แฮก! แฮก!

เสียงหอบหายใจถี่ๆของ จ้าวไป๋ฝู สตรีที่กำลังหลบหนีนักฆ่าที่พี่สาวต่างมารดาส่งมาเพื่อปิดปากนางแต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี คือนางหลงมาในป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้ามและพบกับคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางป่าด้วยความเร่งรีบนางจึงเข้าไปโดยไม่ขออนุญาต

เมื่อเข้ามาก็พบว่าในคฤหาสน์มีแต่ของตกแต่งที่แปลกตาสำหรับนางแต่ก็มีคุ้นชินจากโลกที่แล้วของนางมาก แต่นางก็ต้องเลิกสนใจแล้วหาที่ซ่อนตัวจนมาพบกับห้องที่มีโซฟาตัวใหญ่ตั้งกลางห้องนางเข้าไปและพบกับบุรุษที่มีใบหน้าคมคายดูหล่อเหลา

ขนาดนางที่เคยพบเจอบุรุษมามากก็ยังถูกสะกดไว้จนเผลอตัวเอามือไปสัมผัสริมฝีปากที่แดงราวกับทาลิปสติกสีสวยไว้ตลอดแต่เมื่อนางรู้สึกตัวอีกที่ก็ถูกมือหนาของเจ้าของร่างหนาจับไว้พร้อมกับดึงร่างบางมาแนบชิดกับอกแกร่งเพื่อพันธนาการไม่ให้หนีไปไหนได้

"เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร"

"ข้า..."

"รู้หรือไม่ว่าผู้ที่เข้ามาได้มีแต่คนตาย"

"ขะ..ข้าไม่รู้"

เสียงตะกุกตะกักของจ้าวไป๋ฝู ทำให้เจ้าผู้ปกครองนรกต้องยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกแล้วโน้มตัวไปประทับรอยจูบบนริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มจนนางเผลอจูบตอบแต่เมื่อได้สติก็ทุบอกแกร่งอย่างแรงเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการพันธนาการ แต่ยิ่งทุบก็ยิ่งเหมือนดึงอารมณ์ดิบของร่างหนาออกมาจนร่างบางที่ไปอยู่ใต้ร่างเสียพรมจรรย์ให้แก่บุรุษที่เป็นถึงผู้ปกครองนรกจนค่ำคืนที่เร่าร้อนผ่านไป

"อื้อ~ ข้าทำอะไรลงไปเนี่ย"

จ้าวไป๋ฝูบิดขี้เกียจพูดพร้อมกับกุมขมับที่สมยอมไปกับอารมณ์ดิบของร่างหนาข้างกายแต่นางก็ต้องรีบลุกขึ้นอย่างไวเพื่อย่องออกจากคฤหาสน์นางยังไม่อยากตายเพราะการที่นางร่วมหลับนอนกับเจ้าผู้ปกครองนรกก็คือการขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ

"หวังว่าเจ้าจะลืมเรื่องเมื่อคืนนะ"

จ้าวไป๋ฝูภาวนาลอยๆระหว่างที่กำลังเดินออกจากป่าโดยที่ไปทางทิศตรงกันข้ามกับที่นางเข้ามาเพื่อไม่ให้นักฆ่าตามนางได้อีกเพราะถ้านางกลับไปจุดเดิมคงถูกดักทางรอเป็นแน่

ฝั่งทางเจ้าผู้ปกครองนรกเมื่อตื่นมาก็รีบคว้านหาร่างบางที่เมื่อคืนเขาพรากพรมจรรย์ของนางมามากอดแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่าเมื่อลืมตาขึ้นก็ต้องขมวดคิ้วอย่างคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเลห์พร้อมกับพึมพำ

"เจ้าอยากจะเล่นวิ่งไล่จับกับข้าหรือ"

