บทที่ 1 และแล้ววันที่เฝ้าคอยก็มาถึง

การที่จ้าวไป๋ฝูเฝ้าลุ้นรอวันที่จะพบลูกยิ่งทำให้นางตื่นเต้นและคุยกับลูกมากกว่าเดิมว่าอยากเจอนักเจอหนา

"วันนี้ดิ้นอีกแล้วนะข้าละอยากจะเจอพวกเจ้าใจจะขาดแล้ว"

"อะ..โอ้ยยยปวดท้องคะ..ใครก็ได้ช่วยข้าที"

จ้าวไป๋ฝู ร้องขอความช่วยเหลือเผื่อมีคนได้ยินเวลาผ่านไปสักพักก็มีคนรีบวิ่งเข้ามาแล้วอุ้มนางขึ้นเพื่อไปยังเตียงรอหมอมาทำคลอด

"คุณหนูหายใจเข้าออกลึกๆไว้นะเจ้าคะ"

จ้าวไป๋ฝูรีบทำตามอย่างว่าง่ายและบีบมือสาวใช้ที่แนะนำแน่นเพื่อขอกำลังใจการคลอดเป็นไปได้อย่างยากลำบากเพราะเป็นท้องแรกและท้องแฝดถึงสี่คนทำให้ใช้เวลานานกว่าที่ควรจ้าวไป๋ฝูที่คลอดได้แฝดสองเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งนางที่เห็นก็ยิ้มมาทั้งน้ำตาความเจ็บก่อนหน้านางลืมไปเสียสนิทเมื่อเห็นหน้าลูกๆและได้ยินเสียงร้องไห้ที่ใสกังวาลราวกระดิ่งต้องลม

"คุณหนูพักผ่อนก่อนเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวข้าจะดูแลสี่แฝดให้"

"ขอบคุณท่านมาก"

จ้าวไป๋ฝูกล่าวขอบคุณอย่างอ่อนแรงก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อนส่วนสองแฝดสาวใช้ที่ได้รับหน้าที่ดูแลจ้าวไป๋ฝูก็อุ้มสองแฝดแล้วนำสาวใช้อีกคนออกจากห้องไปเพื่ออาบน้ำและใส่เสื้อผ้าให้

เช้าวันต่อมา จ้าวไป๋ฝูได้ยินเสียงลูกน้อยก็สดุ้งตื่นขึ้นแล้วลุกขึ้นตาหาต้นตอของเสียงก่อนจะพบว่าอยู่ที่ห้องของจางหลิงอี้ที่เป็นฮูหยินใหญ่ของจวนกำลังอุ้มลูกของจ้าวไป๋ฝูอย่างรักใคร่เพราะจางหลิงอี้ไม่มีบุตรจึงรักและเอ็นดูเด็กๆเป็นพิเศษเมื่อจ้าวไป๋ฝูเข้ามาในห้องจางหลิงอี้ก็เงยหน้ามองนางก่อนจะคลี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรให้กับนาง

"เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วหรือ"

"ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ"

จ้าวไป๋ฝูยิ้มพร้อมตอบคำถามก่อนจะเดินเข้ามาอุ้มลูกจากอกของสาวใช้ที่กำลังอุ้ม

"เจ้าจะตั้งชื่อแต่ละคนว่าอย่างไรหรือ"

"ข้าเตรียมชื่อไว้แล้ว"

ลูกชายคนแรก จ้าวกังฟู่ 'ร่ำรวยแข็งแรง'

ลูกสาวคนเล็ก จ้าวชางอัน 'รุ่งเรืองสงบสุข'

"ชื่อความหมายดี"

"ท่านไม่อยากมีบ้างหรือ"

"ข้าร่างกายอ่อนแอมีไม่ได้"

"ท่านลองหาทางอื่นแล้วหรือ"

"ยัง"

"ข้ามีสมุนไพรอยู่ตัวหนึ่งไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้ผลกับท่านหรือไม่แต่ท่านจะลองไหม"

"ข้าจะลอง"

จางหลิงอี้ตอบรับอย่างรวดเร็วเพราะนางคิดว่าทั้งชีวิตคงมีบุตรไม่ได้แล้วแต่เมื่อมีทางสว่างให้นางเลือกนางก็อยากลองสักครั้งหนึ่ง จ้าวไป๋ฝูเห็นดังนั้นก็หยบแหวนมิติออกมาแล้วยื่นสมุนไพรที่มีลักษณะเหมือนหญ้าทั่วไปแต่แตกต่างกันตรงที่สีและกลิ่นยาที่ฉุนมาก

"ขอบคุณเจ้ามากถ้าหากได้ผลจริงข้าจะไม่ลืมบุญคุณเจ้าเลย"

"ไม่เป็นไร ถือเสียว่าข้าตอบแทนเรื่องที่ข้ามารบกวนตระกูลจ้าวของโลกนี้"

"เจ้านี่ละก็"

จางหลิงอี้ยิ้มออกมาพร้อมกับโผเข้ากอดจ้าวไป๋ฝูเหมือนน้องสาวที่คลานตามกันมาก็มิปานจ้าวไป๋ฝูที่ถูกกอดก็ได้แต่กอดตอบและคิดถึงครอบครัวที่นางจากมา

"เจ้าไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า"

"ข้าแค่คิดถึงครอบครัวที่จากมา"

"ข้าเข้าใจ"

ทั้งสองกอดกันอีกครั้งก่อนจะผละออกแล้วพูดคุยสัพเพเหระต่อจนสองแฝดที่ตอนแรกมองแม่ของตนตาแป๋วตอนนี้คล้อยหลับตามๆกัน

"สองแฝดคงเหนื่อยแล้วเจ้าพาไปพักเถอะ"

"งั้นข้าขอตัว"

หลังจากที่จ้าวไป๋ฝูขอตัวกลับนางก็อุ้มลูกๆขึ้นแล้วเดินออกจากที่พักของจางหลิงอี้ที่ตอนนี้มองตามหลังจ้าวไป๋ฝูตาละห้อย

"นางช่างโชคดีเสียจริงข้าละอยากจะลองมีบุตรไวๆเสียจริง"

"นายหญิงต้องมีแน่นอนเจ้าค่ะ"

"ไปต้มยาที่นางให้ข้าที"

"เจ้าค่ะ"

ฝั่งจ้าวไป๋ฝูที่เดินอุ้มลูกๆกลับที่พักก็มองลูกๆหลับเป็นพักๆจนมาถึงที่พักนางก็วางสองแฝดลงบนที่นอนที่นางสั่งทำช่วงท้องอ่อนๆให้ลูกๆได้นอนจะได้ไม่ต้องเบียดกับนางเพราะนางกลัวจะนอนทับลูกๆเอา

"ข้าคงต้องรอให้พวกเจ้าครบขวบก่อนสินะถึงจะเดินทางต่อ"

จ้าวไป๋ฝู พูดพร้อมกับคลอเคลียสองข้างแก้มของลูกๆอย่างรักใคร่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***