn’t it?"

Habang patuloy ang kanilang pag-uusap, ang Eclipse ay nagsimulang mag-set up para sa kanilang group shots, ngunit ang tensyon sa pagitan ng dalawa ay hindi nawawala. Habang sinusubukan nilang ibahin ang focus mula sa isang isa pang tagpo, napansin ni Elias na may hindi pagkakaintindihan. Para bang may kakaibang pagkakasunod-sunod ng mga pagkakataon, at ang puso ni Althea ay tila magulo—ang init ng mga mata ni Kai, ang presensya ni Elias, at ang hindi inaasahang pagkakasama ng dalawa.

Kai (Eclipse): *Ngumiti ng malumanay at nagpatuloy* "Anyway, have fun! Enjoy the vibe of the place! It’s a nice, peaceful area."

Althea: *Ngumiti ng mahina* "Thank you… I never thought I’d see you all here."