คนสุดท้าย

"เจ้าตัดสินใจดีแล้วรึ"

โลเวลเอ่ยขึ้นอย่างตื่นตระหนก ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ถูกต้อง แต่เขากลับสงสารราชาพญางูจับใจ

"ข้า..."

"ถ้าอย่างนั้น ข้าพาเจ้าไปดูอ่างน้ำแห่งประวัติกาล เพื่อย้อนดูอดีตในมุมของลาซาร์ช่วงเจ้าโดนลงโทษก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ ดีหรือไม่"

พูดจบโลเวลคว้าร่างบางพาเหาะไปแดนหมื่นปีศาจโดยไม่ปล่อยให้ซีริลได้ปฏิเสธแม้แต่แอะเดียว

ส่วนราชาพญางูได้แต่ขนดตนเองเป็นวง ยกคางเกยชะง่อนหิน ใช้ลิ้นเขี่ยไข่มุกเล่นอย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิต

ณ แดนหมื่นปีศาจ

"ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่รึ"

สหายเก่าโลเวลเอ่ยทักกวนๆ แต่เขาไม่มีอารมณ์เล่น จึงหันไปยักคิ้วให้ทีหนึ่ง แล้วพาซีริลมุ่งไปอ่างน้ำแห่งประวัติกาล

ซูม...

เพียงโลเวลตวัดมือพรึ่บเดียว น้ำในอ่างก็หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง ภาพเคลื่อนไหวต่างๆ หลั่งไหลเข้ามาอย่างรวดเร็ว ให้ความรู้สึกเหมือนได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ

จากนั้นเขาก็ออกไปรอข้างนอก ปล่อยให้ซีริลดูตามลำพัง แม้จะอยากรู้มากก็ตาม

ภาพแรกเป็นวันที่โรเซรีนทำให้เขาหลับแล้ว แต่ความจริงแล้วเขายังไม่หลับ โดยอาศัยจังหวะเธอสนใจสนใจท่อนเอ็นเขาชิงขวดแก้วไป

เขารู้ตัวตลอด ไม่ว่าจะตอนเธอถอนรูสวาทออก ตอนเธอเห็นดุ้นเขาตั้งเลยลงลิ้น และอมให้เขา รวมถึงขึ้นควบให้มันสงบ หรือแม้แต่ตอนเธอบอกลา

เขาเสียวลำเกือบขาดใจ เพราะเสียวแต่ครางออกมาไม่ได้ และยิ่งเสียวซ่านปนภูมิใจ ตอนเธอบอกลาและบอกว่าจะขมิบเก็บไว้

พอเธอลับตาไป เขาช่วยตัวเองต่ออยู่หลายชั่วโมงจึงสงบลงอย่างแท้จริง

'เขานี่มัน... '

แล้วภาพก็หมุน พาซีริลมาดูช่วงหกเดือนแรกที่ตนโดนลงโทษ

นับตั้งแต่วันนั้น ลาซาร์ไม่มีรอยยิ้มอบอุ่นเผยให้เห็นอีกเลย เขาทำอยู่ไม่กี่อย่าง ถ้าไม่เฝ้ามองขวดกักเก็บ ก็ดำดินออกตามหาซีริล ส่งสมุนออกสืบข้อมูล หรือไม่ก็บำเพ็ญตบะ ฝึกวิชา เปิดประสาทสัมผัส ด้วยหวังว่าจะได้พบซีริลก่อนเวลา

แต่ที่เขาทำบ่อยสุดก็คงเป็น ปิดตำหนักขังตัวเอง นั่งซบหน้าลงกับฝ่ามือ ร้องไห้จนตัวโยน พร่ำขอโทษไม่หยุด ที่เขาเห็นแก่ตัวจนลืมว่าคนที่ตนรักต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน บางครั้งก็ทำร้ายตัวเองจนแผลท่วมตัว

'อย่าทำแบบนี้..'

ซีริลแทบจะโผเข้าไปปลอบ เพราะถึงเขาจะเสียดเสียวทรมาน แต่ก็ได้พบเจอประสบการณ์ใหม่ที่น่าจดจำเช่นกัน

ภาพบิดวนอีกครั้ง มาถึงตอนซีริลถูกยากูซ่าทรมานไม่ให้ปลดปล่อย เป็นช่วงเดือน 6 เข้าเดือน 7 ลาซาร์ตื่นตัวและพยายามหนักขึ้น เพราะหลังจากนี้เขาจะสามารถเชื่อมต่อกับซีริลได้ในคืนเดือนแรม

ในที่สุด เขาก็มาเจอซีริลก่อนวันแรมเดือน 7 ประมาณ 1 สัปดาห์ อย่างไม่น่าเป็นไปได้

พอเขาเห็นสภาพร่างบางก็ปวดใจถึงขีดสุดแทบสติแตก แต่ก็ยั้งไว้ได้ เพราะถ้าเขาเผลอฆ่ามนุษย์ ตบะที่สั่งสมมาจะหายไป และจะไม่มีโอกาสชดใช้ความผิด จึงแอบเข้าไปช่วยเงียบๆ กอดซีริลแนบอกแล้วอุ้มออกมา

แต่เนื่องจากยังไม่ถึงคืนแรม คฑาก็เลยทำให้ซีริลกลับไปอยู่ที่เดิมทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมอกลาซาร์ เพราะเดือนนี้เขาไม่ได้เสร็จสมแบบจริงๆ แม้แต่ครั้งเดียว

หลังซีริลหายตัวไป ลาซาร์มองอ้อมแขนที่ว่างเปล่า เขาหมดแรงร่วงลงกลางป่า นั่งกอดเข่าร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด จนพลังจิตอ่อน กลับไปอยู่ร่างพญางู