กลับมาทางจ้าวไป๋ฝูที่กำลังเดินอย่างทุลักทุเลกับอาการปวดท้องน้อยอย่างหนักเพราะนางเจอศึกใหญ่ทั้งคืนจนเกือบสดุดล้มหลายรอบแต่ก็ต้องฝืนเดินต่อไปในสภาพชุดคลุมยาวสีดำลากไปตามพื้น

เวลาผ่านไปหลายเดือนจ้าวไป๋ฝูที่ออกมาจากป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้ามสำเร็จก็ประสบความสำเร็จในการค้าขายอย่างมหาศาลเพราะระหว่างทางที่นางออกจากป่าเจอแต่ผลผลิตที่หายากและมีแต่ป่าต้องห้ามเท่านั้นที่จะมีได้ทำให้นางมีเงินมีทองใช้โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ทำวีรกรรมสุดแสบให้กับเจ้าผู้ปกครองนรกไว้แบบแสบๆคันๆโดยการขโมยของที่เขาอุตสาปลูกทิ้งไว้ไปกว่าครึ่ง

"ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่ข้าเสียสิ่งสำคัญและอุ้มท้องลูกของเจ้าละกัน"

นางพูดอย่างไม่อายปากพร้อมกับลูบท้องที่นูนออกมาใหญ่กว่าปกติที่ใกล้จะคลอดเต็มทีแล้วเหมือนกันแต่นางก็ต้องระวังตลอดเพราะท้องที่ใหญ่กว่ามาตรฐานเสี่ยงต่อการคลอดก่อนกำหนดและยิ่งเป็นลูกของเจ้าผู้ปกครองนรกด้วยแล้วนางยิ่งต้องดูแลเป็นพิเศษ

"คุณหนูมีคนมาขอพบท่านขอรับ"

"บอกพวกเขาไปว่าข้าไม่อยู่"

"ขอรับ"

นางมีชื่อเสียงมากในโลกที่อยู่ถัดจากนรกนี้และก็ถูกหมายหัวไว้มากเหมือนกันเพราะในมือนางมีของที่มาจากป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้ามมากมาย

การที่ถูกมองเป็นสมบัติเคลื่อนที่ทำให้นางต้องปิดบังตัวตนว่าเป็นคนที่มีรูปลักษณ์หน้าตาอย่างไร เป็นสตรี หรือบุรุษ มีไม่กี่คนที่รู้ว่านางเป็นสตรีและมาจากไหนเพราะตระกูลจ้าวมีอยู่ทั่วทุกโลกทับซ้อนทำให้ง่ายต่อการคบค้าสมาคมและเหมาะกับการให้นางซ่อนตัวและคลอดลูก

"ฝูเอ๋อเจ้าก็ใกล้จะคลอดแล้วหลังจากที่คลอดแล้วเจ้าจะทำอะไรต่อหรือ"

"ข้าคงต้องหนีไปซ่อนตัวในที่อื่นต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะพร้อมค่อยกลับบ้านไปเอาคืนท่านพี่"

"ถ้าเจ้าไปแล้วมีอะไรก็ติดต่อมาได้เสมอนะ"

การที่เจอคนที่ไว้ใจได้มันมีน้อยยิ่งกว่าน้อยและยิ่งเป็นที่ต่างถิ่นยิ่งมีน้อยเข้าไปอีกจ้าวไป๋ฝูนางโชคดีมากที่ตอนแรกออกจากป่ามาก็พบกับขบวนรถม้าของตระกูลจ้าวที่กำลังไปทำการค้าขายและผ่านมาพบนางพอดีนางคงไม่มีวันนี้เหมือนกัน

การที่จ้าวไป๋ฝูเฝ้าลุ้นรอวันที่จะพบลูกยิ่งทำให้นางตื่นเต้นและคุยกับลูกมากกว่าเดิมว่าอยากเจอนักเจอหนา

"วันนี้ดิ้นอีกแล้วนะข้าละอยากจะเจอพวกเจ้าใจจะขาดแล้ว"

"อะ..โอ้ยยยปวดท้องคะ..ใครก็ได้ช่วยข้าที"

