เช้าวันจันทร์ – หน้าโรงเรียน
เสียงนักเรียนคุยกันจอแจหลังจากการประกาศหน้าเสาธงจบลง
ไอซ์ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างอาคารเรียน
มองโทรศัพท์ที่เงียบสนิทตั้งแต่เมื่อคืน...ไม่มีข้อความ ไม่มีแม้แต่ “พิมพ์อยู่”
เฟรม “อ่านแล้ว” แล้วก็หายไป
ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีการปฏิเสธ หรือแม้แต่คำว่า “ขอโทษ”
> ทำไมเงียบวะ
หรือเพราะเขาคิดไปเองจริง ๆ
“คิดอะไรอยู่?” เสียงปั้นหยาดังขึ้นจากข้างหลัง
เธอกับบาสเดินมาหา ขณะไอซ์รีบกดปิดหน้าจอมือถือ
ไอซ์:เปล่า ไม่มีอะไร
ปั้นหยา:อย่ามาโกหก กูเห็นนะ มึงรอแชทจากพี่เดือนนั่นอะ
ปั้นหยาหรี่ตา "เมื่อคืนมีคนบ่นลงไอจีสตอรี่ว่า ‘ความรู้สึกก็เหมือนแบต 1% เสียบชาร์จแต่ไม่เข้า’ ใช่มึงมั้ย?”
ไอซ์ถอนหายใจ “มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร”
“กูเข้าใจ” บาสตบบ่า
“แต่คนที่ทำให้เรารู้สึกได้ขนาดนี้ ควรจะใส่ใจกว่านี้ว่ะ ไม่ใช่เงียบใส่แบบนี้”
---
ห้องเรียน – คาบบ่าย
เสียงหัวเราะดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้อง
เฟรมนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนประจำ พร้อมกับ พี่พีท ที่ตอนนี้เริ่มคุ้นหน้าคุ้นตากับใครหลายคน
“พี่พีทนี่หล่อแบบผู้ดีอังกฤษเลยอะ”
“เขาเคยเรียนที่ลอนดอนนะ”
“ดูสนิทกับเฟรมมากเลยว่ะ”
คำพูดของคนรอบข้างมันดังเข้าหูไอซ์ทุกประโยค
แม้เขาจะพยายามก้มหน้าอ่านหนังสือ
แต่ใจก็ยังโดนดึงกลับไปยัง “จุดนั้น” เสมอ
> จุดที่เฟรมหายไป
จุดที่เฟรมหัวเราะกับคนอื่น
จุดที่เขารู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ทั้งที่คิดว่าตัวเองใกล้ชิดกว่านั้น
---
เย็นวันนั้น – บันไดทางลงตึกเรียน
“จะกลับยัง?”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง
ไอซ์หันไป
เป็นเฟรม…ที่มายืนอยู่ห่าง ๆ
ไม่ได้ส่งยิ้มแบบเดิม
ไม่ได้เข้ามาใกล้เหมือนเคย
แค่ยืน…เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
“อืม กำลังจะกลับ”
ไอซ์ตอบเรียบ ๆ
เฟรม:เรื่องเมื่อคืน…
ไอซ์:ไม่เป็นไร
ไอซ์ขัดขึ้น “ผมไม่ควรถามด้วยซ้ำ”
เฟรมเงียบ
ไอซ์ยิ้มบาง ๆ
แต่ในใจมันแทบจะแตกสลาย
ไอซ์:ผมแค่…ไม่อยากเข้าใจผิดคนเดียว
พี่ไม่ต้องตอบก็ได้ แต่ถ้ามีใครอยู่แล้ว หรือจะกลับไปหาคนเก่า…
เสียงไอซ์สั่นขึ้นเล็กน้อย
“แค่บอกครับ ผมจะได้ไม่รู้สึกโง่เวลานั่งรอแชทจากใครบางคนทั้งคืน”
---
เฟรมขยับเข้ามาใกล้
“มึงไม่ได้โง่เลยไอซ์”
ไอซ์เงยหน้าขึ้นสบตา
“แล้วผมคืออะไรในสายตาพี่?”
เฟรมเงียบอีกครั้ง
เหมือนคำถามนี้มันหนักเกินไป
เหมือนเขาเองก็ยังหาคำตอบให้ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้
สุดท้าย…
เฟรมแค่ถอนหายใจ แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“กลับบ้านดี ๆ นะ”
แล้วหันหลังเดินจากไป
ทิ้งให้ไอซ์ยืนอยู่ตรงนั้น
กับใจที่ไม่เหลืออะไรให้หวังอีกแล้ว
---
> เพราะคำว่า “ชอบ” มันไม่เคยถูกพูดออกมา
มีแต่การกระทำที่คล้ายจะใช่
แต่สุดท้าย…มันก็แค่ “คล้าย”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 12
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments