แวมไพร์ผู้ล่ากับเหยื่อที่รัก
เพื่อนเก่า 20 ปี
กรุงเทพฯ ในยามค่ำคืน ไฟถนนสว่างไสวสะท้อนกับกระจกตึกสูง รถยนต์ยังติดขัดไม่ต่างจากกลางวัน แต่เสียงหัวเราะในห้องแชทเพื่อนสนิทยังคงดังอยู่ในมือถือเก่าๆ เครื่องหนึ่ง
โจ
เฮ้ยย ไกด์หนุ่มหล่อ วันนี้กลับกี่โมงวะ?
บีเจ
กูว่ามันยังไม่กลับ มันต้องไปส่งแขกก่อนดิ๊
อันดิว
แขก? หรือที่จริงคือผัว? ส่งสติ๊กเกอร์ขำกลิ้ง
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
ส่งสติ๊กเกอร์ยกมือไหว้ พวกมึงนี่! เพื่อนกูต่างหาก อย่าพูดมั่วนะเว้ย
โจ
เพื่อน? เพื่อนแบบไหนวะ อยู่ด้วยกันมา 20 ปีแล้วไม่เห็นมันจะแก่ลงเลยนะเว้ย
บีเจ
เออจริง หลุยส์แม่งยังหล่อเหมือนวันแรกที่กูเห็นเลย ไม่แก่ ไม่โทรม! กินอะไรเป็นอาหารวะ?
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
พิมพ์… …ข้าวกะเพราไข่ดาวมั้ง
แฟรงค์ยิ้มพลางเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าเป้ เขาอยู่ในรถตู้ทัวร์เก่าๆ ที่เพิ่งขับกลับจากสนามบิน เครื่องยนต์ดังหอบราวกับเหนื่อยไปพร้อมกับเจ้าของที่ทำงานมาตลอดทั้งวัน
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
พรุ่งนี้เจอกันเหมือนเดิมนะ
ก่อนจะสตาร์ทรถอีกครั้ง เพราะคืนนี้เขามีใบนัดพิเศษ…คนๆ นั้นรออยู่
โรงแรมหรูใจกลางเมือง ชั้นล็อบบี้ประดับด้วยโคมไฟคริสตัลราคาแพง ผู้คนแต่งตัวดีเดินขวักไขว่ท่ามกลางเสียงพูดคุยหลายภาษา
ชายหนุ่มร่างสูงในสูทดำยืนพิงเสา สายตาคมเย็นชามองไปยังประตูทางเข้าหลุยส์ ภัทรเมธากุล”
ใบหน้าของเขาแทบไม่เปลี่ยนไปเลยแม้เวลาจะผ่านมากว่า 20 ปี ผิวขาวจัด ดวงตาคมกริบ ดึงดูดสายตาทุกคนที่เดินผ่านไปมา แต่เขากลับยืนนิ่งราวกับรูปสลักหิน
ไม่นานนัก “แฟรงค์ ศิวะกุล” ก็วิ่งเข้ามาในล็อบบี้ เสื้อเชิ้ตถูกปล่อยชาย กระเป๋าเป้สะพายข้าง ดูแตกต่างจากบรรยากาศรอบตัวอย่างสิ้นเชิง
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
หอบเล็กน้อย ขอโทษที รถติด…
หลุยส์ ภัทรเมธากุล+นอ
สายไปสามนาที
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
โอ๊ย ก็เพราะรถนั่นแหละ…เฮ้ย แต่แกนี่นะ ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ
หลุยส์ ภัทรเมธากุล+นอ
ยกมุมปากบางๆ นายก็เหมือนเดิม…ยิ้มง่ายเกินไป
แฟรงค์หัวเราะ ยกมือเกาศีรษะตัวเองเหมือนเด็กถูกดุ ทั้งที่ทั้งคู่รู้จักกันมานานเกินกว่าจะนับเป็นเพื่อนธรรมดา
พอ กับ นอ เป็นเพื่อนรักกัน
20 ปีแล้ว ที่ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันมาคนหนึ่งเป็นเพียงไกด์หนุ่มฐานะจนที่ยังคงยิ้มสู้ชีวิต
อีกคนคือประธานบริษัทผู้ร่ำรวย ลึกลับ และทรงอำนาจ
ใครจะคิดว่าเส้นทางที่ต่างกันสุดขั้ว จะกลับมาเชื่อมโยงเข้าหากันทุกครั้งที่เวลาหมุนไป
แฟรงค์นั่งลงบนโซฟานุ่มหรูในห้องพักของหลุยส์อย่างเก้ๆ กังๆ
เขารู้สึกแปลกทุกครั้งที่เข้ามาในโลกของเพื่อนคนนี้ มันช่างต่างจากห้องเช่าเล็กๆ ของเขาจนแทบเทียบไม่ติด
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
แกนี่ใช้ชีวิตไฮโซตลอดเลยนะ… ฉันยังงงเลยว่าทำไมยังคบเพื่อนจนๆ อย่างฉันอยู่
หลุยส์ ภัทรเมธากุล+นอ
หันมามอง แววตาจริงจัง เพราะนายคือคนเดียว…ที่ฉันเรียกว่าเพื่อนได้
แฟรงค์ชะงัก ใจเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน
แฟรงค์ ศิวะกุล+พอ
โห พูดซึ้งเชียวนะครับท่านประธาน! งั้นเลี้ยงข้าวฉันหน่อยดิ หิวจะตายแล้วเนี่ย
หลุยส์ ภัทรเมธากุล+นอ
ถอนหายใจ ยกมุมปากนิดๆ นิสัยไม่เปลี่ยนจริงๆ
ค่ำคืนนั้นผ่านไปด้วยการพูดคุยของเพื่อนเก่า
หลุยส์รู้ดี…ทุกนาทีที่อยู่ใกล้แฟรงค์ เขากำลังฝืนเก็บงำความจริงอันตรายบางอย่างที่ไม่ควรถูกเปิดเผย
เพราะหากแฟรงค์รู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์
มิตรภาพ 20 ปี อาจเปลี่ยนเป็นสิ่งอื่นที่ทั้งคู่ไม่อาจควบคุมได้…
Comments