ตอนที่2

ตั้งแต่วันนั้น วันที่น้ำแดงหกใส่เสื้อและโดนลากไปห้องพยาบาล

ไอซ์ก็ไม่สามารถทำเหมือนทุกอย่างเป็นแค่ “อุบัติเหตุ” ได้อีกเลย

ไม่ใช่เพราะเปื้อนเสื้อ

แต่เพราะใจ...มันเปื้อนความรู้สึกบางอย่าง ที่ลบยังไงก็ไม่หาย

เฟร**ม:สบายดีมั้ย

เฟรม**: เสื้อแห้งรึยัง

ไอซ์:แห้งแล้วครับ ขอบคุณพี่อีกที

ไอซ์: แล้วพี่ล่ะ โดนใครแอบถ่ายตอนลากผมมั้ย 555

เฟรม: มี

เฟรม: ลงเพจโรงเรียนแล้วด้วย

เฟรม: แคปชั่นว่า “เดือนลากเด็กเสื้อเปียก เขาเป็นอะไรกัน?”

ไอซ์: 😳

ไอซ์: พี่อย่าลืมแจ้งลบด้วย เดี๋ยวคนเข้าใจผิด

[คืนวันนั้น – แชทย้อนหลัง]

เฟรม: ไม่แจ้ง

เฟรม:พี่แคปไว้ดูเอง

หัวใจไอซ์เต้นแรงตอนอ่านข้อความสุดท้าย

เขาควรจะตอบอะไรดีล่ะ?

เพราะทุกคำจากพี่เฟรม...มันเหมือนกำลังทำให้เขาหวั่นไหวทีละนิด

[วันรุ่งขึ้น – โต๊ะเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน]

ปั้นหยา:มึงยิ้มมุมปากกับโทรศัพท์เหมือนคนเพิ่งตกหลุมรักอะ

เสียงปั้นหยาแซวพร้อมตักลูกชิ้นใส่ปาก

บาส:หรือมึงตกหลุมพี่เฟรมไปแล้วจริง ๆ วะ บาสเสริม

อย่าลืมนะ ว่าเขาเป็นเดือน! เดือนอะไอซ์! แค่เดินเฉียดก็มีคนหวง!

ไอซ์:กูไม่ได้คิดอะไร ร่างบางตอบเสียงเบา

บาส:แต่อาการมึงคิดทุกอย่าง

ขนาดตอนกินข้าวยังมองมือถือทุกห้านาทีอะ!

ไอซ์ยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้วถอนหายใจ

ใช่...เขาคิด

คิดว่าเฟรมก็อาจจะ “คิดอะไร” กับเขาเหมือนกัน

[อีกวัน – แชทจากเฟรม]

เฟรม:พรุ่งนี้ว่างมั้ย

เฟรม: ไปติววิชาฟิสิกส์ด้วยกัน

เฟรม: ห้องเรียนรวม เดี๋ยวพี่เลี้ยงขนม

ไอซ์อ่านข้อความด้วยหัวใจพองโต

มือรีบพิมพ์ตอบเร็วกว่าแสง

ไอซ์ว่างครับ ได้เลย

[วันถัดมา – ห้องเรียนรวม]

เฟรมมาถึงพร้อมมันฝรั่งหนึ่งถุงกับน้ำแดงหนึ่งขวด

ไอซ์ที่มาถึงก่อน รีบลุกไปรับของโดยไม่ทันรู้ตัวว่าหน้าตัวเองแดงขนาดไหน

เฟรม:ของโปรดมึงใช่มั้ย พี่จำได้

เฟรมยิ้มมุมปาก

เฟรม:มึงเคยบ่นในแชท ว่าอยากกินแต่มักหมดก่อนทุกที

ไอซ์ยิ้มเขินแล้วก้มหน้ากินขนม

ในใจแอบคิดว่า ถ้าเฟรมเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เขาอาจเผลอใจง่ายกว่านี้ก็ได้

แต่แล้ว...ประตูห้องก็เปิดออก

เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นอย่างเป็นกันเอง

“เฟรม?”

ชายหนุ่มสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าคมแบบลูกครึ่ง เดินเข้ามา

พีท:เดาไว้แล้วว่ามึงต้องอยู่ที่นี่

เฟรมหันไป แล้วคลี่ยิ้ม

เฟรม:พีท? มึงกลับมาแล้วเหรอวะ

พีทกลับมาเมื่อคืน กะจะมาหาเซอร์ไพรส์ กลายเป็นเจอมึงติวหนังสือเฉย

ไอซ์ชะงัก…

แม้จะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ แต่จากสายตา สีหน้า และน้ำเสียง

มันฟ้องหมดว่า เขาไม่ใช่คนธรรมดาในชีวิตของเฟรม

“นี่พีท เพื่อนเก่าพี่เอง” เฟรมแนะนำ

“ไอซ์ เพื่อนที่ช่วยติวพี่อยู่ช่วงนี้”

“โอเคครับ” ไอซ์ยิ้มฝืน

พีทยิ้มบาง แล้วหันมาหาเฟรม

พีท:นึกว่าจะลืมกันแล้วซะอีก

“ใครจะลืมมึงลงวะ” เฟรมตอบพร้อมหัวเราะ

ก่อนที่พีทจะยกมือตบเบา ๆ ที่หัวไหล่เฟรมแบบคุ้นเคย

ไอซ์เงียบ

เขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับภาพตรงหน้า

[คืนนั้น – แชทจากเฟรม]

เฟรม: วันนี้ขอโทษนะ

เฟรม:พี่พีทกลับมาจากอังกฤษ พี่ไม่ได้บอกก่อน

เฟรม: เราไม่เจอกันตั้งแต่ม.3

ไอซ์อ่านข้อความนั้นซ้ำหลายรอบ

อยากจะถามว่า “แล้วทำไมต้องยิ้มให้เขาแบบนั้น”

แต่สุดท้าย เขาพิมพ์กลับแค่...

ไอซ์: ไม่เป็นไรครับ :)

...ทั้งที่ในใจ รู้สึกไปไกลกว่าคำว่า “แค่ติวเตอร์” ไปมากแล้ว

---

[แชท – ต่อมาอีกนิด]

ไอซ์:พี่เฟรมครับ

เฟรม: หือ?

ไอซ์: ถ้าพี่...มีใครอยู่แล้ว

ไอซ์: บอกผมได้นะครับ

เฟรม: ... มึงคิดว่าพี่มีเหรอ?

ไอซ์: ผมไม่รู้ครับ

ไอซ์: แค่...มันรู้สึกเหมือนผมอยู่ผิดที่

ไอซ์ :ถ้าผมคิดไปเอง

ไอซ์: งั้นเดี๋ยวผมจะถอยออกมาเองก็ได้

ไม่มีข้อความตอบกลับ

หน้าจอขึ้นแค่ “อ่านแล้ว” กับเวลา 22:47

แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีคำใด ๆ

...ไม่มีแม้แต่การพิมพ์ค้าง

และนั่นคือครั้งแรก ที่ไอซ์รู้สึกว่า

ความรู้สึกของตัวเอง...อาจไม่ได้สำคัญกับเขาขนาดนั้น

หรือไม่ก็

เฟรมยังไม่พร้อมจะตอบว่า "ใช่" หรือ "ไม่ใช่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***