ตอนที่ 3

เสียงก้าวเท้าแผ่วเบาดังสะท้อนในทางเดินยาวที่มืดมิด ทั้ง คิมหันต์ และ ม่อน เคลื่อนตัวอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางความเงียบที่หนาวเย็น ความรู้สึกตึงเครียดจับขั้วหัวใจ

ม่อน เดินตามหลังคิมหันต์ มือของเขากระชับปืนสั้นในเสื้อสูทอย่างคล่องแคล่ว แววตาแพรวพราวไม่เคยขาดความมั่นใจ แม้สถานการณ์จะกดดันแค่ไหน

ม่อน : "บอสครับ ผมว่าพวกมันน่าจะวางกับดักไว้แน่ๆ ... อยากให้ผมล่อมันออกมาก่อนมั้ย?"

น้ำเสียงกวน ๆ ที่เคยเป็นเอกลักษณ์ยังคงไม่เปลี่ยน ถึงจะพูดเรื่องเสี่ยงชีวิต ม่อนก็ยังคงยิ้มมุมปากได้อยู่ดี

คิมหันต์เหลือบตามอง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

คิมหันต์ : "ไม่จำเป็น... ฉันไม่ชอบปล่อยให้คนของฉันเสี่ยงเกินเหตุ"

ม่อนหัวเราะเบา ๆ ขณะหมุนปืนในมือเล่นด้วยท่าทีสบาย ๆ

ม่อน : "โอ๊ย พูดซะดูดี แบบนี้ถ้าโดนยิงจริง ๆ บอสจะมาอุ้มผมมั้ยล่ะ?"

คำพูดหยอกเย้าแฝงความท้าทายนั้นทำให้คิมหันต์หยุดเดินชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะเอ่ยด้วยเสียงเย็นเฉียบจนทำเอาอุณหภูมิรอบตัวลดฮวบ

คิมหันต์ : "ถ้านายกล้าพลาด... จะไม่มีโอกาสให้ฉันอุ้มซ้ำสอง"

ม่อนยักคิ้วอย่างกวนประสาท ก่อนจะเดินนำหน้าคิมหันต์ไปสองก้าวอย่างไม่เกรงใจ

ม่อน : "ครับ ๆ รู้แล้วล่ะน่า~ นายก็แค่ห่วงแต่ปากแข็งนั่นแหละ"

คิมหันต์มองแผ่นหลังบาง ๆ ของม่อนที่ก้าวอย่างมั่นใจ ริมฝีปากได้รูปของเขาขยับน้อย ๆ อย่างที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว—เป็นรอยยิ้มเย็น ๆ ที่แฝงอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้น เสียงปืนดังขึ้นจากปลายทางเดิน ม่อนสะบัดตัวหลบกระสุนได้อย่างเฉียดฉิว ปืนในมือเขาตอบโต้กลับไปทันทีด้วยความแม่นยำ

ม่อน : "โถ่เว้ย! บอส! ไอ้พวกหมาลอบกัด!"

เสียงสบถแบบไม่จริงจังของม่อนดังขึ้น เขาไถลตัวไปหลบหลังเสา คิมหันต์เองก็ยกปืนขึ้นยิงกลับอย่างเยือกเย็น แม่นยำจนฝ่ายตรงข้ามต้องถอยร่น

คิมหันต์ : "โวยวายอะไรน่ารำคาญ... ทำงานซะ"

เสียงของคิมหันต์ไม่ดัง แต่เฉียบขาด ม่อนหัวเราะในลำคออย่างสนุก รู้สึกเลือดสูบฉีดเหมือนได้เล่นเกมโปรด

พวกเขาทั้งสองเคลื่อนตัวเข้าประชิดอย่างรวดเร็ว อาศัยจังหวะที่ศัตรูตื่นตระหนกเพื่อจัดการเก็บพวกมันทีละคนอย่างแม่นยำ

ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ความสงบกลับคืนมา มีเพียงกลิ่นควันปืนลอยอวลในอากาศ

ม่อนหันมาหาคิมหันต์ ขยิบตากวน ๆ

ม่อน : "หึ... ไม่ต้องอุ้มก็ได้ครับบอส ผมยังหล่ออยู่ครบสามสิบสอง!"

คิมหันต์เดินผ่านม่อนไปโดยไม่ตอบ แต่ปลายสายตาคมกริบของเขาเหลือบมองอีกฝ่ายนิดหนึ่ง... ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ

คิมหันต์ : "อย่าประมาทครั้งหน้า... ไม่งั้นฉันไม่ช่วย"

ม่อนยิ้มกว้างอย่างไม่รู้สึกกลัวสักนิด เขารู้ดีว่าคิมหันต์ไม่ได้พูดเล่น... แต่ในขณะเดียวกันก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางปล่อยเขาตายแน่