อีกครั้ง...

(#เซจอง;หาไรดื่มกัน-(อ่านแล้ว))

“เซจองคงไม่ว่างสินะ เห่อ^\~^ ทั้งที่เจอมาแบบนี้แต่ก็ทำไรไม่ได้สินะ” ฉันยกขึ้นมาดื่มเป็นกระป๋องที่3 “เอ๋! หมดซะแล้วต้องไปซื้อมาเพิ่มอีก” ฉันลุกขึ้นด้วยความมึน ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ระหว่างที่กำลังเลือกว่าจะซื้ออะไรดื่มต่อ ฉันบังเอิญก้าวถอยหลังไปชนกับผู้ชายคนนึง “ขอโทษทีค่ะ ฉันไม่ทันได้มองว่าคุณอยู่ข้างหลัง" ฉันเงยหน้ามองหน้าเขา โห!!นี่คือเทพบุตรชัดๆ

"นี่เธอ" "คะ!!คุณรู้จักฉันหรอคะ?"

"เปล่าหรอก งั้นผมขอโทษ ที่มาให้คุณชน"เขาพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เย็นชา ไม่สินี่มันเยือกเย็นชัดๆ

"งั้นผมขอตัว"เขาเดินออกจากร้านสะดวกซื้อไปทันที "สงสัยฉันคงใกล้จะเมาแล้ว กลับบ้านด้วยดีกว่า"พูดจบฉันก็เดินไปจ่ายเงินค่านมที่ฉันหยิบมา แล้วออกจากประตูไป

.

.

.

ผมเดินออกจากร้านสะดวกซื้อตรงไปที่รถ

( "นี่เธอ" "คะ!! คุณนู้จักฉันหรอคะ?")

แล้วผมก็เจอเธออีกครั้ง...คนที่ต่อยผมเมื่อเช้านี้ แต่เธอคงจำผมไม่ได้เพราะเธอไม่ทันจะมองด้วยซ้ำ ต่อยเข้าหน้าผมอย่างเดียว "เลขายอง แวะบ้านประธานใหญ่หน่อยนะ"ผมบอกเลขาที่กำลังขับรถอยู่

"ครับ แต่คุณมีนัดนี่ครับเดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก" ผมดูนาฬิกาข้อมือ(20:45น.)

"ช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่นัดสำคัญอะไร"ผมตอบกลับ

"กลับมาแล้วค่ะ" ฉันเปิดประตูเข้าไป "พ่อคะ ยังไม่นอนอีกหรอ หมอบอกว่าให้เปลี่ยนเวลา นอนจะได้ไม่เครียดไงคะ" ฉันบอกพ่อที่กำลังนั่งแกะกระเทียมอยู่ตรงโต๊ะหน้าทีวี

"นี่พึ่งจะกี่โมงเองฮ่าฮ่าา" พ่อหันมาคุยกับฉันเสร็จก็หันกลับไปแกะกระเทียมพร้อมกับดูละครน้ำเน่าอยู่ ฉันเอากระเป๋าไปเก็บแล้วเดินออกมานั่งช่วยพ่อแกะกระเทียม "แล้วแม่ล่ะ ยังไม่กลับมาอีกหรอ"ฉันแกไปถามไป "แม่แกน่ะ นอนไปแล้วล่ะวันนี้ที่ร้านมีลูกค้าเยอะ"พ่อหันไปตรงประตูห้องที่เปิดอ่าไว้

"พ่อคะ เดี๋ยวหนูแกะให้เองค่ะ พ่อไปนอนเถอะ"ฉันแย่งกระเทียมจากมือพ่อ "เอางั้นหรอ ก็ได้งั้นพ่อไปนอนก่อนนะ"พ่อลุกขึ้นพร้อมกับหอมแก้มฉัน "ลูกก็อย่านอนดึกนักล่ะ ฝันดีนะเจ้าหญิงของพ่อ" "ฝันดีค่ะ" พ่อเดินเข้าห้องไป

ติ๊ง! เสียงข้อความดังขึ้น

(#เซจอง;โทษที มีอะไรหรือเปล่าเห็นแกชวนดื่มเลยคิดว่าแกมีอะไรหรือเปล่า? แกโอเคใช่มั้ย?) "ข้อความจากเซจองนี่น่ะ"

(#วอนฮี;โอเค) "วอนฮีนี่อะไรเนี้ย โอเคแล้วจะชวนดื่มทำไม ยัยนี่ต้องมีอะไรแน่เลย" เซจองมองข้อความี่วอนฮีตอบกลับมา "ฉันก็ไม่โอเคเหมือนกัน เห้อ!!! กลับบ้านดีกว่า"เซจองขับรถออกจากโรงรถไป

เช้าวันเสาร์

ติ๊ง!!

