ในนามเมีย…ที่เขาไม่ต้องการ ตอนที่ 4: รอยร้าวในความเงียบ

เรือนรับรอง – เช้าวันถัดมา

เซียร่านั่งจัดแฟ้มเอกสารอย่างเงียบเชียบ เสียงฝุ่นที่ฟุ้งจากซองกระดาษเก่าแทบจะกลบเสียงลมหายใจของเธอ นิ้วเล็กๆ พันพลาสเตอร์สีเนื้อไว้เรียบร้อย แต่ก็ยังขยับมือทำงานอย่างไม่หยุดหย่อน

เธอไม่ได้บ่น ไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือจากใคร แม้แต่แม่บ้านที่เดินผ่านไปมาก็แทบจะไม่แลมอง

หน้าต่างชั้นบน – ห้องทำงานวายุ

ชายหนุ่มยืนกอดอก มองลงมาจากบานกระจกใส เห็นเธอนั่งอยู่ใต้แสงแดดอ่อน สะบัดฝุ่นออกจากแฟ้มเอกสารเก่าๆ อย่างเงียบงัน

เขาขมวดคิ้วแน่น ไม่ใช่เพราะโมโห… แต่เพราะไม่เข้าใจว่าทำไม “ผู้หญิงแบบนั้น” ถึงยังนั่งอยู่ตรงนั้นได้ โดยไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย…แม้จะถูกผลักให้เป็นเหมือนคนใช้อย่างจงใจ

วายุ

(พึมพำกับตัวเอง)“เธอทนอะไรนักหนา…หรือแค่แกล้งทำเหมือนไม่รู้สึก?”

วายุ

เขาหันหน้าหนี พยายามปัดภาพในหัวทิ้ง แต่ในใจกลับรู้สึก…หงุดหงิดโดยไร้เหตุผล

บ่ายวันเดียวกัน – หน้าห้องครัว

เซียร่าเอากระดาษเอกสารที่จัดเสร็จแล้วมาวางไว้ให้แม่บ้าน แต่ถูกสบตากับคำพูดที่จงใจดังให้ได้ยิน

แม่บ้านคนที่ 2

(กระซิบเสียงแข็ง)“นึกว่าจะอยู่ได้ไม่ถึงสามวัน…สงสัยจะแกล้งทนไว้ให้คุณวายุเห็นใจสินะ”

แม่บ้านคนที่ 1

(หัวเราะเบาๆ)“คุณวายุไม่ใช่คนใจอ่อนหรอก เธอทนไปก็เท่านั้นแหละ”

เซียร่าไม่ได้ตอบโต้ เธอเพียงยกมือไหว้แล้วเดินจากไปอย่างสงบ

ค่ำวันเดียวกัน – ห้องอาหาร

เซียร่าตักข้าวทานคนเดียวเงียบๆ จนกระทั่งวายุเดินเข้ามา แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามโดยไม่พูดอะไรเช่นเคย

บรรยากาศเหมือนน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย เซียนร่าตักแกงให้เขาอย่างอัตโนมัติ ไม่แม้แต่จะสบตา

วายุ

(เสียงเย็นเฉียบ)“ไม่ต้องทำเหมือนเราเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ฉันไม่ต้องการ”

วายุ

เธอเงยหน้าขึ้นเพียงครู่ ก่อนตอบอย่างเรียบเฉย

เซียร่า

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ แค่…เห็นคุณยังไม่กินอะไรเลยทั้งวัน”

คำพูดนั้นไม่ได้อ่อนหวาน แต่กลับกระแทกใจเขา วายุรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่ความเงียบของเธอโดยไม่ตั้งใจ

วายุ

(เสียงกระด้าง)“หยุดพยายามจะทำตัวดีใจกว้าง ทุกอย่างที่เธอทำ…ฉันไม่เคยขอ”

เซียร่า

(ยิ้มจางๆ)“ค่ะ ฉันรู้…”

วายุมองสบตาเธอ นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็น “ความเหนื่อย” ในดวงตาของเธอ ไม่ใช่เพราะอยากได้ความรัก แต่เพราะต้องแบกรับคำดูถูก…โดยไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหน

เขาหลบตาโดยไม่รู้ตัว

ก่อนเที่ยงคืน – ห้องนั่งเล่น

วายุเดินลงมาขณะทุกคนหลับ กลับเห็นไฟห้องนั่งเล่นยังเปิดอยู่

เซียร่าหลับคอพับอยู่ที่โซฟาในท่าทางนั่งพิงพนัก มือยังถือผ้าพันแผลกับกล่องยา บนโต๊ะมีบันทึกเล่มเล็ก ๆ เขียนชื่อแม่บ้านและรายการยาที่แต่ละคนในบ้านใช้ประจำ

เธอกำลังพยายาม “ช่วย” โดยไม่ให้ใครรู้

วายุยืนนิ่ง มองเธอเงียบๆ เห็นเธอสะดุ้งตื่นเพราะความเย็น แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น ก้มเก็บของเงียบๆ

พอเห็นเขา เธอก็รีบไหว้ และเตรียมเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร

วายุ

(เอ่ยขึ้นโดยไม่ตั้งใจ)“…มือดีขึ้นหรือยัง?”

เซียร่าหยุดเท้า หันมามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ

เซียร่า

(เสียงแผ่ว)“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณที่ถาม”

แล้วเธอก็ก้าวเดินจากไป…ทิ้งเขาไว้กับคำถามในใจ ว่า…ทำไมเสียงเธอถึงฟังเหมือนบาดลึกมากกว่ารอยแผลที่นิ้วเสียอีก

จบบทตอนที่ 4

เขาเริ่มรู้สึกว่าความเงียบของเธอ…ไม่ใช่การยอมจำนน แต่คือเกราะที่เขาไม่มีทางเจาะเข้าไปได้ง่าย ๆและเพราะเข้าไปไม่ได้…เขาจึงเริ่มหวั่นไหว

…