“รอฉันนานหรือเปล่า วอนฮี” ฮยอนซูถามพร้อมกับก้มลงมามองหน้าฉันที่เงยหน้าขึ้นพอดี

ณ ตอนนั้นเหมือนเวลาทุกอย่างหยุดลง แต่ฉันจะมัวแต่คิดแบบนั้นไม่ได้นะ *“ฉันก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน ไม่เจอกันนานเลยนะ นายสบายดีมั้ย”* เท่าที่จำได้ล่าสุดที่ฉันได้เจอกับฮยอนซูก็คงเป็นตอนก่อนที่ฮยอนซูจะไปเรียนต่อที่โซล ฉันกับฮยอนซูเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมปลายด้วยกัน โดยมี** อี เซจอง **ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับ**คิม ฮวอนซู** เป็นคนทำให้เราได้รู้จักกัน

คิม ฮยอนซู นั่งลงตรงหน้าฉันพร้อมกับพูดว่า “ฉันสบายดี ไม่เจอกันนานสวยขึ้นหรือเปล่า แบบนี้ฉันหึงนะ” เขายื่นมือออกมาพร้อมกับกล่องของขวัญเล็กๆใบนึง “นี่อะไรหรอ ฮวอนซูม” ฉันถามด้วยความสงสัย “ของขวัญแทนคำขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาเลยไง นี่เป็นสร้อยที่ฉันสั่งออกแบบให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ นี่เห็นมั้ยเป็นรูปดาวเสาร์ที่สลักชื่อเธอข้างในด้วย” เขาพูดพร้อมชี้ให้เห็นชื่อของฉันด้านใน ฉันได้แต่ยิ้มอย่างดีใจ

เขาก็ยังเป็นสเปกฉันตลอดมา แต่เพราะคำว่าเพื่อนเลยทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสารภาพรักออกไป

พอเราออกจากร้านกาแฟ เขาก็อาสาเป็นคนเดินไปส่งฉันที่บ้าน....เราเดินมาจนถึงหน้าบ้านของฉัน “ถึงแล้ว ฉันขึ้นบ้านก่อนนะกลับบ้านดีล่ะ ฮยอนซู:)” ฉันหันหลังกำลังจะขึ้นบ้าน

“นี่วอนฮี” เขาฉุดมือฉันไว้ “ฉันมีเรื่องจะบอก” ฉันคิดในใจ ‘อย่าบอกนะ ว่าจะสารภาพรักกับฉัน’ “คือว่า เออ คือ..”

“ตกลง”

“ห๊ะ!!! ตกลงอะไร” เขาถามฉันอย่างแปลกใจ แต่ฉันนี้สิเสียหน้าจนได้ “ปะ เปล่า” อายมั้ยล่ะเรา*\~* “คือฉันจะบอกว่า ระหว่างที่ฉันเรียนที่โซล ฉันคบกับผู้หญิงคนนึงแล้วพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของ เชยอน ด้วยเลยอยากแนะนำให้เพื่อนที่แสนดีของฉันได้รู้จักกับแฟนของฉัน เธอจะสะดวกมาหรือเปล่า” *ฉันอึ่งไปสักพักก่อนจะหันไปตอบว่า “ได้สิ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ” เขาก็ยังคงยิ้มให้ฉันแบบนี้สินะ “งั้นฉันกลับก่อนนะ ฝันดีนะ”. “ฝันดี”

เขาเดินหันหลังจากไป

‘ปึ้งงงง’ “อะไรของแกเนี้ยยัยวอนฮี” แม่ของที่กำลังนั่งดูทีวีตกใจกับเสียงปิดประตูของฉัน

ฉันโยนกระเป๋ากระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับดึงผ้าห่มมาปิดหน้า

กริ๊งๆๆ กริ๊งๆๆๆ!!!!!!