"ใครส่งข้อความมาแต่เช้าเนี้ย" ฉันขยี้ตาก่อนจะเอนไปเอาโทรศัพท์ที่ข้างเตียง

(#ฮยอนซู;เจอกันที่ร้านฉันหน่อยได้มั้ย -โลเคชั่น-)

"ฮงแด อิม" ใช่ นั่นชื่อร้านของฮยอนซู เขานัดฉันไปทำไมนะ

"แท็กซี่... ไปฮงแด อิมค่ะ" ฉันขึ้นรถแท็กซี่ไปยังร้านของฮยอนซู ฉันลงจากรถ"ขอบคุณค่ะ"

ฉันเปิดประตูเข้าไปในร้าน ก่อนจะตรงไปหาฮยอนซูที่กำลังเรียงโต๊ะ เก้าอี้ "มาแล้วหรอวอนฮี"เขาถามฉันทันทีที่เดินเข้าไป "มีอะไรหรือเปล่า ถึงเรียกมาวันนี้"ฉันถามด้วยความแปลกใจ แต่ทำไมฮยอนซูถึงดูเศร้าๆล่ะ ฉันอยากจะกอดเขาให้ดีขึ้นแต่..ฉันไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนั้น "ฉันโดนบยอนแซล ปฏิเสธเรื่องแต่งงานทั้งทีก่อนหน้านั้นรับคำขอด้วยซ้ำ" เขานั่งลงอย่างเศร้าสร้อย ฉันเดินเข้าไปจับมือเขา"เขาอาจจะยังไม่พร้อม เลยเปลี่ยนใจแหละ อย่าคิดมากไปเลย" "ฉันติดต่อบยอนแซลไม่ได้มาอาทิตย์นึงแล้ว เขาตั้งใจหลบหน้าฉัน" ฉันเห็นเขาเศร้าแล้วทำไมฉันเจ็บแทนเขาจัง แต่ใจจริงก็แอบดีใจที่ฉันยังพอมีสิทธิ์ที่จะได้เดินข้างๆเขา

เราอยู่คุยกันจนเย็น ฉันเลยขอตัวกลับบ้าน "หวังว่าจะสบายใจขึ้นนะฮยอนซู ฉันต้องกลับบ้านแล้ว"ฉันลุกจากโต๊ะ "วอนฮี ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนวันนี้ ขอบใจจริงๆ"เรียกฉันเพื่อที่จะขอบคุณแค่นี้เนี้ยนะ แอบหวังเยอะไป:\(

"อื้ม กลับก่อนนะ"ฉันเดินออกมาจากร้าน ระหว่างที่ฉันเดินไปตรงป้ายรถเมล์ ฉันได้รับข้อความจาก ฮยอนซู (#ฮยอนซู;กลับดีๆนะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งนะ ฉันลืมบอกเธอว่าฉันรู้สึกดีนะที่มีเธออยู่ข้างๆ)

(#ฮยอนซู;ไว้เรามาดูใจกันนะ;) ) กรี๊ดดดดด

ฮยอนซูคิดแบบนั้นกับฉันด้วยหรอเนี้ย แต่เขาพึ่งจะโดนปฏิเสธเองนะ สงสัยเขาคงทำใจได้แล้ว

"เขาทำฉันใจสั่นอีกแล้ว"ฉันยิ้มแก้มปริเลย รถเมล์ผ่านมาพอดีฉันเลยขึ้นรถเมล์ไป กลับมาถึงบ้านฉันก็รีบเข้าห้องไป

กริ๊งง กริ๊งง

เช้าอีกวันที่ฉันต้องไปทำงาน

"วันนี้มาทันเวลาพอดีเลย เข้าไปทักทายพี่แจบอมดีกว่า อิอิ" ฉันเดินเข้าไปหาพี่แจบอม แล้วสะกิดเขาจากด้านหลัง "พี่แจบอม" ผู้ชายคนนั้นหันมาฉันถึงกับตกใจที่สะกิดผิดคน "ขอโทษค่ะ ฉันจำผิดคน" แต่เขาคนนี้หน้าตาคุ้นๆนะ "เธออีกแล้วหรอ" "คะ เราเคยเจอกันหรอคะ?" ฉันครุ่นคิดสักพัก "อ่ออ นายนี่เองที่ประชดฉันครั้งก่อน นายเข้ามาได้ไง ที่นี่ห้ามคนนอกเข้านะ"ฉันพูดไปชี้หน้าเขาไป

"รองประธานฯ มีอะไรหรือเปล่าครับ"เลขายองเข้ามาถามหลังจากที่ได้ยินเสียง "รอ..รองประธานฯ หรอ•_•" ฉันอึ้งไปสักพักก่อนจะเก็บมือลง "ขอโทษค่ะรองประธานฯ"ฉันรีบก้มห้วขอโทษ

"อ้าว รองประธานฯมาทำไรที่แผนกข่าวสารหรอครับ"เสียงที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลัง

"ยื่นอยู่ทำไม กลับไปทำงานสิวอนฮี"ผู้จัดการอีบอมไล่ฉันทันที ฉันจึงรีบเผ่นหนีทันที

"นี่วอนฮี บัตรตัวเองทำไมไม่เก็บดีๆ"ผู้จัดการอีบอมยื่นบัตรพนักงานให้ฉัน 'มันหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่ทันสังเกตุเลย' "อ่อ ขอบคุณค่ะผู้จัดการ"ฉันยื่นมือไปเอาบัตรคืน "รองประธานฯ เอามาให้และฝากมาว่า\~\~\~"ช่วยบอกพนักงานคนนี้ด้วยว่า........"\~\~\~นี่แหละที่เขาฝากมา ฮ่าฮ่า" นี่อะไรเนี้ยหัวเราะใส่ฉันหรอ

