จุดเริ่มต้น
แบงค์
พี่!!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!//วิ่งตามสไปรท์
สไปรท์
ไม่ทันแล้วจ้าาาา//วิ่ง
แบงค์
พี่ทำหนูร้องให้ แล้วไม่ยอมจ่ายค่าหยดน้ำตาอีกนะ!!!
สไปรท์
หยดน้ำตาอะไร๊? ไม่เห็นมี๊
สไปรท์
โอ๋ๆๆๆ คนสวยอย่าร้องไห้เลยน้าาาา
แบงค์
ไม่หาย!!! พี่ต้องจ่ายค่าทำขวัญหนูมาเลย!!!
สไปรท์
โถๆๆๆ กูไม่มีตังค์แล้วจ้าาาา
แบงค์
ไม่เชื่อ!!! หนูจะตามไปทวงถึงห้องเช่าเลย!!!
ไอซ์วิ่งไล่ตามเบียร์ไปทั่วห้องเช่า
โคโค่'แม่'
พวกเธอสองคนทำอะไรกันน่ะ!!!
แบงค์
ไม่มีอะไรค่ะแม่...//ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
สไปรท์
แค่เล่นกันเฉยๆครั- ค่ะ! แฮะๆๆ//หัวเราะแห้งๆ
โคโค่'แม่'
เล่นอะไรกันเสียงดังลั่นข้างนอกขนาดนี้!
แบงค์
'นั่นแม่เราใช่ไหมพรี่?'
สไปรท์
'ถ้าไม่ใช่แม่ แล้วจะเป็นตัวอะไรล่ะ? ยักษ์หรอ?'
แบงค์
ก็ไม่แน่...แม่แปลงร่างได้นี่นา//ทำหน้าคิด
สไปรท์
อย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อน้าาา!
แบงค์
พะ พะ พรี่ตบหน้าหนูทำไมเนี่ย!!//จับหน้าตัวเอง
สไปรท์
หรือว่าจะเอาอีกรอบล่ะ
โคโค่'แม่'
พวกเธอสองคนคุยอะไรกันน่ะ!
แบงค์
เอิ่ม...คุยกันเล่นนะค่ะ แฮะ แฮะ//หัวเราะแห้งๆ
โคโค่'แม่'
อือ~ คุยกันเบาๆหน่อยนะจ๊ะ!
โคโค่'แม่'
(ทำไมวันนี้สไปรท์ดูแปลกๆแฮะ)
โคโค่'แม่'
(ช่างมันเถอะคงไม่มีอะไร)
โคโค่หรือแม่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงเดินไปที่ห้องครัวแล้วทำอาหารต่อ
สไปรท์
เห้อ~ เกือบไปแล้วแฮะ
แบงค์
งั้นเรามาสำรวจห้องกันดีไหมพี่//หันไปมองหน้าเบียร์
2 แฝดเดิมสำรวจห้องของแบงค์ 2แฝดสำรวจห้องกันไปมาอยู่ดีๆก็เจอสมุดเล่มนึงอยู่ที่โต๊ะใกล้เตียง
แบงค์
โอ๊ะ! แหมเจอของดีซะด้วย//หยิบสมุดขึ้นมาดู
สไปรท์
หืม~ ดูด้วย//ชะโงกหน้าไปดู
แบงค์
มันเหมือนเป็นสมุดบันทึกแฮะ//สำรวจหนังสือไปมา
ไอซ์ได้เปิดหน้าสมุดบันทึกมาดูตามที่เบียร์บอก
สไปรท์
ข้างในเขียนอะไรบ้าง
แบงค์
เอาไปเลยค่ะเอาไปดูเลยค่ะ//ยื่นสมุดบันทึกให้สไปรท์
สไปรท์
//หยิบสมุดบันทึกมาดู
ข้างในของสมุดบันทึกนั้นไม่ได้มีการเขียนมากมายแต่เหมือนจะเป็นการเขียนถึงการเปิดเทอมโรงเรียนนามิโมริ
โอ๊ะ! ดูเหมือนว่าข้างในจะมีชื่อของคนเขียนซะด้วย คนเขียนสมุดบันทึกเล่มนี้เขียนเอาไว้ว่า บันทึก:วันก่อนเปิดเทอมที่โรงเรียนนามิโมริ
วันที่: -
ถึง: สมุดบันทึกสุดเก๋
สวัสดี ฉันชื่อแบงค์นะ วันนี้แม่โคโค่บอกว่าพรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียนนามิโมริวันแรก! ตื่นเต้นสุด ๆ ไปเลย! ฉันเป็นเด็กใหม่ของที่นั่นด้วยนะ แม่บอกว่าโรงเรียนนั้นดังมาก ๆ มีแต่คนเก่ง ๆ ฉันก็เลยแอบกลัวนิดหน่อย...
