ในนามเมีย…ที่เขาไม่ต้องการ
ตอนที่ 1: การแต่งงานที่ไม่มีความรัก
โบสถ์สีขาวเงียบสงบกลางกรุงเทพฯ แสงแดดยามสายส่องลอดกระจกสีแต่งแต้มลวดลายศักดิ์สิทธิ์บนพื้นหินอ่อน
เสียงสวดเบาๆ คลออยู่ด้านหลัง ขณะที่คู่บ่าวสาวยืนเคียงข้างกัน…ห่างเหินราวกับคนแปลกหน้า
เซียร่า – รินรดา วงค์วิวัฒน์
หญิงสาวผู้ยืนอยู่ในชุดเจ้าสาวแสนงดงาม ผ้าคลุมหน้าเบาบางไหวตามลมหายใจ
มือสั่นไหวภายใต้ถุงมือสีงาช้างที่ประดับไข่มุกเรียงราย
วายุ – ธราธิป อริยชัยกุลวิโรจน์
ชายหนุ่มในชุดทักซิโดหรู ใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาแข็งกร้าวไม่แม้แต่จะมองเธอตรงๆ
บาทหลวง:
“คุณธราธิป ยอมรับคุณรินรดาเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายหรือไม่?”
วายุ
(เสียงต่ำ เย็นชา กระซิบเบาๆ แต่เจ็บแสบ)“ถ้าอยากแต่งนัก…ก็แต่ง”
(เว้นจังหวะก่อนตอบคำถามของพิธีกร)
วายุ
(ตอบเสียงชัด)“ครับ ผมยอมรับ”
เซียร่าหลุบตาลง ชีพจรเต้นแรงในอก ความเจ็บแล่นผ่านหน้าอกเหมือนลมหายใจถูกบีบไว้
เธอตอบรับด้วยเสียงเบาแต่มั่นคง
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำยินดีจากเจ้าบ่าว
มีเพียงสายตาเหยียดเย็นของเขา ที่ปรายมองเธอราวกับสิ่งที่เขาไม่ต้องการ
ในรถระหว่างทางกลับคฤหาสน์อริยชัยกุล
ความเงียบอึดอัดอบอวลในรถหรูที่ควรมีเสียงหัวเราะของคู่รักใหม่
มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และคำพูดที่เหมือนคมมีดของเขา
วายุ
“อย่าหวังว่าฉันจะมองเธอเป็นเมีย… เพราะสิ่งที่เธอได้ มีแค่ตำแหน่งลวงๆ เท่านั้น”
เซียร่า
(ตอบเรียบ พยายามไม่ให้เสียงสั่น)“ฉันไม่เคยหวังค่ะ…แค่คุณย่าไม่ผิดหวัง ฉันก็พอใจแล้ว”
วายุ
(แค่นเสียงเยาะ)“เสแสร้งได้เก่งจริงๆ…”
คฤหาสน์อริยชัยกุล – ห้องนอนของสามีภรรยา
เซียร่าก้าวเข้ามาในห้องนอนหรูหราด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
ห้องนี้…ที่ควรเป็นพื้นที่แห่งรัก กลับเย็นชาราวกับคุกทองคำ
วายุ
(ถอดสูท วางลงอย่างไม่ใส่ใจ)“ห้องนี้มีเตียงเดียว แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปนอนอีกห้อง”
เซียร่า
(หันไปสบตาเขา พูดเสียงเบา)“ฉันไม่เคยหวังจะได้นอนข้างคุณอยู่แล้วค่ะ”
วายุ
(ชะงักนิด ก่อนกลบมันด้วยเสียงเหยียดเยาะ)“ก็ดี จะได้ไม่มีปัญหาในอนาคต”
เซียร่า
(ยิ้มบาง รอยยิ้มที่ปนเศร้า)“ค่ะ…”
จบบทตอนที่ 1 ด้วยความคิดของเซียร่า
“ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าคืออะไร…แต่ในเมื่อฉันเข้ามาอยู่ในสถานะนี้แล้ว ฉันจะไม่ร้องไห้เพราะความเกลียดของคุณอีก…ฉันจะยืนให้ได้…แม้ในฐานะภรรยาที่ไม่มีใครต้องการ”
Comments