แต่เมื่อตั้งสติได้ เขาก็รีบเหาะกลับไปหาที่ซ่อน แล้วชิงกุญแจออกมาเก็บไว้กับตัว

พอถึงแรมเดือน 7 เขาจึงสัมผัสได้ว่าซีริลอยู่ที่ไหน และรีบทำตัวให้เข้มแข็ง หยุดร้องไห้ และไม่ลืมที่จะใส่หน้ากากก่อนจะไปหาร่างบาง แล้วไขกุญแจ และช่วยปลดปล่อยด้วยความทะนุถนอม

แล้วภาพก็เปลี่ยนไปตอนช่วงเดือนที่ 8 พญางูยังคงฝึกตนอย่างหนัก พอสัมผัสได้ถึงซีริล ก็ตามไปทันที จึงได้เห็นที่ร่างบางกำลังคุ้มคลั่ง จึงแต่งตัวเป็นบริกรเข้าไปช่วยปลดปล่อยให้

พอตอนเดือน 9 เขาก็รีบไปถึงทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงตำแหน่งเหมือนเคย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไป เพราะมีแท็กซี่กับเพื่อนกลุ้มรุมร่างบางอยู่ ทำได้เพียงแอบดูไป ช่วยตัวเองไป ตัดพ้อไป

ถึงเดือน 10 ลาซาร์เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ เชื่อมต่อได้ปุ๊บก็ไปถึงปั๊บ จึงทันช่วยเหลือซีริลที่กำลังลำบากอยู่ในห้องน้ำทันที

ชายหนุ่มยังคงตั้งตารอ แต่เขากลับรู้สึกว่าแรมเดือน 11 มาถึงช้ามาก พอรู้ว่าอยู่ไหน เขาก็ตามไปทันที สุดท้ายก็ต้องปวดใจอีกครั้ง แต่ก็มิวายแอบดูเงียบๆ ตั้งแต่ในสระถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่กล้าเข้าไปใกล้

กระทั่งถึงเดือน 12 หรือเมื่อวานนี้ ที่ซีริลอาการหนักมากกว่าทุกที สภาพลาซาร์ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย เขาฝึกและเคี่ยวตัวเองหนักเกินไป ไม่ดูแลสุขภาพ ไหนจะสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ จนถึงขึ้นล้มหมอนนอนเสื่อ แต่ราชาหนุ่มก็หนีหมอออกมา เพื่อมาช่วยซีริล

เนื่องจากพลังอ่อน เขาเลยต้องมาทั้งสภาพพญางู แม้ในใจกลัวว่าร่างบางจะรังเกียจตน จากนั้นก็พยายามใช้แรงที่มีปรนเปรอซีริลเต็มที่

เขาฝืนตัวเองอย่างหนักทั้งที่ป่วย เพื่อให้ร่างบางมีความสุขเต็มที่ ด้วยเข้าใจว่าตนเองจะเด็ดสู้พวกนั้นที่รุมซีริลไม่ได้ ถ้าทำแบบป่วยๆ

เมื่อเห็นซีริลสุขสมเสียวซ่านจนหมดสติ เขาก็ฝืนสังขารอีกหน่อย อุ้มมาจนถึงปากถ้ำแล้ววางลงอย่างอ่อนโยนตรงที่ที่นุ่มที่สุด ร่างบางจะได้นอนแบบสบายๆ

และเนื่องจากครบปีแล้วตามเงื่อนไข ดังนั้นพอตื่นมา พญางูก็ออกไปจับไก่ป่ามาย่างสมุนไพรหวังเอาใจคนที่ตนรัก เมื่อเตรียมเสร็จสรรพ ลาซาร์ที่ตบะเสถียรแล้ว จึงจำแลงกายเป็นคน แล้วกลับเข้ามา

ภาพหลังจากนั้นก็คือช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข กระทั่งเขาสารภาพ จนกลับไปร่างพญางูตอนสะเทือนใจหนักๆ เพราะสัมผัสได้ถึงร่างสั่นเทาของคนบนตัก

และภาพล่าสุดขณะที่ซีริลอยู่ที่นี่ ราชาพญางูก็ได้แต่ขนดตนเองเป็นวง ยกคางเกยชะง่อนหิน แล้วใช้ลิ้นเขี่ยไข่มุกเล่นอย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิต

ปีศาจหนุ่มถึงกับทรุดลงอย่างอ่อนแรง มือข้างหนึ่งเกาะขอบอ่างไว้ด้วยความรู้สึกสับสน

'เป็นเจ้าตามช่วยข้าตลอดมา พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อข้า อดทนเพื่อข้า และเป็นทุกข์อย่างมากในช่วงที่ข้าโดนลงโทษ'

'ที่แท้.. ชายปริศนาคือลาซาร์ ส่วนพญางูตัวนั้น.. เป็นเขาเองเช่นกัน'

'แล้วข้าจะโกรธเจ้าลงได้อย่างไร หืม..'

ซีริลรำพึงรำพันไปพลาง มือก็กำลังจะยื่นไปลูบหัวเจ้างูยักษ์ ..ในภาพนิมิต

โลเวลที่สังเกตการณ์อยู่เงียบๆ พุ่งเข้ามารวบตัวซีริลไว้อย่างรวดเร็ว

"เจ้าโกรธถึงขั้นจะฆ่าแกงท่านราชาพญางูให้ตายทั้งเป็นเลยรึ"

"มะไม่ใช่อย่างนั้นนะ" ร่างบางรีบเอ่ยตอบลนลาน

"แต่เมื่อกี้ถ้าฆ่ามาไม่ทันล่ะก็.. หึ้ย.. ช่างเถอะ กลับกันได้แล้ว"

พรึ่บ...