แต่แม่บอกว่าไม่ต้องกลัว! แม่บอกว่า "ลูกสาวแม่สวยและเก่งอยู่แล้ว! ไปถึงโรงเรียนก็ยิ้มหวาน ๆ แล้วบอกทุกคนว่า 'โย่ว! สาวน้อยนามิโมริมาแล้วจ้า!' รับรองว่าเพื่อน ๆ รักลูกแน่!"
...แม่คะ หนูว่ามันจะแปลก ๆ ไปหน่อยไหมคะ?
แต่ก็เอาเถอะ! พรุ่งนี้ฉันจะพยายามยิ้มให้เยอะ ๆ แล้วกันนะ! หวังว่าฉันจะไม่โดนใครแกล้งนะ... ฉันได้ยินมาว่าโรงเรียนนี้มีชมรมแปลก ๆ เยอะแยะเลย มีชมรมจัดดอกไม้ไฟ ชมรมทำนายอนาคตด้วยลูกแก้ว แล้วก็ชมรม... ชมรมอะไรนะ? อ้อ! ชมรมต่อยมวยกับหุ่นยนต์!
...แม่คะ หนูว่าหนูควรจะเข้าชมรมไหนดีคะ?
เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปเดินสำรวจดูก่อนแล้วกัน! ถ้ามีอะไรตลก ๆ ฉันจะมาเล่าให้ฟังอีกนะ!
ราตรีสวัสดิ์!
ลงชื่อ: แบงค์ สาวน้อยนามิโมริ (ฝึกหัด)
ในที่สุดเราก็ได้รู้ชื่อของไอซ์สักที แต่ดูเหมือนว่ายังเหลืออีกคนนึงที่เรายังไม่รู้ชื่อเบียร์
สไปรท์
โหหหห ในโลกนี้มึงชื่อแบงค์ว่ะ!//หันไปมองแบงค์
แบงค์
จริงดิ! ไหนเอามาดูหน่อยซิ//หยิบสมุดบันทึกจากเบียร์
แบงค์
อืม~ จริงด้วยแฮะ//เงยหน้ามองเบียร์
สไปรท์
ไปดูห้องพี่ก่อนไหม//เดินออกจากห้องแบงค์
แบงค์ได้เดินตามเบียร์ไปจนไปถึงห้องของเบียร์
สไปรท์
เดี๋ยวแบงค์เดินไปสำรวจแถวเตียงพี่นะ//ชี้ไปที่เตียง
2แฝดเดินสำรวจกันไปมาจนในที่สุดก็เจอสมุดบันทึกของเบียร์จนได้ สมุดบันทึกของเบียร์มันอยู่ตรงโต๊ะใกล้เตียงเหมือนกับแบงค์แต่แตกต่างกันคือมีกุญแจล็อคสมุดบันทึกอยู่
สไปรท์
อือ~ กุญแจอยู่ไหนหว่า//มองซ้ายมองขวา
2แฝดหากุญแจกันไปมาจนในทีสุดก็เจอจนได้อยู่ใต้เตียงนี่เอง
แบงค์
เจอแล้วเจอแล้ว!//วิ่งมาหาเบียร์
สไปรท์
thank you เด้อ//หยิบกุญแจ
เบียร์ได้ใช้กุญแจปลดล็อคสมุดบันทึก
สไปรท์
แม่ง หนังสือเหี้ยอะไรเนี่ยต้องใช้กุญแจมาเปิด กูนึกว่าตู้เซฟ
แบงค์
เอาหน่ายอย่างน้อยเราก็ไม่ใช่โจร
สไปรท์
ช่างมันเถอะอย่าไปสนใจ
เบียร์หยิบสมุดบันทึกมาดูก่อนจะเปิดมาอ่าน
ข้างในเนื้อหาก็ไม่มีอะไรมากมายเหมือนกับของแบงค์
แล้วในที่สุดก็รู้ชื่อของเบียร์สักที บันทึกประจำวันของสไปรท์ในวันก่อนเปิดเทอมที่โรงเรียนนามิโมริ
วันที่: -
ถึง: สมุดบันทึก (ที่ไม่ได้อยากเขียนเท่าไหร่)
สวัสดี ฉันชื่อสไปรท์... พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนามิโมริวันแรก... (ถอนหายใจ) แม่ยิ้มหวานจนตาแทบบอด บอกว่า "ลูกสาวแม่สวยที่สุดในสามโลก! ไปถึงโรงเรียนก็ยิ้มหวาน ๆ ให้ทุกคนเห็น รับรองว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรลูก!"