จ้าวไป๋ฝู ร้องขอความช่วยเหลือเผื่อมีคนได้ยินเวลาผ่านไปสักพักก็มีคนรีบวิ่งเข้ามาแล้วอุ้มนางขึ้นเพื่อไปยังเตียงรอหมอมาทำคลอด

"คุณหนูหายใจเข้าออกลึกๆไว้นะเจ้าคะ"

จ้าวไป๋ฝูรีบทำตามอย่างว่าง่ายและบีบมือสาวใช้ที่แนะนำแน่นเพื่อขอกำลังใจการคลอดเป็นไปได้อย่างยากลำบากเพราะเป็นท้องแรกและท้องแฝดถึงสี่คนทำให้ใช้เวลานานกว่าที่ควรจ้าวไป๋ฝูที่คลอดได้แฝดสองเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งนางที่เห็นก็ยิ้มมาทั้งน้ำตาความเจ็บก่อนหน้านางลืมไปเสียสนิทเมื่อเห็นหน้าลูกๆและได้ยินเสียงร้องไห้ที่ใสกังวาลราวกระดิ่งต้องลม

"คุณหนูพักผ่อนก่อนเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวข้าจะดูแลสี่แฝดให้"

"ขอบคุณท่านมาก"

จ้าวไป๋ฝูกล่าวขอบคุณอย่างอ่อนแรงก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อนส่วนสองแฝดสาวใช้ที่ได้รับหน้าที่ดูแลจ้าวไป๋ฝูก็อุ้มสองแฝดแล้วนำสาวใช้อีกคนออกจากห้องไปเพื่ออาบน้ำและใส่เสื้อผ้าให้

เช้าวันต่อมา จ้าวไป๋ฝูได้ยินเสียงลูกน้อยก็สดุ้งตื่นขึ้นแล้วลุกขึ้นตาหาต้นตอของเสียงก่อนจะพบว่าอยู่ที่ห้องของจางหลิงอี้ที่เป็นฮูหยินใหญ่ของจวนกำลังอุ้มลูกของจ้าวไป๋ฝูอย่างรักใคร่เพราะจางหลิงอี้ไม่มีบุตรจึงรักและเอ็นดูเด็กๆเป็นพิเศษเมื่อจ้าวไป๋ฝูเข้ามาในห้องจางหลิงอี้ก็เงยหน้ามองนางก่อนจะคลี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรให้กับนาง

"เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วหรือ"

"ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ"

จ้าวไป๋ฝูยิ้มพร้อมตอบคำถามก่อนจะเดินเข้ามาอุ้มลูกจากอกของสาวใช้ที่กำลังอุ้ม

"เจ้าจะตั้งชื่อแต่ละคนว่าอย่างไรหรือ"

"ข้าเตรียมชื่อไว้แล้ว"

ลูกชายคนแรก จ้าวกังฟู่ 'ร่ำรวยแข็งแรง'

ลูกสาวคนเล็ก จ้าวชางอัน 'รุ่งเรืองสงบสุข'

"ชื่อความหมายดี"

"ท่านไม่อยากมีบ้างหรือ"

"ข้าร่างกายอ่อนแอมีไม่ได้"

"ท่านลองหาทางอื่นแล้วหรือ"

"ยัง"

"ข้ามีสมุนไพรอยู่ตัวหนึ่งไม่รู้ว่ามันจะใช้ได้ผลกับท่านหรือไม่แต่ท่านจะลองไหม"

"ข้าจะลอง"

จางหลิงอี้ตอบรับอย่างรวดเร็วเพราะนางคิดว่าทั้งชีวิตคงมีบุตรไม่ได้แล้วแต่เมื่อมีทางสว่างให้นางเลือกนางก็อยากลองสักครั้งหนึ่ง จ้าวไป๋ฝูเห็นดังนั้นก็หยบแหวนมิติออกมาแล้วยื่นสมุนไพรที่มีลักษณะเหมือนหญ้าทั่วไปแต่แตกต่างกันตรงที่สีและกลิ่นยาที่ฉุนมาก

