ตอนที่ 6: ผู้ครอบครองพลังใหม่

ฉากที่ 1: การกลับมาของทายน์

ทายน์ยืนอยู่กลางป่าทองคำ ความรู้สึกในร่างกายเขาแตกต่างไปจากเดิม พลังของหมาป่าทองคำหลอมรวมเข้ากับตัวเขาแล้ว เสียงของสายลมกระซิบผ่านใบไม้ และทุกก้าวที่เขาเดินให้ความรู้สึกเชื่อมโยงกับธรรมชาติมากขึ้น

เขามองลงไปที่ฝ่ามือ—สัญลักษณ์สีทอง เรืองแสงจางๆ ทุกครั้งที่เขาสัมผัสพลังนั้น

"ข้า... ได้มันมาแล้วจริงๆ"

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นด้านหลัง เมื่อทายน์หันไป ชายลึกลับที่เป็นผู้นำทางเขามาที่นี่ก็กำลังยืนรออยู่

"พลังนั้นจะเป็นของเจ้า แต่เจ้าต้องรู้จักควบคุมมันให้ดี"

"ข้ารู้..." ทายน์กำมือแน่น เขาเข้าใจว่าการครอบครองพลังนี้ ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทางที่ยากยิ่งกว่าเดิม

"ถึงเวลาที่เจ้าต้องออกไปเผชิญโลกแล้ว" ชายลึกลับกล่าวพร้อมกับสะบัดมือ เสียงของป่าคำรามตอบรับ ก่อนที่ร่างของทายน์จะถูกโอบล้อมด้วยแสงสีทอง

วินาทีต่อมา...

เขากลับมาสู่โลกมนุษย์

...----------------...

ฉากที่ 2: ศัตรูที่รออยู่

ทายน์รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกเมื่อเหยียบลงบนพื้นดิน เขายังไม่ทันได้ปรับตัว กลิ่นของเวทมนตร์มืดก็โชยมาพร้อมกับเสียงระเบิดดังสนั่น

ตูม!!

เปลวไฟสีดำพุ่งสูงขึ้นจากหมู่บ้านที่อยู่ไกลออกไป

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่!?" ทายน์เบิกตากว้าง เขารีบพุ่งตัวไปตามเส้นทาง รู้สึกได้ว่าพลังใหม่ของเขาทำให้เขาวิ่งเร็วขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อมาถึงกลางหมู่บ้าน เขาเห็นเงาร่างปริศนายืนอยู่กลางซากปรักหักพัง

ชายในชุดคลุมดำ...

"ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นผู้ถือครองพันธะสัญญาคนใหม่"

เสียงของเขาเย้ยหยัน ดวงตาสีแดงก่ำจ้องตรงมาที่ทายน์

"เจ้าคือใคร?" ทายน์ตั้งท่าป้องกัน พลังสีทองของเขาส่องสว่างอยู่รอบกายโดยอัตโนมัติ

ชายลึกลับหัวเราะเบาๆ ก่อนเอียงคอมอง

"เรียกข้าว่า... ราเวน ก็แล้วกัน"

"เจ้ามาที่นี่ทำไม?"

ราเวนยกมือขึ้น ชี้ไปที่ทายน์

"ข้าต้องการทดสอบพลังของเจ้า"

ไม่ทันขาดคำ เงาสีดำก็พุ่งออกจากตัวราเวนตรงเข้าโจมตีทายน์!

...----------------...

ฉากที่ 3: พลังที่ยังควบคุมไม่ได้

ทายน์เบี่ยงตัวหลบ เงาสีดำพุ่งผ่านเขาไปแต่กลับวกกลับมาอย่างรวดเร็ว เขายกมือขึ้นกั้น พลังกระแทกเข้ากับร่างของเขาเต็มๆ

"อึก!"

แม้ร่างกายเขาจะแข็งแกร่งขึ้นจากพลังใหม่ แต่เวทมนตร์ของราเวนก็แข็งแกร่งไม่แพ้กัน

"ดูเหมือนเจ้ายังควบคุมพลังนั้นไม่ได้สินะ" ราเวนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

ทายน์กำหมัดแน่น—เขารู้สึกได้ถึงพลังของหมาป่าทองคำในตัว แต่มันยังไม่สมดุล มันยังไม่ตอบสนองเขาอย่างสมบูรณ์

ราเวนไม่ปล่อยให้เขาตั้งตัว เงามืดพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง

ฟึ่บ!

ทายน์กระโดดถอยหลัง ก่อนจะใช้เวทสายฟ้าของตัวเองตอบโต้ เปรี้ยง!! สายฟ้าสีทองพุ่งออกจากมือของเขา ทว่ามันกลับไม่พุ่งตรงไปที่ราเวน แต่วิ่งสะเปะสะปะเหมือนพลังที่ยังควบคุมไม่ได้

"เจ้ายังใช้มันได้ไม่เต็มที่" ราเวนส่ายหน้า "แสดงว่าเจ้าก็ไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าผู้ถือครองคนก่อนๆ"

คำพูดนั้นกระแทกใจทายน์เข้าเต็มๆ

เขารู้ดีว่าการครอบครองพลังนั้นไม่ใช่จุดจบ แต่มันคือบททดสอบใหม่ที่เขาต้องเผชิญ

"ข้าไม่ยอมแพ้หรอก!"

เขาตั้งสมาธิ พยายามควบคุมพลังของตนเอง สัญลักษณ์บนฝ่ามือเรืองแสงแรงขึ้น—แต่ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยพลังออกมา ราเวนกลับโบกมือเบาๆ

"พอแค่นี้ก่อน ข้าได้สิ่งที่ต้องการแล้ว"

ทายน์ชะงัก "หมายความว่าไง?"

ราเวนยิ้มมุมปาก ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเย็นชา

"ข้าก็แค่อยากดูว่าเจ้าพร้อมแค่ไหน... ตอนนี้ข้ายังไม่ฆ่าเจ้า เพราะเจ้ามันยังอ่อนแอเกินไป"

ก่อนที่ทายน์จะตอบโต้ ราเวนก็กระโดดถอยหลัง เงามืดห่อหุ้มร่างของเขาก่อนจะหายตัวไปในความมืด

ทิ้งให้ทายน์ยืนอยู่กลางซากหมู่บ้าน... ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

เขาอาจจะได้พลังใหม่มาแล้ว แต่เขายังไม่สามารถควบคุมมันได้