คืนแสงไฟในหมู่บ้านร้าง

จุดเริ่มต้นกลางทุ่ง

ท้องฟ้ายามค่ำคืนปกคลุมไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับ ลมเย็นๆ พัดผ่านทุ่งนาโล่งกว้างที่เต็มไปด้วยตอข้าวแห้งๆ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ รับรู้ถึงกลิ่นหอมของดินและความเย็นที่ปะทะผิว

“ที่นี่…ที่ไหน?” ฉันพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันไปข้างๆ ก็เห็นแม่กับพี่สาวนั่งอยู่ไม่ไกล พวกเขาเหมือนกำลังนั่งคุยกันเบาๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยผิดปกติ

ฉันลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นออกจากกระโปรงนักเรียนที่ยังใส่อยู่เหมือนเดิม แล้วมองไปรอบๆ

มันเป็นทุ่งนาที่เคยเกี่ยวข้าวไปนานแล้ว เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่ากับเงาของต้นไม้ไกลๆ

ถนนลูกรังเส้นหนึ่งทอดยาวไปในความมืด มีเพียงแสงไฟลางๆ อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา

“แม่… ทำไมเราอยู่ตรงนี้อะ?” ฉันเอ่ยถาม

แม่หันมามองด้วยแววตานิ่งสงบ

“พี่แกเคยไปดูแล้ว หมู่บ้านนั่นน่ะ… ไม่มีใครอยู่หรอกลูก”

“แต่หนูเห็นมีไฟนะ เหมือนมีเสียงเพลงด้วย”

แม่ส่ายหัว พี่สาวขยับเข้ามาจับมือฉันเบาๆ

“อย่าไปยุ่งเลย…”

แต่ฉันไม่เชื่อ ความอยากรู้อยากเห็นมันเอาชนะความกลัว ฉันก้าวขาออกเดินไปตามถนนลูกรัง เสียงกรอบแกรบของเศษหญ้าแห้งใต้เท้าดังประสานไปกับเสียงลมพัด ฉันหันไปมองเห็นแม่กับพี่เดินตามมาช้าๆ

หมู่บ้านข้างหน้าค่อยๆ ปรากฏเป็นเงาบ้านไม้เก่าๆ หลายหลัง บางหลังมีแสงไฟลอดออกจากหน้าต่าง บางหลังมีเสียงเพลงเบาๆ ลอยตามลมมา

ฉันหยุดอยู่หน้าบ้านไม้หลังหนึ่ง มันเหมือนบ้านเก่าที่เคยเห็นในหนังจีนโบราณ มีพระตั้งอยู่หน้าทีวีเก่าๆ

“ขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทางด้วยนะคะ…” ฉันยกมือไหว้ก่อนเดินเข้าไป ทุกอย่างดูเก่าแต่สะอาดอย่างประหลาด

ฉันกดรีโมททีวีที่วางอยู่บนโต๊ะ…

แอ๊ด… เสียงทีวีเก่าดังขึ้น ภาพบนจอกลายเป็นภาพสีขาวดำพร่าๆ ก่อนจะปรากฏภาพผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มให้ด้วยใบหน้าขาวซีด

“รีบออกไป…” เสียงผู้หญิงคนนั้นพูดออกมา ก่อนที่หน้าจอจะดับวูบ

ฉันหันไปหาแม่กับพี่

“ไปเถอะ… หนูว่าไม่ดีละ”

แต่เสียงบางอย่างดังมาจากหลังบ้าน

ตึก… ตึก… ตึก…

มันกำลังเข้ามาใกล้

ฉันจับมือแม่กับพี่ แล้วตะโกน