ตอนที่ 5

เช้าวันใหม่มาเยือน พร้อมกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่ลอยคลุ้งไปทั่วคฤหาสน์

ม่อน ยืนพิงเคาน์เตอร์ในห้องครัว เลื้อยตัวอย่างขี้เกียจพลางดูดนมกล่องไปด้วย ท่าทางกวน ๆ อย่างกับเด็กม.ปลายไม่มีผิด

ในขณะที่คนอื่น ๆ ต่างสวมสูทเรียบร้อย รอรับคำสั่งของคิมหันต์อยู่ที่ห้องประชุม

ผู้ช่วย : "คุณม่อนครับ ท่านคิมหันต์เรียกครับ"

ม่อนกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะอมยิ้ม แล้วเดินกระแดะ ๆ ออกไปอย่างไม่รีบร้อนนัก

ม่อน : "อ่าฮะ~ รู้แล้วน่า ไม่ต้องทำหน้าซีเรียสเหมือนจะไปออกรบหรอก"

เจ้าตัวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องประชุมเข้าไป

สายตาคมกริบของ คิมหันต์ ตวัดมองทันทีที่ม่อนโผล่มา ทว่าท่าทางของเขาก็ยังคงนิ่ง เย็นชา และเคร่งขรึมเหมือนเคย

คิมหันต์ : "นั่งลง"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั่ง ม่อนแกล้งถอนหายใจเหมือนคนเบื่อโลก แต่ก็ยอมทิ้งตัวลงนั่งอย่างว่าง่าย

คิมหันต์โยนแฟ้มข้อมูลบางอย่างลงตรงหน้าเขา

คิมหันต์ : "วันนี้มีภารกิจใหม่... ต้องไปคุมการเจรจากับกลุ่มคู่แข่งที่ท่าเรือ"

ม่อน : "โอ๊ย ภารกิจแบบนี้อีกแล้วเหรอครับ ผมเบื่อจะตายอยู่แล้ว"

คิมหันต์ ไม่ตอบ แต่แววตาที่มองมา... จ้องลึกจนม่อนรู้สึกเหมือนถูกทะลวงเข้าไปถึงข้างใน

คิมหันต์ : "ไม่อยากไป?"

ม่อน : "ไปก็ไปสิครับ ผมเป็นบอดี้การ์ดบอส จะกล้าขัดได้ไง"

เสียงประชดประชันแบบกวน ๆ ทำให้ปลายปากคิมหันต์กระตุกขึ้นนิด ๆ อย่างแทบมองไม่เห็น

คิมหันต์ : "งั้นไปเตรียมตัวซะ... ฉันจะไปด้วย"

ม่อน : "ห๊า!? บอสจะไปเอง?"

ม่อนตาโตด้วยความตกใจ เพราะปกติภารกิจแค่นี้คิมหันต์ไม่เสียเวลามาด้วยตัวเองหรอก

แต่คิมหันต์ไม่ตอบอะไร เพียงแค่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินนำออกไป ทิ้งให้ม่อนต้องรีบคว้าปืน วิทยุ แล้ววิ่งตามหลังแทบไม่ทัน

...

เมื่อถึงท่าเรือ บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความตึงเครียด สายลมทะเลพัดแรงจนชายเสื้อปลิว ไอเค็ม ๆ ของทะเลทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างแปลกประหลาด

ทั้งสองฝ่ายนั่งประจันหน้ากัน แววตาไม่ต่างจากหมาป่าที่พร้อมกระโจนกัดกันทุกเมื่อ

ม่อนยืนอยู่ข้าง ๆ คิมหันต์ มือจับปืนเหน็บเอวแน่น เตรียมพร้อม

แต่แล้ว...

เสียงกระซิบจากเครื่องสื่อสารทำเอาทุกคนชะงัก

ลูกน้องศัตรู : "บุก!"

พรึ่บ—!

ชายฉกรรจ์นับสิบพุ่งออกมาจากโกดัง! พวกมันเล็งปืนตรงมาทางคิมหันต์โดยตรง

ม่อนไม่คิดอะไรมาก เขาเบียดตัวเข้าขวางหน้าทันทีในจังหวะเสี้ยววินาที

กระสุนหลายนัดแหวกอากาศเฉียดร่างทั้งสองคนไปอย่างหวุดหวิด

คิมหันต์ กัดกรามแน่น ดวงตาคมวาวราวกับสัตว์นักล่า เขาคว้าข้อมือม่อน กระชากอีกฝ่ายหลบเข้าที่กำบังข้างโกดังอย่างแรง

คิมหันต์ : "ไอ้บ้า! อย่ามาขวางแบบนั้นอีก!"

เสียงตวาดต่ำอย่างคุมอารมณ์ไม่อยู่

ม่อนหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่หอบหายใจหนักจากการหลบกระสุน

ม่อน : "โหย... ก็ถ้าบอสเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะจ่ายค่าจ้างผมล่ะ?"

คิมหันต์ ไม่ได้ตอบ แต่มือที่กดหัวม่อนให้ก้มลงต่ำกว่าแนวยิงนั้นแน่นจนม่อนรู้สึกได้ว่ามัน... สั่นนิด ๆ

คิมหันต์ : "ไม่ต้องทำตัวเป็นฮีโร่โง่ ๆ..."

เสียงของเขาเบาลง เหมือนกลัวอะไรบางอย่างที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่อยากยอมรับ

ม่อนหันไปมองด้านข้าง เห็นคิมหันต์ที่ปกติไร้อารมณ์ ตอนนี้กลับเหมือนคนที่กำลังพยายามสะกดกลั้นบางอย่างอยู่

หัวใจของม่อนสะดุดไปชั่วครู่... แล้วเขาก็ยิ้มกวน ๆ เหมือนเดิม

ม่อน : "โธ่ บอส... ห่วงผมเหรอ?"

คิมหันต์หันขวับมามองด้วยสายตาคมกริบ

คิมหันต์ : "ห่วงแค่เพราะนายยังมีประโยชน์"

คำตอบเย็นชาทำเอาม่อนหัวเราะดังขึ้น แต่ในใจลึก ๆ เขารู้ดี... ว่ามันไม่ใช่แค่นั้น

ไม่ใช่แค่เรื่อง 'ประโยชน์' แล้วล่ะ...

และไม่ว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวหรือไม่ เกมระหว่างพวกเขา... มันกำลังเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ โดยที่ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้อีก

............

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***