กระจกแห่งเรื่องราว #5 เปลี่ยนไป

ต่อ

เรื่องราวกระจกบานแรกก็จบอยู่เพียงแค่ตรงนั้น

ทั้ง3คนได้ออกมาจากกระจกบานแรก

คิรัน(นักเดินทาง)

มันก็ดูอบอุ่นดีนี่น่า

รัว(นักเดินทาง)

นั้นนะสิ

อามะ(นักเดินทาง)

เราลองดูไปเรื่อยๆเดียวก็คงจะได้รู้ความจริงนั้นแหละ

คิรัน(นักเดินทาง)

อืม

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

มากันแล้วหรอคะ

อามะ(นักเดินทาง)

ใช่

รัว(นักเดินทาง)

มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ดูไปเรื่อยๆสิค่ะ

อามะ(นักเดินทาง)

อ่า...

อามะ(นักเดินทาง)

//เดินไปที่กระจกบานที่2

ได้มีถาดสีต่างๆวางเรียงกันไว้และขนนกวางอยู่สองอัน

อามะ(นักเดินทาง)

....?

รัว(นักเดินทาง)

อะไรบะเนี่ย

คิรัน(นักเดินทาง)

ครั้งนี้ไม่ใช่คำถามหรอเนี่ย

สีแต่ละถาดมีสีต่างกัน

ถาดที่1.สีขาว ถาดที่2.สีน้ำเงิน ถานที่3.สีแดง ถาดที่4.สีม่วง และถาดที่5.สีดำ

อามะ(นักเดินทาง)

...//มองสำรวจ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

เหมือนจะให้เราย้อมสีขนนกรึป่าวคะ?

อามะ(นักเดินทาง)

นั้นสิ

อามะ(นักเดินทาง)

แต่ขนนกมีแค่2อัน

คิรัน(นักเดินทาง)

ต้องเลือกให้ถูกต้องสินะ

รัว(นักเดินทาง)

ถ้าพลาดแล้วจะเป็นอย่างไงกันนะ

อามะ(นักเดินทาง)

....

อามะ(นักเดินทาง)

//หยิบกระดาษขึ้นมา

นกสีขาวอันบริสุทธิ์

โลหิตไหลอาบทั่วปีก

อามะ(นักเดินทาง)

คิรัน(นักเดินทาง)

หืม

รัว(นักเดินทาง)

นายรู้อะไรงั้นหรอ

อามะ(นักเดินทาง)

//จับขนนกอันแรก-จุ่มลงถาดสีขาว

อามะ(นักเดินทาง)

//จับขนนกอันที่สอง-จุ่มลงถาดสีแดง

คิรัน(นักเดินทาง)

รัว(นักเดินทาง)

ไม่ปรึกษากันเลย

อามะ(นักเดินทาง)

เรียบร้อย...

คิรัน(นักเดินทาง)

นายรู้ได้ยังไงว่าต้องยอมสี่นี้

อามะ(นักเดินทาง)

คำใบ้จากกระดาษ

คิรัน(นักเดินทาง)

อ๋อแต่ว่าสีแดงพอเข้าใจได้ว่าเป็นโลหิตที่ไหลอาบปีกก็อาจจะทำให้เป็นสีแดงได้

คิรัน(นักเดินทาง)

แต่สีขาว...?

อามะ(นักเดินทาง)

นกสีขาวอันบริสุทธิ์

อามะ(นักเดินทาง)

ตัวนกนั้นเป็นสีขาวอยู่แล้ว

อามะ(นักเดินทาง)

ก็เลยเลือกชุบสีขาว

รัว(นักเดินทาง)

ลืมไปเลยแฮะ

รัว(นักเดินทาง)

ว่านกเป็นสีขาว

อามะ(นักเดินทาง)

//ถือขนนกเดินไปที่กระจก

คิรัน(นักเดินทาง)

ทำยังไงต่อละ

รัว(นักเดินทาง)

นั้นสิ

อามะ(นักเดินทาง)

//กัดนิ้วตัวเอง

คิรัน(นักเดินทาง)

นายทำอะไรนะ!

อามะ(นักเดินทาง)

ก็....//น้ำขนนักจิ้มลงไปที่เลือดของตัวเอง

อามะ(นักเดินทาง)

//เขียนไปบนกระจก

นกสีขาวอันบริสุทธิ์=สีขาว

โลหิตไหลอาบทั่วปีก=สีแดง

กระจกได้ส่องแสงขึ้น

อามะ(นักเดินทาง)

อ่า...

คิรัน(นักเดินทาง)

ทำไมต้องใช้เลือดตัวเองเขียนด้วยละ

รัว(นักเดินทาง)

นั้นสิ

อามะ(นักเดินทาง)

ก็ไม่มีหมึกดำนี่น่า~//เดินเข้าไปในกระจก

คิรัน(นักเดินทาง)

....

รัว(นักเดินทาง)

....