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าที่สดสายยยยยยย เมื่อฉันมองนาฬิกาว่ามันสายแล้ว ฉันรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำ

“ทำไมไม่เรียกหนูล่ะแม่ วันนี้หนูสายเลยเนี้ย มีประชุมสำคัญด้วย”ฉันลงบันไดพร้อมกับพูดกับแม่ที่กำลังทำอาหาร “นาฬิกาแกน่ะ ดังขนาดนั้นข้างบ้านยังได้ยินเลย อ้าวๆ แล้วแกไม่กินข้าวหรือไงวอนฮี” แม่พูด และยกอาหารมาตั้งเสริฟบนโต๊ะอาหาร

ฉันรีบใส่รองเท้าแล้วออกจากบ้านไป

ฉันวิ่งไปขึ้นรถเมล์ที่กำลังจะออกจากป้ายรถเมล์ ด้วยความเหนื่อยหอบ “ขอบคุณค่ะ” ฉันเดินไปนั่งที่ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู (#ผู้จัดการอีบอม;วอนฮี วันนี้ถ้าแกสายอีกที ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่) “แล้วฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ย ดวงซวยจริงเลยเรา”ฉันบ่นพึมพำ

ฉันเดินลงจากรถเมล์ (#แจบอม;อยู่ไหนแล้ว?? ผู้จัดการบ่นยกใหญ่เลย) “เห้ออออ!!!”

ฉันเดินเข้าบริษัทตรงไปที่ลิฟต์ ก่อนที่ลิฟต์จะเปิดฉันได้เห็นชานคนหนึ่งเดินตรงมาที่ฉันด้วยสีหน้าอารมณ์บ่จอย นั่นคือผู้จัดการอีบอม ฉันเห็นฉันรีบสับเกียร์เท้าหนีขึ้นบรรไดทันที “นี่ วอนฮี วอนฮีหยุดนะ วินฮีไม่ได้ยินหรือไง โอ๊ยยย!ยัยนี่” ฉันวิ่งขึ้นบันไดโดยมีเสียงเรียกชื่อฉันตามหลังขึ้นไปเรื่อยๆ “ไอ่ผู้จัดการบ้าตามมาอยู่ได้ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว 😖”

พอขึ้นมาถึงชั้น7 ฉันก็รีบเปิดประตู แต่ดันเจอผู้จัดการอีบอมออกมาจากลิฟต์พอ ฉันเลยเข้าไปแอบในห้องห้องนึง ซึ่งเป็นห้องเก็บเอกสาร ฉันรีบปิดประตูและล๊อกอย่างดี ฉันรีบขว้างมือถือออกมา (#วอนฮี;ช่วยถ่วงเวลาผู้จัดการให้หน่อยนะพี่แจบอม)

“นี่ยัยวอนฮีจะทำให้ฉันซวยด้วยหรือไงเนี้ย พอวันที่มีประชุดด่วนทีไรก็มาสายทุกที” แจบอมหนุ่มสุดฮอตของแผนกข่าวสาร เป็นรุ่นพี่ที่เคยเรียนมหาลัยด้วยกัน ก็นะเพราะเขาอายุมากกว่าฉัน2ปี ฉันเลยต้องเรียกเขาว่าพี่ แต่เราก็ค่อนข้างสนิทกัน

”ผู้จัดการใจเย็นๆก่อนนะครับ เดี๋ยวถ้าวอนฮีมาถึงผมจะจัดการมันให้ อีก15นาทีก็จะประชุมแล้ว ผมว่าเราไปหากาแฟดื่มกันก่อนดีกว่า” แจบอมเข้าไปหาผู้จัดการแล้วก็พาลงไปชั้นล่าง

(#แจบอม;แกติดมื้อเย็นฉันมื้อนึงนะ) “โล่งอกไปที”

ก่อนจะมีเสียงกระแอ่มดังขึ้นข้างหลัง ฉันตกใจเผลอชกไปที่หน้าทีนึงก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้องเอกสาร แต่ฉันกลับทำบัตรพนักงานตกในนั้นกับเจ้าของเสียงกระแอ่ม “ปลอดภัยแล้ว” ทำไมวันนี้ฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ฉันรีบวางกระเป๋าบนโต๊ะแล้วกินน้ำทันทีที่ถึงโต๊ะทำงาน

