ตอนที่2 พลังที่ควบคุมไม่ได้

“ถ้าไอ้โซไม่สามารถดึงพลังออกมาได้ นายรีบจัดการมันในครั้งเดียวเลยนะ จากนั้น ก็เข้าไปซัดไอ้รุยต่ออีกคนด้วยเลย เอาให้มันปางตายไปเลย ฮาๆ“

“แต่ว่าตามกฎแล้วเราห้ามโจมตีคนที่เป็นคิงไม่ใช้เหรอ? ทามะคุง “

“ชั่งกฎห่าเหวนั้นสิวะบาจิ!! ในเมื่อไอ้รุยมันกล้ามาปากดีกับฉัน มันก็ต้องสมควรจะได้บทลงโทษด้วยยังไงละ”

ตอนนี้ทั้งสองทีมได้เตรียมอารหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ต่อไปจะเป็นการส่งอาหารให้ผู้รับพลังงานกินและปลดปล่อยพลังออกมาเพื่อเข้าต่อสู้กัน

ทางด้านทีม “ทามะ” และ “บาจิ” ได้ทำเมนูขึ้นชื่อของตระกูลอย่าง “ปลาปีศาจผัดฉ่า” ส่วนรุยนั้นได้ทำเมนูสุดแปลกที่ไม่มีในตำรา ชื่อว่า “ผัดระบำเพราหมูสับ!”

ก่อนที่การต่อสู้ของผู้รับพลังจะเริ่มขึ้น ทางด้านตัวอาจารทาเคบะ จะต้องกางโดมม่านพลังป้องกันรอบสนามไว้ เพื่อไม่ให้นักเรียนคนอื่นและประชาชนในหมูบ้านโดนลูกหลงจากการต่อสู้ไปด้วย

อาจารทาเคบะ ใช้มือล้วงลงไปหยิบซองขนมจากกระเป๋ากางเกงของเขาขึ้นมา เขาแกะปากถุงขนมออกแล้วยกซองขนมเทใส่ปากทันที

เสียงเคี้ยวขนมของอาจารทาเคบะดังลั่นไปทั้งสนาม

หลังจากที่กินขนมเข้าไป ร่างกายของอาจารทาเคบะก็เริ่มค่อยๆ เปลี่ยนแปลง... ตัวของเขาค่อยๆ เรืองแสงสีเขียวออกมา ใต้ฝ่ามือทั้งสองข้างของอาจารทาเคบะมีรูขนาดใหญ่เกิดขึ้น

เขาประสานฝ่ามือเข้าหากันด้วยความเร็ว เสียงของฝ่ามือที่กระทบกันดังสนั่น มันทำเอาเด็กๆบางคนต้องยกมือมาปิดหู จากนั้นเขาก็กระชากฝ่ามือทั้งสองออกพร้อมกันอย่างรวดเร็ว เกิดคลื่นลมพุ่งออกไปรอบสนาม

เขาก็กางแขนออกไปจนสุด ทันใดนั้นก็เกิดเป็นม่านพลังบาเรียสีเขียวขึ้นรอบๆสนาม มันค่อยๆ เชื่อมต่อกัน จนกลายเป็นโดมขนาดใหญ่ครอบคลุม อยู่รอบสนามต่อสู้ เหล่านักเรียนที่เห็นก็ต่างพากันตื่นเต้นกับพลังของอาจารย์ทาเคบะ

” นั้นคือพลังของอาจารย์ทาเคบะที่เขาลำลือกันเหรอเนี่ย ได้เห็นไกล้ ๆ แล้วตื่นเต้นชะมัด “

บาเรียของอาจารย์ทาเคบะเป็นพลังที่ขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก พลังนี้ทำให้เขามีชื่อเสียงที่โดงดังไปถึงหมูบ้านอื่นๆพอสมควร

”เริ่มต่อสู้ได้!!“ สิ้นเสียงของอาจารทาเคบะ ผู้รับพลังงานของทั้งสองทีม ได้ตักกินอาหารในจานทันที