ทั้งสามคนเข้าไปในกระจกอีกครั้ง

อามะ(นักเดินทาง)

(สวยจัง)

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

เชียนมากินข้าวได้แล้ว//เรียก

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ไม่อยู่หรอ...

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

//เดินหา

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

!//เห็นหญิงสาวคุยกับใครสักคน

. .

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ขอบคุณนะคะ//ยิ้ม

บุคคลปิศนา(??)

ไม่เป็นไร//ลูบหัว

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

อะไรนะ....//มอง

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ไว้มีโอกาสเจอกันนะคะ//ยิ้ม

คุมะ(????)

ได้สิงั้นฉันขอตัวก่อนนะ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ได้ค่ะ

คุมะ(????)

เธอเนี้ยเข้าหาคนง่ายจังเลยนะ//เดินออกไป

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

...//เดินเข้ามา

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

เอะ...

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

//ยืนมองเชียน-เงียบ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

พี่มาทำอะไรตรงนี้...

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

หาเธอนั้นแหละ...//ยช.

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

คนนั้นใคร//ยช.

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

อ๋อ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

พี่เขาชื่อคุมะ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

มาส่งหนูเพราะว่าหนูหลงทาง

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

งั้นหรอ...

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ไปกินข้าวเถอะ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ได้เลย//เดินไปกินข้าว

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

.....(นายจะไม่มีวันแย่งเชียนไปจากฉันได้)//กำหมัด

ความคิดที่บิดเบี้ยวค่อยๆกัดกินความคิดของเพสเทียไปที่ละน้อย

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ

หญิงสาวก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน

และยังคงไปพบคนชื่อคุมะบ้างและเริ่มบ่อยขึ้น

จนลืมคนที่อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ

ทิ้งคนที่อยู่ข้างตนไว้ข้างหลัง

อามะ(นักเดินทาง)

(อะไรกัน...)

อามะ(นักเดินทาง)

(แต่ว่าทำไมคนที่ชื่อคุมะถึงได้คุ้นหน้าขนาดนี้นะ....)

คิรัน(นักเดินทาง)

(ฉันคิดไปเองรึป่าวนะว่าคนชื่อคุมะคล้ายๆอามะเลย...)

รัว(นักเดินทาง)

คนชื่อคุมะหน้าตาเหมือนนายเลย//มองอามะ

อามะ(นักเดินทาง)

บัญเอิญนั้นแหละ

. .

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ไปไหนมาหรอ....

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

เอ่อ...

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ไปเดินตลาดมา~

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

และก็ไปหาพี่คุมะมา~

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ไม่คิดจะชวนฉันหน่อยหรอ?//เสียงเรียบ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ขอโทษ...ไม่เอาน่าพี่เพสเทียหนูขอโทษ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

เดียวคลาวหลังหนูชวนไปนะ!

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

อืม

เวลาก็ยังคนดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

จนความคิดของชายหนุ่มมัวหมองลงอย่างไร้สีสัน

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

....

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

พี่เป็นอะไร...//เป็นห่วง

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ป่าวหรอ...//ยช.

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

เธอจะไปหาคนชื่อคุมะอีกแล้วใช่ไหม?//ยช.

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

พี่รู้ได้ไง

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ก็ไปแถบจะทุกวันเลยนิ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

โธ่พี่หนูแค่ไปเดินตลาดเองส่วนพี่อยู่กับหนูทุกวันอย่างอนกันสิ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

อืม

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ไปเถอะ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ค่ะจะรีบกลับมานะ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

(เธอเลือกจะทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ)//มอง

นะฝั่งของเด็กสาว

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

รอหนูนานรึป่าว

คุมะ(????)

ไม่หรอก

คุมะ(????)

แต่หลังจากนี้เราคงจะไม่ได้เจอกันแล้วนะ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ทำไมละคะ

คุมะ(????)

ฉันต้องออกจากเมืองนี้แล้วฉันไม่อยากทำให้พี่เธอดูลำบากใจแล้วละ

คุมะ(????)

เธอมีพี่ชายไม่ใช่หรอเขาก็ดูใส่ใจจากเธอมากเลยนะแล้วทำไมต้องมาสนิทกับฉันอีกละ?

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆค่ะหนูอยากสนิทกับพี่นี่น่า

คุมะ(????)

งั้นหรอ

คุมะ(????)

แต่เธอละเลยเขาและมาหาฉันเนี้ยนะ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

เรื่องนั้น...หนูป่าวนะ

คุมะ(????)

ฉันต้องไปแล้วละคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ//เดินจากไป

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

....เดียวสิ..

หลังจากลากันครั้งสุกท้ายหญิงสาวก็ได้กลับไปหาชายหนุ่ม

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

กลับมาแล้ว~

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

เอะ...

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ไม่อยู่หรอ

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

//เดินหาทั่ว

เชียน(หญิงสาวคนหนึ่ง)

ไปไหนกันนะ....

จบ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