“ทุกคนอีก3นาทีเจอกันที่ห้องประชุมนะคะ” “ค่ะ/ครับ”

“บัตรพนักงานไปไหนเนี่ย เอาออกมาจากบ้านแล้วนี่? ช่างมันเถอะ•\~•” แล้วฉันก็เข้าไปในห้องประชุมทันที

“เอาเป็นว่าตามนั้นนะ” “ค่ะ/ครับ” “ส่วนเธอ จู วอนฮี ฉันจะให้โปรเจกต์นี้ให้เธอเป็นคนดูแล” “คะ!! แต่ฉัน...” ผู้จัดการชี้มาที่ฉัน “เธอต้องทำให้ อี เซจอง เซ็นข้อสัญญานี้ให้ได้ และนำเสนอต่อหน้ารองกรรมการด้วยตัวเอง *¥* เอาให้เก่งเหมือนที่วิ่งหนีฉันนะ ถ้าทำไม่ได้ก็ย้ายแผนกซะ” ผู้จัดการเดินออกจากเก้าอี้ประชุมไป ทิ้งไว้ให้ฉันนั่งเอ๋อออยู่คนเดียวในห้องประชุม

พอหลังเลิกงาน ฉันก็ได้ไปตามนัดที่นัดไว้กับฮยอนซู พอฉันเดินเข้าไปในร้านก็ถึงกับตกใจ ที่ผู้หญิงที่ฮยอนซูคบนั้น คือพัค บยอนแซล เพื่อนร่วมรุ่นที่เขาเคยตามจีบฮยอนซูตอนมัธยมปลาย ทั้งที่รู้ว่าฉันชอบฮยอนซูอยู่แล้วแต่ก็ยังอยากแหกหน้าฉันด้วยการเข้าไปเกาะแกะแต่ฮยอนซูกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย

“ไม่เจอกันนานเลยนะ วอนฮี” นังมองหน้าฉันด้วยสายตาแบบฉันชนะเธอ

“ฮ่าาาา นั้นสิไม่เจอกันนานเลยน้อ” “มาแล้วหรอวอนฮี ดื่มนี่ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปเอาอาหารมาเสริฟ” เขาเชิญฉันนั่งและหยิบเครื่องดื่มให้ฉัน ก่อนจะเข้าไปในครัว

“นี่วอนฮี ฉันน่ะอยากเป็นเพื่อนกับเธอนะ เพราะงั้นฉันเลยชวนเธอมางานวันนี้ด้วย”นังนี่บังอาจแตะมือฉัน ฉันรีบเอามือออกแล้วตอบไปว่า “ก็เธอเป็นแฟนฮยอนซูนี่น่ะ เราก็ต้องเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” ฉันต้องฝืนหัวเราะออกมา ฉันใช้เวลาทั้ง3ชั่วโมงอยู่ในปาร์ตี้วันเกิดของนังบยอนแซล ก่อนจะจบปาร์ตี้ ฮยอนซูได้คุกเข่าของบยอนแซลแต่งงานต่อหน้าเพื่อนทุกคน “บยอนแซล ถึงเราจะคบกันได้ไม่นาน แต่เธอแต่งงานกับฉันได้มั้ย” “ตกลงค่ะ” แล้วทั้งสองก็กอดกัน พอฉันเห็นแบบนั้น ฉันก็รีบออกมาจากงานทันที

“นี่วอนฮี ฉันเรียกเธอตั้งนานทำไมไม่ตอบล่ะ” “ห๊ะ!! อ้อ พอดีฉันคิดเรื่องงานอยู่อะเลยไม่ได้ยิน” มือของฮยอนซูแตะที่ไหล่ฉันเบาๆ “ฉันว่าจะบอกเธอก่อนหน้านี้แต่ฉันก็ไม่ได้บอก ฉันขอโทษนะ” “ขอโทษไรกัน ไม่เป็นไรเลย” เขายิ้มให้ฉันอีกแล้ว “งั้นเดี๋ยวฉันกลับเข้าไปดูแลบยอนแซลก่อนนะ ดูท่าน่าจะเริ่มเมาแล้วด้วย” ฉันยิ้มพร้อมพยักหน้าให้เขาเบาๆ