ฉันมองนาฬิกา(16.50)"เลยเวลาทำงานแล้วนี่น่ะ"ฉันรีบเก็บกระเป๋า ติ๊ง!! (#ฮยอนซู;ฉันรออยู่หน้าบริษัทเธอนะวอนฮี) เขามารอฉันเลิกงานหรอเนี้ย อย่าอกหน้าอกตาเกินไปนะ>\~< (สายเข้า) "ฮาโหล ว่าไง" "ฉันรออยู่หน้าบริษัทเธอ ไปหาอะไรกินกัน;) "

ฉันรีบลงไปหน้าบริษัท "รอนานมั้ยฮยอนซู"ฉันถามเขาทันทีที่เห็นหน้าหล่อๆของเขา "ไม่นานหรอก สำหรับเธอฉันรอได้เสมอ" เขาตอบฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "งั้นเราไปกันเถอะวอนฮี"เขาเปิดประตูรถให้ฉัน แล้วเราก็ไปด้วยกัน

"เธอเข้าไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันไปจอดรถแล้วจะตามไปข้างใน" เขาจอดให้ฉันลงตรงหน้าทางเข้า"ได้เลย"

"เชิญค่ะ"พนักงานเชิญฉันเข้าไปแล้วนำทางฉันไปที่โต๊ะ แต่ดันมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย "ไงวอนฮี เจอกันอีกแล้ว"บยอนแซลทักทายฉันทันที "มื้อนี่ฉันเลี้ยงเองกินได้ตามสบายเลยนะ พอฉันรู้ว่าฮยอนซูนัดเจอเธอหลังจากที่ฉันปฏิเสธเขาไป ฉันเลยคิดว่าถ้าปล่อยไปแบบนั้นแย่แน่ๆ"บยอนแซลยิ้มย้อเย้ยฉัน ก่อนที่จะหันไปเรียกชื่อฮยอนซูที่กำลังเดินมา

"ที่รัก ทำไมมาช้าจังล่ะ ฉันรอนานแล้วนะอีกอย่างแขกในวันนี้ก็รอนานจนหิวแล้วด้วย"บยอนแซลอ้อนใส่ฮยอนซู เขายิ้มให้เธอก่อนจะหันมาบอกฉัน "คือฉันตั้งใจจะบอกเธอแต่ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี ฉันขอโทษนะ หวังว่าเธอจะเข้าใจฉันนะวอนฮี" เขาควรบอกฉันสิว่าจะต้องมาเจอไรแบบนี้ "อื้มม..ฉันเข้าใจ"

หลังจากเรากินข้าวเสร็จ แล้วเดินออกมาจากร้าน

"วันนี้เธอกินน้อยจัง บยอนแซลเสียใจแย่เลยที่เธอกินน้อยแบบนี้"เขามองหน้าฉัน "พอดีช่วงนี้ฉันคุมน้ำหนักอยู่น่ะ ขอโทษด้วยนะ"ฉันได้แต่ยิ้มกลบ "นี่วอนฮีไว้ไปเที่ยวกันนะ"บยอนแซลรีบแทรกขึ้น "งั้นฉันกับบยอนแซลกลับก่อนนะ กลับดีๆล่ะวอนฮี"

'ฉันคงเป็นคนที่เธอชอบไม่ได้สินะ'ฉันพึมพำหลังจากที่ฮยอนซูจากไปพร้อมกับบยอนแซล ฉันทิ้งตัวนั่งลงพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา "เจ็บจังเลย....หื้อออออ"

วินาทีที่ผมนั่งรถกลับจากนัด ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคยนั่งร้องไห้อยู่หน้าร้านอาหารร้านแห่งหนึ่ง 'นี่ไม่อายคนจริงๆหรอนั่น'ผมพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะบอกให้เลขายองจอดใกล้ๆแถวนั้น "นี่เลขายองนายกลับก่อนเลยนะ เลิกงานได้"ผมสั่งก่อนออกจากรถไป "แต่รองประธานฯ"เลขายองกำลังจะค้าน "ยองฮวา นายน่ะกลับบ้านซะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้ บอกปู่ด้วยว่าฉันติดธุระกลับไปไม่ทันมื้อเย็นกินกันเลยไม่ต้องรอนะ"ผมบอกกับเลขายอง "แต่ท่านประธานใหญ่...." "ไม่มีแต่ ถ้านายคิดว่าตัวเองเป็นเลขาก็ทำตามที่สั่งสิ กลับไปได้แล้วยองฮวา"พูดจบผมก็เดินไปยืนรอไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เธอนั่งร้องไห้

เธอเป็นอะไรนะ ทำไมถึงได้ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขนาดนี้ เข้าไปปลอบดีมั้ยนะเรา.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***