” ออกมาแล้วพลังเวทย์ของฉัน “

หลังจากที่”บาจิ“กินปลาปีศาจผัดฉ่าเข้าไป ร่างกายของบาจิก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลง... ตามตัวของเขาเริ่มมีเกล็ดปลาสีม่วงขึ้นทั่วร่างกาย ตรงก้นก็มีหางของปลาปีศาจ งอกออกมา หูของเขาเปลี่ยนเป็นครีบปลา บาจิได้อ้าปากเผยให้เห็นฟัน อันแหลมคมทั่วทั้งปาก รอบๆ ร่างกายมีออร่าพลังเวทย์ที่เป็นเหมือนหยดน้ำค่อยๆ ลอยขึ้นมา

”เป็นไงละ นี้แหละพลังเวทย์จากอาหารขึ้นชื่อของตระกูลฉัน พวกแกจงหวาดกลัวสะเถอะ!! ฮาๆ“

ทางด้านของโซเองก็ได้กินอาหารของรุยเข้าไปพร้อมกัน แต่ตอนนี้ร่างกายของเขากลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเลย

”อะไรกัน? ทำไมไม่รู้สึกถึงพลังเวทย์หรือการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย!!“

โซหันกลับไปมองหน้ารุยด้วยสีหน้างุนงง

”ทำไมกัน?.. ทำไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยละ? ไม่สิ!! ฉันสัมผัสได้ มันกำลังออกมาแล้วละ…“

รุยสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ที่กำลังหลั่งไหลอยู่ในตัวของโซ

ทันใดนั้นทั่วร่างกายของโซก็มีออร่าสีทองค่อยๆ ลอยขึ้นมา แขนเล็ก ๆ ของโซค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นมัดกล้าม มัดกล้ามของเขามันเริ่มขยายใหญ่ขึ้น หน้าของโซเปลี่ยนเป็นหมูภูเขาไฟที่มีดวงตาสีแดงกรำ มันดูดุดันพอสมควร

ที่แผ่นหลังมีใบระบำเพรา งอกออกมาเต็มด้านหลัง ดูเหมือนว่าการปรุงอาหารของรุยครั้งนี้ เขาจะทำมันออกมาได้สำเร็จ โซสามารถรับพลังงานจากอาหารของรุยออกมาใช้ได้ แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น….

จู่ ๆ โซก็ไม่สามรถควบคุมตัวเองได้ สีออร่าเริ่มเปลี่ยนจากสีทองไปเป็นสีแดง โซร้องคำรามด้วยความน่ากลัว เหล่านักเรียนด้านนอกที่ได้เห็นต่างพากันตกใจ แม้แต่รุยเองก็ยังยืนอ้าปากค้าง ตัวของเขาแข็งจนทำอะไรต่อไม่ถูก

ตอนนี้โซไม่มีสติเหลืออยู่แล้ว เขาใช้มือกุมไปที่หัวของตัวเอง โซเดินเป๋ไปเป๋มา จากนั้นก็เซจนไปกระแทกเข้ากับกำแพงบาเรีย

“หยุดมันที!! หยุดมันที!!”

เสียงพูดดังออกมาจากร่างของโซที่กลายเป็นเหมือนอสูรกายหมูป่าไปแล้ว ร่างกายของเขามันไม่ยอมหยุดเปลี่ยนแปลงสภาพและมันยังขยายใหญ่ขึ้นเลื่อยๆ

”แย่ละสิโซควบคุมพลังเวทย์ในตัวเองไม่ได้ พลังเวทย์มันมีมากเกินไป”

“นี่รุยนายทำอารหารอะไรให้โซกินเข้าไปกันแน่“

อาจารทาเคบะเองก็ตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาได้แต่จ่องมองไปยังโซ

”แกรออะไรของแกวะบาจิ!! รีบๆเข้าไปจัดการมันสักทีสิวะ!! พลังกระจอกๆ แบบนั้น หมัดเดียวก็เกินพอ“