“คนที่เธอรัก เป็นฉันคนนี้ไม่ได้หรอ” ฉันพึมพำเบาๆให้กับแผ่นหลังที่เดินค่อยๆหายไปในผู้คน

(#วอนฮี;หาไรดื่มกัน)

“ยัยนี่คิดไงมาชวนฉันเนี่ย” เซจองมองมือถืออย่างสงสัย “คุณเซจองถึงคิวถ่ายแล้วค่ะ พร้อมนะคะ” “ค่ะ พร้อมแล้วค่ะ•*•”

(#เซจอง;หาไรดื่มกัน-(อ่านแล้ว))

“เซจองคงไม่ว่างสินะ เห่อ^\~^ ทั้งที่เจอมาแบบนี้แต่ก็ทำไรไม่ได้สินะ” ฉันยกขึ้นมาดื่มเป็นกระป๋องที่3 “เอ๋! หมดซะแล้วต้องไปซื้อมาเพิ่มอีก” ฉันลุกขึ้นด้วยความมึน ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ระหว่างที่กำลังเลือกว่าจะซื้ออะไรดื่มต่อ ฉันบังเอิญก้าวถอยหลังไปชนกับผู้ชายคนนึง “ขอโทษทีค่ะ ฉันไม่ทันได้มองว่าคุณอยู่ข้างหลัง" ฉันเงยหน้ามองหน้าเขา โห!!นี่คือเทพบุตรชัดๆ

"นี่เธอ" "คะ!!คุณรู้จักฉันหรอคะ?"

"เปล่าหรอก งั้นผมขอโทษ ที่มาให้คุณชน"เขาพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เย็นชา ไม่สินี่มันเยือกเย็นชัดๆ

"งั้นผมขอตัว"เขาเดินออกจากร้านสะดวกซื้อไปทันที "สงสัยฉันคงใกล้จะเมาแล้ว กลับบ้านด้วยดีกว่า"พูดจบฉันก็เดินไปจ่ายเงินค่านมที่ฉันหยิบมา แล้วออกจากประตูไป

.

.

.

ผมเดินออกจากร้านสะดวกซื้อตรงไปที่รถ

( "นี่เธอ" "คะ!! คุณนู้จักฉันหรอคะ?")

แล้วผมก็เจอเธออีกครั้ง...คนที่ต่อยผมเมื่อเช้านี้ แต่เธอคงจำผมไม่ได้เพราะเธอไม่ทันจะมองด้วยซ้ำ ต่อยเข้าหน้าผมอย่างเดียว "เลขายอง แวะบ้านประธานใหญ่หน่อยนะ"ผมบอกเลขาที่กำลังขับรถอยู่

"ครับ แต่คุณมีนัดนี่ครับเดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก" ผมดูนาฬิกาข้อมือ(20:45น.)

"ช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่นัดสำคัญอะไร"ผมตอบกลับ

"กลับมาแล้วค่ะ" ฉันเปิดประตูเข้าไป "พ่อคะ ยังไม่นอนอีกหรอ หมอบอกว่าให้เปลี่ยนเวลา นอนจะได้ไม่เครียดไงคะ" ฉันบอกพ่อที่กำลังนั่งแกะกระเทียมอยู่ตรงโต๊ะหน้าทีวี

"นี่พึ่งจะกี่โมงเองฮ่าฮ่าา" พ่อหันมาคุยกับฉันเสร็จก็หันกลับไปแกะกระเทียมพร้อมกับดูละครน้ำเน่าอยู่ ฉันเอากระเป๋าไปเก็บแล้วเดินออกมานั่งช่วยพ่อแกะกระเทียม "แล้วแม่ล่ะ ยังไม่กลับมาอีกหรอ"ฉันแกไปถามไป "แม่แกน่ะ นอนไปแล้วล่ะวันนี้ที่ร้านมีลูกค้าเยอะ"พ่อหันไปตรงประตูห้องที่เปิดอ่าไว้

