เหมือนฝัน....

“รอฉันนานหรือเปล่า วอนฮี” ฮยอนซูถามพร้อมกับก้มลงมามองหน้าฉันที่เงยหน้าขึ้นพอดี

ณ ตอนนั้นเหมือนเวลาทุกอย่างหยุดลง แต่ฉันจะมัวแต่คิดแบบนั้นไม่ได้นะ *“ฉันก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน ไม่เจอกันนานเลยนะ นายสบายดีมั้ย”* เท่าที่จำได้ล่าสุดที่ฉันได้เจอกับฮยอนซูก็คงเป็นตอนก่อนที่ฮยอนซูจะไปเรียนต่อที่โซล ฉันกับฮยอนซูเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมปลายด้วยกัน โดยมี** อี เซจอง **ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับ**คิม ฮวอนซู** เป็นคนทำให้เราได้รู้จักกัน

คิม ฮยอนซู นั่งลงตรงหน้าฉันพร้อมกับพูดว่า “ฉันสบายดี ไม่เจอกันนานสวยขึ้นหรือเปล่า แบบนี้ฉันหึงนะ” เขายื่นมือออกมาพร้อมกับกล่องของขวัญเล็กๆใบนึง “นี่อะไรหรอ ฮวอนซูม” ฉันถามด้วยความสงสัย “ของขวัญแทนคำขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาเลยไง นี่เป็นสร้อยที่ฉันสั่งออกแบบให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ นี่เห็นมั้ยเป็นรูปดาวเสาร์ที่สลักชื่อเธอข้างในด้วย” เขาพูดพร้อมชี้ให้เห็นชื่อของฉันด้านใน ฉันได้แต่ยิ้มอย่างดีใจ

เขาก็ยังเป็นสเปกฉันตลอดมา แต่เพราะคำว่าเพื่อนเลยทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสารภาพรักออกไป

พอเราออกจากร้านกาแฟ เขาก็อาสาเป็นคนเดินไปส่งฉันที่บ้าน....เราเดินมาจนถึงหน้าบ้านของฉัน “ถึงแล้ว ฉันขึ้นบ้านก่อนนะกลับบ้านดีล่ะ ฮยอนซู:)” ฉันหันหลังกำลังจะขึ้นบ้าน

“นี่วอนฮี” เขาฉุดมือฉันไว้ “ฉันมีเรื่องจะบอก” ฉันคิดในใจ ‘อย่าบอกนะ ว่าจะสารภาพรักกับฉัน’ “คือว่า เออ คือ..”

“ตกลง”

“ห๊ะ!!! ตกลงอะไร” เขาถามฉันอย่างแปลกใจ แต่ฉันนี้สิเสียหน้าจนได้ “ปะ เปล่า” อายมั้ยล่ะเรา*\~* “คือฉันจะบอกว่า ระหว่างที่ฉันเรียนที่โซล ฉันคบกับผู้หญิงคนนึงแล้วพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของ เชยอน ด้วยเลยอยากแนะนำให้เพื่อนที่แสนดีของฉันได้รู้จักกับแฟนของฉัน เธอจะสะดวกมาหรือเปล่า” *ฉันอึ่งไปสักพักก่อนจะหันไปตอบว่า “ได้สิ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ” เขาก็ยังคงยิ้มให้ฉันแบบนี้สินะ “งั้นฉันกลับก่อนนะ ฝันดีนะ”. “ฝันดี”

เขาเดินหันหลังจากไป

‘ปึ้งงงง’ “อะไรของแกเนี้ยยัยวอนฮี” แม่ของที่กำลังนั่งดูทีวีตกใจกับเสียงปิดประตูของฉัน

ฉันโยนกระเป๋ากระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับดึงผ้าห่มมาปิดหน้า

กริ๊งๆๆ กริ๊งๆๆๆ!!!!!!

