เมื่อแม่ของลูกเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาล
ความลับที่ยังไม่กล้าพูด
ห้องนั่งเล่นบ้านรัน — กลางคืน ฝนตกเบา ๆ นอกหน้าต่าง
ข้าวฟ่างกับข้าวปั้นหลับไปแล้ว รันนั่งอยู่ตรงโซฟาในความเงียบกับเพื่อนสนิทของเขา — พาย
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(ยื่นแก้วชาร้อนให้รัน แล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นจิบ)
วันนี้ดูไม่เหมือนนายเลย
รัน(นายเอก)
(รับแก้วมา ก้มหน้ากุมมันไว้ในมือ)
ไม่ต้องเดาหรอก...ฉันเจอเขาอีกแล้ว
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(ถอนหายใจเบา ๆ แล้ววางแก้วลงบนโต๊ะ)
ธีร์ใช่มั้ย?
รัน(นายเอก)
(พยักหน้าเงียบ ๆ)
พายมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยสายตาเป็นห่วง เขารู้ดีว่าเบื้องหลังรอยยิ้มบาง ๆ ของรันนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่เคยพูดออกมา
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
แล้วเขารู้ยัง…ว่าเขาเป็นพ่อเด็ก?
รัน(นายเอก)
(เงียบไปนาน ก่อนพูดเบา ๆ)
ยัง...
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(เสียงนิ่งลงเล็กน้อย)
นายจะเก็บความลับนี้ไปถึงเมื่อไหร่รัน?
รัน(นายเอก)
(สั่น ๆ ในใจ แต่ยังไม่ตอบทันที)
ฉันไม่กล้าพูดออกไป…กลัวว่าเขาจะไม่รับมันได้
กลัวว่าเขาจะจากไปอีกครั้ง
สายฝนข้างนอกเริ่มแรงขึ้น เสียงฟ้าร้องเบา ๆ ดังมาจากไกล ๆ เสมือนกลบเสียงในอกที่ไม่เคยสงบลงเลย]
[รันมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาเต็มไปด้วยคำถามและความกลัวที่ไม่มีคำตอบ
รัน(นายเอก)
(พึมพำกับตัวเองเบา ๆ)
ฉันไม่เคยลืมเลยว่าแม่เขาเกลียดฉันแค่ไหน
ว่าเขาเลือกเดินจากไป...
ฉันเลยไม่รู้ว่า...ถ้าฉันพูดความจริงออกไปตอนนี้
มันจะเปลี่ยนอะไรได้หรือเปล่า
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(เสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย)
แต่นายไม่คิดเหรอ ว่าลูกควรได้รู้ความจริง
ธีร์เอง...ก็มีสิทธิ์ที่จะรู้เหมือนกัน
รันกำแก้วแน่น ความรู้สึกในใจตีวนจนหายใจแทบไม่ทัน]
[เขาไม่กลัวความผิดพลาดในอดีตเท่ากับ “ความผิดหวัง” ที่อาจเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง
รัน(นายเอก)
(เสียงเบา สั่นเล็กน้อย)
เพราะฉันรู้สึกว่า...
ความลับที่ฉันแบกอยู่ตอนนี้
มันยังปลอดภัยกว่าความจริงที่อาจพังทุกอย่าง
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(ลูบไหล่รันเบา ๆ แล้วพูดช้า ๆ)
แต่นายลืมไปอย่างหนึ่งรัน
ความรัก...ไม่ควรถูกซ่อนอยู่ในความกลัว
และความจริง...ไม่ควรเป็นสิ่งที่เราอาย
รันเงียบไปอีกครั้ง แววตาหนักอึ้งเต็มไปด้วยความลังเล แต่ลึก ๆ แล้ว เขารู้ว่า...คำพูดของพายคือความจริง
และเขาจะต้องตัดสินใจในเร็ว ๆ นี้ ว่าจะพูด...หรือจะเก็บความลับนี้ไว้ตลอดไป
Comments