"พ่อคะ เดี๋ยวหนูแกะให้เองค่ะ พ่อไปนอนเถอะ"ฉันแย่งกระเทียมจากมือพ่อ "เอางั้นหรอ ก็ได้งั้นพ่อไปนอนก่อนนะ"พ่อลุกขึ้นพร้อมกับหอมแก้มฉัน "ลูกก็อย่านอนดึกนักล่ะ ฝันดีนะเจ้าหญิงของพ่อ" "ฝันดีค่ะ" พ่อเดินเข้าห้องไป

ติ๊ง! เสียงข้อความดังขึ้น

(#เซจอง;โทษที มีอะไรหรือเปล่าเห็นแกชวนดื่มเลยคิดว่าแกมีอะไรหรือเปล่า? แกโอเคใช่มั้ย?) "ข้อความจากเซจองนี่น่ะ"

(#วอนฮี;โอเค) "วอนฮีนี่อะไรเนี้ย โอเคแล้วจะชวนดื่มทำไม ยัยนี่ต้องมีอะไรแน่เลย" เซจองมองข้อความี่วอนฮีตอบกลับมา "ฉันก็ไม่โอเคเหมือนกัน เห้อ!!! กลับบ้านดีกว่า"เซจองขับรถออกจากโรงรถไป

เช้าวันเสาร์

ติ๊ง!!

"ใครส่งข้อความมาแต่เช้าเนี้ย" ฉันขยี้ตาก่อนจะเอนไปเอาโทรศัพท์ที่ข้างเตียง

(#ฮยอนซู;เจอกันที่ร้านฉันหน่อยได้มั้ย -โลเคชั่น-)

"ฮงแด อิม" ใช่ นั่นชื่อร้านของฮยอนซู เขานัดฉันไปทำไมนะ

"แท็กซี่... ไปฮงแด อิมค่ะ" ฉันขึ้นรถแท็กซี่ไปยังร้านของฮยอนซู ฉันลงจากรถ"ขอบคุณค่ะ"

ฉันเปิดประตูเข้าไปในร้าน ก่อนจะตรงไปหาฮยอนซูที่กำลังเรียงโต๊ะ เก้าอี้ "มาแล้วหรอวอนฮี"เขาถามฉันทันทีที่เดินเข้าไป "มีอะไรหรือเปล่า ถึงเรียกมาวันนี้"ฉันถามด้วยความแปลกใจ แต่ทำไมฮยอนซูถึงดูเศร้าๆล่ะ ฉันอยากจะกอดเขาให้ดีขึ้นแต่..ฉันไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนั้น "ฉันโดนบยอนแซล ปฏิเสธเรื่องแต่งงานทั้งทีก่อนหน้านั้นรับคำขอด้วยซ้ำ" เขานั่งลงอย่างเศร้าสร้อย ฉันเดินเข้าไปจับมือเขา"เขาอาจจะยังไม่พร้อม เลยเปลี่ยนใจแหละ อย่าคิดมากไปเลย" "ฉันติดต่อบยอนแซลไม่ได้มาอาทิตย์นึงแล้ว เขาตั้งใจหลบหน้าฉัน" ฉันเห็นเขาเศร้าแล้วทำไมฉันเจ็บแทนเขาจัง แต่ใจจริงก็แอบดีใจที่ฉันยังพอมีสิทธิ์ที่จะได้เดินข้างๆเขา

เราอยู่คุยกันจนเย็น ฉันเลยขอตัวกลับบ้าน "หวังว่าจะสบายใจขึ้นนะฮยอนซู ฉันต้องกลับบ้านแล้ว"ฉันลุกจากโต๊ะ "วอนฮี ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนวันนี้ ขอบใจจริงๆ"เรียกฉันเพื่อที่จะขอบคุณแค่นี้เนี้ยนะ แอบหวังเยอะไป:\(

