เมื่อแม่ของลูกเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาล
เขาไม่รู้ว่าคือบ้านของพ่อเด็ก
บ้านพักตากอากาศของรัน – ช่วงเย็น
บรรยากาศเงียบสงบ แสงเย็นส่องลอดไม้ระแนงเข้ามาในบ้าน ข้าวปั้นและข้าวฟ่างกำลังเล่นตัวต่อกันบนพรมในห้องนั่งเล่น
ข้าวฟ่าง
(เงยหน้ามองแม่)
แม่~ หนูอยากให้คุณหมอเมื่อวานมาเล่นบ้านเราบ้าง
ข้าวปั้น
(พยักหน้า)
ผมก็อยากให้เขามาดูห้องผมอะครับ ห้องของผมมีเครื่องบินนะ
รัน(นายเอก)
(วางแก้วน้ำ แล้วยิ้มจาง ๆ)
เราเพิ่งเจอเขาเอง อย่าเพิ่งวุ่นวายให้เขามาหาที่บ้านสิลูก
ข้าวฟ่าง
(ทำหน้าเศร้า)
ก็แม่ดูเหงาเวลาเห็นคุณหมอนี่นา
รัน(นายเอก)
(ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้ม)
แม่ไม่ได้เหงา แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย
ห้องครัว – พาย (เพื่อนสนิทรัน) มาหาที่บ้าน เดินเข้าครัวมาช่วยเตรียมอาหารเย็น
พายเป็นคนอารมณ์ดี ใส่เสื้อกาวน์ทับชุดลำลอง ใครมองก็รู้ว่าเป็นหมอ แต่บุคลิกกลับเป็นกันเองเกินกว่าหมอทั่วไป
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ แล้วยกขนมปังออกจากถุง)
เด็ก ๆ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ บ้านเงียบดีด้วย แอบอยากมาอยู่ด้วยเลย
รัน(นายเอก)
(หั่นผักอยู่ที่เคาน์เตอร์)
งั้นก็ย้ายมาเลยสิ ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(หัวเราะเบา ๆ แล้วเปรยขึ้น)
ว่าแต่...วันนี้ดูเงียบ ๆ ไปนะ เจอเขาอีกเหรอ?
รัน(นายเอก)
(หยุดมือเล็กน้อย ก่อนพูดเบา ๆ)
อืม...เจอ
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(ถอนหายใจเงียบ ๆ แล้วเท้าแขนบนโต๊ะ มองหน้าเพื่อนสนิท)
แล้วเขารู้หรือยัง ว่าบ้านนี้...คือบ้านของเขาเหมือนกัน?
รัน(นายเอก)
(สายตาว่างเปล่า ก่อนพูดเสียงเรียบ)
ยัง...เขาไม่รู้
พายเงียบไป ไม่อยากซ้ำเติมรัน เพราะรู้ดีว่าเบื้องหลังบ้านหลังนี้ไม่ใช่แค่ที่พักธรรมดา แต่มันคือ "บ้านของพ่อเด็ก" บ้านที่รันเคยอยู่กับธีร์ในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนจะถูกแยกจากกันโดยครอบครัว
พาย (เพื่อนสนิทของนายเอก)
(พูดเบา ๆ)
รัน...จะหลบหน้าเขาไปตลอดไม่ได้หรอกนะ โดยเฉพาะถ้าเขาเริ่มสงสัย
Comments