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าที่สดสายยยยยยย เมื่อฉันมองนาฬิกาว่ามันสายแล้ว ฉันรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำ

“ทำไมไม่เรียกหนูล่ะแม่ วันนี้หนูสายเลยเนี้ย มีประชุมสำคัญด้วย”ฉันลงบันไดพร้อมกับพูดกับแม่ที่กำลังทำอาหาร “นาฬิกาแกน่ะ ดังขนาดนั้นข้างบ้านยังได้ยินเลย อ้าวๆ แล้วแกไม่กินข้าวหรือไงวอนฮี” แม่พูด และยกอาหารมาตั้งเสริฟบนโต๊ะอาหาร

ฉันรีบใส่รองเท้าแล้วออกจากบ้านไป

ฉันวิ่งไปขึ้นรถเมล์ที่กำลังจะออกจากป้ายรถเมล์ ด้วยความเหนื่อยหอบ “ขอบคุณค่ะ” ฉันเดินไปนั่งที่ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู (#ผู้จัดการอีบอม;วอนฮี วันนี้ถ้าแกสายอีกที ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่) “แล้วฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ย ดวงซวยจริงเลยเรา”ฉันบ่นพึมพำ

ฉันเดินลงจากรถเมล์ (#แจบอม;อยู่ไหนแล้ว?? ผู้จัดการบ่นยกใหญ่เลย) “เห้ออออ!!!”

ฉันเดินเข้าบริษัทตรงไปที่ลิฟต์ ก่อนที่ลิฟต์จะเปิดฉันได้เห็นชานคนหนึ่งเดินตรงมาที่ฉันด้วยสีหน้าอารมณ์บ่จอย นั่นคือผู้จัดการอีบอม ฉันเห็นฉันรีบสับเกียร์เท้าหนีขึ้นบรรไดทันที “นี่ วอนฮี วอนฮีหยุดนะ วินฮีไม่ได้ยินหรือไง โอ๊ยยย!ยัยนี่” ฉันวิ่งขึ้นบันไดโดยมีเสียงเรียกชื่อฉันตามหลังขึ้นไปเรื่อยๆ “ไอ่ผู้จัดการบ้าตามมาอยู่ได้ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว 😖”

พอขึ้นมาถึงชั้น7 ฉันก็รีบเปิดประตู แต่ดันเจอผู้จัดการอีบอมออกมาจากลิฟต์พอ ฉันเลยเข้าไปแอบในห้องห้องนึง ซึ่งเป็นห้องเก็บเอกสาร ฉันรีบปิดประตูและล๊อกอย่างดี ฉันรีบขว้างมือถือออกมา (#วอนฮี;ช่วยถ่วงเวลาผู้จัดการให้หน่อยนะพี่แจบอม)

“นี่ยัยวอนฮีจะทำให้ฉันซวยด้วยหรือไงเนี้ย พอวันที่มีประชุดด่วนทีไรก็มาสายทุกที” แจบอมหนุ่มสุดฮอตของแผนกข่าวสาร เป็นรุ่นพี่ที่เคยเรียนมหาลัยด้วยกัน ก็นะเพราะเขาอายุมากกว่าฉัน2ปี ฉันเลยต้องเรียกเขาว่าพี่ แต่เราก็ค่อนข้างสนิทกัน

”ผู้จัดการใจเย็นๆก่อนนะครับ เดี๋ยวถ้าวอนฮีมาถึงผมจะจัดการมันให้ อีก15นาทีก็จะประชุมแล้ว ผมว่าเราไปหากาแฟดื่มกันก่อนดีกว่า” แจบอมเข้าไปหาผู้จัดการแล้วก็พาลงไปชั้นล่าง

(#แจบอม;แกติดมื้อเย็นฉันมื้อนึงนะ) “โล่งอกไปที”

ก่อนจะมีเสียงกระแอ่มดังขึ้นข้างหลัง ฉันตกใจเผลอชกไปที่หน้าทีนึงก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้องเอกสาร แต่ฉันกลับทำบัตรพนักงานตกในนั้นกับเจ้าของเสียงกระแอ่ม “ปลอดภัยแล้ว” ทำไมวันนี้ฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ฉันรีบวางกระเป๋าบนโต๊ะแล้วกินน้ำทันทีที่ถึงโต๊ะทำงาน

“ทุกคนอีก3นาทีเจอกันที่ห้องประชุมนะคะ” “ค่ะ/ครับ”

“บัตรพนักงานไปไหนเนี่ย เอาออกมาจากบ้านแล้วนี่? ช่างมันเถอะ•\~•” แล้วฉันก็เข้าไปในห้องประชุมทันที