”บาจิอย่าพึ่งเข้าไปนะ ตอนนี้โซไม่สามารถควบคุมพลังตัวเองได้ “

ไม่ทันที่อาจารย์ทาเคบะจะพูดจบประโยค บาจิได้กระโดดเข้าไปหาโซที่กำลังคุ้มคลั่ง

”แกตายไอ้โซ..หมัดพลังเกล็ดปลาปีศาจ!!“

”เอาไปกินสะ ย๊ากก“

บาจิปล่อยหมัดตรงอันรุนแรงออกไปใส่โซเต็มๆ ทันทีที่หมัดตรงพุ่งเข้าใส่หน้าของโซ รอบๆ สนามก็เกิดเสียงดังสนั่น เศษฝุ่นกระจัดกระจายเต็มสนามจนมองไม่เห็นร่างของโซ

แต่หลังจากฝุ่นค่อยๆ จางลง บาจิต้องตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขา

“อะไรกัน!! ทำไมมันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลยวะ หรือเมื่อกี้ฉันพลาดเป้าไป ดวงดีจริงๆนะแก“

”ครั้งนี้ไม่มีพลาดแน่ เอาไปกินอีกรอบสะ หมัดพลังเกล็ดปลาปีศาจ!!!!!”

บาจิกระโดดง้างหมัดพุ่งเข้าไปหาโซอีกรอบ แต่รอบนี้โซในร่างที่ควบคุมไม่ได้ เขางอเข่าลงเล็กน้อย พร้อมกับเอาปลายนิ้วเท้าจิกลงบนพื้น จากนั้นก็ดีดตัวพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว มันเป็นความเร็ว ที่ราวกับถูกหยุดเวลาไว้ ไม่ทันเสี้ยววินาทีโซก็ถึงตัวบาจิแล้ว

โซใช้มือขนาดใหญ่วางทาบลงที่หน้าของบาจิ เขาค่อยๆ ใช้นิ้วบีบเข้าหากันด้วยความแรงบนใบหน้าของบาจิ พลังในการบีบมันมหาศาลามาก มันทำเอา”ลูกตา“ของบาจิทะลัก!!ออกมา มันช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยองมาก

โซกำหัวบาจิทุ่มลงกับพื้นด้วยความแรง เป็นความแรงขนาดที่ทำให้พื้นแตกกระจายออกจนเป็นหลุมขนาดใหญ่ เขายังไม่หยุดเพียงเท่านั้น โซยังจับขาบาจิขึ้นมาเหวี่ยงด้วยความแรงออกไป มันเป็นแรงเหวี่ยงที่แรงมาก ร่างบาจิปลิวไปติดกำแพงบาเรียของอาจารทาเคบะ ทำให้กำแพงบาเรียเกิดรอยร้าวแตกร้าวขนาดใหญ่ในทันที

”พลังมากอะไรขนาดนี้ เพียงแค่การเหวี่ยงครั้งเดียวก็ทำให้กำแพงบาเรียสุดแข็งแกร่งของฉันแตกร้าวได้เลยเหรอเนี่ย“

“ขืนปล่อยไว้บาจิอาจจะไม่รอด“

“นี้นักเรียนด้านนอก!!! รีบวิ่งไปตาม ครูใหญ่มาเดี๋ยวนี้!!”