...แม่คะ หนูว่าหนูจะโดนมองแปลก ๆ มากกว่านะคะ...
แต่ก็ช่างเถอะ... พรุ่งนี้ก็แค่เดินไปนั่งเฉย ๆ แล้วก็กลับบ้าน... หวังว่าโรงเรียนนี้จะไม่มีอะไรน่าเบื่อนะ... ฉันได้ยินมาว่ามีชมรมแปลก ๆ เยอะแยะเลย... ชมรมจัดดอกไม้ไฟ... ชมรมทำนายอนาคต... ชมรมต่อยมวยกับหุ่นยนต์...
...น่าเบื่อ...
แต่แม่บอกว่าให้ลองเข้าชมรมดู... จะได้มีเพื่อน... (ทำเสียงเบื่อ) เพื่อน...
เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยคิด... ตอนนี้ขอนอนก่อน...
ราตรีสวัสดิ์... (หรือเปล่า?)
ลงชื่อ: สไปรท์
ข้างในเนื้อความมันช่างดูเฉื่อยชาซะเหลือเกิน
บทสนทนาของ 2 แฝดได้จบลงที่สมุดบันทึกของสไปรท์
โคโค่'แม่'
อื้ม~อื้ม~อื้ม~
เสียงฮัมเพลงเบา ๆ ลอยคลอไปกับกลิ่นหอมของเครื่องเทศที่ลอยอวลอยู่ในครัว ขณะที่โคโค่คนแกงกะหรี่ในหม้ออย่างช้า ๆ เสียงช้อนไม้กระทบขอบหม้อเป็นจังหวะเข้ากันกับท่วงทำนองที่โคโค่ร้องออกมาอย่างสบายใจ ไอร้อนลอยขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นเข้มข้นของแกงที่กำลังเดือดปุด ๆ
ขณะที่กำลังเคลิ้มกับเสียงฮัมเพลงและกลิ่นหอมของอาหาร โคโค่กลับไม่รู้ตัวตนของ 2แฝดที่นั่งอยู่บนโต๊ะรับประทานอาหาร
แบงค์
หิววววจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วววว!!
แบงค์
มึงบอกให้กูทำใจงั้นรึ!
แบงค์
แล้วมึงใจเย็นได้ยังไงเนี่ย!!
สไปรท์
ใจเย็นไม่ได้น่ะสิ ตอนนี้หิวข้าวปุด ๆ อยู่ในใจ!!
2แฝดมองหน้ากันก่อนจะจับมือกันเหมือนร่วมรบร่วมใจพร้อมอาละวาด เฮ้ย! พร้อมโวยวาย
แบงค์
แม๊!!! หนูรออยู่ที่โต๊ะตั้งนานแล้วนะ!!
โคโค่สะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันไปมองแบงค์
โคโค่'แม่'
อะไรนะ!? เดี๋ยวๆๆๆ!!! โอ๊ย! ลืมตักข้าวให้!
สไปรท์
นี่แม่ฮัมเพลงจนลืมพวกหนูเลยเหรอ!!
