แผนการขัดขวาง

เรื่องที่ธีระได้หลุดเข้ามานั้นมีชื่อว่า 'รักที่ไม่มีวันตาย' พระเอกของเรื่องนี้คือ ชาร์ล ส่วนคุณนายเอกก็คือ พะพิม ชื่อน่ารักเหมาะกับการเป็นนายเอกจริง ๆ

ส่วนตัวประกอบที่หลุดเข้ามาอยู่ในร่างนี้นั้นไม่ทราบชื่อ ดังนั้นจึงกลายเป็นชื่อของธีระไปโดยปริยาย

หากเขาไม่มั่วหรือผิดไป ตอนนี้พระเอกและนายเอกนั้นยังไม่รู้จักกัน แต่จะมีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่นั้นต้องเจอกัน และนายเอกดันไปสร้างความประทับใจให้ตาพระเอก จนกลายเป็นรักแรกพบของชาร์ล

พะพิมเป็นคนน่ารักนิสัยดี จึงมีหนุ่มสาวมากมายตามจีบ ทำให้พระเอกเกิดความรู้สึกหึงหวง และค่อยๆ หนักเข้าจนมีความคิดผิดแปลกโผล่ขึ้นมาในจิตใจ เป็นความคิดที่คนปกติเขาจะไม่คิดกันน่ะนะ

"ถ้าพวกมันไม่มีชีวิต มันก็จะมายุ่งกับคุณไม่ได้"

"มันมองคุณ ผมเดินไปควักลูกตามันออกมาเลยดีไหม?"

"หรือจะหักขาคุณดี จะได้ไม่ต้องหนีผมไปไหนอีก"

นึกถึงประโยคตอนอ่านนิยายเรื่องนี้ที่พระเอกสุดยันเคยพูด พลันร่างกายก็พากันขนลุกซู่ แต่เขาก็ไม่มีเวลามานั่งกลัวนัก เพราะสิ่งสำคัญที่สุดที่เขาควรทำตอนนี้ คือการเปลี่ยนเนื้อเรื่อง เขาจะไปขัดขวางอาการรักแรกที่เกิดขึ้นระหว่างพระเอกและนายเอกซะ

ถ้าจำไม่ผิด มันเกิดขึ้นที่หน้าคลับแห่งหนึ่งบนถนน A เขาจะต้องไปที่นั่น แต่..เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน เขาจะไปอย่างไรล่ะ?

ใช้เวลาราวๆ 2 ชั่วโมงในการพยายามมาที่นี่ เพราะเขาไม่กล้าที่จะถามคนแถวนั้น แต่เมื่อตัดสินใจได้ ก็พบว่ามันห่างจากที่เขาอยู่เพียง 15 นาทีเท่านั้น

แล้วจะเสียเวลาไปทำไม 2 ชั่วโมง ไอ้โง่เอ๊ย

ธีระบ่นในใจอย่างหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะตอนนี้ เขาต้องคอยสังเกตการณ์ แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ผมว่าผมรู้สึกเหมือนเจอปัญหาที่โคตรใหญ่แล้วล่ะ คือผม ไม่รู้จักหน้าของพระเอก

นิยายเรื่องนี้หน้าปกของมันเป็นเพียงรูปของนายเอก ซึ่งน่ารักจริง ๆ นั่นแหละ แต่มีแค่หน้านายเอก ไม่มีหน้าไอ้พระเอกนี่สิ!!

ดังนั้นผมจึงสามารถสังเกตนายเอกได้เพียงคนเดียวเท่านั้น แต่จะป้องกันสองคนนั้นอย่างไรล่ะ?

จบแล้ว แผนที่คิดมาว่าจะเอาสองคนนั้นออกจากกันมันได้จบลงแล้ว เพราะผมไม่รู้หน้าของชาร์ล เลยทำให้มันวุ่นวายมากในตอนนี้

ผมนั่งกลุ้มอยู่กับตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะมีความคิดอันชาญฉลาดผุดขึ้นมา

"ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับเขา มันก็ไม่เป็นอะไรนี่นา"

ให้ตายสิ ทำไม่ถึงคิดไม่ได้แต่แรกน้า.. เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงเตรียมตัวลุกขึ้นด้วยรอยยิ้ม และเดินออกจากโต๊ะนั่งนั้นทันที

ปึก! เพล้ง!

"อะ- โอ๊ย.. แม่งเอ๊ย" ผมพลาดไปชนกับชายร่างโตคนหนึ่ง เขาสูงกว่าผมประมาณ..10-20เซนล่ะมั้ง แต่ตัวใหญ่มากเลยแฮะ

"ขะ- ขอโทษครับ" ชายคนนั้นเอ่ยขอโทษผมด้วยท่าทางร้อนรน ผมเห็นแบบนั้นตอนแรกที่จะวีนสักนิดก็ใจอ่อน

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวช่วยเก็บนะ" ผมเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรอย่างธรรมชาติ ก่อนจะช่วยเขาเก็บของที่ตก

"แก้วแตกด้วย นายเป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนไหมครับ" ผมถามออกมาอย่างเป็นห่วง เมื่อพึ่งนึกได้ว่ามีเศษแก้วแตกกระจายอยู่รอบบริเวณ ชายคนนั้นเงียบพักหนึ่ง ผมจึงถามเขาอีกรอบ เขาจึงตอบกลับผม

"มะ..ไม่ ไม่ครับ" ผมยิ้มและพยักหน้าเป็นอันรับรู้

"แก้วเดี๋ยวผมจัดการเอง คุณดูรีบนะ เพราะงั้นไปทำธุระเถอะ" เขาอ้ำอึ้งอยู่แบบนั้นพักหนึ่ง ก่อนผมจะพูดให้เขาไปอีกรอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ว่าผมอยากจะจัดการให้ เขาจึงยอมออกไปแบบไม่เต็มใจนัก

โชคดีที่แถวนั้นมีป้าที่คอยทำความสะอาดมาเห็นพอดีจึงช่วยเก็บ มันจึงเร็วขึ้น เมื่อเสร็จผมเอ่ยขอบคุณและเดินออกมา ก็พึ่งสังเกตว่าตัวเองก็มีรอยแก้วบาด

"เลือดออกเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ.."เลือดมันออกตรงข้อมือผมเยอะมากจนน่ากลัว แต่ผมว่ารอยแผลคงเท่ารูเข็มแหงๆ

แต่อย่างไรก็ตามมันก็สร้างความแสบให้เจ้าตัวไม่น้อย ระหว่างเดินกลับธีระก็เกือบลืมเรื่องของพระเอกและนายเอกเสียสนิท เขาได้แต่คิดในใจว่าทั้งคู่ตอนนี้คงเจอกัน พระเอกคงตกหลุมรักนายเอก และตอนนี้น่าจะกำลังเพ้อฝันและคิดแผนแอบตามดูนายเอกอยู่แน่ๆ

โดยไม่คิดเลยว่าเขาพึ่งทำบางอย่างที่ไม่ควรอย่างยิ่งไป ซึ่งมันจะนำพาหายนะบางอย่างมาหาเขาในไม่ช้านี้

"ขอโทษนะ คนใจดีแบบคุณ..ไม่น่าเลย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***