พระเอกตัวจริง (1/2)

หลังจากเมื่อวานที่เกิดเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยดีนักมาได้ วันนี้เขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่ออกไปไหนเลย เพราะชาร์ลนั้นทำเขาหลอนมาเยอะ แต่ถ้าสิ่งที่คิดนั้นเป็นจริง ก็หมายความว่าตอนนี้เขาได้เข้าไปยุ่งกับพระเอกเข้าแล้ว

"ก็ไม่อยากคิดไปเองหรอกนะ แต่ทำไงได้หล่ะ.." เขาบ่นออกมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะสะดุ้งเฮือก เพราะได้รับข้อความใหม่จากใครสักคน

'วันนี้ออกมาเจอกันได้ไหมครับ'

เมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นข้อความของชาร์ล คนที่ทำผมขนหัวลุกแทบทั้งคืน "เจออะไรหล่ะ ไม่โว้ย กูกลัว!"

ธีระพิมพ์ตอบไปว่าไม่ว่าง อีกฝ่ายอ่านข้อความของเขา ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง ธีระคิดว่าอีกคนจะจบ แต่สุดท้ายเขาดันได้ข้อความตอบกลับมาราวกับคนน้อยใจ?

'ทำไมหรือครับ'

'รังเกียจผมเหรอ?'

ธีระเมื่อเห็นข้อความนั้นก็ได้รีบตอบไปว่ามันไม่ใช่ความจริง เพราะความจริงแล้วเขากลัวอีกฝ่ายต่างหากหล่ะ แต่อีกคนก็ไม่ได้หยุดทัก และยังคิดว่าเขานั้นรังเกียจ แถมตื้อให้ออกไปเจอกันอีกต่างหาก เขาไม่มีทางเลือกแล้ว จึงต้องตอบตกลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

ชาร์ลนัดเขาไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถว ๆ ถนน B เขาบอกว่าจะมารับผมไปด้วยตัวเอง ผมเกรงใจมากจึงปฏิเสธ แต่เขาก็ดึงดันจะมารับให้ได้ผมจึงต้องตอบตกลง และรอให้เขามารับที่คอนโด

หลังจากเตรียมตัวเสร็จ ผมก็มารอเขาด้านล่าง ไม่นานนักก็มีรถคันหรูขับมาจอดตรงหน้า ผมเห็นอีกคนเดินลงมาและมาหาผม

"ระ- รอนานไหมครับ.." อีกคนถามผมเสียงตะกุกตะกัก ผมแอบเห็นว่าแก้มของเขามีริ้วรอยสีแดง เอาตรง ๆ ก็..น่ารักดีมั้ง?

ชาร์ลสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาว ดูเรียบง่ายแต่ก็ดูดีมากเช่นกัน คนหล่อนี่ น่าอิจฉาจริง ๆ ใส่อะไรก็ดูดีไปหมด

"ไม่นานหรอก ขอบคุณที่มารับแล้วกัน นี่นายจะพาไปไหนเหรอ" เขายิ้มก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้ผม ผมก็อ้ำ ๆ อึ้งๆ เดินเงอะงะขึ้นรถไปโดยที่มีสายตาของชาร์ลจ้องมองอยู่ทุกการกระทำ

ชาร์ลพาเขาไปยังร้านอาหารที่ได้บอกไว้ ชาร์ลได้บอกไว้ว่าเขาจองร้านอาหารร้านนี้ไว้ เพื่อเป็นการตอบแทนเขา ตอนที่เขาพูด เขาพูดด้วยน้ำเสียงเขินอาย เขาค่อนข้างประมาทเวลาพูดกับผม หรือความจริงแล้วจะไม่ใช่พระเอกกันนะ เขาอาจจะบังเอิญชื่อเหมือน เพราะถ้าจำไม่ผิด พระเอกเป็นคนขี้อาย แต่ไม่ได้ขี้อายขนาดนี้เสียหน่อย

ถ้างั้นเขาก็จะใช้โอกาสนี้เพื่อพิสูจน์ว่าคนตรงหน้านั้นใช่พระเอกตัวจริงหรือไม่ ถ้าไม่ เขากับชาร์ลคนนี้อาจจะเป็นเพื่อนกันในอนาคตก็ได้

คิดดังนั้นก็ระบายยิ้มออกมาและหวังว่าคนๆ นี้จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

ชาร์ลพาธีระเดินขึ้นไปชั้นบนสุดของร้านอาหาร อากาศตอนเช้ากับวิวดี ๆ แบบนี้มันดีมากจนผมระบายยิ้มออกมา ผมแอบเห็นว่าชาร์ลเขามองผมและยิ้มออกมาเช่นกัน เขาคงดีใจที่ผมชอบนั่นแหละ

"นะ- นั่งสิ"เขาลากเก้าอี้ให้ผมนั่งอย่างสุภาพ แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ เขาปฏิบัติกับผมราวกับมาเดทกับสาวน้อย ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามและชวนผมคุย รวมถึงขอโทษเรื่องวันนั้น ส่วนเรื่องที่ชวนคุยส่วนใหญ่ เขาก็จะถามเกี่ยวกับชีวิตผมเสียมากกว่า แต่อย่างว่า ผมพึ่งเข้ามาอยู่ในร่างตัวประกอบนี้ไม่ถึงอาทิตย์ จะมีเรื่องอะไรได้ ผมจึงเล่าเรื่องอีกโลกหนึ่งของผมแทน เขาฟังอย่างตั้งใจ ผมกับเขาคุยกันจนมีอาหารมาเสิร์ฟ น่าตามันค่อนข้างน่ากินจนผมตาลุกวาว

ผมและชาร์ลลงมือทานอาหารและพูดคุยแลกประสบการณ์ต่าง ๆ จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าเราเริ่มจะสนิทกันมากขึ้น ความรู้สึกระหว่างผมและเขาเริ่มดี ตอนนี้พูดตรง ๆ ผมรู้สึกดีมาก และค่อนข้างสบายใจเวลาอยู่กับเขา

พวกเราอยู่ที่นี่กันพักใหญ่ ก่อนที่ชาร์ลจะชวนผมไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ

"ขอบคุณนะ ร้านนั้นอร่อยมากเลย"

"คะ..ครับ ดีใจจังที่ชอบ ไว้วันหลังมาด้วยกันอีกนะครับ.." ต้องมีวันหลังด้วยหรอ

"อื้อ ถ้าว่างหน่ะนะ" เขายิ้มออกมาพร้อมริ้วแดงบนแก้มอย่างน่ารัก

เดินไปเรื่อยๆ ก็พบร้านขายไอศกรีม ผมจึงชวนเขาไปซื้อด้วยกัน "เอาไหม ฉันเลี้ยง" ผมพูดไปด้วยรอยยิ้ม เขามองผมก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้า

เมื่อได้มาผมก็พาเขาไปนั่งพักที่เก้าอี้ไม้ ซึ่งด้านหน้าเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ และมีน้ำพุอยู่ตรงกลาง มีเป็ดให้ปั่นด้วยแหะ ทำไมโลกในนิยายมันสวยเกินจริงขนาดนี้กันหล่ะ

ในขณะที่ผมกับเขาคุยกันและนั่งชมวิวไปด้วย ก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเข้ามาทักพวกเรา "ขอโทษนะครับ เป็นแฟนกันหรือเปล่า"

ผมมองเขาก่อนจะรีบปฏิเสธทันที "อ๋อ ไม่ครับ ไม่ใช่ๆ"

เขายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของเขาให้ผมด้วยรอยยิ้มหวานพร้อมกับพูดว่า

"ขอคอนแทคหน่อยได้ไหมครับ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***