ชีวิตสโลไลฟ์ของสาวตัวประกอบ
"เมย์"
เมย์(ชาติแรก)
(เจ็บปวดจัง)
เมย์(ชาติแรก)
(เมื่อไหร่ฉัน...ถึงจะ..หายจากโรคนี้นะ)
//เมย์แตะกระจกหน้าต่างและมองต้นไม้นอกหน้าต่างโรงพยาบาล...มองตึก...มองถนน...และ...มองสายลมกับสิ่งมีชีวิตที่เดินยั้วเยี้ยเต็มถนนและทางเดิน
เมย์(ชาติแรก)
(มาถึงต่างประเทศแต่อาการกลับแย่ลง)
เมย์(ชาติแรก)
(ไม่ไหวแล้ว)
เมย์(ชาติแรก)
(รู้สึกตาเบลอไปหมด...มันง่วงมาก...อยากจะหลับมากๆ)
เมย์(ชาติแรก)
(แต่...หากหลับไปเราจะ...ฟื้นขึ้นมาไหม?)
เมย์(ชาติแรก)
(ไม่เอา...ฉันอยากรอด)
เมย์(ชาติแรก)
(....แต่...รอดไปแล้วยังไงล่ะ?...ร่างกายแบบนี้มันทำอะไรได้)
เมย์(ชาติแรก)
(...เล่นกีต้าไม่ไหวด้วยซ้ำ....จะออกไปวิ่งงั้นหรอ...แค่เดินยังลำบาก...อยากจะ...มีเพื่อนหรอ...ร่างกายขี้โรคแบบนี้...เดี๋ยวเพื่อนก็ติดเชื้อหวัดไปเปล่าๆ)
เมย์(ชาติแรก)
(...เรายื้อมานานแล้ว....พอแล้ว...)
เมย์(ชาติแรก)
(เหนื่อยแล้ว)
//เมย์นอนลงที่เตียงคนไข้เอนหลังลงไปมองเพดานสีขาว....น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอเบาๆ...
Comments