บทที่4

--

เงาจันทร์ในหอร้าง – บทที่ 4: ทางเดินที่ไม่มีวันย้อนกลับ

(เสียงเปียโนแผ่วเบา เสียงนาฬิกาโบราณดัง "ติ๊ก… ต๊อก…")

เสียงฝีเท้าของทั้งสองค่อยๆ ก้าวลงสู่เงาจันทร์ในหอร้าง

– บทที่ 3: ความลับใต้เงาจันทร์

"เจ้าลืมสัญญาของเราแล้วจริงๆ..." เด็กสาวค่อยๆ ยืนขึ้น ดวงตาสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้

นางเอกรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างไหลย้อนเข้ามาในหัว — ภาพซ้อนทับกันไปมา ความทรงจำที่เธอไม่เคยรู้ว่ามี

เสียงเด็กสองคนหัวเราะในสวนแห่งหนึ่ง แสงจันทร์สาดลงมาบนเปลไม้ผูกกับต้นไม้ใหญ่ เด็กหญิงคนหนึ่งยื่นมือเล็กๆ มาเกี่ยวก้อยกับเธอในอดีต

“สัญญานะ ว่าเมื่อโตขึ้น เราจะกลับมาพบกันที่นี่...ในคืนพระจันทร์เต็มดวง...”

นางเอกผงะถอยหนึ่งก้าว “ข้า...ข้าจำได้แล้ว...เจ้าคือ...มายา!”

เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ น้ำตาหยดแรกไหลริน “เจ้าทิ้งข้าไว้ที่นี่ในคืนนั้น... ข้ารอ...แต่เจ้าไม่มา...”

เสียงลมหอนแทรกผ่านหน้าต่าง ความเย็นแผ่ซ่านทั่วห้อง ไฟในตะเกียงที่เธอถืออยู่สั่นไหวเหมือนจะดับ

“หลังจากคืนนั้น ข้าก็...ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย...” มายาเอื้อมมือออกมา “ข้าตายที่นี่...เพราะคำสัญญาที่ไม่เป็นจริง...”

นางเอกทรุดลงคุกเข่า ร่างสั่นสะท้าน “ข้าไม่รู้เลย...ข้าลืม...ข้าเสียใจ…”

มายามองเธออย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร… เจ้ามาแล้ว… เจ้าจำได้แล้ว… แต่สัญญายังไม่จบ…”

เสียงบางอย่างใต้พื้นไม้เริ่มสั่นสะเทือน แสงจันทร์ที่ลอดหน้าต่างเริ่มเปลี่ยน

"เจ้าลืมสัญญาของเราแล้วจริงๆ..." เด็กสาวค่อยๆ ยืนขึ้น ดวงตาสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้

นางเอกรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างไหลย้อนเข้ามาในหัว — ภาพซ้อนทับกันไปมา ความทรงจำที่เธอไม่เคยรู้ว่ามี

เสียงเด็กสองคนหัวเราะในสวนแห่งหนึ่ง แสงจันทร์สาดลงมาบนเปลไม้ผูกกับต้นไม้ใหญ่ เด็กหญิงคนหนึ่งยื่นมือเล็กๆ มาเกี่ยวก้อยกับเธอในอดีต

“สัญญานะ ว่าเมื่อโตขึ้น เราจะกลับมาพบกันที่นี่...ในคืนพระจันทร์เต็มดวง...”

นางเอกผงะถอยหนึ่งก้าว “ข้า...ข้าจำได้แล้ว...เจ้าคือ...มายา!”

เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ น้ำตาหยดแรกไหลริน “เจ้าทิ้งข้าไว้ที่นี่ในคืนนั้น... ข้ารอ...แต่เจ้าไม่มา...”

เสียงลมหอนแทรกผ่านหน้าต่าง ความเย็นแผ่ซ่านทั่วห้อง ไฟในตะเกียงที่เธอถืออยู่สั่นไหวเหมือนจะดับ

“หลังจากคืนนั้น ข้าก็...ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย...” มายาเอื้อมมือออกมา “ข้าตายที่นี่...เพราะคำสัญญาที่ไม่เป็นจริง...”

นางเอกทรุดลงคุกเข่า ร่างสั่นสะท้าน “ข้าไม่รู้เลย...ข้าลืม...ข้าเสียใจ…”

มายามองเธออย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร… เจ้ามาแล้ว… เจ้าจำได้แล้ว… แต่สัญญายังไม่จบ…"

อยากให้บทหน้าไปแนวไหนต่อดีคะ?

