แวมไพร์ผู้ล่ากับเหยื่อที่รัก
คนจนกับประธานบริษัท
แฟรงค์ยืนเก็บของลงกระเป๋าเป้เก่าๆ ของตัวเองในเพนต์เฮาส์หรู เตชินนั่งกินคอร์นเฟลกอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว มองแฟรงค์ง่วนกับการพับเสื้อผ้าไปด้วยรอยยิ้ม
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
ถอนหายใจ กูต้องกลับแล้วว่ะ อาศัยคอนโดมึงหลายวันแล้ว เดี๋ยวจะเสียมารยาทเอา
เตชิน ภัทรเมธากุล
รีบพูด ไม่เสียหรอกพี่! อยู่ต่อสิ ผมชอบเวลามีพี่แฟรงค์อยู่บ้านนะ มันไม่เหงา
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
หัวเราะบางๆ น่ารักว่ะ แต่พี่ต้องไปทำงานแล้วไง…
หลุยส์เดินออกมาจากห้องทำงานในชุดสูทเรียบหรู เขาหยุดมองแฟรงค์ที่กำลังสะพายเป้สีซีดบนหลังด้วยสายตานิ่ง
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
หันไปพูดกับหลุยส์พลางยิ้ม อยากตื่นแล้วรวยเหมือนมึงจังเลยว่ะเฮ้อ… กูต้องไปทำงานอีกแล้ว ขับรถตู้ตากแดดกว่าครึ่งวันแน่เลย
หลุยส์ ภัทรเมธากุล+นอ
เสียงทุ้มเย็น ถ้าอยากสบาย…นายไม่จำเป็นต้องทำงานพวกนั้นหรอก
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
หัวเราะในลำคอ เออออ…แล้วให้กูทำอะไรล่ะ เป็นผู้จัดการส่วนตัวของมึงเหรอ? เดี๋ยวไม่ถึงเดือนกูโดนไล่ออกแน่
เตชินกลั้นหัวเราะไม่อยู่จนสำลักคอร์นเฟลก
เตชิน ภัทรเมธากุล
ไอค่อกแค่ก ฮ่าๆๆ จริงด้วย พี่แฟรงค์ไม่เหมาะทำงานเป็นผู้จัดการเลยอะ
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
หัวเราะตาม เอื้อมไปตบไหล่เบาๆ ไอ้ตัวแสบ!
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แต่ในใจของแฟรงค์กลับแอบมีความรู้สึกห่างไกล ทุกครั้งที่เขาก้าวออกจากเพนต์เฮาส์หรูไปสู่โลกของเขาเอง โลกที่เต็มไปด้วยหนี้สิน ค่าเช่า และงานหนัก
เขาไม่เคยน้อยใจที่เกิดมาเป็นแบบนี้…แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าเขามีชีวิตแบบหลุยส์ก็คงจะดี
แฟรงค์เปิดประตูรถตู้เก่าๆ ของตัวเอง หลุยส์เดินตามลงมา สีหน้านิ่งแต่สายตาดูจริงจัง
หลุยส์ ภัทรเมธากุล+นอ
แฟรงค์
หลุยส์ ภัทรเมธากุล+นอ
นายไม่ต้องเปรียบเทียบตัวเองกับฉัน…เพราะฉันไม่เคยคิดว่านายด้อยไปกว่าใคร
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
ชะงักไปนิด ก่อนหัวเราะกลบเกลื่อนโอ๊ยยย แกนี่พูดเหมือนพระเอกละครอีกแล้วนะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ?
แฟรงค์โบกมือ ก่อนสตาร์ทรถตู้ที่ส่งเสียงครางอย่างเหนื่อยล้าแล้วขับออกไป
หลุยส์ยืนมองตามรอยรถนั้นจนลับตา ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ภายในกลับรู้สึกหนักอึ้ง
Comments