เหล่านักเรียนรีบพากันวิ่งออกไปตามหาครูใหญ่ ทันทีหลังจากที่อาจารทาเคบะออกคำสั่ง

ตอนนี้เหตุการเริ่มที่จะแย่ลงทุกที อาจารทาเคบะไม่สามารถรออยู่เฉยๆได้ เขารีบกระโดดพุ่งเขาไปคว้าตัวบาจิออกมา ทันทีที่สัมผัสร่างกายของบาจิ อาจารทาเคบะก็รับรู้ได้ในทันที ว่ากระดูกทั่วทั้งร่างของบาจินั้น… แหลกละเอียดหมดแล้ว

แต่ไม่ทันที่อาจารทาเคบะจะได้ส่งตัวบาจิออกไปจากโดมบาเรีย โซก็หายตัวมายืนอยู่ที่ด้านหลังของพวกเขาแล้ว

โซตวัดแขนแบคแฮน ใส่พวกเขาทันที อาจารทาเคบะใช้จังหวะเสี้ยววิเปิดเกาะบาเรียป้องกันไว้ได้

แต่ความแรงก็ยังทำให้ตัวของอาจารทาเคบะที่อุ้มบาจิอยู่ไถลออกไปไกลพอสมควร เกาะบาเรียแตกราวเป็นทางยาว

“ถ้ายังอุ้มบาจิอยู่แบบนี้จะกลายเป็นเราจะไม่รอดกันทั้งคู่แน่ๆ”

อาจารทาเคบะวางตัวบาจิลงไว้กับพื้น แล้วกางบาเรียห่อหุ้มตัวบาจิไว้อีกสองชั้น จากนั้นอาจารทาเคบะก็ล้วงมือลงเข้าไปในประเป๋าแล้วคว้าขนมขึ้นมายกเทใส่ปากเข้าไปอีกหนึ่งห่อ

หลังจากที่กินขนมห่อนี้เข้าไป ร่างกายของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำแถมยังมีแขนงอกออกมาเพิ่มอีกสองแขน โดมบาเรียก็เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีดำ มันทำให้คนที่อยู่ภายในโดม ไม่สามารถมองเห็นได้ นอกจากตัวอาจารทาเคบะ เขายังสามารถมองเห็นทุกอย่างชัดเจน

“ไม่ได้ใช้พลังนี้มานานมากแล้วสินะ!!...“

“เข้ามาได้เลยโซ!!…”

สิ้นเสียงทั้งคู่ก็พุ่งทยานเข้าหากันด้วยความเร็ว แต่ครั้งนี้โซไม่สามารถสัมผัสถึงตัวอาจารทาเคบะได้เลย เขามองไม่เห็นตัวของอาจารทาเคบะ ทุกอย่างมันมืดสนิด โซได้แต่เหวี่ยงแขนไปรอบๆตัว ทางด้านอาจารทาเคบะเข้าโจมตีด้วยความเร็วอย่างต่อเนื่อง เขาโจมตีไปทั่วทั้งร่างกายของโซ ด้วยความเร็วที่เหนือชั้น แต่โซก็ยังสามารถยืนรับการโจนตีได้อย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่ล้มลง

“สภาพร่างกายนี้แข็งแกร่งมากจริงๆ ขนาดโดนการโจมตีต่อเนื่องแบบนี้ ก็ยังไม่สามารถทำให้เสียหลักได้เลย”

อาจารทาเคบะยังโจมตีต่อไปเลื่อยๆ การต่อสู้กินเวลานานพอสมควร จนตอนนี้ขาของโซเริ่มบาดเจ็บแล้วหนึ่งข้าง โซค่อยๆย่อขาลงไปนั่งชันเข่าพร้อมกับสงเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดออกมา อาจารทาเคบะได้หยุดการโจมตีลงและมองดูอาการของโซอยู่ห่างๆ

“เขาหายใจถี่รัวอย่างหอบเหนื่อย” ตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะมีสภาพที่ไม่ต่างกันมากนัก

โซมีอาการบาดเจ็บที่ขาหนึ่งข้าง ส่วนอาจารทาเคบะเอง ก็แทบไม่เหลือแรงที่จะขยับตัวต่อไปแล้ว

”ทันเวลาสินะ“

มีเสียงแก่ๆเสียงหนึ่งดังเข้ามาในโดมบาเรีย

อาจารย์ทาเคบะ พอได้ยินเสียงนี้ เขาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้ออออ! มาได้สักทีสินะ คุณครูใหญ่!!“

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***