“เอาเป็นว่าตามนั้นนะ” “ค่ะ/ครับ” “ส่วนเธอ จู วอนฮี ฉันจะให้โปรเจกต์นี้ให้เธอเป็นคนดูแล” “คะ!! แต่ฉัน...” ผู้จัดการชี้มาที่ฉัน “เธอต้องทำให้ อี เซจอง เซ็นข้อสัญญานี้ให้ได้ และนำเสนอต่อหน้ารองกรรมการด้วยตัวเอง *¥* เอาให้เก่งเหมือนที่วิ่งหนีฉันนะ ถ้าทำไม่ได้ก็ย้ายแผนกซะ” ผู้จัดการเดินออกจากเก้าอี้ประชุมไป ทิ้งไว้ให้ฉันนั่งเอ๋อออยู่คนเดียวในห้องประชุม

พอหลังเลิกงาน ฉันก็ได้ไปตามนัดที่นัดไว้กับฮยอนซู พอฉันเดินเข้าไปในร้านก็ถึงกับตกใจ ที่ผู้หญิงที่ฮยอนซูคบนั้น คือพัค บยอนแซล เพื่อนร่วมรุ่นที่เขาเคยตามจีบฮยอนซูตอนมัธยมปลาย ทั้งที่รู้ว่าฉันชอบฮยอนซูอยู่แล้วแต่ก็ยังอยากแหกหน้าฉันด้วยการเข้าไปเกาะแกะแต่ฮยอนซูกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย

“ไม่เจอกันนานเลยนะ วอนฮี” นังมองหน้าฉันด้วยสายตาแบบฉันชนะเธอ

“ฮ่าาาา นั้นสิไม่เจอกันนานเลยน้อ” “มาแล้วหรอวอนฮี ดื่มนี่ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปเอาอาหารมาเสริฟ” เขาเชิญฉันนั่งและหยิบเครื่องดื่มให้ฉัน ก่อนจะเข้าไปในครัว

“นี่วอนฮี ฉันน่ะอยากเป็นเพื่อนกับเธอนะ เพราะงั้นฉันเลยชวนเธอมางานวันนี้ด้วย”นังนี่บังอาจแตะมือฉัน ฉันรีบเอามือออกแล้วตอบไปว่า “ก็เธอเป็นแฟนฮยอนซูนี่น่ะ เราก็ต้องเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” ฉันต้องฝืนหัวเราะออกมา ฉันใช้เวลาทั้ง3ชั่วโมงอยู่ในปาร์ตี้วันเกิดของนังบยอนแซล ก่อนจะจบปาร์ตี้ ฮยอนซูได้คุกเข่าของบยอนแซลแต่งงานต่อหน้าเพื่อนทุกคน “บยอนแซล ถึงเราจะคบกันได้ไม่นาน แต่เธอแต่งงานกับฉันได้มั้ย” “ตกลงค่ะ” แล้วทั้งสองก็กอดกัน พอฉันเห็นแบบนั้น ฉันก็รีบออกมาจากงานทันที

“นี่วอนฮี ฉันเรียกเธอตั้งนานทำไมไม่ตอบล่ะ” “ห๊ะ!! อ้อ พอดีฉันคิดเรื่องงานอยู่อะเลยไม่ได้ยิน” มือของฮยอนซูแตะที่ไหล่ฉันเบาๆ “ฉันว่าจะบอกเธอก่อนหน้านี้แต่ฉันก็ไม่ได้บอก ฉันขอโทษนะ” “ขอโทษไรกัน ไม่เป็นไรเลย” เขายิ้มให้ฉันอีกแล้ว “งั้นเดี๋ยวฉันกลับเข้าไปดูแลบยอนแซลก่อนนะ ดูท่าน่าจะเริ่มเมาแล้วด้วย” ฉันยิ้มพร้อมพยักหน้าให้เขาเบาๆ

“คนที่เธอรัก เป็นฉันคนนี้ไม่ได้หรอ” ฉันพึมพำเบาๆให้กับแผ่นหลังที่เดินค่อยๆหายไปในผู้คน

(#วอนฮี;หาไรดื่มกัน)

“ยัยนี่คิดไงมาชวนฉันเนี่ย” เซจองมองมือถืออย่างสงสัย “คุณเซจองถึงคิวถ่ายแล้วค่ะ พร้อมนะคะ” “ค่ะ พร้อมแล้วค่ะ•*•”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***