"อื้ม กลับก่อนนะ"ฉันเดินออกมาจากร้าน ระหว่างที่ฉันเดินไปตรงป้ายรถเมล์ ฉันได้รับข้อความจาก ฮยอนซู (#ฮยอนซู;กลับดีๆนะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งนะ ฉันลืมบอกเธอว่าฉันรู้สึกดีนะที่มีเธออยู่ข้างๆ)

(#ฮยอนซู;ไว้เรามาดูใจกันนะ;) ) กรี๊ดดดดด

ฮยอนซูคิดแบบนั้นกับฉันด้วยหรอเนี้ย แต่เขาพึ่งจะโดนปฏิเสธเองนะ สงสัยเขาคงทำใจได้แล้ว

"เขาทำฉันใจสั่นอีกแล้ว"ฉันยิ้มแก้มปริเลย รถเมล์ผ่านมาพอดีฉันเลยขึ้นรถเมล์ไป กลับมาถึงบ้านฉันก็รีบเข้าห้องไป

กริ๊งง กริ๊งง

เช้าอีกวันที่ฉันต้องไปทำงาน

"วันนี้มาทันเวลาพอดีเลย เข้าไปทักทายพี่แจบอมดีกว่า อิอิ" ฉันเดินเข้าไปหาพี่แจบอม แล้วสะกิดเขาจากด้านหลัง "พี่แจบอม" ผู้ชายคนนั้นหันมาฉันถึงกับตกใจที่สะกิดผิดคน "ขอโทษค่ะ ฉันจำผิดคน" แต่เขาคนนี้หน้าตาคุ้นๆนะ "เธออีกแล้วหรอ" "คะ เราเคยเจอกันหรอคะ?" ฉันครุ่นคิดสักพัก "อ่ออ นายนี่เองที่ประชดฉันครั้งก่อน นายเข้ามาได้ไง ที่นี่ห้ามคนนอกเข้านะ"ฉันพูดไปชี้หน้าเขาไป

"รองประธานฯ มีอะไรหรือเปล่าครับ"เลขายองเข้ามาถามหลังจากที่ได้ยินเสียง "รอ..รองประธานฯ หรอ•_•" ฉันอึ้งไปสักพักก่อนจะเก็บมือลง "ขอโทษค่ะรองประธานฯ"ฉันรีบก้มห้วขอโทษ

"อ้าว รองประธานฯมาทำไรที่แผนกข่าวสารหรอครับ"เสียงที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลัง

"ยื่นอยู่ทำไม กลับไปทำงานสิวอนฮี"ผู้จัดการอีบอมไล่ฉันทันที ฉันจึงรีบเผ่นหนีทันที

"นี่วอนฮี บัตรตัวเองทำไมไม่เก็บดีๆ"ผู้จัดการอีบอมยื่นบัตรพนักงานให้ฉัน 'มันหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่ทันสังเกตุเลย' "อ่อ ขอบคุณค่ะผู้จัดการ"ฉันยื่นมือไปเอาบัตรคืน "รองประธานฯ เอามาให้และฝากมาว่า\~\~\~"ช่วยบอกพนักงานคนนี้ด้วยว่า........"\~\~\~นี่แหละที่เขาฝากมา ฮ่าฮ่า" นี่อะไรเนี้ยหัวเราะใส่ฉันหรอ

ฉันมองนาฬิกา(16.50)"เลยเวลาทำงานแล้วนี่น่ะ"ฉันรีบเก็บกระเป๋า ติ๊ง!! (#ฮยอนซู;ฉันรออยู่หน้าบริษัทเธอนะวอนฮี) เขามารอฉันเลิกงานหรอเนี้ย อย่าอกหน้าอกตาเกินไปนะ>\~< (สายเข้า) "ฮาโหล ว่าไง" "ฉันรออยู่หน้าบริษัทเธอ ไปหาอะไรกินกัน;) "

