บทที่2

เงาจันทร์ในหอร้าง

---บทที่2

เงาจันทร์ในหอร้าง –

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากบันไดไม้เก่า เธอก้าวขึ้นทีละขั้น หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกขณะ ไม้แผ่นหนึ่งลั่นเอี๊ยดจนนางเอกชะงัก เงาของเด็กสาวยังคงสะท้อนอยู่บนผนัง… แต่เมื่อเธอหันกลับไป เงานั้นกลับหายไปแล้ว

“เดี๋ยวก่อน...” เธอกระซิบ

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบน ห้องเก่าห้องหนึ่งเปิดอ้าออกเองอย่างช้าๆ ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านผมเธอจนลอยปลิว

ภายในห้องนั้น เด็กสาวในชุดขาวซีดนั่งอยู่ตรงกลางห้อง ผมยาวปิดหน้า และเสียงกระซิบเอื่อยๆ ดังขึ้นอีกครั้ง

“ข้าคอยเจ้า… ตั้งแต่คืนพระจันทร์เต็มดวงวันนั้น…”

นางเอกกลั้นใจ เดินเข้าไปใกล้ แล้วถามเบาๆ

“เจ้าเป็นใครกันแน่... ทำไมถึงคอยข้า...?”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้น เผยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า “เจ้า...ลืมสัญญาไปแล้วหรือ...”

หัวใจนางเอกสั่นไหว เธอไม่รู้ว่าตัวเองลืมอะไรไป แต่บางอย่างในใจเธอเริ่มก่อตัวขึ้น เป็นความรู้สึกคุ้นเคย… และความผิด

กลางคืนที่เงียบสงัด หอร้างที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางป่าก็ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีก ทว่า…วันนี้มีเสียงเล็กๆ ดังแว่วมาแต่ไกล

“คอยเจ้านานละ...” เสียงเด็กสาวใสๆ ดังขึ้นท่ามกลางความมืด

นางเอกเดินผ่านประตูไม้ที่ผุพังเข้าสู่หอร้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลผสมกับความหวัง ริมฝีปากสั่นเบาๆ พึมพำ “จะต้องเจอเจ้าให้ได้…”

เด็กคนนั้นยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ แสงจันทร์สะท้อนเงาเด็กสาวบนผนังหอร้างอย่างลางเลือน