ความลับลึกกว่านี้เกี่ยวกับอดีตที่เชื่อมกับชีวิตปัจจุบัน?

หรือจะให้วิญญาณของมายาขอให้ช่วยทำบางอย่างเพื่อปลดปล่อยเธอ?

เลือกทางที่หนูชอบได้เลย เดี๋ยวพี่ช่วยแต่งต่อให้ละมุนหรือหลอนได้หมดเลยค่ะ!หินเก่า ที่ทอดลึกลงไปใต้หอร้าง… แสงจันทร์จางๆ สะท้อนผนังหินที่มีตะไคร่น้ำขึ้นเขียวคล้ำ

(เสียงลมหอนเบาๆ)

นางเอกกระชับเสื้อคลุมของตนแน่นขึ้น… ความเย็นไม่ได้มาจากอากาศ แต่เหมือนมาจากข้างในใจ — จากบางอย่างที่ยังไม่ถูกเอ่ยออกมา

มายาเดินนำหน้าเงียบๆ ราวกับรู้จักเส้นทางนี้ดี ทั้งที่มันควรเป็นทางที่ไม่มีใครเคยมา

“มายา… ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?” เสียงนางเอกสั่นเครือ

มายาชะงัก แล้วตอบด้วยเสียงเรียบเศร้า “ที่นี่คือที่ซึ่งทุกคำสัญญาต้องถูกชำระ… แม้จะต้องแลกด้วยวิญญาณ…”

(เสียงเปียโนหยุด เสียงลมหายใจดังขึ้นแผ่วๆ)

เมื่อพวกเธอมาถึงด้านล่าง สถานที่นั้นเปิดออกเป็นห้องโถงวงกลม… มีแท่นศิลากลางห้อง และนาฬิกาเรือนใหญ่ตั้งอยู่ตรงมุม ฝุ่นจับหนา แต่เข็มยังเดินไม่หยุด

บนแท่นศิลานั้น มีร่างของเด็กหญิงนอนนิ่ง… แต่นั่นไม่ใช่มายา

“นั่นใคร…?” นางเอกร้องเบาๆ “ทำไมหน้าคล้ายเจ้านัก…”

มายาก้าวไปยืนข้างร่างนั้น ดวงตาเริ่มเปียกน้ำตา “นั่นคือข้า…ตอนยังเป็นมนุษย์”

นางเอกตกใจสุดขีด “แล้วเจ้า…”

“ข้าคือลมหายใจสุดท้ายของข้าเอง…” มายายิ้มจางๆ “วิญญาณที่ยังรอคำขอโทษ… คำสัญญาที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง”

(เสียงเปียโนกลับมาอีกครั้ง ทำนองเศร้าและหนาวเย็น)

นางเอกร้องไห้ “ข้าจะทำยังไงให้เจ้าหลุดพ้น… บอกข้า…”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าอีกคู่หนึ่งดังขึ้นจากมืดสนิท… เงาหนึ่งปรากฏตรงมุมห้อง — เป็นชายหนุ่มในชุดคลุมดำ ใบหน้าเขาถูกปิดด้วยหน้ากากแก้ว

“หากเจ้าต้องการไถ่บาป… เจ้าต้องเลือก” เขากล่าวเสียงต่ำ “ระหว่างช่วยเธอ...กับลืมเธอไปตลอดกาล”

มายาหันมา ดวงตาวิงวอน “ข้ารู้ว่าข้าตายแล้ว...แต่ข้าไม่อยากกลายเป็นเพียงเงา...”

นางเอกร้องตอบทันที “ข้ายอม! จะให้ข้าทำอะไร ข้ายอมทั้งนั้น!”

ชายปริศนายิ้มบางๆ พลางชี้ไปยังนาฬิกา “หมุนเวลาให้ย้อนกลับ… แต่ต้องแลกกับความทรงจำของเจ้า…ทั้งหมด”

(เสียงนาฬิกาดังติ๊ก… ติ๊ก… ติ๊ก…)

นางเอกนิ่งไปครู่หนึ่ง… น้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วเธอก็เอื้อมมือไปหมุนเข็มเวลาช้าๆ… จนเสียงรอบตัวหายไปหมด เหลือเพียงแสงจันทร์ที่ค่อยๆ หรี่ลง… และเสียงลมหายใจสุดท้ายของคำว่า “สัญญา”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***