ชีวิตวัยเรียน ตอนที่3 สนุกมากหรอ

เริ่มเรื่อง

ตอนที่3

-ห้องพักครู-

โช

//ติดกระดุม

ครูประจำชั้น

โช ครูส่งข้อสอบเดือนนี้ให้แล้วนะ

ครูประจำชั้น

//เดินมาลูบเอว

ครูประจำชั้น

วันนี้เธอเป็นเด็กดี

ครูประจำชั้น

ครูจะให้ค่าขนมแล้วกัน//หยิบเงินออกมา

ชายวันกลางคนได้หยิบเงินออกมาจากกระเป๋าก่อนจะเอามาแตะกับริมฝีปากตนเองเบาๆและเอาเงินสอดไว้ที่กางเกงตรงเอวของเด็กหนุ่ม

โช

//มองเงิน

เด็กหนุ่มพอเห็นเงินที่สอดไว้เขาก็รีบหยิบเงินขึ้นมากำไว้แน่นก่อนจะรีบเดินออกไปทันที

ปึ้ง

เมื่อเสียงประตูปิดลง โชก็สะดุ้งเล็กน้อยเพื่อเห็นฮารุยืนอยู่ข้างนอก

โช

(ได้ยินแล้วหรอ?)

ฮารุ

//ยกยิ้มให้

ฮารุ

ชอบมั้ย

โช

ฮารุ

ข้างในนั้นน่ะ

ฮารุ

ชอบขนาดนั้นเลยหรอ

บรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่หนักอึ้งขึ้นมาทันที โชมองช้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีใครอยู่ใกล้ๆหรือเปล่า แววตาของเขาเริ่มกังวลสักครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตานิ่งเฉย เขาเงยหน้ามองฮารุด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ

โช

สนุกมากหรอครับ?

ฮารุเพื่อได้ยินคำถามแบบนั้น แทนที่เขาจะรู้สึกผิดแต่มันกลับยิ่งทำให้เขาชอบใจมากกว่าเดิม เขาเอามือขึ้นมาลูบปากเบาๆก่อนจะยกยิ้มกว้างขึ้น

ฮารุ

ใช่

ฮารุ

สนุกสิ

คำตอบแค่ไม่กี่คำของฮารุ ก็เพียงพอที่จะทำร้ายจิตใจของโชได้ในทันที ความรู้สึกหนักอึงอยู่ในคอ เหมือนโดนสายตานั้นดูถูก

โช

...//กำชายเสื้อ

"หยุดยิ้มสักที..."

. .

-หลังเลิกเรียน-

พอเลิกเรียนทุกคนก็พากันแยกย้ายกันกลับ ฮารุที่แอบหลับในระหว่างคาบสุดท้าย พอเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขาอยู่กับโชที่แค่สองคน

เขามองไปทางโชที่กำลังนั่งเขียนหนังสือลงบนสมุดด้วยความตั้งใจโดยที่ไม่สนการมีอยู่ของเขา นั้นเลยทำให้เขาไม่พอใจ เขาจึงเดินไปแย่งสมุดมาจากโชก่อนจะยืนสมุดเล็มนั้นออกไปทางหน้าต่าง

โช

เอาคืนมานะ..!//พยายามจะแย่งแต่ไม่ทัน

ในช่วงเวลานั้น ถึงจะดูน่าสงสารที่โชต้องโดนแกล้งแต่เสียงหัวเราะชอบใจของฮารุก็กลบบรรยากาศเหล่านั้นให้กลายเป็นความรู้สึกสนุกสนานแทน

ฮารุ

อยากได้คืนหรอ?//ทำท่าจะปล่อยมือ

โช

อย่านะครับ...!//ลนลาน

ฮารุ

ไม่เอาแบบนั้น

ฮารุ

มันดูง่ายไปนะโช

โช

แล้วจะให้ผมทำยังไง

โช

เอาคืนมาเถอะนะครับ

เมื่อโชเดินมาเข้ามาใกล้ตัวของฮารุ เขาก็ได้ผลักโชลงกับพื้นแล้วยิ้มให้ด้วยความตื่นเต้น

ฮารุ

ขอร้องสิ

โช

อะไรนะ...?

ฮารุ

อยากได้คืนไม่ใช่หรอ

ฮารุ

ถ้าให้ง่ายๆมันจะไปมีความหมายอะไร

ฮารุ

เพราะงั้น

ฮารุ

คุกเข่าแล้วขอร้องฉันสิโช

โช

...//นิ่ง

คำพูดของฮารุที่พูดออกมาอย่างหน้าตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรยิ่งทำให้โชโกรธจนพูดไม่ออก แต่ขาของเขากลับไม่ขยับเหมือนกำลังกลัวอยู่

มือของโชสั้นระริกพร้อมกับความรู้สึกครุ่นเครือ เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าพร้อมกับพูดด้วยเสียงสั่นเบาๆ

ขอร้อง...

ฮารุ

//ยิ้มกว้างขึ้น

ฮารุ

พูดอีกที

โช

ขอร้องละครับ..

