บทนำ หลงเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม

แฮก! แฮก!

เสียงหอบหายใจถี่ๆของ จ้าวไป๋ฝู สตรีที่กำลังหลบหนีนักฆ่าที่พี่สาวต่างมารดาส่งมาเพื่อปิดปากนางแต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี คือนางหลงมาในป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้ามและพบกับคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางป่าด้วยความเร่งรีบนางจึงเข้าไปโดยไม่ขออนุญาต

เมื่อเข้ามาก็พบว่าในคฤหาสน์มีแต่ของตกแต่งที่แปลกตาสำหรับนางแต่ก็มีคุ้นชินจากโลกที่แล้วของนางมาก แต่นางก็ต้องเลิกสนใจแล้วหาที่ซ่อนตัวจนมาพบกับห้องที่มีโซฟาตัวใหญ่ตั้งกลางห้องนางเข้าไปและพบกับบุรุษที่มีใบหน้าคมคายดูหล่อเหลา

ขนาดนางที่เคยพบเจอบุรุษมามากก็ยังถูกสะกดไว้จนเผลอตัวเอามือไปสัมผัสริมฝีปากที่แดงราวกับทาลิปสติกสีสวยไว้ตลอดแต่เมื่อนางรู้สึกตัวอีกที่ก็ถูกมือหนาของเจ้าของร่างหนาจับไว้พร้อมกับดึงร่างบางมาแนบชิดกับอกแกร่งเพื่อพันธนาการไม่ให้หนีไปไหนได้

"เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร"

"ข้า..."

"รู้หรือไม่ว่าผู้ที่เข้ามาได้มีแต่คนตาย"

"ขะ..ข้าไม่รู้"

เสียงตะกุกตะกักของจ้าวไป๋ฝู ทำให้เจ้าผู้ปกครองนรกต้องยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกแล้วโน้มตัวไปประทับรอยจูบบนริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มจนนางเผลอจูบตอบแต่เมื่อได้สติก็ทุบอกแกร่งอย่างแรงเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการพันธนาการ แต่ยิ่งทุบก็ยิ่งเหมือนดึงอารมณ์ดิบของร่างหนาออกมาจนร่างบางที่ไปอยู่ใต้ร่างเสียพรมจรรย์ให้แก่บุรุษที่เป็นถึงผู้ปกครองนรกจนค่ำคืนที่เร่าร้อนผ่านไป

"อื้อ~ ข้าทำอะไรลงไปเนี่ย"

จ้าวไป๋ฝูบิดขี้เกียจพูดพร้อมกับกุมขมับที่สมยอมไปกับอารมณ์ดิบของร่างหนาข้างกายแต่นางก็ต้องรีบลุกขึ้นอย่างไวเพื่อย่องออกจากคฤหาสน์นางยังไม่อยากตายเพราะการที่นางร่วมหลับนอนกับเจ้าผู้ปกครองนรกก็คือการขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ

"หวังว่าเจ้าจะลืมเรื่องเมื่อคืนนะ"

จ้าวไป๋ฝูภาวนาลอยๆระหว่างที่กำลังเดินออกจากป่าโดยที่ไปทางทิศตรงกันข้ามกับที่นางเข้ามาเพื่อไม่ให้นักฆ่าตามนางได้อีกเพราะถ้านางกลับไปจุดเดิมคงถูกดักทางรอเป็นแน่

ฝั่งทางเจ้าผู้ปกครองนรกเมื่อตื่นมาก็รีบคว้านหาร่างบางที่เมื่อคืนเขาพรากพรมจรรย์ของนางมามากอดแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่าเมื่อลืมตาขึ้นก็ต้องขมวดคิ้วอย่างคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเลห์พร้อมกับพึมพำ

"เจ้าอยากจะเล่นวิ่งไล่จับกับข้าหรือ"

กลับมาทางจ้าวไป๋ฝูที่กำลังเดินอย่างทุลักทุเลกับอาการปวดท้องน้อยอย่างหนักเพราะนางเจอศึกใหญ่ทั้งคืนจนเกือบสดุดล้มหลายรอบแต่ก็ต้องฝืนเดินต่อไปในสภาพชุดคลุมยาวสีดำลากไปตามพื้น

เวลาผ่านไปหลายเดือนจ้าวไป๋ฝูที่ออกมาจากป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้ามสำเร็จก็ประสบความสำเร็จในการค้าขายอย่างมหาศาลเพราะระหว่างทางที่นางออกจากป่าเจอแต่ผลผลิตที่หายากและมีแต่ป่าต้องห้ามเท่านั้นที่จะมีได้ทำให้นางมีเงินมีทองใช้โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ทำวีรกรรมสุดแสบให้กับเจ้าผู้ปกครองนรกไว้แบบแสบๆคันๆโดยการขโมยของที่เขาอุตสาปลูกทิ้งไว้ไปกว่าครึ่ง

"ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่ข้าเสียสิ่งสำคัญและอุ้มท้องลูกของเจ้าละกัน"

นางพูดอย่างไม่อายปากพร้อมกับลูบท้องที่นูนออกมาใหญ่กว่าปกติที่ใกล้จะคลอดเต็มทีแล้วเหมือนกันแต่นางก็ต้องระวังตลอดเพราะท้องที่ใหญ่กว่ามาตรฐานเสี่ยงต่อการคลอดก่อนกำหนดและยิ่งเป็นลูกของเจ้าผู้ปกครองนรกด้วยแล้วนางยิ่งต้องดูแลเป็นพิเศษ

"คุณหนูมีคนมาขอพบท่านขอรับ"

"บอกพวกเขาไปว่าข้าไม่อยู่"

"ขอรับ"

นางมีชื่อเสียงมากในโลกที่อยู่ถัดจากนรกนี้และก็ถูกหมายหัวไว้มากเหมือนกันเพราะในมือนางมีของที่มาจากป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้ามมากมาย

การที่ถูกมองเป็นสมบัติเคลื่อนที่ทำให้นางต้องปิดบังตัวตนว่าเป็นคนที่มีรูปลักษณ์หน้าตาอย่างไร เป็นสตรี หรือบุรุษ มีไม่กี่คนที่รู้ว่านางเป็นสตรีและมาจากไหนเพราะตระกูลจ้าวมีอยู่ทั่วทุกโลกทับซ้อนทำให้ง่ายต่อการคบค้าสมาคมและเหมาะกับการให้นางซ่อนตัวและคลอดลูก

"ฝูเอ๋อเจ้าก็ใกล้จะคลอดแล้วหลังจากที่คลอดแล้วเจ้าจะทำอะไรต่อหรือ"

"ข้าคงต้องหนีไปซ่อนตัวในที่อื่นต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะพร้อมค่อยกลับบ้านไปเอาคืนท่านพี่"

"ถ้าเจ้าไปแล้วมีอะไรก็ติดต่อมาได้เสมอนะ"

การที่เจอคนที่ไว้ใจได้มันมีน้อยยิ่งกว่าน้อยและยิ่งเป็นที่ต่างถิ่นยิ่งมีน้อยเข้าไปอีกจ้าวไป๋ฝูนางโชคดีมากที่ตอนแรกออกจากป่ามาก็พบกับขบวนรถม้าของตระกูลจ้าวที่กำลังไปทำการค้าขายและผ่านมาพบนางพอดีนางคงไม่มีวันนี้เหมือนกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***