"ขอบคุณเจ้ามากถ้าหากได้ผลจริงข้าจะไม่ลืมบุญคุณเจ้าเลย"

"ไม่เป็นไร ถือเสียว่าข้าตอบแทนเรื่องที่ข้ามารบกวนตระกูลจ้าวของโลกนี้"

"เจ้านี่ละก็"

จางหลิงอี้ยิ้มออกมาพร้อมกับโผเข้ากอดจ้าวไป๋ฝูเหมือนน้องสาวที่คลานตามกันมาก็มิปานจ้าวไป๋ฝูที่ถูกกอดก็ได้แต่กอดตอบและคิดถึงครอบครัวที่นางจากมา

"เจ้าไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า"

"ข้าแค่คิดถึงครอบครัวที่จากมา"

"ข้าเข้าใจ"

ทั้งสองกอดกันอีกครั้งก่อนจะผละออกแล้วพูดคุยสัพเพเหระต่อจนสองแฝดที่ตอนแรกมองแม่ของตนตาแป๋วตอนนี้คล้อยหลับตามๆกัน

"สองแฝดคงเหนื่อยแล้วเจ้าพาไปพักเถอะ"

"งั้นข้าขอตัว"

หลังจากที่จ้าวไป๋ฝูขอตัวกลับนางก็อุ้มลูกๆขึ้นแล้วเดินออกจากที่พักของจางหลิงอี้ที่ตอนนี้มองตามหลังจ้าวไป๋ฝูตาละห้อย

"นางช่างโชคดีเสียจริงข้าละอยากจะลองมีบุตรไวๆเสียจริง"

"นายหญิงต้องมีแน่นอนเจ้าค่ะ"

"ไปต้มยาที่นางให้ข้าที"

"เจ้าค่ะ"

ฝั่งจ้าวไป๋ฝูที่เดินอุ้มลูกๆกลับที่พักก็มองลูกๆหลับเป็นพักๆจนมาถึงที่พักนางก็วางสองแฝดลงบนที่นอนที่นางสั่งทำช่วงท้องอ่อนๆให้ลูกๆได้นอนจะได้ไม่ต้องเบียดกับนางเพราะนางกลัวจะนอนทับลูกๆเอา

"ข้าคงต้องรอให้พวกเจ้าครบขวบก่อนสินะถึงจะเดินทางต่อ"

จ้าวไป๋ฝู พูดพร้อมกับคลอเคลียสองข้างแก้มของลูกๆอย่างรักใคร่

จ้าวไป๋ฝูเลี้ยงดูลูกๆอย่างดีเวลาล่วงเลยจนสองแฝดครบขวบนางถึงกล่าวลาตระกูลจ้าวของโลกนี้พร้อมกับเดินทางต่อไปเพื่อหาสิ่งที่นางตามหาเพื่อมาแก้พิษที่นางโดนและแก้แค้นพี่สาวต่างแม่อย่างจ้าวอี๋นั่ว ที่เกิดจากฮูหยินรองซึ่งแตกต่างจากจ้าวไป๋ฝูที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ แต่หลังจากที่ฮูหยินใหญ่จากไปเพราะถูกพิษที่ฮูหยินรองวางมาเป็นเวลานานพอจ้าวไป๋ฝูรู้เรื่องจ้าวอี๋นั่วจึงส่งนักฆ่ามาเพื่อฆ่าจ้าวไป๋ฝู ด้วยพิษที่ยังตกค้างทำให้นางเหมือนตายไปครึ่งหนึ่งจึงเข้ามาในป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้ามได้อย่างง่ายดายและข้ามมาโลกฝั่งนี้ได้ด้วยความบังเอิน

"ฟู่เอ๋อ อันอัน"

จ้าวไป๋ฝูพึมพำเบาๆกล่อมลูกๆหลับก่อนจะเดินทางต่อด้วยรถม้าที่ตระกูลจ้าวให้มา