โคโค่'แม่'
เอ่อ...ก็มันเพลินนี่สไปรท์ซังแกงกะหรี่มันหอมมากกกก~
2แฝดทำหน้าทำตาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
แบงค์
แม่~~~รีบตักข้าวมาซะดีๆ ไม่งั้นหนูกินจานเลยนะ!!
โคโค่'แม่'
แป๊บนะแบงค์ซัง!! ตักแล้วๆๆๆ อย่าเพิ่งกินจานแบงค์ซังงงง!!!
โคโค่หยิบจานขึ้นมาตักข้าวตักแกงกะหรี่อย่างรวดเร็วก่อนที่จะวางจานลงกับโต๊ะ
2แฝดทำหน้าทำท่าทางพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
อ้า~ งั้ม! งับๆๆ อื้ม! อร่อย/นี่แหละรสชาติที่ต้องการ ×2
โคโค่มองดูลูก ๆ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ขณะที่เธอค่อย ๆ ใช้ช้อนตักข้าวของตัวเองขึ้นมา
โคโค่กินข้าวไปสักพักก่อนที่จะเงยหน้ามามองลูกๆก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
โคโค่'แม่'
…อืมมม นี่บ้านหรือสนามรบ ทำไมเสียงช้อนกระทบจานดังขนาดนี้?
แบงค์
ก้งงหิวอั่ะแม่~//กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
สไปรท์
ใช่! กว่าจะได้กินนี่แทบจะลงไปคลานกับพื้นแล้วนะ!
โคโค่'แม่'
เออ ๆ กินไปเถอะ แต่เบา ๆ หน่อยเดี๋ยวช้อนจะแตกก่อนข้าวหมด
แบงค์
โกก...แม่ไม่กินเหรอ?
โคโค่'แม่'
แม่กำลังดูพวกแกว่าใครกินเร็วสุด แล้วจะจดคะแนนให้
สไปรท์
ห๊ะ!? นี่คือการแข่งขันเหรอ!?
แบงค์รีบเอาข้าวใส่ปากพูดไปเคี้ยวไปเสียงเลยขลุกขลัก
โคโค่'แม่'
เอ่อ… นี่คือมื้อกลางคืนลูก ไม่ใช่เกมแข่งกินเร็ว!
สไปรท์
สายไปแล้วแม่… เรามาไกลเกินกว่าจะหยุดแล้ว!!!
โคโค่'แม่'
…ฉันเลี้ยงพวกแกมาเป็นอะไรเนี่ย!?
2แฝดไม่สนว่าแม่จะพูดอะไรยังคงกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยแต่กลับรู้สึกเหมือนมีสายตาไฟฟ้าจ้องกันจนเหมือนมีไฟฟ้าแล่นออกมาจากตา!
โคโค่'แม่'
'ไอ้สองตัวนี้มันจะกัดกันไปถึงไหนนิ'
โคโค่'แม่'
อ้า~ งั้ม! งับๆๆ
โคโค่มอง 2 แฝดที่จิกกัดกันทางสายตา
หลังจากมื้ออาหารจบลงไปด้วยอย่างสวยงาม(มั้ง?) โคโค่หยิบจานของลูกๆขึ้นมาก่อนจะไปใส่ในอ่างล้างจาน
น้ำอุ่นไหลผ่านปลายนิ้วขณะมือขยับลูบฟองสบู่บนจานใบแรก ฟองขาวๆ เกาะอยู่ที่ขอบ ก่อนถูกล้างออกไปพร้อมกับคราบอาหารที่ติดอยู่ สัมผัสลื่นๆ ของจานเปียกน้ำทำให้ต้องจับให้มั่น ไม่ให้เผลอปล่อยหลุดมือลงอ่าง
จานใบที่สองตามมาติดๆ ฟองน้ำถูกบีบให้เกิดฟองใหม่ ก่อนจะถูไปรอบๆ อย่างสม่ำเสมอ คราบซอสจางลงเรื่อยๆ จนพื้นผิวกลับมาเรียบใสเหมือนเดิม เสียงน้ำไหลดังกลบความเงียบในครัว
จานใบสุดท้ายเบากว่าที่คิด มือขยับเช็ดเร็วขึ้น ฟองน้ำสีเหลืองละเลงไปทั่วอย่างคล่องแคล่ว น้ำที่ไหลผ่านทำให้จานเป็นประกายเงาวับ เมื่อเสร็จแล้วก็เหลือเพียงการสะบัดมือเบาๆ ก่อนจะวางจานทั้งหมดให้แห้งสนิทในที่คว่ำจาน