ฉันรีบลงไปหน้าบริษัท "รอนานมั้ยฮยอนซู"ฉันถามเขาทันทีที่เห็นหน้าหล่อๆของเขา "ไม่นานหรอก สำหรับเธอฉันรอได้เสมอ" เขาตอบฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "งั้นเราไปกันเถอะวอนฮี"เขาเปิดประตูรถให้ฉัน แล้วเราก็ไปด้วยกัน

"เธอเข้าไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันไปจอดรถแล้วจะตามไปข้างใน" เขาจอดให้ฉันลงตรงหน้าทางเข้า"ได้เลย"

"เชิญค่ะ"พนักงานเชิญฉันเข้าไปแล้วนำทางฉันไปที่โต๊ะ แต่ดันมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย "ไงวอนฮี เจอกันอีกแล้ว"บยอนแซลทักทายฉันทันที "มื้อนี่ฉันเลี้ยงเองกินได้ตามสบายเลยนะ พอฉันรู้ว่าฮยอนซูนัดเจอเธอหลังจากที่ฉันปฏิเสธเขาไป ฉันเลยคิดว่าถ้าปล่อยไปแบบนั้นแย่แน่ๆ"บยอนแซลยิ้มย้อเย้ยฉัน ก่อนที่จะหันไปเรียกชื่อฮยอนซูที่กำลังเดินมา

"ที่รัก ทำไมมาช้าจังล่ะ ฉันรอนานแล้วนะอีกอย่างแขกในวันนี้ก็รอนานจนหิวแล้วด้วย"บยอนแซลอ้อนใส่ฮยอนซู เขายิ้มให้เธอก่อนจะหันมาบอกฉัน "คือฉันตั้งใจจะบอกเธอแต่ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี ฉันขอโทษนะ หวังว่าเธอจะเข้าใจฉันนะวอนฮี" เขาควรบอกฉันสิว่าจะต้องมาเจอไรแบบนี้ "อื้มม..ฉันเข้าใจ"

หลังจากเรากินข้าวเสร็จ แล้วเดินออกมาจากร้าน

"วันนี้เธอกินน้อยจัง บยอนแซลเสียใจแย่เลยที่เธอกินน้อยแบบนี้"เขามองหน้าฉัน "พอดีช่วงนี้ฉันคุมน้ำหนักอยู่น่ะ ขอโทษด้วยนะ"ฉันได้แต่ยิ้มกลบ "นี่วอนฮีไว้ไปเที่ยวกันนะ"บยอนแซลรีบแทรกขึ้น "งั้นฉันกับบยอนแซลกลับก่อนนะ กลับดีๆล่ะวอนฮี"

'ฉันคงเป็นคนที่เธอชอบไม่ได้สินะ'ฉันพึมพำหลังจากที่ฮยอนซูจากไปพร้อมกับบยอนแซล ฉันทิ้งตัวนั่งลงพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา "เจ็บจังเลย....หื้อออออ"

วินาทีที่ผมนั่งรถกลับจากนัด ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคยนั่งร้องไห้อยู่หน้าร้านอาหารร้านแห่งหนึ่ง 'นี่ไม่อายคนจริงๆหรอนั่น'ผมพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะบอกให้เลขายองจอดใกล้ๆแถวนั้น "นี่เลขายองนายกลับก่อนเลยนะ เลิกงานได้"ผมสั่งก่อนออกจากรถไป "แต่รองประธานฯ"เลขายองกำลังจะค้าน "ยองฮวา นายน่ะกลับบ้านซะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้ บอกปู่ด้วยว่าฉันติดธุระกลับไปไม่ทันมื้อเย็นกินกันเลยไม่ต้องรอนะ"ผมบอกกับเลขายอง "แต่ท่านประธานใหญ่...." "ไม่มีแต่ ถ้านายคิดว่าตัวเองเป็นเลขาก็ทำตามที่สั่งสิ กลับไปได้แล้วยองฮวา"พูดจบผมก็เดินไปยืนรอไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เธอนั่งร้องไห้

เธอเป็นอะไรนะ ทำไมถึงได้ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขนาดนี้ เข้าไปปลอบดีมั้ยนะเรา.....