'เกิดใหม่เป็นตัวประกอบ' จุดเริ่มต้นเหมือนจุดจบ

ห้องเรียนอันแสนวุ่นวายยังคงคึกคักกับข่าวการแข่งขันศึกชิงนาง (ที่ไม่น่าเอามาแข่งกันได้จริง ๆ) แต่มีเด็กสาวสองคนที่เลือกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย—ไม่ใช่เพราะศีลธรรมสูงส่งหรอกนะ แต่เพราะ

"หิว"

เธอสบตากันแว้บเดียว แล้วก้าวเดินอย่างพร้อมเพรียง ราวกับนักรบผู้สาบานจะไม่หลงทางจากกล่องข้าวเบ็นโตของตัวเอง ไม่มีคำพูด ไม่มีลังเล เดินออกจากห้องอย่างสง่างามราวกับตัวประกอบที่รู้ชะตาว่าฉากนี้ไม่ใช่ของพวกเธอ โดยทิ้งไว้เพียงประโยคในใจที่ว่า

"ศึกแย่งหญิงน่ะเหรอ? เอาเวลาไปแย่งความรับผิดชอบในชีวิตตัวเองก่อนมั้ยล่ะ"

คิดอีกทีไปดูสักตั้งก็ไม่ได้แย่

13:35

สไปรท์

O! M! G!!!!!!

สไปรท์

ไม่คิดไม่ฟังว่าจะได้เห็นโรงยิมจริง!

สไปรท์

แบงค์

อย่าเวอร์ๆ

แบงค์

แค่ใส่ภาพก็จะ554/450แล้วไอ้บ้า!

สไปรท์

มึงเราไม่ใช่พวกสารพัดรับจ้างไอ้เหี้ย

แบงค์

...

แบงค์

😅

สไปรท์

13:47

สไปรท์

สัส!

สไปรท์

แม่งสึนะจับผมรุ่นพี่เต็มมือเลย!!//กินขนมปัง

สไปรท์

แบงค์

ฉันมาทำอะไรที่นี่~

แบงค์

สไปรท์

ร...เรากลับดีกว่าเนอะ😅//หันไปมองแบงค์

แบงค์

อ...อืมหนูก้ว่างั้น//หันไปมองสไปรท์

เคียวโกะ

ซาวาดะคุง

สึนะ

อ่ะ...ค...เคียวโกะจัง

เคียวโกะ

เมื่อเช้าขอโทษนะ

เคียวโกะ

คือฉันนะ

เคียวโกะ

ถูกว่าบ่อยๆว่าเป็นพวกเรามุกเพื่อนไม่ทันนะจ๊ะ

แป๋ว~

แบงค์

(พยายามไปเท่าไรผู้ผญก็ไม่เอาหรอนะสึนะ😔)

แบงค์

โอ๊ยยยยยยย!

แบงค์

อีเหี-...อื้อ!!//โดนปิดปาก

สไปรท์

สัสเงียบ//ปิดปาก

แบงค์

👌🏻

แบงค์

สไปรท์

กลับถึงบ้านก็ทิ้งกระเป๋า คว้าผ้าเช็ดตัว ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำชำระล้างความเหนื่อยล้าและคราบไคล (ที่อาจมีหรือไม่ก็ตาม) เสร็จก็ซัดข้าวฝีมือแม่ไปสามชาม พร้อมบ่นพึมพำในลำคอถึงความยุติธรรมของโลกที่ให้เราหิวโหยหลังเลิกเรียน จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องด้วยสีหน้าตื่นเต้นปนเหนื่อยหน่าย ทำท่าทางแอ่นอกเก๊กหล่อเลียนแบบเด็กใส่สูทผูกไทด์ที่เจอวันนี้ พร้อมทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมา น้องชายที่นั่งทำการบ้านอยู่เงยหน้ามองเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปตั้งใจกับหนังสือต่อ เล่าต่อถึงเด็กหัวฟูฟ่องอย่างกะรังนกพิราบ ทำท่าทางตกใจผมชี้ฟ้าประกอบ พยักหน้าหงึกหงักเมื่อแม่เก็บจาน ราวกับยืนยันว่า "มันเป็นแบบนี้จริง ๆ นะ!" แบงค์ชะโงกหน้ามามองเล็กน้อยด้วยความสงสัย จากนั้นก็ทำท่าทางเคลิ้มฝัน ตาเป็นประกาย พร้อมกับชี้ไปข้างหน้า ทำมือเหมือนคนผมสั้นสลวย สื่อถึงใครบางคนที่สวยงาม แบงค์เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วก็ทำท่าทางงง ๆ เลียนแบบเด็กใส่สูท มองไปทางซ้ายทีขวาที แล้วทำท่าทางเหมือนกำลังเดินตามใครบางคน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง ถอนหายใจยาว ๆ มองเพดาน สื่อว่า "วันนี้เจอแต่คนประหลาด ๆ" แบงค์ส่ายหน้าเบา ๆ แม่ส่ายหน้าเบา ๆ มองลูกสาวด้วยสายตาเอือมระอาเล็กน้อย พยักหน้าไปยังบันไดเป็นเชิงบอกให้ไปนอน ลูกสาวคนดีพยักหน้ารับ ลากสังขารขึ้นเตียง หลับเป็นตาย โดยหารู้ไม่ว่าเรื่องราว "เบียว ๆ" ที่เพิ่งเล่าไปนั้น... อาจจะไม่ใช่แค่การเบียวซะทีเดียว! (แต่ช่างมัน! ง่วง!)

จบ

เมื่อไรท์'CPY'เห็นเม้นครั้งแรก