ท้องฟ้ายามค่ำคืนย้อมไปด้วยสีดำสนิท มีเพียงแสงจันทร์และดวงดาวที่กระพริบไหวราวกับกำลังสนทนากันเบาๆ ลมค่ำคืนพัดเอื่อยๆ พาไอเย็นมาสัมผัสผิวกาย เสียงจิ้งหรีดเรไรดังเป็นจังหวะกล่อมบรรยากาศให้เงียบสงบ
นาฬิกาบอกเวลา 21:53 น. แสงไฟจากเสาไฟข้างถนนทอดเงายาวลงบนพื้น ถนนโล่งไร้เสียงรถสัญจร มีเพียงเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินผ่านไปเป็นระยะๆ บ้านเรือนส่วนใหญ่ปิดไฟไปแล้ว เหลือเพียงแสงสลัวลอดผ่านหน้าต่างเป็นจุดๆ บางบ้านยังมีเสียงโทรทัศน์จางๆ ลอดออกมาให้พอรู้ว่ายังมีใครบางคนตื่นอยู่
บรรยากาศเงียบสงบ แต่ก็มีความลึกลับเจือปนอยู่ในยามค่ำคืนเช่นนี้...
เสียงของหญิงสาวคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเสียงของสไปรท์ หญิงสาวยืนอยู่ใกล้หน้าต่าง ปล่อยให้สายลมกลางคืนพัดผ่านผิวกายเบา ๆ ผมของเธอสะบัดเล็กน้อยตามแรงลม ดวงตาสะท้อนแสงไฟจากบ้านผู้คนเบื้องล่างที่กระพริบระยิบระยับราวกับดวงดาวบนพื้นดิน
เธอทอดสายตามองท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงจันทร์สีเงินแขวนลอยอยู่ท่ามกลางม่านสีดำสนิท พร้อมด้วยหมู่ดาวที่กระจัดกระจายราวกับใครบางคนโปรยอัญมณีลงไปบนผืนผ้าใบขนาดยักษ์
ความเงียบสงบของยามราตรีทำให้เธอจมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นาน ค่อย ๆ ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และเมื่อความคิดเริ่มเข้าที่ เธอจึงค่อย ๆ หันหลังกลับ พร้อมกับตัดสินใจบางอย่างในใจ
เด็กสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เสียง "ฟุบ..." ดังขึ้นเมื่อร่างกายสัมผัสกับผ้าปูที่นอน ความนุ่มของฟูกซึมซับแรงทั้งหมดเอาไว้ ก่อนที่ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบ
เสียงหายใจแผ่ว ๆ ที่เคยมีเริ่มเบาลงเรื่อย ๆ จนแทบไม่ได้ยิน ราวกับว่าความเหนื่อยล้าทำให้สติของเธอค่อย ๆ จางหายไปพร้อมกับสรรพเสียงรอบตัว ในที่สุด… เงียบสนิท มีเพียงลมหายใจแผ่วบางที่แผ่วลงไปเรื่อย ๆ จนกลืนไปกับความสงัดของค่ำคืน
ทางด้านหนึ่ง เด็กสาวนอนหลับไปก่อนพี่สาวของเธอ ร่างเล็กขดตัวใต้ผ้าห่มอย่างสบาย เสียงลมหายใจสม่ำเสมอเป็นจังหวะบ่งบอกว่าเธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปนานแล้ว
ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความซุกซนในตอนกลางวัน ตอนนี้ดูสงบและไร้กังวล เส้นผมบางส่วนปรกลงมาบนแก้ม แต่เธอไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด มีเพียงเสียง "ฟู่... ฟู่..." เบา ๆ ของลมหายใจที่หลุดรอดออกมาเป็นครั้งครา
Comments
Kanwara Chiewchusak
คำอธิบายยาวมาก
2025-05-17
1