โช

ได้โปรด...คืนสมุดให้ผมเถอะนะ

เสียงหัวเราะชอบใจของฮารุดังขึ้นมาทำร้ายความเงียบทันที

" ทำไมฉันต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย.. "

ฮารุ

หึๆ...คิก...

โช

//ก้มหน้าลง

ฮารุ

โอเค ฉันจะคืนให้

ฮารุเดินไปนั่งย่อตัวลงตรงหน้าโชพร้อมดึงมือโชมาหาตนและยัดสมุดใส่มือโช

ฮารุ

นายนี่มัน

ฮารุ

ทำตัวน่าเอ็นดูชะได้

เขาใช้มือของตัวเองลูบหัวอีกฝ่ายพร้อมกับหัวเราะในลำคอไปด้วย

"กรอด..."

โช

//กัดฟัน

หลังจากที่โชได้สมุดคืนเขาก็รีบเก็บกระเป๋าเตรียมจะวิ่งออกไป แต่ฮารุก็ได้พูดหยุดโชไว้

ฮารุ

สมุดนั้น ยังไงก็ไม่ใช่ของนาย

ฮารุ

ทำไมต้องอยากได้คืนขนาดนั้น

มือของโชที่จับสมุดอยู่ก็ได้เลื่อนลงมาเผยให้ชื่อที่อยู่บนปก

"ไอโกะ"

โช

//จับสมุดแน่นขึ้น

ฮารุ

เธอจ้างนายเท่าไหร่

ฮารุ

ฉันให้ได้มากวว่านั้นนะ–

ปึ้ง!

ตึก ตึก ตึก ตึก...

. .

โชที่ทนฟังคำพูดของฮารุไม่ไหวจึงปิดประตูอัดหน้าก่อนจะวิ่งกลับบ้านทันที ในระหว่างทางที่วิ่งเขาก็ได้เผลอสะดุดล้มจนสมุดของไอโกะตกลงไปในแม่น้ำ เขาไม่มีทางเลือกจึงปีนสะพานลงไปเอาสมุดนั้นขึ้นมาและเดินกลับบ้านในสภาพที่เปียกโชกไปทั้งตัวจนเผยให้เห็นผิวของโช

-หอ-

ปึง..

โช

กลับมาแล้วครับ..

ในห้องเงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบรับ

แกร๊ก

โช

...

โช

แม่ครับ

โช

//เดินเข้ามานั่งข้างๆแม่

โช

แม่ครับ...แม่?

ผัวะ!

มาเอมิ

รำคาญ!!

มาเอมิ

ไม่เห็นหรือไงว่าฉันนอนอยู่ ห้ะ!?

มาเอมิ

ไอ้เด็กเวรนี่!

หมับ!

โช

อึก..!//โดนดึงผม

มาเอมิ

หืม?

มาเอมิ

อะไรว่ะ ทำไมตัวแกเปียกแบบนี้...?

พลั่ก!

มาเอมิ

//ผลักโชจนล้ม

โช

ม...แม่..?!//พยายามลุก

มาเอมิ

แกมันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ!//เตะช้ำ

ปั๊ก!

มาเอมิ

ชอบอ่อยนักหรือไง!?

มาเอมิ

ฉันเลี้ยงแกมาอย่างดี!

มาเอมิ

แต่แกกลับอยากเป็นกะหรี่หรอ!?

ปั๊ก!

ปั๊ก..!

โช

//นอนมองขวดเหล้า

" มันเป็นอีกวันของการโดนทำร้าย บาตแผลในแต่ละวันก็ยังไม่เคยช้ำกันเลย เรื่องแบบนี้ คือสิ่งที่ฉันควรยอมรับมันให้ได้ในทุกวัน "

" ฉันมักจะพยายามทำเหมือนมันไม่เป็นอะไรมาตลอด ไม่รู้ทำไมวันนี้มันถึงเจ็บกว่าทุกที "

โช

//เอาสมุดไอโกะมากอดไว้

" เหมือนเพิ่งโดนปลอบใจจากใครคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร "

โช

//ชุกหน้าลงที่สมุด

โช

(เพียงแค่มีไอโกะที่อยู่ข้างๆ...แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับความหมายของฉัน..)

" แม้บางครั้งเรื่องที่เจอมาอาจจะส่งผลกระทบทำให้ฉันเห็นภาพหลอนอยู่บ้าง "

" แต่ฉันยินดีและดีใจจริงๆที่ภาพนั้นเป็นภาพของไอโกะ "

ฮารุ

//นั่งที่ข้างตัวโช

" ยกเว้นวันนี้เท่านั้นที่ฉันรู้สึกไม่ยินดีกับภาพนั้นเลย "

โช

//มอง

ฮารุ

//ยกยิ้มให้

โช

มันน่าสนุกขนาดนั้นเลยหรอ..ไอ้เวร

ฮารุ

//ยกยิ้ม

ฮารุ

สนุกสิ//ยืนมือมาลูบหัวโช

โช

//มอง

" นี่เป็นภาพที่เลวร้ายที่สุดแล้วละ "

. .

จบตอนที่3

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